เคยหัวเราะเยาะเย้ยเพื่อนเวลาเค้าซุ่มส่ามกันไหม?

ตอนเด็กๆเวลาผมซุ่มส่ามเดินชนอะไรหกล้มหรือให้เพื่อนเห็นพวกเค้ามักหัวเราะ
เหมือนเยาะเย้ยเรา ผมหัวเสียมากแต่พอมีใครเจ็บแบบนั้นผมจะไม่หัวเราะ(เพราะคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องตลก)และไม่ถาม ต่อมาโตขึ้นพอมันหัวเราะผมบ่อยเข้า(ผมซุ่มส่ามมากกว่า) ผมเริ่มหัวเราะพวกมันบ้าง แต่เเบบหมั่นไส้ในใจลึกๆ(ยิ่งอายุขึ้นมากยิ่งเลวมากขึ้น)
ท่านทั้งหลายคิดว่าคนเจ็บตัวเป็นเรื่องตลกไหม(ตอนเด็กผมว่าไม่)แต่ตอนนี้ผมไม่ค่อยได้หัวเราะเพราะมีคนเจ็บตัว(ถ้าจะขำผมจะดูก่อนคนๆนั้นทำตัวแบบไหน)
ผมไม่ชอบนะใครที่หัวเราะเวลาเห็นคนอื่นเจ็บตัว มีความสุขมากนักรึไง? อกุศลกรรมต้องมีสำหรับพวกนี้

 

เราไม่เคยทำเลยกลัวบาป

 

ตอนไม่รู้ก็เคยนะ แต่ตอนนี้โตขึ้น จะนิ่งๆ มากกว่า... รวมถึงตอนคนอื่นนินทาอะไรกัน

ผมก็จะไม่ไปนินทาด้วย นั่งฟังเฉยๆ ไม่ยินดียินร้าย ....

 

ส่วนใหญ่ถ้าเจอคนเจ็บ เราจะวิ่งไปช่วยเหลือ หรือดูว่าช่วยอะไรได้บ้าง ไม่ค่อยตลกเท่าใด

แต่พอเราซุ่มซ่าม คนหัวเราะทุกที แถมเล่าสู่กันฟังให้เป็นขำ
บางทีเราก็ขำตัวเองเหมือนกัน
เลยไม่เป็นไร แค่นี้ไม่สะเทือน

แต่เพือนสนิทข้าพเจ้าคนหนึ่ง
เวลาเราบาดเจ็บ หรือเห็นใครได้เจ็บมันหัวเราะทุกที
จนเราโมโห
ต้องถาม ว่าตลกมากเหรอ มันขำอะไรขนาดนั้น นี่กำลังมีความสุขอยู่ใช่หรือไม่
มันตอบว่า มันไม่ได้ตลก แต่ที่มันหัวเราะเพราะตกใจจนไม่รู้จะทำไงดี
มันบอกตอน อาม่ามันตาย มันเสียใจมาก แต่มันก็หัวเราะออกมาหน่อย
เลยให้อภัยมัน

คิดมาไป ฟังมันหัวเราะ ที่เราเจ็บก็คลาย ไปได้นะ
เพราะพอมันร้องให้มากกว่าเรา เราก็รำคาญ ให้มันหัวเราะดีแล้ว

รู้สึกว่า ปัญหาใหญ่โต หรือความเจ็บใด ถ้ามีคนหัวเราะหรือเราหัวเราะ ปัญหาหรือเรื่องราวจะดูเล็กลงได้ เราคิดอย่างนี้จริงนะ


แต่ถ้าเค้าหัวเราะเพราะเยาะเย้ย ก็เป็นปัญหาทางใจของเขา ไม่ใช่ของเราแล้ว

 

เราโดนเขาหัวเราะประจำ ก้อซุ่มซ่ามเอง ห้าๆ แต่บางทีเราก้ออายนะคะ
แต่ก็ไม่ได้เก็บมาคิดอาราย ขำๆไป
แต่นี่แหละคะ การที่เขาหัวเราะเราก็ดีอย่าง ทำให้ต่อไป เรามีสติในการทำอะไร
ระมัดระวังมากขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นบทเรียนที่แฝงอยู่แล้วสอนเราคะ
ถ้าเราเก็บมาใช้ก็จะได้ประโยชน์มหาศาล ฝึกความอดทนอดกลั้น ฝึกการมีสมาธิ
และทำให้ตัวเองปลอดภัยคะ

​