สมาธิ กับ การทำใจให้สงบ

สมาธิ นั้น ทางด้านสภาวะภาพ หรือกายภาพ ของมัน คือ การที่บุคคลมีความสามารถควบคุมคลื่นไฟฟ้าหัวใจ และคลื่นไฟฟ้าหรือความคิด,หรือความรู้ ความจำ จากสมอง ให้มีระเบียบ แบบแผน ไม่สับสน วุ่นวาย สามารถจัดลำดับ ว่าควรใช้คลื่นฯใดใด ในกิจการใด หรือไม่ควรใช้คลื่นฯใด หรือ สามารถจัดลำดับของ คลื่นไฟฟ้าหัวใจ เพื่อระงับ หรือเพื่อปฏิบัติ หรือเพื่อทำให้เกิดสภาพสภาวะแห่งความรู้สึก ตาม ความคิด ความรู้ ความจำ จากสมอง อย่างเป็นระเบียบ อย่างเป็นระบบ มิให้เกิดความสับสน วุ่นวาย
ดังนั้น สมาธิ จึง ต่างจากการ "ทำให้สงบ" เพราะการทำใจให้สงบนั้น หมายถึง การได้สัมผัสกับสิ่งต่างๆ แล้วเกิดความคิด ตามความรู้ ความจำ หากต้องการทำให้ให้สงบ ก็จะมีวิธีการหลายรูปแบบ ดังที่ท่านทั้งหลาย ที่ได้เรียน ได้ศึกษา คงจักมีความรู้อยู่บ้างแล้ว เพราะวิธีการทำให้สงบนั้น จะทำให้เกิดการควบคุม ไม่ให้บุคคลเกิดความคิดฟุ้งซ่าน หรือคิดตามความรู้ ความจำ ที่ได้ประสบมา หรือปรุงแต่ง จาก ความรู้ ความจำเหล่านั้น
อ่านมถึงตรงนี้ ท่านทั้งหลาย ต้องทำความเข้าใจให้ดี เพราะทั้ง "สมาธิ" และ"อุบายทำให้ใจสงบ" หรือ"การฝึกจิตให้สงบ" ใกล้เคียงกันมาก แทบแยกไม่ออกเลยก็ว่าได้ แต่หากท่านทั้งหลายได้สังเกต พฤติกรรมของตัวท่านเองแล้วจะพบว่า "ก่อนที่ท่านทั้งหลาย จะทำสิ่งใดก็ตามแต่ หรือก่อนที่ท่านทั้งหลายจะเอาใจจดจ่อในสิ่งใดก็แล้วตาม ความตั้งมั่นในจิตใจ จะเกิดขึ้นก่อนเป็นอันดับแรก หรือจะกล่าวในอีกรูปแบบหนึ่งก็คือ "การที่ท่านมีความตั้งใจ หรือมีความต้องการ ที่จะประกอบกิจกรรมใดใดก็ตาม ความตั้งใจ ความต้องการของท่านนั้น คือ "สมาธิ" นั่นก็หมายความว่า สมาธิ จะเกิดขึ้นก่อนเพียงเล็กน้อย หากท่านไม่สนใจ หรือไม่ได้สังเกต จะไม่รู้เลยว่า ก่อนที่ท่านทั้งหลายจะประกอบกิจกรรมใดใด หรือก่อนที่ท่านทั้งหลายจะเอาใจเข้าไปผูกอยู่ หรือการเอาใจฝักใฝ่ในสิ่งนั้น สมาธิ คือ ความตั้งมั่นในจิตใจ ได้เกิดขึ้นแล้ว
ด้วยเหตุที่ข้าพเจ้าได้กล่าวไป ท่านทั้งหลาย ทั้งในอดีต และปัจจุบัน เกิดความหลงผิด ด้วยอวิชชา คือความไม่รู้ อีกทั้งไม่สังเกต หรือสนใจตัวเอง จึงเกิดการเข้าใจไปในทางที่ผิดๆมาโดยตลอด ว่า "สมาธิ" กับ "การฝึกจิตให้สงบ" หรือ "อุบายการทำใจให้สงบ" เป็นสิ่งๆเดียวกัน
แต่ในทางกลับกัน "อุบายการทำใจให้สงบ" หรือ "การฝึกจิตให้สงบ" นั้น ก็สามารถสร้าง "สมาธิ" หรือความตั้งมั่นในจิตใจได้
อันนี้ต้องทำความเข้าใจให้ดี หรือหากจะอธิบายในอีกรูปแบบหนึ่ง "อุบายการทำใจให้สงบ" หรือ การฝึกจิตให้สงบ"นั้น มีความหมาย หรือ วิธีการ หรือหลักการ ที่หลากหลายรูปแบบ หากท่านทั้งหลาย ได้เรียน ได้ศึกษา "สติปัฏฐาน๔" และ "กรรรมฐาน ๔๐ กอง ประกอบด้วย ก็จะเกิดความเข้าใจได้ดีขึ้น

อนึ่ง สมาธิ มิใช่หลักธรรมคำสอน แต่เป็นการปฏิบัติชั้นพื้นฐาน อันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ และเป็นปัจจัยพื้นฐานที่สำคัญ ที่จะนำให้ท่านทั้งหลาย ปฏิบัติธรรม ได้ผลอย่างดียิ่ง ฉะนี้

 

ใจที่สงบ นั่นก็ ล้างเท้าเตรียมขึ้นบันไดบ้าน นะนั่นน่ะ..........ทำเป็นเล่นไป การทำใจให้สงบมันก็ยากสำหรับผู้ที่ถูกนิวรณ์ครอบงำ กล่าวถึงไปใยกับคำว่าสมาธิ........ไม่มีทาง.

 

คุณขอรับ จะกล่าวสิ่งใด ก็ควรได้ไตร่ตรอง คำนึง หรือ ระลึกนึกถึง หลักความเป็นจริงตามธรรมชาติบ้างขอรับ

คุณหรือใครๆ จะถูกนิวรณ์ ครอบงำ ตลอดเวลาหรือขอรับ เป็นไปไม่ได้ขอรับ เพราะไม่ว่าคุณหรือใครเป็นมนุษย์ มีความเบื่อหน่าย เป็นธรรมชาติ มีความแสวงหา ดิ้นรน เป็นธรรมชาติ
นิวรณ์ อาจเกิดขึ้นในตัวคุณ หรือใครๆ คุณหรือใครๆ ก็ต้องหาวิธีทำให้ใจสงบในนิวรณ์เหล่านั้นอยู่แล้วเป็นธรรมชาติขอรับ

 

ถูกต้องแล้วครับท่าน.....ผมหมายถึง ช่วงเวลาที่กำลังถูก มัน ขี่คออยู่ เวลาอื่นก็ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก แหม เวลาแค้นนะ นอนไม่หลับทีเดียว กว่าจะขย่มลง มันก็เช้าแล้ว ไม่ได้นอนเลย กิเลสผมยังหนาครับ ฆราวาสตัดไม่ขาดตัณหาพาจน.

 

คุณขอรับ ธรรมชาติของมนุษย์ มีสมาธิ อยู่เองในตัวของทุกคนอยู่แล้ว ทุกช่วงเวลา เมื่อเกิดนิวรณ์ขึ้น ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ตาม ความมีสมาธิของมนุษย์จะสร้างสติ คือความระลึกได้ และความรู้สึกตัว แต่จะรู้สึกตัว และระลึกได้ ตามความรู้ หรือประสบการณ์จากการได้รับการขัดเกลาทางสังคมมาแบบไหนก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ถ้าคุณมีความรู้ ประสบการณ์มากพอ มีความเข้าใจในการสังคมเป็นอยุ่ร่วมกันพอสมควร จากความรู้และประสบการณ์ที่คุณมีอยู่ย่อมสามารถขจัดนิวรณ์เหล่านั้นได้โดยไม่ยากนัก
เว้นเสียแต่ ตัวคุณจะขาดสมาธิ จึงทำให้ไม่สามารถมีสติหรือความระลึกได้และความรู้สึกตัว มายับยั้งนิวรณ์เหล่านั้น

 

อืมม.. จากบทความดังกล่าวดีใช้ได้เลยครับ
ที่ว่าดีเพราะเป็นจริงดังกล่าว

สรุปเป็นสมาธิแบบชั่วคราวก่อน นั่นคือความที่จิตใจนั้นมีความตั้งใจที่จะประกอบกิจกรรมใดใด แค่ชั่วขณะนั้นๆก็กล่าวได้ว่าเป็นสมาธิ หรือเรียกอีกอย่างสมาธิต่องานขณะนั้นๆ

ละเอียดดีครับ

อนุโมทนาด้วยครับ