หลวงปู่คำคะนิงพบหลวงปู่ปาน

หลวงปู่คำคะนิงพบหลวงปู่ปาน
หลวงปู่คำคะนิง จุลมณี วัดถ้ำคูหาสวรรค์ ​

​

ย้อนหลังไปสัก ๒๐ ปีที่ อ.โขงเจียม จ.อุบลราชธานี พระหลวงปู่รูปหนึ่งเป็นที่ศรัทธาของชาวบ้านนามว่า คำคะนิง จุลมณี แห่งวัดถ้ำคูหาสวรรค์ ภิกษุรูปนี้ได้ยึด "ญายปฏิปันโน ภควโต สาวกสังโฆ”

หลวงปู่คำคะนิงนั้น ท่านเป็นภิกษุที่ไม่เหมือนใคร ผ่านการเป็นฤๅษีชีไพรมาก่อน ๑๕ ปี จึงค่อยบวชเป็นพระ เมื่อบวชเป็นพระแล้วก็มักแสวงหาธรรมอันแปลก ด้วยการธุดงค์ไปที่ต่าง ๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็อยู่ตามป่าเขา

อย่างครั้งหนึ่ง...ที่เมืองเชียงตุง หลวงพ่อปานแห่งวัดบางนมโค จังหวัดอยุธยา ได้พาคณะศิษย์ท่องธุดงค์ในเขตป่าของเมืองนี้ ได้ปะหน้ากับชีปะขาวคำคะนิง
หลวงพ่อปานเห็นสารรูปคนผู้นี้ถึงกับตะลึง เพราะตอนนั้นคำคะนิงมีผมยาวถึงเอว หนวดเครารกรุงรัง ห่มผ้าขาดวิ่นมองไม่ออกว่าเป็นสีอะไรจึงกล่าวขึ้นลอย ๆ ว่า “นี่พระหรือคนนี่”
ชีปะขาวคำคะนิงได้ยินเกิดอยากลองภูมิกับพระรูปนี้ ถามออกไปว่า “ไอ้พระนั้นมันอยู่ที่ไหน”
หลวงพ่อปานโต้กลับ “ก็เห็นผมยาวเสื้อผ้าขาดปุปะมองไม่ออกว่าสีเป็นอะไร แล้วใครจะรู้ว่าพระหรือคน”
คำคะนิงตั้งคำถามใหม่ “พระมันอยู่ที่ผมหรือ”
หลวงพ่อปาน “ไม่ใช่”
คำคะนิง “พระมันอยู่ที่ผ้านุ่งหรือเปล่า”
หลวงพ่อปาน “ไม่ใช่”
ชีปะขาวคำคะนิงใช้คำถามจี้ “อ้าว..แล้วพระมันอยู่ที่ไหนกันเล่า”
หลวงพ่อปานตอบฉับพลันทันที “พระอยู่ที่ใจสะอาด”
คำคะนิงยิ้มก่อนบอกออกไป “แล้วมาถามทำไมว่าพระหรือคน”
หลวงพ่อปานยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ “เห็นผมเผ้ารุงรังใครจะไปรู้พระหรือคนกันแน่”
ชีปะขาวคำคะนิง “พระบ้านพระเมือง พระกินข้าวชาวบ้านแบบนี้อวดดี เห็นทีต้องเห็นดีกัน”
ชี ปะขาวคำคะนิงกล่าวเสร็จก็คว้าหวายยาวร่วมวา ขว้างไปเบื้องหน้าหลวงพ่อปาน จากหวายก็กลายเป็นงูใหญ่ท่าทางดุร้ายเตรียมฉกกัด หลวงพ่อปานท่านทำจิตเป็นสมาธิ เอาใบไม้ขว้างขึ้นสู่อากาศกลายเป็นนกขนาดใหญ่ โฉบเฉี่ยวเอางูขึ้นไปสะบัดฟัดเหวี่ยงบนอากาศอยู่พักใหญ่ งูพลัดตกลงสู่ดินกลายเป็นช้างตัวใหญ่มหึมากำลังตกมัน ส่วนนกถลาลงสู่พื้นกลายเป็นเสือโคร่งใหญ่มีความดุร้ายไม่แพ้กัน สัตว์ทั้ง ๒ ชนิดเข้าโรมรันพันตูกันฝุ่นคลุ้งไปหมด แต่จู่ ๆ สัตว์ทั้ง ๒ กลับสลายหายไป ฝ่ายหนึ่งกลายเป็นลูกไฟเข้าเผาผลาญ อีกฝ่ายกลายเป็นพายุฝนเข้าแก้ทางกัน
ทั้งพระและชีปะขาวต่าง หัวเราะด้วยความชอบใจในอิทธิฤทธิ์อภิญญาของกันละกัน ต่างฝ่ายต่างชมกันและกันและถ่อมตนใส่กัน แต่ศิษย์ของหลวงพ่อปานที่ร่วมธุดงค์มาด้วยรู้ดีว่า
ท่านทั้ง ๒ ต่างมีอภิญญาด้วยกันทั้งคู่

(ข้อมูลจากเวปวัดท่าขนุน ขอขอบคุณครับ http://www.watthakhanun.com)

 

อด อัด อุด บริสุทธิ์ในธรรม พระคาถาของหลวงปู่คำคะนิง

 

นับถือหลวงปู่ทั้งสองท่านมากครับ

 

ย้อนหลังไปสัก ๒๐ ปีที่ อ.โขงเจียม จ.อุบลราชธานี พระหลวงปู่รูปหนึ่งเป็นที่ศรัทธาของชาวบ้านนามว่า คำคะนิง จุลมณี แห่งวัดถ้ำคูหาสวรรค์ ภิกษุรูปนี้ได้ยึด "ญายปฏิปันโน ภควโต สาวกสังโฆ”

หลวงปู่คำคะนิงนั้น ท่านเป็นภิกษุที่ไม่เหมือนใคร ผ่านการเป็นฤๅษีชีไพรมาก่อน ๑๕ ปี จึงค่อยบวชเป็นพระ เมื่อบวชเป็นพระแล้วก็มักแสวงหาธรรมอันแปลก ด้วยการธุดงค์ไปที่ต่าง ๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็อยู่ตามป่าเขา

อย่างครั้งหนึ่ง...ที่เมืองเชียงตุง หลวงพ่อปานแห่งวัดบางนมโค จังหวัดอยุธยา ได้พาคณะศิษย์ท่องธุดงค์ในเขตป่าของเมืองนี้ ได้ปะหน้ากับชีปะขาวคำคะนิง
หลวงพ่อปานเห็นสารรูปคนผู้นี้ถึงกับตะลึง เพราะตอนนั้นคำคะนิงมีผมยาวถึงเอว หนวดเครารกรุงรัง ห่มผ้าขาดวิ่นมองไม่ออกว่าเป็นสีอะไรจึงกล่าวขึ้นลอย ๆ ว่า “นี่พระหรือคนนี่”
ชีปะขาวคำคะนิงได้ยินเกิดอยากลองภูมิกับพระรูปนี้ ถามออกไปว่า “ไอ้พระนั้นมันอยู่ที่ไหน”
หลวงพ่อปานโต้กลับ “ก็เห็นผมยาวเสื้อผ้าขาดปุปะมองไม่ออกว่าสีเป็นอะไร แล้วใครจะรู้ว่าพระหรือคน”
คำคะนิงตั้งคำถามใหม่ “พระมันอยู่ที่ผมหรือ”
หลวงพ่อปาน “ไม่ใช่”
คำคะนิง “พระมันอยู่ที่ผ้านุ่งหรือเปล่า”
หลวงพ่อปาน “ไม่ใช่”
ชีปะขาวคำคะนิงใช้คำถามจี้ “อ้าว..แล้วพระมันอยู่ที่ไหนกันเล่า”
หลวงพ่อปานตอบฉับพลันทันที “พระอยู่ที่ใจสะอาด”
คำคะนิงยิ้มก่อนบอกออกไป “แล้วมาถามทำไมว่าพระหรือคน”
หลวงพ่อปานยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ “เห็นผมเผ้ารุงรังใครจะไปรู้พระหรือคนกันแน่”
ชีปะขาวคำคะนิง “พระบ้านพระเมือง พระกินข้าวชาวบ้านแบบนี้อวดดี เห็นทีต้องเห็นดีกัน”
ชี ปะขาวคำคะนิงกล่าวเสร็จก็คว้าหวายยาวร่วมวา ขว้างไปเบื้องหน้าหลวงพ่อปาน จากหวายก็กลายเป็นงูใหญ่ท่าทางดุร้ายเตรียมฉกกัด หลวงพ่อปานท่านทำจิตเป็นสมาธิ เอาใบไม้ขว้างขึ้นสู่อากาศกลายเป็นนกขนาดใหญ่ โฉบเฉี่ยวเอางูขึ้นไปสะบัดฟัดเหวี่ยงบนอากาศอยู่พักใหญ่ งูพลัดตกลงสู่ดินกลายเป็นช้างตัวใหญ่มหึมากำลังตกมัน ส่วนนกถลาลงสู่พื้นกลายเป็นเสือโคร่งใหญ่มีความดุร้ายไม่แพ้กัน สัตว์ทั้ง ๒ ชนิดเข้าโรมรันพันตูกันฝุ่นคลุ้งไปหมด แต่จู่ ๆ สัตว์ทั้ง ๒ กลับสลายหายไป ฝ่ายหนึ่งกลายเป็นลูกไฟเข้าเผาผลาญ อีกฝ่ายกลายเป็นพายุฝนเข้าแก้ทางกัน
ทั้งพระและชีปะขาวต่าง หัวเราะด้วยความชอบใจในอิทธิฤทธิ์อภิญญาของกันละกัน ต่างฝ่ายต่างชมกันและกันและถ่อมตนใส่กัน แต่ศิษย์ของหลวงพ่อปานที่ร่วมธุดงค์มาด้วยรู้ดีว่า
ท่านทั้ง ๒ ต่างมีอภิญญาด้วยกันทั้งคู่
ยกย่องท่านทั้งสองครับ