อาการแบบนี้ คืออะไร กายหายไปทั้งหมด ไม่รับรู้สิ่งรอบข้าง

เหตุการณ์คือ ผมได้บวชภาคฤดูร้อน ตอนอายุ 10 ขวบ และพระอาจารย์ ได้นำสวดมนต์ และนั่งสมาธิ แต่วันนั้น ผมมีอาการ ปวดหัวมาก เหมือนจะเป็นไข้ จะลาอาจารย์ไปนอน ก้ออายเพื่อนเณร ด้วยกัน

ตอนนั่งสมาธิ ผมจึงได้ นั่งกำหนดพุท โธ ไปที่ศรีษะ ตรงที่ปวดมาก (ปกติ ดูลมหายใจ) แล้วอยู่ๆ จิตก็ดับวูบ ไม่มีร่างกาย ไม่มีสภาพแวดล้อม ไม่มีลมหายใจ ไม่มีความคิด มีเพียงเห็นความสว่างเหมือนตอนกลางวัน แล้วนิ่ง อยู่อย่างนั้น

จนกระทั่งมีเพื่อน สามเณร องค์หนึ่ง มาเขย่าตัวปลุก จึงกลับคืนมาสู่โลกความเป็นจริง ที่ เพื่อนสามเณรลุกไปนั่งรอรับน้ำปาณะ อีกที่หนึ่งหมดแล้ว เหลือเพียงผม นั่งสมาธิเหลืออยู่องค์เดียว

และอาการปวดหัว ที่รุนแรง ก็หายไปเหมือนปิดทิ้ง หลังจากออกจากสมาธิ

หลังจากวันนั้น ผมก็นั่งสมาธิ มาเรื่อยๆ แต่ ไม่เข้าถึงสถาวะนั้นเลย อีกสักครั้ง

อยากถามท่านผู้รู้ ทั้งหลายว่า สภาวะที่เกิดนั้น เรียกว่าอะไร และผมควรปฏิบัติอย่างไร ถึงจะเข้าถึงได้อีก หรือให้ได้มากกว่านั้นครับ

 

ไม่มีใครเข้ามาตอบเลย เอาแบบนี้น่ะคุณเจ้าของกะทู้ แกล้งลืมๆเหตุการณ์นั้นไปก่อนน่ะ

แล้วเริ่มฝึกใหม่ที่กะทู้นี้ กะทู้นี้เน้นฝึกให้เป็นผู้ชำนาญการเข้าออก แบบลืมตาและหลับตาน่ะ ไอ้ตัวอยากเข้าถึงอาการนั้นเป็นตัวปิดกันความก้าวหน้าค่ะ

ลงสนามฝึกใหม่เลยได้เลย http://palungjit.org/threads/ฝึก-กรรม-ฐาน-ด้วยภาษาที่เข้าใจง่าย.512443/

 

คำว่า "สภาวะ" หรือ "สภาวธรรม" หรือ "ปรมัตถธรรม" นั่นแหละ ชื่อของมัน คือมันเป็นอย่างนั้นของมันเองตามเหตุปัจจัยที่พอเหมาะพอดีของมัน ขืนใครไปตั้งชื่อเรียกสภาวะ นั้น ว่า นั่น ว่านี่ ผิดทั้งหมด จะพูดได้บ้างก็ว่าเป็นสมาธิระดับหนึ่งแค่นี้

อยากจะเข้าถึงอีก ก็ปฏิบัติอย่างที่ทำนั่นแหละ แต่ต้องทำอย่างไม่มีความอยากจะเป็นเช่นนั้นอีก มุ่งปฏิบัติอย่างนั้นหรือทำ โดยไม่ต้องหวังผลสำเร็จเช่นนั้นเช่นนี้ เหมือนคนทำงานมุ่งหน้าทำงานไป เมื่อมันพอเหมาะพอดีของมัน ก็เข้าถึงภาวะเช่นนั้นได้

สภาวะอย่างที่เล่ามา เคยมีคนทำได้ (เคยคุยกัน) เขานั่งตัวแข็งไม่รับรู้ซึ่งภายนอกเหมือนกัน ขนาดมีคนยกไปตั้งก็ยังไม่รู้สึก พอถึงเวลาที่กำหนดมันก็คลายออกมาเอง ....เขาบอกว่า ต่อมาจะทำให้เข้าถึงสภาวะเช่นนั้นอีก ก็ยังทำไม่ได้เหมือนกัน

 

คุณกำหนดรู้ทุกข์ของการปวดหัวอยู่ ขณะที่มีสภาวะนั้นๆใช้หรือเปล่า

ถ้าใช้ลองกำหนดรู้ทุกข์ใหม่ แต่กำหนดรู้ทมุกขืที่คุณสงสัยเรื่องนี้
แทนที่คุณจะกำหนดรู้ทุกข์ที่ปวดหัว

ลองจินตนาการถึงวันนั้น แล้วกำหนดรู้ทุกข์ ที่สงสัย ในสงสัยจะมีทุกข์ และต้องอยู่ข้างในสงสัย

เชื่อว่าเกิดมีกำลังอะไรมาเกื้อกูลคุณ เพราะภาวนามีอานิสงค์ที่กำหนดรู้ทุกข์
ใน หัว

ทำแบบวันนั้นใหม่ แต่ไม่ใช่ทุกข์ ใน หัว
เปลี่ยนเป็นทุกข์ในสงสัย ใ้หทุกข์อยู่ใน

 

วางความอยากได้อารมณ์หรือสภาวะทุกอย่างที่จะเข้ามา ดูลมหายใจไปตลอดเวลา กำหนด ด้วย พุทธ โธ หรือ อะไรก็ได้ แล้วแต่ เราถนัด ก็ จะได้ สภาวะ เกิด ดับ ความไม่เที่ยง ของ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ถ้าเราไปยึดสภาวะที่เกิดขึ้นมาอีก ก็ จะเกิด กิเลส ตัณหา อุปาทาน เข้ามาอีก ทำให้ จิตใจ ขุ่นมัว

สาธุเจริญธรรม

 

รู้แล้วว่าสภาวะนี้ เรียกว่าอะไร

ก่อนอื่น ต้องขอขอบคุณ ทุกท่าน ที่เข้ามาตอบ แสดงความคิดเห็น

ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าสภาวะ แบบนั้น เรียกว่าอะไร

จากการสอบอารมณ์จาก

 

รู้แล้วว่าสภาวะนี้ เรียกว่าอะไร

ก่อนอื่น ต้องขอขอบคุณ ทุกท่าน ที่เข้ามาตอบ แสดงความคิดเห็น

ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าสภาวะ แบบนั้น เรียกว่าอะไร

จากการสอบอารมณ์จาก ww.larnbuddhism.com/grammathan/meditation3.html

อาการนี้ เป็นอารมณ์ ของ ฌาน ระดับ ที่ 4 คือ ไม่มีวิตก วิจารณ์ ปีติ สุข เหลือเพียง เอกัคคตา

ระดับนี้ จะแยก จิต ออกจากกาย เลยทำให้ ไม่รับรู้ สภาวะรอบข้าง ไม่มีลมหายใจ

อาการสว่าง นิ่งอยู่อย่างนั้น เป็น เอกัคคตา และอุเบกขา

ผมคิดว่า เป็นฌาณ ระดับที่ 4 แน่นอนครับ


แต่ที่เสียดายคือ ผมเพียงเข้าได้โดยบังเอิญ ไม่สามารถเข้าได้บ่อยๆ จนเป็นวสี

ตอนนี้กำลังฝึก อานาปานสติ สามารถเข้าที่ ปฐมฌาณ และทุติยฌาณอ่อนๆ เพราะไม่ค่อยได้ฝึกบ่อยนัก

ที่อยากทราบคือ ทำใมอยู่ๆ ชาตินี้ผมไม่เคย เข้าถึง ปฐมฌาน ทุติยฌาณ ตติยฌาน แล้วทำใม กระโดดมา จตุตถฌาน ได้เลย

อาการแบบนี้ แสดงว่า ชาติก่อน ผมเคยปฏิบัติ มาก่อน หรือปล่าวครับ

(ผมนั่งเองที่บ้าน ไม่มีครู อาจารย์ เลยมาสอบถาม ณ ที่แห่งนี้ครับ)

 

สิ่งที่เกิดขึ้นเป็น อาการอย่างหนึ่งของจิตที่ มีสมาธิครับ มันเกิดขึ้นโดยฉลับพลันแป๊บเดียวก็หายไป ไม่สามารถเรียกกลับมาได้อีก แสดงว่าชาติกาลก่อนอาจจะ เคยปฎิบัติมาถึงตรงจุดนี้ แต่ถ้าไปยึดติดตรงนี้มากไป อาจเกิดเป็น วิปัสสนูปกิเลส ได้ครับ อาจเกิดเป็นตัว โอภาส,ปีติ, ปัสสัทธ,สุขะ, ชาตินี้ให้เริ่มต้นฝึกใหม่ ตามแบบที่ถูกต้อง ใช้ปัญญาพิจารณาอารมณ์ ของอาการที่เคยเกิดขึ้น ว่าจะต้องวางอารมณ์อย่างไร ต้องปฎิบัติอย่างไรถึงจะเข้า สภาวะธรรม แบบนั้นได้อีก สิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนเป็น จุดหมาย ที่ให้เราได้รู้ตำแหน่งที่ตั้งแล้ว เหลือเพียงการเดินทางที่จะไปให้ถึงจุดหมายนั้น แล้วเดินต่อไปถึงเส้นชัย

 

เป็นฌานที่ 5 ไม่ใช่ฌานที่ 4 ครับ
สภาวะฌานที่ 5 เป็นอรูปฌาน เป็นฌานที่ไม่มีรูปแต่จะเป็นนิมิตรคล้ายว่าเราไปนั่งที่โล่งแจ้ง สว่างไปหมด แต่แสงสว่างนี้คล้ายแสงจันทร์มากกว่าแสงอาทิตย์ สว่างเย็นตา จะรู้สึกว่ามีเราอยู่ด้วย แต่มองไม่เห็นตัวเองเท่านั้น
สภาพฌานที่4 คืออาการวูบนั้นละครับ เพียงแต่ของคุณน้อยเท่านั้น
การเข้าฌานที่ 1-4 นั้นหลักจะเป็นกายานุปัสสนา หมายคือรู้กายเห็นกาย จากกายใหญ่สู่กายย่อย กายย่อยหมายถึงจุดใดจุดหนึ่งในร่างกาย
การเข้าสู่อรูปฌานจะใช้เวทนานุปัสสนา คือความเจ็บปวดตามร่างกายจุดใดจุดหนึ่งเป็นอารมณ์
หากไม่มีเวทนาให้เข้ามาเพ่งตรงกลางใบหน้า ที่จุดดั้งจมูกหัก เมื่อเพ่งเข้าก็จะเกิดเวทนา ก็จะต่อสู่อรูปฌานได้ครับ
อารมณ์เวทนาท่านสอนให้ใช้ที่จุดดั้งจมูกหัก หากเป็นที่อื่นก็ให้น้อมมาที่จุดนี้ จุดอื่นนอกจากนี้พอเข้าที่ฌาน5แล้วมันจะหาย แต่ตรงนี้จะอยู่ บางครั้งก็หาย แต่ดูอยู่เรื่อยๆมันก็กลับมาอีก
เจริญในธรรม

 

แบบนี้ผมเคยเป็นเรียกฌาณสี่
มีข้อดีคือให้รู้มีอยู่นั่น
เมื่อรู้แล้วปัญญาเกิดตรงไหนกัน
นั่นแหล่ะมันบอกให้คุณรู้ความจริง

มันเป็นการเข้าถึงเพราะการนั่ง
ถ้าไม่นั่งคนเราเข้าถึงได้ใหม
ต้องได้สิขนาดนั่งยังเข้าถึงมีอยู่ไง
ทำยังไงก็ให้ฝึกสติแบบเดินจงกรม

การฝึกสติปัฏฐานสี่ต้องฝึกโดยไม่นั่งสมาธิ
ฝึกเลยสิทุกอิริบาบทต้องฝึกได้
เอาสติรู้อยู่กับกายดูทั้งกาย
อย่าไปหมายในเวทนาหรืออารมณ์

อยู่กับกายแต่รู้เห็นในทุกสิ่ง
การทำงานจริงระหว่างกายกับใจนั่น
เห็นมันคิดเห็นมันสร้างอารมณ์อย่าหลงไปกับมัน
ฝึกถูกนั้นเพื่อเข้าหาฌาณสี่ที่เคยจำ

ไม่จำเป็นต้องนั่งเพื่อเข้าหามันอีก
นั่งยังไงมันก็หลีกไม่พบนั่น
สภาวะเดิมแค่ให้รู้ว่ามีมัน
สภาวะใหม่นั่นถึงจะมาให้พบเจอ

 

เหมือนเรียนจบปอหนึ่งก็ไม่ต้องเรียนซ้ำในชั้นเก่า
เพราะตัวเราเรียนมาแล้วจำได้นั่น
ต้องเรียนชั้นใหม่วิชาใหม่ตามกำลัง
สติปัญญานั้นมันต้องพัฒนาเอย

 

นั่งสมาธิปัญญามันไม่เกิด
จิตตะเหลิดเพราะนั่งหลับตาตัวใครตัวมันนั่น
ถ้าลืมตามันก็จะรู่เห็นเหมือนๆกัน
ถ้าหลับตานั่งลืมขึ้นมาเถียงกันตลอดเลย

 

คนทั่วไปไม่เข้าใจสติปัฏฐานของพระพุทธเจ้า
ท่านสอนเล่าเสร็จธุระทำไงนั่น
นั่งคู้ขาขัดบัลลังค์ตั้งกายตรงพลัน
สตินั้นอยู่เหนือดั่งจมูกไม่ออกไปไม่เข้ากาย

ความรู้สึกทั้งหมดรับรู้หมด
สติจดบนอากาศเหนือจมูกนั่น
รู้ทั้งกายรู้นอกกายรู้พร้อมกันพลัน
แต่ตานั้นไม่ไห้หลับใครพาหลับเอย

การหลับตาคือการนั่งสมาธิ
แต่ฝึกสติท่านให้นั่งหลับตาตอนไหน
ฝึกสติคือรู้ตัวทุกอิริยาบทไง
ก็ทำไปไม่ไช่นั่งสมาธิหรอกนะเอย

 

หรือแปลง่ายๆอานาปาณสติอยู่กับลมเข้าลมออก
ไม่ได้บอกนั่งหลับตาไช่ใหมนั่น
ทำอะไรก็รู้ลมอยู่กับลมเข้าออกมัน
เวทนากายรู้ความคิดรู้ทันนั่นคือฝึกสติเอย

 

ฝึกสติแปลง่ายๆรู้ทันหมด
ลมเข้าออกก็ทันหมดเบากายเบาใจหลาย
สติอยู่กับลมเหมือนไม่จับที่ใจกาย
เบาสบายถ้าจับลมแบบรู้ตัว

 

ฝึกสติเพื่อให้รู้ทันกายใจหมด
รู้ไม่หมดเรียกฝึกสติไม่สมหวัง
ฝึกสติเพื่อรู้ทันให้หมดไม่มีอะไรปิดบัง
เวทนาความคิดกายใจต้องสมหวังรู้ความจริงหมดเลย

เมื่อรู้หมดถึงปลอยวางมันได้หมด
ฝึกตามกฏฐานทั้งสี่ต้องตามฐาน
กายเวทนาจิตต้องพ้นคิดด้วยฌาณกำลัง
ถึงฐานธรรมจึงไม่มีอะไรปิดบังในตัวเอง

 

ฝึกสติไม่เป็นปัญญาก็ไม่เกิด
นั่งสมาธิจิตเตลิดมีให้เห็น
พวกบ้านิมิตรหลงตัวเองสุดลำเค็ญ
ฝึกสติเป็นเกิดปัญญาปล่อยวางจริง