อะไรคือความสมบูรณ์แบบ ครับ

อะไรคือความสมบูรณ์แบบครับ

รู้ อย่างไรจึงเรียกว่าเข้าถึงความสมบูรณ์แบบ ครับ

อะไรคือ ความสมบูรณ์แบบ ในความเข้าใจ ของเธอ ครับ

 

รู้แจ้งแทงตลอด

 

โอ้ย...สั้นแต่ cover อะ :'( ตอบเป็นแนวทางอีกนิดก็ไม่ได้

 

สมบูรณ์แบบ ๔

สรณะคมน์ สมบูรณ์แบบ

ศีล สมบูรณ์แบบ

สมาธิ สมบูรณ์แบบ

ปัญญา สมบูรณ์แบบ



นี่เป็นความเห็น ของ ข้าพเจ้า
​

 

ความถูกต้องบวกความงดงาม
ทั้งศาสตร์และศิลป์ เป็นหนึ่งเดียว
เรียกอีกอย่างว่าไร้ที่ติ

นี้เป็นความเห็นของข้าพเจ้า

 

ฮ่า..ฮ่า..ไม่ยากขอรับ ถ้าคุณเป็นมนุษย์ คุณก็ต้องมีอาการครบ 32 มีครอบครัว มีการพลัดพรากจากครอบครัว มีการสังคมเป็นอยู่ร่วมกับผู้อืน มีศาสนา มีประเทศที่อยู่อาศัย และที่สำคัญ คุณต้องมี ปัจจัย สี่ คือ ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม อาหาร ยารักษาโรค อย่างครบถ้วน นั่นแหละคือความสมบูรณ์แบบ ของมนุษย์ ง่ายๆ....ง่ายๆ....
หมายเหตุ..นอกเหนือจากนั้นคุณจะเอาอะไรอีกขอรับ ........

 

ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบ มีแต่นึกคิดเอาเองเท่านั้น ที่จะเห้นว่าสมบูรณ์แบบ

แต่ก็ไม่พ้นความเป็นจริง ที่ว่าไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ หากจะกล่าวถึงความสมบูรณ์แบบ

คงจะเป็น การที่ไม่กลับมาเกิดอีกตลอดกาล จึงจะเรียกว่าสมบูรณ์แบบ

สาธุครับ

 

ความสมบูรณ์แบบอยู่ที่กาย วาจา ใจ ทำดีไม่ทำชั่ว พูดดีไม่พูดชั่ว และคิดดีไม่คิดชั่ว เป็นสัมมาทิฏฐิ และศรัทธาธรรม...

 

จิต+เจตสิก+วิชชา=สายกลาง
ในโลก ใจพอ เมื่อไหร่ สมบูรณ์แบบเมื่อนั้น
ในธรรม สิ้นราคะ โทสะ โมหะ สู่สภาวะ ไม่มีคำบรรยายใดกล่าวได้ เมื่อไหร่ สมบูรณ์แบบเมื่อนั้น

สาธุ

 

ความว่าง คือ ความสมบูรณ์แบบที่แท้
...เพราะในความว่าง ไม่เคยมีอะไรเกิด จึงไม่มีอะไรดับ...
มีความสมบูรณ์โดยตัวเอง ปราศจากการแต่งแต้มโดยประการใดๆ...

 

ถ้าคุณกล่าวอย่างนี้คุณก็พระอนาคามีแล้วล่ะครับ แนะแนวเพิ่มเติม อายตนะต่างๆต้องไม่ปรุงด้วยนะครับ........

 

อาราธนาคุณน้ำ-จันทร์แดงธรรมอรหัตตมรรคให้ผมอ่านด้วยนะครับ ขอบคุณครับ......

 

...ข้าพเจ้า มิได้เป็นพระอรหันต์ จึงไม่สามารถแสดงธรรมอรหันตมรรคให้ได้..เพราะความเป็นพระอรหันต์นั้นเนื่องด้วยจิต..มิใช่ด้วยความรู้ความเข้าใจ..แต่อย่างใด

..สิ่งที่รู้ เห็นและเข้าใจไม่ว่าในธรรมใด นั่นคือ ตัวปัญญา...แม้จะเป็นตอนสำคัญของเรื่อง..แต่ก็ยังไม่ใช่ตอนอวสานของเรื่อง
..ตอนอวสานที่แท้.. คือจิตที่คลายออกจากความยึดมั่นถือมั่นทั้งปวงต่างหาก..นั่นละฉากจบที่บริบูรณ์..

หากจะแนะนำท่านได้บ้าง ก็ขอให้เป็นไปเพื่อประโยชน์เป็นที่ตั้ง...
...ก่อนอื่นต้องถามความปรารถนาท่านก่อนว่าท่านต้องการบรรลุในภูมิใด..หากท่านต้องการยังประโยชน์แก่สัตว์โลกในกาลเบื้องหน้า..ข้าพเจ้ามิอาจให้คำแนะนำท่านได้..ท่านจะต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์ด้วยตัวท่านเอง..ทีละขั้น เพื่อความเข้าใจที่กระจ่างชัด ไม่ซัดซ่าย เพื่อนำไปอธิบายให้ผู้ที่มีจริตแตกต่างกันสามารถเข้าใจธรรมแต่ละข้อ...ดังนั้น ขอให้ท่านศึกษาจากทางผู้รู้ปริยัติ...และผู้ปรารถนาพุทธพุทธภูมิท่านอื่นเถิด

....แต่หากท่านเป็นเพียงผู้ต้องการแสวงหาทางพ้นทุกข์เช่นเดียวกับข้าพเเจ้า.. ก็ถือซะว่าคำแนะนำของข้าพเจ้าเป็นหนังสืออ่านประกอบเล็กๆ สักเล่ม นอกบทเรียน..เพื่อให้สามารถทำความเข้าใจกับตำราในระบบให้เข้าใจยิ่งขึ้นก็แล้วกัน..เพื่อย่นย่อระยะเวลาในการปฏิบัติ..ถ้าเช่นนี้ข้าพเจ้าก็ยินดียิ่ง..
...หากท่านเข้าใจธรรมแท้ ท่านจักเห็นว่าความแท้นั้น คือความจริงแล้ว มันคือความไม่มีอะไร... ไม่ใช่ความคิดว่ามันไม่มีอะไร แต่เกิดจากความเห็นที่เกิดขึ้นในจิตว่าไม่เห็นมีอะไร... สิ่งที่เคยยึดว่าเป็นสาระทั้งหมด สุดท้ายก็ไม่เห็นมีอะไร..เราก็แค่ส่วนหนึ่งของธรรม ที่แสนจะธรรมดา และเป็นไปตามธรรมชาติ...การที่ท่านจะละกิเลส ท่านจะละมันได้อย่างไร ในเมื่อท่านมาจากส่วนหนึ่งของธรรมชาติ.. แล้วท่านจะเป็นผู้กำหนดความเกิดดับของธรรมชาติได้หรือ... เมื่อมันมาก็ให้รู้ มองแบบไม่สงสัย ไม่ดัดแปลง..เห็นก็สักแต่เห็น อย่าไปบังคับหรือเอาสมาธิไปกดทับ มิฉะนั้น ท่านก็แค่ระงับมันไว้ได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น.ภายหน้าเมื่อมีเหตุให้มันเกิดมันก็ย่อมแสดงตัวได้อีก..
...ดังนั้น ป่วยการที่จะไปบังคับกดข่ม ถอดถอนในสิ่งที่ไม่มีตัวตน..มันเกิดขึ้นตามเหตุปัจจัยของมัน..หากไม่มีเหตุมันก็ไม่มีผล เพียงแต่เราไม่เอาอัตตาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของเหตุและผลนั้น เราอยู่ตรงกลางเห็นความเคลื่อนไหว..ยอมรับความเคลื่อนไหวให้ได้..ความหยุดจะบังเกิดเมื่อเรายอมรับความเคลื่อนไหว..เมื่อเห็นว่าตนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติแล้ว ..เมื่อถึงคราวตายก็ย่อมกลับไปสู่ธรรมชาติ.. ดังนี้แล้ว นิพพานอยู่ไกลจากท่านหรือไม่
...แต่หากท่านยังมีอุปทานที่จะเปรียบเทียบ ว่าตนยังมีกิเลสมาก ยังมีตัณหาและอุปทานมาก.. สิ่งนี้จักติดเป็นสัญญาขันธุ์ท่านต่อไป.. เมื่อถึงคราวตาย อุปทานตัวนี้เป็นเงาตามตัว..เพื่อหานิพพานที่ไม่รู้ว่าจะมีจุดจบตรงไหน.. ข้าพเจ้ายังไม่เห็นทาง

 

...เมื่อมันมาก็ให้รู้ มองแบบไม่สงสัย ไม่ดัดแปลง..เห็นก็สักแต่เห็น อย่าไปบังคับหรือเอาสมาธิไปกดทับ มิฉะนั้น ท่านก็แค่ระงับมันไว้ได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น.ภายหน้าเมื่อมีเหตุให้มัน เกิดมันก็ย่อมแสดงตัวได้อีก...
พิจารณาที่โพชฌงค์ 7

 

หากเห็นว่าตนเองมีเวลาที่จะพิจารณาไปตามขั้นตอน ก็แล้วแต่จริตเถิด.. ข้าพเจ้าเองรู้ธรรมมาจากสร้างเหตุมาจากภูมิใดมิอาจทราบ.. รู้แต่ว่า รู้.... (ไม่ได้บอกนะว่าบรรลุอริยะแล้ว) และไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร.. เอาเป็นว่าหากท่านเองก็มีจริตเช่นข้าพเจ้าก็นำไปใช้เท่าที่ไม่ขัดกับธรรมพระพุทธองค์ก็เพียงพอเถิด.. สิ่งใดเป็นโทษให้วางไว้ ณ ที่นี้

 

โอ้ย... แค่ที่กล่าวมานี้ ก็วางยากแล้วครับ

หมายเหตุ เช่นกัน ...ถ้าเอามากกว่านี้สงสัย จะต้องวนเวียนอีกนานโขอยู่ครับ

 

ผมก็ได้แต่โม้ไปเรื่อยๆน่ะครับ ก็พอเห็นเรื่องการคุยถึงสมาธิ อย่าไปบังคับหรือเอาสมาธิไปกดทับ ตรงนี้ทำให้ระลึกได้ว่า สมัยนึงเคยรู้สึกถอยห่างจากสมาธิ เข้าใจเอาว่าเป็นเช่นการกดทับ
หากน้อมมาปฏิบัติให้เห็นจริง จะทราบชัดในสมัยที่ควร ไม่ควร จึงต้องถอนออกจากความคิดเดิมที่ว่า อย่าไปบังคับหรือเอาสมาธิไปกดทับ

 

อ้าว..ก็ผมดันเข้าใจว่า ความนึกคิดนั้น มันสมบูรณ์แบบ โดยเหตุปัจจัย อะครับ
อันนี้ไม่ได้เกี่ยว กันกับ ยึดมั่น หรือ ไม่ยึดมั่นนะ ครับ
หรือจะกล่าวได้ว่า เหตุปัจจัย นั้นแหล่ะ สมบูรณ์แบบ

 

1. สติ ความระลึกได้
2. ธรรมวิจยะ การวินิจฉัยธรรม
3. วิริยะ ความเพียร
4. ปีติ ความอิ่มใจ
5. ปัสสัทธิ ความสงบ
6. สมาธิ จิตตั้งมั่น
7. อุเบกขา ความวางเฉย

..สิ่งที่ข้าพเจ้าอธิบายมาขัดกับหลักโพชฌงค์ ๗ ตรงไหน... เริ่มจากสติ...ที่จะต้องแจ่มชัด..ส่วนหลังจากนั้นเป็นไปตามธรรมชาติ...จิตเป็นผู้วินิจฉัยธรรมเอง ไม่ใช่เราไปบังคับให้ตนวินิจฉัย..สืบเนื่องไปจนเป็นวิริยะ ที่เกิดขึ้นมาโดยธรรมชาติ จิตจะมีความเพียรโดยอัตโนมัติ.. เมื่อรู้ธรรม ก็เกิดปิติ และก็คลายไปสู่ความสงบ.. มันตั้งมั่นด้วยตัวของมันเอง วางเฉยด้วยตัวของมันเอง...เราไม่ได้เป็นผู้กระทำใดเลย.. มันจึงเป็นธรรมแท้ ที่เราไม่ได้เป็นผู้กระทำ..<!-- google_ad_section_end -->
<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1>

 

ผมเองก็เคยคิดครับ รู้สึกด้วย ทำด้วย ดังคำกล่าวด้านบน
หากแต่ตอนนี้ ขณะนี้ รู้ว่า ยังต้องอาศัยการบังคับ อาศัยการเจตนา กระทำเหตุ
การปล่อยดังกล่าวผมไม่ทราบครับ เพียงระลึกได้ในคำที่ว่า ไม่ประมาท
จึงกลับเข้าสู่การกระทำ โดยเจตนา ประกอบโยนิโสมนสิการ คือการพิจารณาซ้ำแล้วซ้ำอีก ทั้งส่วนของการฟัง และภาวนา