อาการแบบนี้...กลัวจะบ้า

:'''(ไครเคยเป็นแบบนี้บ้างครับ คือนั่งสมาธิโดยการ ภาวนา พุท โธ หายใจเข้าก็พุท หายใจออกก็โธ แต่ไม่ได้กำหนดดูลมที่ปลายจมูก คือเมี่อคืนปกติจะนั่งสมาธิวันละ 1 ชัวโมง แต่เมื่อคืนนั่งไปประมาณ 2 ชั่วโมง สวดมนต์ก่อนแล้วก็นั่งสมาธิต่อเลย นั่งไปเรื่อยๆ ก็ปกติ แล้วก็ออกจากการนั่งสมาธิ วันนี้ไม่รู้สึกอึดอัดอยากตะโกน แต่บางวันจะรู้สึกอึดอัดอยากตะโกนเมื่อออกจากการทำสมาธิ..แต่เมื่อคืนนี้ออกจากสมาธิแล้ว เข้าห้องนอนหลับตาลง จิตมันภาวนา พุท โธ เอง อีกครับทั้งๆที่เราไม่อยากภวนาแล้ว แต่ถ้าลืมตาขึ้นจิตมันไม่ ภาวนา ครับ แต่ถ้าหลับตาลงจิตมันก็ภาวนาเองอีกครับ จนเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเลยครับ นั่งสมาธิมา3ปีก็เพิ่งมาเป็นนี่แหละครับ ขอคำชี้แนะจากผู้รู้หน่อยนะครับ กลัวจะเสียสติแล้วครับบางที่อยากจะเลิกปฎิบัติก็เสียดายที่ปฎิบัติมา บางที่วันใหนไม่ได้นั่งสมาธิก็รู้สึกไม่ค่อยดีครับ:'''(

 

เขาเรียกว่าตกในอาการ"ภวังค์" ครับ คือเราควบคุม จิต สติ และสัปปัญญะไม่ได้ครับ ไม่ต้องตกใจนะครับ แก้ไขไม่อยากครับ ลองหัดเดินจงกรมให้รู้ทุกขณะจิตที่ก้าวเดินนะครับ แล้วเปลี่ยนมาฝึกกสิณต่างๆแทน โดยเฉพาะกสิณน้ำ น่าจะเหมาะสมกับคุณครับ เพราะถ้าทรงนิมิตน้ำนั้นได้ก็จะก้าวหน้าไปเป็นอันมากครับ เมื่อมีปัญหาต้องพยายามแก้ที่เหตุนะครับ

ขอให้เจริญในธรรมครับ มีปัญหาให้ถามที่ห้องสมาธินะครับ ถึงจะมีคนตอบครับ

 

ถ้าจิตมันเครียดมากๆ ก็ผ่อนคลายบ้างนะครับ
อึดอัดไปก็ไม่ดี เอาแบบสบายๆดีกว่าครับ

สู้ๆครับ

 

บอร์ดกรรมฐาน

ผู้ใช้คำภาวนา พุทโธ

 

อารมณ์จิตแบบนี้เรียกว่าจิตทรงฌานครับ พออารมณ์มันทรงตัวก็จะเป็นแบบนี้ครับ ทำต่อไปเรื่อยๆนะครับเดี๋ยวจะดีขึ้นครับ อารมณ์ฌานก็คือชินครับ ดีแล้วครับอย่าหยุดนะครับ ยิ่งทรงอารมรณ์ได้นานเท่าไหร่ยิ่งดีครับ