อภิญญา ๖ หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน

อภิญญา

วันที่ 15 มีนาคม 2545
สถานที่ : วัดป่าบ้านตาด

หลวงตาเจ้าขา เมตตาอธิบายอภิญญา ๖ ด้วยเจ้าค่ะ

อภิญญา ๕ ได้แล้วเหรอ ได้แล้วก็มาคุยอวดคนบ้างซิ หลวงตาก็จะฟังด้วย ถ้าไม่ได้แล้วอย่ามาอวดอภิญญา ๖ เอาอภิญญา ๕ มาพูดเสียก่อน อภิญญาก็มีตั้งแต่ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก แล้วบอกอภิญญา ๖ มาเลยเราไม่ตอบ เพราะเราเรียนมาไม่ถึงนั้น ก็อภิญญา ๑ เรายังไม่ได้นี่นะ ยังจะไปฟาดอภิญญา ๖ มาให้เราตอบอีก โอ๋ย ตอบไม่ได้ ถ้าตอบต้องไปหากัณฑ์เทศน์มามาก ๆ เราถึงจะตอบ เข้าใจไหม

เหตุที่จะถามก็เพราะว่า วันที่ลูกคุยกับพระเพื่อนนะเจ้าคะ ท่านบอกว่าท่านไปติดอยู่ที่อภิญญา ๖

มันว่าบ้าไปอย่างนั้นละ มันมาอวดพระอย่างนั้น ฟังแย็บนี้รู้ทันทีนะมันโง่หรือมันฉลาด คำพูดออกมาจับได้ทันที อย่างนั้นละธรรมจับ จับละเอียดลออมากที่สุดเลย เพราะฉะนั้นพระพุทธเจ้าจึงท้อพระทัยที่จะสอนโลก โลกก็บอกมันละเอียดสุดยอดเลย เหยียบหัวธรรมไปเรื่อย ๆ แล้วลูกศิษย์ลูกหาเราก็มีแต่พวกเหยียบหัวธรรม คือเชื่อกิเลสเข้าใจไหม ถ้าเชื่อธรรมแล้วก็ธรรมเหยียบหัวกิเลส นี้มีแต่เชื่อกิเลสทั้งนั้นมันก็เหยียบหัวธรรม

อภิญญา ๖ เราไม่อยากพูด อันนี้เป็นปลีกเป็นย่อย พูดหาอะไร เป็นกิ่งก้านสาขาดอกใบบำรุงต้นลำมันให้ดี ต้นไหนได้รับการบำรุงรักษาด้วยดีสำหรับต้นไม้แล้ว กิ่งก้านสาขาดอกใบของมันผลของมันจะสวยงามมาก มีผลอันสมบูรณ์ ถ้ามองดูตั้งแต่ผลของมันไม่มองดูต้นที่มันรับอาหารประเภทใดแล้วต้นไม่ดี แล้วกิ่งก้านสาขาเหี่ยวยุบยอบไม่สวยไม่งามอย่างน้อย มากกว่านั้นไม่เกิดประโยชน์ แน่ะ ต้องบำรุงรักษาลำต้นให้ดี นิสัยวาสนาของใคร จะแตกออกกิ่งไหนแขนงไหนนั้นเป็นนิสัยวาสนา ส่วนลำต้นหมายถึงความบริสุทธิ์ อันนี้เสมอกันหมดบรรดาพระอรหันต์ ส่วนกิ่งก้านสาขาดอกใบนั้นเป็นเครื่องประดับประดาตกแต่งไปตามความปรารถนาเบื้องต้น ว่าเวลาสำเร็จแล้วขอให้มีความรู้วิชาความสามารถในทางนั้น ๆ

เพราะฉะนั้นกิริยาหรือนิสัยของพระ ความเด่นดวงของพระจึงไม่เหมือนกัน องค์หนึ่งเด่นทางหนึ่ง ๆ อภิญญาเหล่านี้เป็นเครื่องประดับ เป็นกิ่งก้านสาขาดอกใบของหลักธรรมชาติคือความบริสุทธิ์ต่างหาก เราถึงไม่ค่อยได้พูดถึงแหละกิ่งก้านมัน พูดเรื่องบำรุงลำต้นให้ดี เอาให้มันบริสุทธิ์ลำต้น บำรุงลำต้นให้ดี แล้วมันจะส่งผลขึ้นไปหากิ่งก้านสาขาดอกใบหมดนั่นแหละ ถ้ามองแต่ผลไม่ดูต้นเหตุคือลำต้นของมัน ใช้ไม่ได้นะ หายสงสัยแล้วเหรอ (เข้าใจแล้วค่ะ)

อภิญญา ๖ เหาะเหินเดินฟ้า ดำดินบินบน ทุกสิ่งทุกอย่างมีอย่างนี้แหละ คน ๆ เดียวนี้นิรมิตได้เป็นพันเป็นหมื่นเป็นแสนก็ได้ แล้วหมื่นแสนคนพลิกปั๊บให้เป็นคนเดียวก็ได้ ดำดินไปก็ได้ โผล่ขึ้นข้างหน้านี่ ไปบนอากาศก็ได้ หูทิพย์ ฟังเสียงสวรรค์ พรหมโลก เสียงเทพ เสียงเปรตเสียงผี ฟังได้หมด แต่ที่เมียกับผัวทะเลาะกันนี้มันฟังเสียงกันหรือไม่ก็ไม่ทราบ อันนี้จะเป็นหูอะไรไม่รู้นะ หูทิพย์หรือหูอะไร มันหลายอย่าง หูทิพย์คือฟังเสียงพวกเทวบุตรเทวดาอินทร์พรหม ยักษ์ เปรตผีอะไรเหล่านี้ หูทิพย์ได้ยินหมด ตาทิพย์ก็เห็นไปหมด เห็นทั้งรูปร่างเป็นกายเนื้อธรรมดา ออกทางตาทิพย์แล้วก็เห็นที่โลกไม่เห็น โลกไม่มีความรู้อย่างนี้ไม่เห็น เห็นรูปเห็นร่างเทวบุตรเทวดา เรียกว่าตาทิพย์

พอพูดอย่างนี้แล้วก็ทำให้ระลึกถึงโยมที่มาถามหลวงปู่มั่น โอ๋ย ถามอย่างอาจหาญนะแกไม่ได้มีสงสัย แกนั่งอยู่บ้านแกฟังซิ พวกเทวบุตรเทวดามาฟังเทศน์หลวงปู่มั่นที่วัดหนองผือ แกนั่งภาวนาอยู่บ้านแกเห็นพวกเทพหลั่งไหลมาบนอากาศ แต่งเนื้อแต่งตัวไม่ได้เสมอกันเลย ก็ไม่มีใครรู้ไม่มีใครพูดนี่ แกพูดอย่างอาจหาญด้วย การแต่งเนื้อแต่งตัวไม่ได้เหมือนกัน ฟังซิแกพูดอย่างอาจหาญนะ คือแกบอกแกนั่งภาวนาอยู่นี้ เห็นพวกเทพทั้งหลายประเภทต่าง ๆ เหาะลอยอยู่บนอากาศแล้วลงวัดหนองผือทั้งหมด ฟังซิน่ะ

แกไม่รู้ว่าพวกเทพพวกพรหมนะ แกว่ามีอะไรลึก ๆ ลับ ๆ มีพวกอัศจรรย์เหาะลอยมาบนฟ้าเหมือนสำลี ลงมาฟังหลวงปู่มั่นเทศน์ แต่งเนื้อแต่งตัวไม่เหมือนกัน ฟังซิถ้าไม่รู้พูดได้ยังไง แล้วรูปร่างทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่เหมือนกัน หยาบ กลาง ละเอียด ละเอียดสุด นั่นฟังว่านะ คือที่ละเอียดสุดนั้นได้แก่ท้าวมหาพรหม คือแกก็บอกเป็นชั้น ๆ ไป พวกนี้มาการแต่งเนื้อแต่งตัวเป็นอย่างนี้ รูปร่างแม้จะเป็นทิพย์ก็ตามแต่ก็ละเอียดต่างกันเป็นลำดับลำดา จนกระทั่งสุดท้ายมานี้ โถ น่าอัศจรรย์ มานี้เหลืองอร่ามพูดไม่ถูกเลย เห็นแต่อัศจรรย์กว่าทุกคณะที่มาฟังเทศน์ท่านอาจารย์มั่นนี่ละ แกเรียกญาท่าน แล้วพวกนี้เขามาจากที่ไหนบ้าง

ท่านก็บอกย่อ ๆ ไม่บอกมาก เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องปลีกย่อยท่านไม่ค่อยบอกมาก อ๋อ พวกนี้เป็นพวกเทวดาเขามาจากชั้นต่าง ๆ ที่แต่งเนื้อแต่งตัวไม่เหมือนกัน มีหยาบ มีกลาง มีละเอียดนั้น ก็เป็นตามอำนาจวาสนาของเทวดาชั้นนี้ อยู่ในสวรรค์ชั้นนี้ การแต่งเนื้อแต่งตัวก็เป็นตามอำนาจแห่งบุญแห่งกรรมของเขาในชั้นนี้ ที่สูงไปกว่านี้ก็ละเอียดขึ้นไปเป็นลำดับลำดา จนกระทั่งสูงสุด นั่นก็เรียกว่านิสัยวาสนาสูงส่ง ตั้งแต่สวรรค์ชั้นนั้น ๆ การแต่งเนื้อแต่งตัวเป็นไปตามชั้นของสวรรค์ จากนั้นก็ท้าวมหาพรหมที่เหลืองอร่ามมา นั่นเห็นไหมท่านบอก ท่านไม่เห็นค้านนี่นะ ก็ท่านรู้หมดแล้ว ทางนั้นมาถามแบบคนแก่คนไม่รู้ภาษีภาษาใช่ไหม แต่เขาเห็นจริง ๆ เขามาพูด เขาไม่สะทกสะท้านไม่สงสัย ท่านก็ตอบ ท่านไม่เห็นปฏิเสธนี่นะ

ท่านบอกว่าที่มาหลังสุดคือท้าวมหาพรหม คณะหลังเป็นท้าวมหาพรหม บริษัทบริวารเต็ม ท้าวมหาพรหมเป็นหัวหน้ามา อ๋อ อย่างนั้นเหรอ แกว่านะ ไม่รู้ เห็นมา อู๊ย อัศจรรย์ตั้งแต่เริ่มแรก ถ้าไม่เห็นข้างบนที่ละเอียดกว่านี้ เห็นตั้งแต่นี้ก็อัศจรรย์แล้ว แกว่างั้น ทีนี้พอมาเรื่อยเป็นคณะ ๆ พวกเทพมาเป็นคณะ ยิ่งอัศจรรย์เรื่อย ๆ จนท้าวมหาพรหมนั่นละที่มาสุดท้าย แกอัศจรรย์แกมาถามท่าน ท่านไม่เห็นค้านนะ นี่พูดถึงเรื่องตาทิพย์รู้ไหม เป็นอย่างนั้นเห็นอย่างนั้น แล้วแกไม่สงสัย ที่แกถามแกบอกว่าทำไมจึงต่างกันการแต่งเนื้อแต่งตัว ไม่ปฏิเสธที่เห็นนี้ว่าใช่ไหมแกไม่เห็นถามวะ ทำไมจึงต่างกัน ๆ นั่นฟังซิ

นี่ละธรรมชาตินี้พอเจอเข้าไปปั๊บจะไม่ต้องหาสักขีพยาน จะเต็มตัวโดยหลักธรรมชาติ สิ่งเหล่านี้เป็นหลักธรรมชาติ รู้โดยหลักธรรมชาติ แต่ชื่อนั้นชื่อนี้ที่แพรวพราวไปนั้นเป็นสมมุติอันหนึ่ง ผู้ไม่รู้สมมุติอันนั้นก็พูดไม่ถูก อย่างแกว่านั้นคืออะไร เพราะแกไม่รู้ ที่มานั้นคืออะไร แกเห็นแต่เรียกชื่อไม่ถูก นี่ละเขาเรียกตาทิพย์ หูทิพย์พูดอะไร ๆ นี้ได้ยินหมด พอพูดอย่างนี้ก็เอาอีกแหละ ก็ไปถึงพ่อแม่ครูจารย์อีกนะ ท่านอยู่ที่ถ้ำสาริกา ท่านปัดกวาดตอนเย็นท่านเล่าให้ฟัง พอกำลังปัดกวาด ๆ ไป ไปถูกมดน้ำนองที่มันไต่ผ่านมาเป็นทางไปเลย ท่านปัดกวาดไปนี้ไปถูกเขา เห็นเขาแตกยั้วเยี้ยออก ท่านเลยบอกว่า เวลานี้เฮาจะปัดกวาด ให้พากันหลบหลีกนะ เท่านั้นละนะ ทางนั้นเขาขึ้นแล้ว บอกเตือนกันแล้ว นั่นเห็นไหมล่ะ

นี่ละใจคิดรู้แล้ว พอทางนี้บอกว่าเราจะปัดกวาดนะ เพียงคำเดียวเท่านั้น ทางนั้นเขาขึ้นเขาประกาศบอกกันเลย นี่พระท่านมีข้อวัตรปฏิบัติ ท่านมีศีลมีธรรม ท่านจะปัดกวาด ท่านทำข้อวัตรปฏิบัติของท่าน พวกเราให้พากันหลีกหนี บอกกัน จากนั้นก็หลั่งไหลแตกฮือไปหมดเลย นี่ละพวกมดน้ำนองนี่เขาก็รู้ศีลรู้ธรรมเหมือนกัน ว่าพระท่านมีข้อวัตรปฏิบัติ พวกนี้ประกาศให้พวกเขาฟัง พวกเราอย่ามาที่นี่ ให้หลีกไป ท่านกำลังปัดกวาดทำข้อวัตรของท่าน นี่เขายังรู้ข้อวัตร ท่านว่าอย่างนั้นนะ ไอ้พวกพระพวกเณรเรานี้มันไม่รู้ข้อวัตรปฏิบัติ มันเอาเสื่อกับหมอนเป็นข้อวัตรปฏิบัติ ไปอย่างนั้นนะเห็นไหม นี่เรียกว่ารู้วาระจิตของสัตว์ สัตว์เขาพูดกันท่านก็รู้ รู้รับกันทันทีเลย

ท่านอาจารย์มั่น โอ๊ย พิสดารมากนะ เรื่องอย่างนี้พิสดารมากทีเดียว แต่ท่านทำเหมือนไม่รู้นะ เวลาพูดไปสัมผัสอะไรอย่างนี้ละ พอไปสัมผัสเรื่องราวท่านจึงแยกออกมาพูดแล้วผ่านไปเลย ถ้าไม่สัมผัสท่านก็ไม่พูด อันนี้ก็มีเรื่องสัมผัสท่านก็พูดให้ฟัง เรื่องหูทิพย์ตาทิพย์อย่างที่ว่า พวกเทพทั้งหลายเขามาฟ้องร้องท่านตอนเขามาฟังเทศน์ท่าน เขามากราบเรียนท่าน ภาษาเราว่ากราบเรียนท่าน ธรรมดาก็เรียกว่ามาฟ้องท่าน ว่ามานี้เห็นแต่พระท่านนอนหลับครอก ๆ แครก ๆ ท่านนอนไม่มีมารยาท นั่นเห็นไหมไปกราบเรียนท่าน คือพวกเทพไปกราบเรียนท่าน พระท่านนอนไม่มีมารยาท นอนหลับครอก ๆ แครก ๆ ทิ้งเนื้อทิ้งตัวบ้างอะไรบ้าง เวลาเขาไปฟ้องท่าน

ทีนี้เวลาท่านแก้เทวดาท่านไม่ได้ยกโทษพระนะ อ๋อ ก็คนหลับ ใครหลับก็ครอก ๆ แครก ๆ จะว่าไง ถ้าไม่หลับจะไปครอก ๆ แครก ๆ ทิ้งเนื้อทิ้งตัวยังไงคนมีสติสตัง จะว่าอะไรถึงพวกเทพก็เอาเถอะ เหมือนกันนั่นแหละ ขึ้นชื่อว่ากิเลสมีอยู่ ย่อมมีพลั้งมีเผลอมีเสียมีหายเหมือนกันนั่นแหละ จะไปตำหนิอะไรแต่กับพระ ดูเราที่มันครอก ๆ แครก ๆ แบบไหนแบบเทพนั่นน่ะ มันสมเกียรติของเทพไหม ท่านซัดเอาตรงนั้นนะ เขาก็หมอบเลย พอเขาไปแล้วท่านก็เตือนพระ แน่ะอย่างนั้นนะ คือเวลาเขาตำหนิพระท่านจะไปช่วยเป็นกำลังเขาตีพระท่านไม่ตี ท่านยกพระไว้ตีพวกเทวดา พอเทวดาไปแล้วกลับมาตีพระ นั่นเห็นไหมปราชญ์ท่านพูดให้กระทบกระเทือนที่ไหน เสียหายที่ไหน ทีนี้เวลาท่านออกมาท่านก็เตือนพระ เวลาหลับนอนก็ให้รักษามารยาท เมื่อคืนนี้พวกเทวดาทั้งหลายเขามาฟ้องว่า พระนอนหลับครอก ๆ แครก ๆ ทิ้งเนื้อทิ้งตัว แล้วเป็นยังไงพระเรา นอนหลับตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกนั่นเหรอ ไม่ได้ตั้งหน้าทำความพากความเพียรเหรอ จึงให้เทวดาเขามาดูความไม่ดีของเรา ถ้าหากว่าจะนอนก็ให้ระมัดระวัง

จากนั้นมาท่านเตือนนะ ว่าวันนี้เทวดาจะมา บอกเตือนพระ เพราะพระอยู่กับท่านไม่หลายองค์นี่นะ ไม่ได้เหมือนอย่างที่ว่าจุ้นจ้าน ๆ มีแต่พระหูหนวกตาบอดอย่างนี้นะ ท่านเตือน วันนี้พวกเทพจะมานะ เวลาเท่านั้น ถ้าจะหลับนอนก่อนนั้นก็ให้หลับนอนเสีย ถ้ายังไม่หลับนอนก็ให้รอไปจนกระทั่งเทวดาทั้งหลายมาเยี่ยมเราผ่านไปเรียบร้อยแล้วค่อยนอน นั่นท่านเตือนพระเห็นไหมล่ะ นี่ละจอมปราชญ์เตือนกันในวงภายใน พระก็ต้องได้ระมัดระวัง

แล้วที่นี่การทำส้วมทำถานแต่ก่อนกับทุกวันนี้ต่างกัน คือขุดหลุมทำส้วมทำถานใช่ไหมล่ะ แต่ก่อนไม่มีส้วมซึมอย่างนี้ ท่านบอกทางนี้อย่าไปทำส้วม พวกเทพมาทางนี้ ให้แยกไปทำทางนั้น ๆ ทางนี้เป็นทางเทพเข้าออกเสมอ คือพวกเทวดาเขาจะเข้าในช่องทางที่พระว่าง เขาเคารพพระนะพวกเทพ ถ้าพระชุมนุมที่ไหนเขาไม่อยากเข้า เขาเคารพพระ เพราะฉะนั้นเขามาเห็นพระหลับครอก ๆ แครก ๆ เขาจึงไปฟ้องท่านอาจารย์มั่นล่ะซี ท่านอาจารย์มั่นก็ตีเทวดาอีก พอกลับมาแล้วก็มาตีพระ เวลาทำส้วมทำถานท่านห้ามไม่ให้ทำทางนั้น ๆ ให้แยกไปทำทางนั้น ทางนี้เป็นทางเทวดาเขามาเสมอ แล้วเทวดาเขามาเขาไม่ได้มาลงนี้ เขาเหาะเหินมา โน่นเขาจะลงที่โน่นแล้วเดินเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ มีความสวยงาม เคารพนับถือ เป็นที่น่าเลื่อมใสมาก ท่านว่าอย่างนั้น

ทีนี้เวลามาเห็นกิริยาของพระเป็นอย่างนั้น ๆ เขาฟ้องนั้นถูกต้องแล้ว ท่านก็สอนพระไม่ให้ทำส้วมทำถานทางที่เขาเข้าออก พวกเทพทั้งหลายจะเหมือนกันหมด ว่างั้นนะ จะไม่ไปมาจุ้นจ้านนะ จะมาเป็นทาง ๆ ที่ไหนมีพระมากพวกเทพจะไม่มา

พูดถึงเรื่องภายในถ้าต่างคนต่างรู้ก็ไม่มีปัญหาอะไรกันเลย ถ้าคนหนึ่งไม่รู้คนหนึ่งรู้ คนหนึ่งไม่เห็นคนหนึ่งเห็น ก็มีการขัดการแย้ง ความรู้ความเห็นไม่ลงรอยกันเป็นธรรมดา ทางภายในก็เหมือนกัน ภายนอกคนหนึ่งเห็นคนหนึ่งไม่เห็น คนหนึ่งได้ยินคนหนึ่งไม่ได้ยิน มันก็สงสัยผู้ที่ไม่ได้ยิน ผู้ที่ไม่เห็น ถ้ารู้เห็นด้วยกันแล้วไม่มีปัญหาอะไร

อันนี้ก็มาพูดอันหนึ่ง นี่ละกรรมฐานในสมัยปัจจุบัน สมัยพ่อแม่ครูจารย์มั่นนี่ที่เป็นลูกศิษย์ของท่าน นี่เอาความจริงมาพูดให้พี่น้องทั้งหลายฟัง พระ ๒ องค์ท่านมีความรู้แบบเดียวกัน ลักษณะเดียวกัน รู้เห็นเหมือนกัน ท่านไปภาวนาอยู่ถ้ำหนึ่ง องค์หนึ่งไปภาวนาอยู่ถ้ำหนึ่ง องค์หนึ่งภาวนาอยู่ถ้ำหนึ่ง นัดกันว่าประมาณวันที่เท่านั้น ๆ จะมาพบกัน แล้วจะไปที่ไหนก็ไป นัดกันเรียบร้อยแล้วต่างองค์ก็ไปพัก ทีนี้ก็เข้ามาถึงจุด สถานที่นั่นเราพูดเรื่องราวมันเสียก่อน คือสถานที่นั่นมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังมีท้อง มีผลไม้เกิดอยู่บนต้นไม้ มันก็ปีนขึ้นไปบนต้นเอาผลไม้มากิน ตกจากต้นไม้มาตายอยู่นั้น เรียกว่าตายโหงใช่ไหม

ทีนี้พระท่านก็ไม่รู้เรื่องท่านไปอยู่ที่ถ้ำภาวนากลางคืน นี่พูดตามหลักความจริง กิเลสเหล่านี้มีได้ด้วยกันทุกคนทั้งหญิงทั้งชาย จึงจะตำหนิหรือชมเชยใครไม่ได้ เวลามีเหตุการณ์หรือเรื่องราวของใครมาก็ยกขึ้นมาพูดเป็นธรรมดา จากความมีอยู่ของคนทั่ว ๆ ไป เวลาท่านนั่งภาวนากลางคืน มันมาตายอยู่ทางหน้าถ้ำ แต่ไกลอยู่นะ ตายก็นานหลายปีพอสมควร พระท่านก็ไม่รู้เรื่องรู้ราว พอไปนั่งภาวนาอยู่นั้น ผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นเปรต พอท่านไปนั่งภาวนามันเอาเท้าไปเกาะเพดานถ้ำ แล้วหย่อนหัวลงมามากอดรัดท่าน ท่านผลักเท่าไรมันก็ไม่ยอม แผ่เมตตามันก็ไม่รับ มีแต่จะกอดโดยถ่ายเดียวตามเรื่องของกามเข้าใจไหมล่ะ ท่านทนอยู่ได้ ๓ คืนเป็นอย่างนี้ พอกำหนดปั๊บหลับตาลงมาแล้ว ถ้าลืมตาอยู่อย่างนี้ไม่เอาจิตไปใช้ทางนั้นก็เหมือนไม่มี พอกำหนดจิตปั๊บมาแล้ว

ท่านทนอยู่ได้ ๓ คืนทนไม่ไหว มีแต่เรื่องอันเดียว ท่านเลยหนีไปหาพระองค์นั้นที่อยู่ในถ้ำนั้น แล้วทำไมจึงมาเสียล่ะ มาชั่วคราวหรือมาเลย โอ๋ย มาเลยนั่นแหละ เป็นยังไงว่าให้ฟังซิ ก็จะอยู่ได้ยังไง ก็เลยเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง พระองค์นั้นก็เลยว่า เอ้า ถ้าอย่างนั้นผมไปเอง ลองดูน่ะมันเป็นยังไง พระองค์นั้นก็มา องค์นี้ได้ ๒ คืนเผ่นเลย แล้วเป็นยังไง โอ๊ย อย่าให้พูดเลย ทางนี้เลยหาอุบายวิธีการถามไม่ให้เขารู้นะว่า พระรู้เรื่องนี้มาจากไหน ถามเรื่องนั้นเรื่องนี้เลียบ ๆ เคียง ๆ ไป เขาก็เลยเล่าเปิดออกเลย นี่ก็ซักถามเรื่อยไปแต่ท่านไม่ได้บอกว่าท่านรู้นะ เขาก็เล่าว่าเป็นผลไม้อะไร แล้วมันปีนขึ้นไปกินผลไม้นั้น ตกลงมาจากนั้นมาตายอยู่นั้น ไม่ทราบเป็นยังไงตายได้หลายปีแล้ว อ๋อ อย่างนี้เอง แน่ะท่านรู้แล้วนะแต่ท่านไม่บอกเขา

นี่ละเรื่องมันเกี่ยวโยงกันอย่างนี้ ความมีอยู่เห็นไม่เห็นมันก็มีอยู่ของมัน ปิดได้ยังไง พระพุทธเจ้าสอนสิ่งที่มีอยู่ทั้งนั้น ไม่ได้เอาสิ่งที่สูญมาสอนโลกนะ เอาสิ่งที่มีอยู่ทั้งนั้น แต่เราไม่เห็นเหมือนไม่มี เราก็ลบล้างว่าไม่มี ๆ นี่ละคำสอนพระพุทธเจ้าเป็นอย่างนี้ จึงเรียกว่าสวากขาตธรรม ตรัสไว้ชอบทุกอย่าง ไม่มีผิดมีเพี้ยนแม้นิดหนึ่งเลย จึงเรียกว่า ธรรมวินัยนี้แลจะเป็นศาสดาของเธอทั้งหลายแทนเราตถาคตเมื่อเราตายไปแล้ว ก็คือธรรมวินัยที่สอนไว้เรียบร้อยแล้ว ให้ปฏิบัติตามนี้เถิดมรรคผลนิพพานจะไม่สูญจากโลก ถ้าก้าวตามนี้แล้วจะถึง ๆ

เราพูดถึงเรื่องวงกรรมฐาน ท่านพูดภาษาธรรมของท่านเราฟังไม่เข้าใจนะ เราไม่รู้เรื่องรู้ราว นี่ละวิถีทางของจิต ความรู้ความเห็นของจิตที่รู้เห็นอะไร ๆ มันแจ่มยิ่งกว่าตาเรารู้นะ ตาเรารู้ยังมัว ๆ ถ้าอยู่ห่างไกลนี้ไม่ชัดต้องเข้าไปใกล้ ๆ ตาจิตไม่เป็น ปั๊บนี้เข้าใจทันทีไม่ต้องหาอะไรมาเป็นพยาน อย่างที่ยกตัวอย่างพระ ๒ องค์นี้ ถ้าต่างคนต่างรู้ด้วยกันแล้วค้านกันได้ยังไง ทีแรกองค์นั้นอยู่ไม่ได้เพราะอะไร ว่าเป็นอย่างนั้น ๆ เอ้า ผมไปเอง พอไปองค์นี้ได้ ๒ คืนเผ่น เป็นยังไง โอ๊ย อย่าให้พูดเลย นั่นเห็นไหมท่านยอมรับกันท่านเป็นเหมือนกัน นี่ละความจริงมีอย่างนี้ แล้วท่านก็เจอความจริงอันนั้น ผู้นั้นก็เจออย่างนี้แล้วจะไปคัดค้านกันได้ยังไง

ธรรมพระพุทธเจ้าก็เหมือนกัน ภายในจิตขอให้รู้ ขอให้ปฏิบัติเข้าไป ไม่ต้องหาองค์ศาสดาว่าเป็นองค์เช่นไรละนะ ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นเราตถาคต จะเห็นเป็นลำดับ ความเชื่อพระพุทธเจ้าเชื่อแน่นเข้าไป ๆ เรียกว่าใกล้ชิดติดพันธรรมที่ดีเยี่ยมขึ้นไปเท่าไรก็ยิ่งเชื่อมั่นเข้าไป ๆ พอผางเข้าถึงนั้นแล้วถามพระพุทธเจ้าหาอะไร เท่านั้นพอ

เวลาท่านพูดเกี่ยวกับเรื่องพวกเทพ พูดเหมือนเราพูดสิ่งที่เราเห็นด้วยตาได้ยินด้วยหูนี่ เวลาท่านพูดธรรมภายในจิตของท่าน แต่ละองค์ที่มีความรู้ความเข้าใจด้วยกัน วงกรรมฐานท่านเข้าใจกันอย่างนี้เป็นลับ ๆ พวกเดียวกันท่านพูดได้ชัดเจนตามความคุ้นเคยต่อกันมากน้อย ยิ่งเป็นผู้ที่รู้ที่เห็นอย่างเดียวกันแล้วพูดได้เต็มปากเลยไม่มีกระดากอาย เพราะต่างคนต่างรู้ เหมือนอย่างต่างคนต่างเห็นนี้ท่านจะเถียงกันที่ตรงไหน เป็นอย่างนั้นนะ

พอพูดอย่างนี้แล้วก็ทำให้ระลึกได้ ที่ว่าเทวดามาอุปัฏฐากพระ ท่านเห็นพระอดอาหารผอมโซ ท่านสงสาร เทวดาองค์นั้นเป็นรุกขเทวดาอยู่ภูเขา พระท่านอยู่ในถ้ำ เทวดาอยู่บนภูเขาต่างหากคอยดูแลอยู่ เวลาท่านอดอาหารเข้าไป ๆ พวกเทวดาทั้งหลายอยู่ข้างนอก แต่เทวดาองค์นี้เคยเป็นแม่ของท่าน แม่ของพระองค์นี้ โอ๊ย แม่มาอะไรอย่างนี้ไม่ใช่เวล่ำเวลา คนภายนอกตามันมีก็เห็นนะ มันจ้ามากนะ โอ๊ย คนภายนอกจ้างก็ไม่เห็น ให้เห็นเฉพาะลูกคนเดียวเท่านี้แหละ แล้วทำไมลูกกระจ่าง ก็กระจ่างเฉพาะกับลูกต่างหากนะ คนอื่นจะกระจ่างอย่างนี้ไม่ได้ แน่ะ เขาก็แก้กันดีใช่ไหมแม่กับลูก เทวดากับพระ มองดูด้วยตาเนื้อก็เห็นอยู่นี้ คนอื่นเขาจะไม่เห็นยังไง โอ๋ย ตาคนอื่นกับตาเรามันต่างกัน ไม่ให้เห็นไม่เห็นว่างั้น มาใกล้ ๆ ทำไมลูกจึงผอมโซจนจะเป็นจะตาย จะทรมานไปอะไรนักหนา ความผอมความโซไม่เกิดประโยชน์ ผลที่เกิดจากการภาวนาจากการผอมโซนี้เป็นผลที่เลิศเลอ พยายามทำประเภทนี้ต่างหาก อันนี้เรากินเมื่อไรก็ได้ไม่อยากอะไรกินข้าว พอเป็นพอไป

อู๊ย น่าสงสารเหลือเกิน ถ้าอย่างนั้นแม่จะไปเอาอาหารทิพย์มาทาตามร่างกายนี้ได้ไหม ว่างั้นนะ มาขอทา คือเอาอาหารทิพย์มาทาตามร่างกาย ซืบไปนะกาย คำอย่างนี้เคยได้ยินไหม ฟังซิ เห็นไหมล่ะ แม่จะไปเอาอาหารทิพย์มาทาตามร่างกายนี้ และให้ซึมเข้าไปภายในหล่อเลี้ยงร่างกายให้มีกำลังขึ้นมา แล้วคนจะไม่เห็นเหรอ แม่ไม่ให้เห็นแล้วมาจากไหนก็ไม่เห็น ขอมาทา ไม่ให้ทามากนะ ลองทดลองดูก่อนให้ทาบาง ๆ ท่านก็มีกำลังขึ้น จากนั้นห้ามเลยไม่ให้มายุ่ง ให้อยู่คนละฝั่งละแห่งละหน

ไม่ได้เดี๋ยวคนมาเห็นเข้ามันจะเป็นเรื่องโลกไป เรื่องทิพย์ก็ตาม เราก็ว่าเขาไม่เห็น แต่เรื่องที่ลับมันก็ไม่มีในโลกเหมือนกัน ตาเทพตาทิพย์อะไรก็จะมาเห็นอีกไม่ใช่ตาเนื้ออย่างนี้ ตาทิพย์มาเห็นก็ไม่น่าดู แน่ะ ท่านแก้ไปอย่างนั้นอีก ให้เลิกเลย นั่นเป็นยังไงฟังซิ คือไม่ให้เทพเข้ามาเกี่ยวข้องเลย มาเป็นรูปเป็นร่างเหมือนเรามองเห็นกันนี้ อย่างนี้ก็ใครก็จะไม่เห็นได้ยังไง ไม่ให้เขาเห็นเห็นไม่ได้ ทีนี้พวกเทพด้วยกันที่มีตาทิพย์ด้วยกันมันก็เห็นกันอยู่ซิ ตกลงแม่เลยยอม เข้าใจไหม นั่น ตาเราไม่ให้เขาเห็น แต่ตาเทพมันปิดไม่ได้นะ ว่างั้นนะ ตกลงแม่เลยยอม ทีนี้ไม่ให้เข้ามาใกล้ แน่ะ ฟังเอาซิ

นี้ละทางธรรมเปิดเผยอย่างนี้ ขอให้มีผู้ปฏิบัติซิ ธรรมพระพุทธเจ้าเปิดเผยมาตลอดเวลา แต่เรามันคว้าตั้งแต่สิ่งที่มืดดำกำตา ปิดเอา ๆ มันไม่เห็น บาปมีเต็มตัวมันก็ว่าบาปไม่มีจะว่าไง บุญจะเสาะแสวงหายังไงเมื่อปฏิเสธว่าบาปไม่มี ทำแต่ความชั่ว นี่ที่ให้ระมัดระวัง พระพุทธเจ้าสอนว่าบาปมีบุญมี ใครสอน พระพุทธเจ้าองค์ศาสดาองค์เอกเสียด้วยนะมาสอน ให้พากันเชื่อกันฟังนะ หูหนวกตาบอดก็ตามขอให้อาศัยคนตาดีจูงไปพอเป็นพอไปนะ ให้คนตาบอดจูงคนตาบอดลงเหวลงบ่อ ตายด้วยกันทั้งสองนั่นแหละ นี่คนตาบอดกับคนตาบอดจูงกัน คนโง่คนหลงด้วยกันจูงกันลงนรกทั้งนั้นละ เสริมไปทางที่ชั่ว ทางดีปัดออก ๆ ถ้าเป็นคนตาดีแล้วดึงไปหาทางดี ๆ แล้วก็ค่อยเป็นค่อยไปมันก็เป็นไปเองเข้าใจไหมล่ะ ให้จำเอานะ เอาละวันนี้เทศน์เพียงเท่านั้นละ เหนื่อยแล้ว

คัดลอกมาจาก Luangta.Com -

 

กราบ อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ พ่อแม่ครูอาจารย์ของลูกหลาน

 

กราบ พ่อแม่ครูอาจารย์
ธรรมของพ่อแม่ครูอาจารย์ชัดเจนไม่มีที่ต้องติ ไม่มีใครเทียบในยุคนี้

 

นี่คือรูปแบบการแสดงธรรมขององค์หลวงตาที่ผมชอบและศรัทธาครับ ไม่เคยพูดถึงเรื่องฤทธิ์ที่ตนทำได้ ได้ไม่ได้ก็ช่าง แต่จะเน้นการปฏิบัติเพื่อหลุดพ้นอย่างเดียว อย่างอื่นเป็นของแถมมา เด๋วมันก็ได้เองไม่ต้องไขว่หา สาธุ