เป็นไปไม่ได้เลย

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าถึงสภาวะนิพพานถ้าขาดจาคะ เพราะจิตที่ตระหนี่นั้นไม่สามารถเข้าถึงธรรมแท้ได้เลย ฉะนั้นการบริจาคทรัพย์เพื่อเป็นทานนั้นมีความสำคัญมากครับ เพราะเป็นการตัดความตระหนี่โดยตรงครับ สิ่งที่นำมาสู่ความสำเร็จได้ทุกอย่าง คือ ศรัทธา ศิล สุตตะ จาคะ ปัญญา ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้นะครับ ขอฝากนักปฎิบัติธรรมทุกท่านนะครับ

 

ตรงนี้กระผมมีข้อสังเกตุ
สุดท้ายกะลาก็ยึดเอาเป็นของตัวเองไม่ได้เพราะยึด
ต้องแบบมือขอ
ได้กินก็กินไม่ได้กินก็ไม่กิน
สัตว์อื่นหิวก็ให้สังขารตัวเองให้กิน

สังขารธรรม
กับสรีระทางโลก

อย่างนั้นหรือไม่อย่างไรขอรับ

 

หลวงพ่อนี้หลวงจริงๆเหมือนพระเจ้าต๋นหลวงเลย
มีที่บริจาคไขมันเหมือนบริจาคเลือดไหมขอรับ

เบ็นซีนกำลังขาด

น่าจะดีหรือไม่อย่างไร

ชีวะปิโตน

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

ดูกรช่างไม้ทั้งหลาย อริยสาวกผู้ประกอบด้วยธรรม ๔ ประการ ย่อมเป็น
พระโสดาบัน มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงจะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ธรรม ๔ ประการ
เป็นไฉน? อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ประกอบด้วยความเลื่อมใสอันไม่หวั่นไหวในพระพุทธเจ้าว่า
แม้เพราะเหตุนี้ๆ พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ฯลฯ ในพระธรรม ฯลฯ ในพระสงฆ์ ฯลฯ มีใจ
ปราศจากความตระหนี่อันเป็นมลทิน มีจาคะอันปล่อยแล้ว มีฝ่ามืออันชุ่ม ยินดีในการสละ ควร
แก่การขอ ยินดีในการจำแนกทาน อยู่ครองเรือน ดูกรช่างไม้ทั้งหลาย อริยสาวกผู้ประกอบด้วย
ธรรม ๔ ประการเหล่านี้แล ย่อมเป็นพระโสดาบัน มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงที่จะ
ตรัสรู้ในเบื้องหน้า.

 

การบริจาคทรัพส่วนตนเพื่อประโยชน์นั้น
ควรต้องตรึกตรอง หาใช่ศัทธาแต่ถ่ายเดียว
ผู้ที่ควรบริจาคทรัพให้อย่างยิ่ง คือ บิดา และ มารดา
เลี้ยงดูท่านทั้งสองให้ดีเสียก่อน ก่อนที่จะบริจาคแก่ผู้อื่น
ความตระหนี่นั้น หาใช่เกิดแต่การอดออมเพื่อประโยชน์
หากแต่เป็นการบริจาคเพื่อหวังผล หากไม่มีซึ่งผลประโยชน์
แม้แต่สตางค์แดงเดียวไม่มีกระเด็น อันนี้ก็หาใช่สิ่งที่ควรกระทำ

ผมเข้ามาแสดงความคิดเห็นส่วนตนเท่านั้นครับ

สาธุครับ

 

อณุโมทณากับคุรโอ๊ทด้วยครับ ผมเห็นว่าการทำบุญที่ทำด้วยความศรัทธาก็จะได้อานิสงค์โดยส่วนหนึ่ง ผู้จะทำบุญ จะบริจาคทรัพย์ก็ต้องรู้จักกะว่าจะทำเท่าไหร่ไม่กระทบตน แต่ถ้าเป็นการเสียสละอย่างยิ่งอันนั้นอีกกรณีหนึ่ง ได้ผลแน่ในอนาคตไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า การทำบุญยิ่งเราทำกับคนที่มีศีลหรือเป็นคนดียิ่งได้บุญมาก(พระพุทธเจ้าสอนอย่างนี้) นอกจากทำบุญแล้ว ทำสมาธิให้จิตใจสบายๆ อ่านหนังสือธรรมะ ภาวนาหรือพิจรณาธรรมไปตามอรรถะและพยัญชนะที่เราอ่านมา ปล่อยกระแสจิตไปตามอารมณ์กรรมฐานปัญญาเกิด เมื่อปัญญาเกิดดูการเกิดดับของสังขารทั้งปวง จะรู้ว่ามันเช่นนั้นเอง เราไม่หลงอะไรกับมัน เราจักพ้นทุกข์ด้วยมรรค 8 คือดำริชอบ เห็นชอบ พูดจาชอบ เลี้ยงชีวิตชอบ กระทำชอบ เพียรละบาปชอบ สติชอบ และสมาธิชอบ ตามดูให้รู้สภาพของจิต จับเอา วาง ปล่อย.....

 

ความเข้าใจท่านเป็นปุถุชนไม่ผิดหรอก

 

การทำทานอย่างเดียวไม่ได้ทำให้เป็นอริยะหรอก แต่การเป็นอริยะนั้นขาดการทำทานไม่ได้เลย ลองพิสูจน์ตนเองด้วยการบริจาคทาน ลองดูแล้วจะเห็นความตระหนี่ซึ่งความตระหนี่นั้นโสดาบันก็ไม่มีแล้ว ต้องทดลองดูนะจะเห็นตนเอง สัก50000

 

..โดนไปกี่หมื่นล่ะ..กี่ตรางวา วาละหมื่นรึไม่..สร้างสถาบัน พุทธพจน์นะ..ถึงกับนอนเฝ้าวัดเลยรึ อิอิ
จุดประสงค์แรง..แต่อานิสสงค์..ต้องรอดูก่อน
..หว่านพืชในที่นาแล้งน้ำ หรือ ที่นายังไม่ได้ไถพรวน มีแต่ไถพรวด..ไถพรวด..ข้าวจะขึ้นไฉน..ข้าวจะขึ้นไหม..เป็นความเพียรที่สูญปล่าวรึไม่ ท่านนิว..อิอิอิ:boo:

 

ผมทำทานเพื่อปรุงแต่งจิตเพื่อละความเป็นตัวตนครับ ทำไมท่านสับสนคิดลบได้ขนาดนี้นะ แล้วจะข้ามสิ่งที่ยากกว่านี้ได้อย่างไร

 

ปรุงแต่ง มันก็งอกเพิ่มเข้าไปในตัวตนหนะสิ

 

(ทาน นี้ใครให้ได้ก็จบกิจ)
จาคะ คือความสละคืนอุปธิทั้งปวง เป็นจาคะอันประเสริฐยิ่ง

 

คุณยกตัวอย่างทำทาน 50,000 บาท ผมกล่าวว่า นาย A ทำบุญ 1 บาท นาย B ทำบุญ 1,000,000 บาท ไม่จำเป็นเสมอไปที่นาย B จะได้บุญมากกว่านาย A ให้คุณปรึกษาพระโสดาบันประเภทศรัทธานุสารี...

 

ทำบุญด้วยหวังผลแห่งบุญนั้น
หากแต่ชาติหน้าไม่มาเกิดอีกแล้ว จะเอาบุญไปทำอะไร
พระอรหันต์ที่บ้าน มีความสุขดีนั้น น่าปลื้มใจยินดีเป็นหนักหนา
เอาเงินไปสร้างในสิ่งที่อยู่แล้วตั้งมากมาย
การทำบุญนั้นนำความสุขมาให้พระอรหันต์ในบ้านไหม
หากจะเสียทรัพย์ หันมองภายในบ้านเสียก่อน
หาใช่การทำบุญโดยมีความทุกข์ของคนในบ้าน
เพียงเพื่อหวังบุญที่มองไม่เห็นทั้งที่คนในบ้านมองเห็นอยู่

สาธุครับ

 

..แสดงว่าคุณไม่ได้อ่านพุทธวัจนะ..ครบถ้วนรึ ว่าด้วยการทำทานนะ.
ไหนยกมาซิครับ การทำทานเหมือนกับการหว่านพืชลงในนาข้าว..ทีอย่างนี้ ไม่เอาพุทธพจน์นำแล้วรึ..ท่านnew..นี่แสดงได้ชัดเจน 4 ประการคือ

1.ศรัทธา จนขาดปัญญา ในการใคร่ครวญแล้วค่อยทำทาน ใคร่ครวญ
2.ใกล้เกลือ แต่กินดิน อิอิ
3.ศึกษาธรรมแบบ ไม่สมควรแก่ธรรม ไม่นำธรรมนุปฏิบัติ ธรรมน้อยให้คล้อยกับธรรมใหญ่ ทำให้ก้าวข้ามการปฏิบัติ-จึงเห็นผลช้า
4. ถกเถียงต้นกะทู้ ว่าทำทาน เพื่อละความเป็นตัวตน อ้างแบบไม่เข้าใจธรรม ไม่ตรงธรรมที่ปฏิบัติ การละความเป็นตัวตน ต้องอยู่ที่อภัยทานเป็นหลัก หรือละสักกายะโดยตรง..ไม่ใช่มายกทำทานด้วยเงินซื้อที่ดิน สร้างสถาบันแล้วบอกว่า..จะละตัวตน มันถูกแต่ไกลเกินเหตุที่อ้าง

..ยกพุทธพจน์ เรื่องการทำทานมาดูหน่อยครับ..ท่านnew..แล้วค่อยมาเถียงการทำทานด้วยปัญญาเป็นอย่างไร ยกมาครับ..ใคร่ครวญ ใคร่ครวญ แล้วค่อยทำใช่ไหม ตถาคต สอนไว้อย่างนั้นใช่ไหมครับ:''@
..อย่าใกล้เกลือแล้วกินดิน หรือ ทำตัวเป็นช้อนไม่รู้รสน้ำต้มจืด..อิอิ

 

ท่าน รู้ป่าว ว่าโสดาบันเขาทำทานกันอย่างไร

 

..นั่นมันคนละ ฐานะ สภาวะ..ท่านnew..ไม่กล้ายก พุทธวัจนะ ในเรื่องการทำทานมาเผยใช่ไหม..กลัวละซิ อิอิ:boo:

 

โอ๊ยๆ อ่อนใจคนทำบุญไม่ได้บุญจริงๆ ทำบุญแล้วเอามาเล่านี่พอเข้าใจนะ แต่พอเห็นคนกดอนุโมทนาให้น้อยแล้วร่ำร้องถามหา ~~~กดอนุโมทนากุทีได้เปรตเถอะ~~~~ ..

ทำบุญได้บุญนิดเดียว แปปเดียวตอนทำ หลังจากนั้นก็คิดแบบโปรตๆ
ยิ่งโม้ยิ่งล่อนจ้อน ใครจะช่วยเอ็งได้ละเนี่ย อิอิ :'(

 

ให้ทานไม่ได้เพราะเหตุ ๒ อย่าง
[๑๔๔๓] สัตบุรุษทั้งหลายแม้ไม่หุงกินเอง ได้โภชนะมาแล้ว ย่อมปรารถนาจะให้
ท่านหุงโภชนะ ไว้มิใช่หรือ ไม่พึงให้โภชนะนั้น ไม่สมควรแก่ท่าน.
[๑๔๔๔] บุคคลให้ทานไม่ได้ด้วยเหตุ ๒ อย่างคือ ความตระหนี่ ๑ ความประมาท
๑ บัณฑิตผู้รู้แจ้ง เมื่อต้องการบุญพึงให้ทานแท้.
[๑๔๔๕] คนผู้ตระหนี่กลัวยากจน ย่อมไม่ให้อะไรๆ แก่ผู้ใดเลย ความกลัวจน
นั่นแลจะเป็นภัยแก่คนผู้ไม่ให้ คนตระหนี่ย่อมกลัวความอยากข้าว
อยากน้ำ ความกลัวนั้นแหละ จะกลับมาถูกต้องคนพาลทั้งในโลกนี้
และโลกหน้า.
[๑๔๔๖] เพราะเหตุนั้น บัณฑิตพึงครอบงำมลทิน กำจัดตระหนี่เสียแล้ว พึงให้
ทานเถิด เพราะบุญย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในโลกหน้า. ทานผู้ให้ได้ยาก เพราะต้องครอบงำความตระหนี่ก่อน แล้วจึงให้ได้
อสัตบุรุษทั้งหลาย ย่อมไม่ทำทานตามที่สัตบุรุษทำแล้ว ธรรมของ
สัตบุรุษอันคนอื่นรู้ได้ยาก.

ท่านอย่ากล่าวเรื่องอนิสงส์เลย นั้นเป็นชั้นของผลที่จะได้ ผู้ที่ทำทานที่หวังจะได้อานิสงส์นั้นเป็นเรื่องปุถุชนที่ยังต้องการหวังผล อริยะชนทำทานเพื่อกำจัดกิเลส คนละเรื่องนะท่าน ท่านยังมองไม่ออกหรอท่าน

 

ขอท่านจงหลุดพ้นด้วยทิฎฐิเถอด ในอาจม