สติปัฎฐาน ...

สติปัฏฐาน-ฐานที่ตั้งของสติ<O</O
แบ่งออกเป็น ๔ ฐาน คือ<O
๑.กาย ร่างกาย(รูป)<O</O
คือร่างกายของเราทั้งหมด และอิริยาบถรวมทั้งลมหายใจแบ่งเป็นหัวข้อย่อย 6 ประการ<O</O
๒.เวทนา ความรู้สึก (นาม)<O</O
คือความรู้สึกสุขกาย สุขใจ ทุกข์กาย ทุกข์ใจ และใจที่วางเฉยๆแบ่งตามอาการที่มีสภาวะต่างๆแบ่งเป็นหัวข้อ ย่อย ๙ ประการ<O</O
๓. จิต ความนึกคิด (นาม)<O</O
คือ ความนึกคิดที่มีภาวะต่างๆกัน แบ่งเป็นหัวข้อย่อย ๑๖ ประการ<O</O
๔.ธรรม อารมณ์(รูปและนาม)<O</O
คืออารมณ์ที่เกิดกับใจในสภาพต่างๆกัน แบ่งเป็นหัวข้อธรรมย่อย ๕ ประการ<O</O

โดยสรุปความแล้ว<O</O
สติปัฏฐาน ๔<O</O
คือ ร่างกายและจิตใจ (เวทนา จิต ธรรม)<O</O
เป็นวิธีปฏิบัติฝึกจิตที่มีความลึกซึ้ง ละเอียดสมบูรณ์และครอบคลุมการปฏิบัติกรรมฐานอย่างกว้างขวาง<O</O
การเจริญธรรมตามสติปัฏฐาน ๔ หมายถึง<O</O
สติความระลึกได้ ร่วมด้วยสัมปชัญญะความรู้ตัวทั่วพร้อมเกิดตามมาด้วยกัน จึงเป็นสติสัมปชัญญะที่สมบูรณ์ที่ระลึกรู้ทั่วพร้อมตามความเป็นจริง ในปัจจุบันธรรมที่กำลังเกิดบนฐาน ที่ตั้งแห่งกาย เวทนา ความรู้สึก จิต ความนึกคิด ธรรมอารมณ์ เป็นการทำงานของใจที่เป็นไปตามธรรมชาติที่รู้เท่าทันรู้ดีรู้ชั่วกับอาการกำเริบของกาย เวทนา จิต ธรรม<O</O
ในฐานะท่านเป็นผู้ปฏิบัติธรรมอยู่ในขั้นพื้นฐานนี้ สัมมาสติความระลึกได้ในทางที่ชอบ จะเป็นองค์ธรรมประคับประคองให้ท่านประกอบสัมมาอาชีพเสริมให้กิจการงานทางโลกเจริญรุ่งเรือง<O</O

ด้วยการฝึกและปฏิบัติสัมมาสติอยู่เนืองๆ จึงสร้างจิตให้ทำงานในอารมณ์เดียวเป็นภาวะได้สมาธิจิตดิ่งเป็นหนึ่งที่ยังอยู่ในสภาพยึดมั่นถือมั่นซึ่งเป็นพฤติกรรมสัมมาอาชีพชอบที่ยังสะสมอยู่สร้างความรุ่งเรืองให้กับชีวิต<O</O
และเมื่อฝึกจนแก่กล้าขึ้น ก็จะเป็นการฝึกเจริญสติปัฏฐานเจริญยิ่งขึ้น ตามรู้ตามเห็น จนประทับใจอย่างแน่นแฟ้นลึกซึ้งแล้ว<O
สติในเชิงโลกิยะอันเป็นสมาธิจะเข้าเกื้อหนุนอุปการะใจให้เจริญ เกิดดวงตาเห็นทางหลุดพ้นทุกข์เข้าสู่โลกุตรโดยธรรมที่เป็นจริงรู้ชัดทั่วพร้อมกันว่า ทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ดับไปเป็นสัจจะภาวะสามัญลักษณะของธรรมทั้งปวง เป็นการรู้เท่าทันกับอาการที่กำเริบของฐานทั้ง ๔ นี้ จิตจึงไม่ยินดียินร้ายหลงระเริงคล้อยไปตามอาการกิเลสที่กำเริบขึ้น<O</O
ด้วยจิตที่ไม่ท้อถอย เปี่ยมล้นด้วยความเพียรพยายามอย่างท่วมท้นครั้งแล้วครั้งเล่า จิตจึงคลายจากการยึดมั่นถือมั่นจิตจึงได้ปลดเปลื้องละทุกข์ที่เกิดแล้ว และสุขที่ยังไม่เกิดได้อย่างเด็ดขาด ภาวะจิตจึงเกิดความสงบมั่นคงอย่างแท้จริง<O</O

เกิดอารมณ์อุเบกขาวางเฉยไม่หวั่นไหวด้วยความยินดียินร้าย ในความดีใจและเสียใจ เป็นการดับเหตุแห่งทุกข์โดยสิ้นเชิง นำพาจิตไปสู่ความบริสุทธิ์หมดจดข้ามพ้นวัฏฏะ ภพชาติอันสามัญชนเวียนวนอยู่<O</O
สภาพจิต ได้บรรลุถึงความอิสรภาพมุ่งสู่แดนนิพพาน ...<O</O
<O</O
<!-- text below generated by server. PLEASE REMOVE --></OBJECT></LAYER>