เตรียมกาย เตรียมใจ ให้พร้อม อีก4ปี หรือเร็วกว่านั้น

ข้อมูลด่วนล่าสุดที่ได้รับมา ใน4ปี หรือไวกว่านั้น (ปกติอาจารย์ท่านนี้จะหลีกเลี่ยงพูดเรื่องไม่ดี เพราะถ้าท่านพูดไปมันจะเป็นจริง ตอนปี2000 คนวิตกกันมาก แต่ท่านย้ำว่าไม่มีอะไร ไม่ต้องวิตก แต่คราวนี้ท่านเตือนลูกศิษย์ทุกคนให้เตรียมพร้อม คนที่ยังทำชั่วให้กลับใจเสียใหม่) ขอเน้นย้ำว่าภัยจากความร้อนโลก ส่งผลกระทบต่อระบบของโลกอย่างรุนแรง โดยเฉพาะภัยที่เกิดจากการละลายของน้ำแข็งขั้วโลก และการเกิดก๊าซพิษจากท้องทะเลจำนวนมาก
จากวิกฤติโลกจะทำให้มนุษย์จำนวนมากต้องจบชีวิตลง คุณเตรียมใจ( ปฏิบัติธรรม)พร้อมหรือยัง
...............................................................................................................
เรื่องนี้เป็นบททดสอบบทที่1 ถ้าคุณยังสับสน แสดงว่าคุณยังไม่พร้อม

 

อืม แต่มาประกาศแบบนี้เราคิดว่าหลายๆคนคงเตรียมใจไม่พร้อมแน่ๆ เพราะหลายคนอาจจะประหวั่นวิตก ว่าอีก4ปีเราต้องตายแน่ๆแล้ว ทีนี้ใครมันจะมีแก่ใจไปทำอะไรๆได้ล่ะครับ รู้อนาคตก็เป็นทุกข์ ยึดติดกับอดีตก็เป็นทุกข์ อะไรจะเกิดก็ขอให้มันเกิด อย่าไปยัดอะไรแบบนั้นให้คนอื่นรู้แต่เรื่องร้ายๆเลยครับ คนไม่ได้จิตใจเข้มแข็งไปซะทุกคนหรอก รังแต่จะเป็นการถ่ายทอดความทุกข์ทางใจให้คนอื่นซะเปล่าๆ

 

คุณเตรียมใจ (ปฏิบัติธรรม) ???

ก็ เหมือนกับ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

 

สมมุติว่าอีก 2 ปีเราจะตาย เราก็จะพยายาม สร้างทาน รักษาศีล ภาวนา ใช่หรือเปล่า แต่อาจมีบางคนที่คิดว่าตัวเองกำลังจะตาย ก็ปล่อยชีวิตไปตามกรรมหรือสร้างกรรมเพิ่มขึ้นอีก บางคนเป็นโรคร้ายก็ฆ่าตัวตาย หรือไปทำผิดศีล เพราะเขาไม่มีธรรมะเป็นที่พึ่ง แต่คนที่มีธรรมะเป็นที่พึ่ง เขาจะเร่งสร้างกุศลกรรมเต็มที่เลย
แต่บางคนคิดว่าอีกนาน ปล่อยชีวิตไปวันๆ ไม่คิดจะสร้างบุญกุศลอะไรเลย ก็ไม่คิดจะทำ ที่จริง2ปี เพียงพอที่จะทำให้เราไปสู่สุคติ
มีคนเคยกล่าวไว้ว่า คนที่มีชีวิตวันเดียวแต่ได้สร้างกุศลกรรม ยังดีกว่าคนมีอายุร้อยปีแต่ไม่ได้ทำอะไรเลย(นอกจากกรรมชั่ว)

 

ไม่ได้คุยกับ คุณบำรุง ตั้งนาน

วิธีปฏิบัติธรรมของคุณ เป็นไฉนหรือ

 

(ปฏิบัติธรรม) ก็ คือ ว่า ยังไง เรา ก็ ตาย

แต่ เรา ก็ เก็บเอา บุญกุศล ไปเพื่อจะได้สบาย ตอนที่เราตายไปแล้ว


แต่สำหรับคนที่เชื่อใน วิทยาศาสตร์ รึ คนที่ไม่เคร่งศาสนา นัก

ถึงเวลา ส่วนใหญ่พวกนี้ มักจะเป็นคนพยายามช่วย ให้เรื่องพวกนี้ เบาบางลง


ในขณะที่ คนเคร่งศาสนา นั่งปฎิบัติธรรมเพื่อตัวเอง เพื่อจะได้สบาย

ก็ เหมือนคนเห็นแก่ตัว

ถึงเวลา เราควรมีความคิดเป็นของตัวเอง เชื่อใน สิ่งที่ตัวเอง เห็นจริง

สุดท้าย ก็ไม่มีใครผิดใครถูก เพราะเราต่างคนก็ ไม่รู้ ว่าจริงๆ แล้ว

สิ่งที่เราเชื่อ จะ จริงอย่างที่เราเห็น รึ เปล่า

 

แล้วถ้าอีก1ชัวโมงเราจะตาย เราจะทำอะไรก่อนดี หรือ ไม่ต้องทำอะไรเลย

 

เป็นคำถามหรอ ครับ

แล้ว อีก 1 ชั่วโมงเราจะ ตาย แล้วเป็นอะไรตาย อ่ะครับ

ต้องมีสาเหตุ สิครับ

 

อีกชั่วโมงจะตาย ก็ภาวนาไปครับ พุทโธ สัมมาอรหัง หรือทำสมาธิ อมิตาภะฯลฯ
แต่คนที่ไม่มีธรรมะเป็นที่พึงเขาก็จะไปทำสิ่งตรงกันข้าม ที่ไปเกิดจึงต่างกัน

 

ถ้าอีก1ชัวโมงโลกจะแตกจะทำยังไง

 

บ๊อง..
เอาแบบไหนล่ะ

ถ้าแนววิทย์ช่วยโลก ก็ เอาทรัพย์สินทั้งหมดที่มี บริจาคให้ชาววิทย์
เป็นทุนวิจัยช่วยโลก และสร้างหลุมหลบภัย

ถ้าแนวคลั่งศาสนา ก็กำหนดจิตกำหนดใจ นึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

ถ้าแนวไร้ศาสนา ก็ไม่ต้องทำอะไรมาก หยิบโทรศัพท์โทรหาคนรัก ลาตาย

 

ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น นั่งดูโลกแตกไป หุ หุ

 

ถ้าอีก 1 ชั่วโมงโลกแตก

แสดงว่า มาถึงจุดจบ ละ

เพราะเราไม่ปล่อยให้มันมาถึง 1 ชั่วโมงสุดท้ายได้ อย่างง่ายดาย แน่ๆ

แสดงว่า เรา หยุดยับยั้ง อะไรไม่ได้แล้ว

1 ชั่วโมง สุดท้าย ผม คิดว่ายังไง ก็ ต้อง ตาย

ฉะนั้น ทำอะไรก็ได้ ที่คุณคิดว่าดี ที่สุด เท่าที่ตอนนั้นจะทำได้

 

ทำไมพึ่งมานึกว่าต้องทำดีล่ะ..(แซวเล่นนะ)

 

ดี แบบ ว่า ดี กับ ตัว เรา

หรือ ถ้า ทำ ดี เพื่อ ส่วนรวม แล้ว สบายใจ ก็ ทำครับ

ทำอะไรก็ได้ ที่ เราสบายใจ ก็ แล้ว กัน

ขำๆ

 

ปล่อยวางเถอะครับ...สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่เที่ยงเป็นทุกข์...เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป...การที่เราจะมัวพะวงกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึงนั้น...ใจจะเกิด
ความกังวลใจเปล่าๆ...เพราะอะไร...ต้องเร่งรีบ...ต้องขวนขวาย...ต้องจัดการชีวิต
...ทุกสิ่งทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
แล้วใครกันล่ะ? เป็นคนกำหนดความเป็นไปในสี่ปีข้างหน้า...รู้ได้อย่างไร...มีสิ่งอะไรมายืนยัน
ถึงเหตุและผล...

 

ขอแนะนำ มรณานุสสติกรรมฐานครับ คงจะเหมาะกับสถานการณ์ที่เจ้าของกระทู้ตั้งมา คือให้นึกถึงความตายเป็นอารมณ์ ว่าความตายนี้เป็นปกติธรรมดาของคนและสัตว์ทั้งหลาย คนที่มีกิเลสทั่วไปรู้ว่าความตายเป็นของธรรมดาก็จริง แต่เห็นว่าธรรมดาเมื่อความตายเกิดกับผู้อื่นเท่านั้น แต่เมื่อความตายใกล้เข้ามาถึงตนหรือญาติของตน คนที่รักของตน ก็ดิ้นรนเอะอะโวยวายทั้งที่จริงแล้วก็ไม่อาจพ้นความตายไปได้ เพราะฉนั้นการนึกถึงความตาย ทำให้เป็นคนไม่ประมาทเพราะรู้ตัวว่าจะตายจะได้แสวงหาความดีใส่ตัว และเมื่อเห็นว่าความตายเป็นเรื่องปกติเสียแล้ว ความสะดุ้งกลัวต่อความตายย่อมไม่มี

 

แล้วถ้าตอนจะตายเจ็บมาก จะปล่อยวางยังไง

 

เมื่อรู้ว่าความเจ็บนี้มีความตายเป็นที่หมาย
ต้องตั้งสติให้ได้ มี3วิธี
คือ เอาจิตไปจ่อตรงที่ปวดน้อยที่สุด แล้วกำหนดลมไปเรื่อยๆจมลมสุดท้าย
หรือ เอาสติเข้าตามดูจิตไม่ต้องไปสนใจความเจ็บ แยกเวทนาออกให้ได้
หรือ เอาจิตจ่อไปที่เจ็บตามดูอาการแล้วตายไปพร้อมกับเวทนาเลย
3 วิธีนี้ มีที่ไปแตกต่างกัน ก็เลือกเอา

 

แล้วถ้าเหตุการณ์ภัยพิบัตินั้นเกิดขึ้นจริงแน่ใจหรือว่าท่านที่รอดชีวิตไปได้จะอยากมีชีวิตอยู่ต่อ เผลอๆอาจจะคิดว่า โถ..โถ..ทำไม กรูถึงไม่ตาย รอดมาได้โคตรทรมาน กำพร้าหมดทั้งเมียทั้งลูกญาติก็ไม่เหลือ อะไรประมาณเนี้ยนึกภาพออกมั๊ยครับ