วีร(เวร)กรรมที่ผิดพลาด จนเสียเพื่อนเกือบทั้งห้อง จากวจีกรรมส่งผล

สวัสดีครับ ชาว พลังจิต ทุกท่าน วันนี้กระผมจะมาแชร์วีรกรรมที่ผิดพลาดของตนเองครับ ชนิดเก็บไปเป็นบทเรียนเรื่องของวจีกรรมได้เลย เรื่องไม่เป็นเรื่องก็เริ่มมาจากตอนเป็นนักศึกษา ปี 4 ในมหาลัยแห่งนึง ตอนใกล้จบซัก2เดือน เมื่อผมโดนเพื่อนขโมยรูปเล่มงานโปรเจคไปก็อบ โดยไม่ได้ขออนุญาติ แรกๆก็ไม่เท่าไหร่ครับ ถือว่าช่วยๆกัน หลังๆลามจนวางไว้แล้วฉกไปเลย (ด่าไปแล้วก็ไม่ฟัง) แต่พอหลังๆอาจารย์เรึ่มตรวจงานแล้วบอกว่าทำไมต้องลอกงานกัน กลุ่มผมโดนว่าทั้งๆที่เป็นต้นฉบับ เพราะกลุ่มที่ขโมยเอาไปอ้าง ผมพยายามชี้แจงแต่ไม่เป็นผล วันนึงผมตัดสินใจขอเข้าพบอาจารย์โดนคุยทางไลน์ ยอมรับว่าวันนั้นอิดอัดจนต้องระบายเรื่องนี้ให้แกฟัง จนแกอาจเข้าใจผิด แต่แกปฏิเสธว่าไม่ว่าง พอหลังจากนั้นแกดันไปโพสต์ในไลน์ห้องว่า ห้องเราทำไมมีปัญหา (แคปรูปที่คุยกันให้ดูเหมือนจะประจาน?) หลังจากนั้น ความโกลาหลก็เกิดขึ้น จนผมต้องโทรไปชี้แจงกับอาจารย์ (อาจผิดที่ผมเองที่ไม่ดูสถานการณ์ให้ดีก่อน) ผมได้พลาดพลั้งทำสิ่งที่ชั่วร้ายที่สุดในชีวิตคือกระทำวจีกรรมลงไปเพราะความมัวเมา ตอนมาเรียนผมโดนเพื่อนๆทุกคนถล่ม หาว่าเมค เรื่องบ้าง กระล่อนบ้าง ปากไม่ดีบ้าง ตอแหลนิสัยผู้หญิงบ้าง โพสต์ Face/line ประจาน แล้วผมก็ต้องขอโทษเพื่อนยกห้อง หลังจากนั้นผมโดนเพื่อนแบน กว่า 90 % (ทั้งคนที่ผมดีและช่วยเหลือตลอดก็เอากับเขาด้วย) จะเหลือก็เพียงแค่ในกลุ่มเท่านั้นที่รู้ความจริงและมีผู้อาสาเข้ามาแก้ต่างให้ แบนกันจนแม้วันซ้อม/วันรับปริญญา ยังไม่มีใครมาคุยเลย ไม่มีใครมาถ่ายรูป แม้สวัสดีก็ไม่มีใครรับ ทั้งที่เมื่อก่อนผมก็เคยช่วยพวกเขามา เฮ้อแต่ยังไงต้องโทษที่ตัวผมเองที่ดันไปคุยโดยไม่ดูสถานการณ์ จนต้องเสียมิตรสหายจากเรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ ถ้าตอนนั้นใจเย็นกว่านี้ คงไม่มีเรื่องเสียหาย สมเพชตัวเองที่ไม่เก็บอารมณ์ให้ดี จนกลายเป็นตำนานเลวๆของรุ่นให้มหาวิทยาลัย

 

ขอโทษนะครับอ่านแล้วงงครับจับต้นชนแลายไม่ถูกเป็นวจีกรรมตรงไหนครับยังหาไม่เจอเลยแค่จะพูดความจริงอต่อาจารณ์ไม่ว่างแล้วยังไงครับงงครับ สาธุ

 

วจีกรรมตรงที่ผมใช้คำรุนแรง และใช้อารมณ์ตอนปรึกษาทางไลน์ครับ ยอมรับตอนนั้นโดนกระทำจนควบคุมไม่อยู่ อาจารย์เขาก็เอารูปที่คุยกันไปแคปลงไลน์กลุ่มจนเกิดเรื่องครับ และเพื่อนๆคนอื่นที่เข้าไม่รู้เขาเข้าใจว่าผมปั้นเรื่องตอแหลขึ้นมาเอง เพราะตอนเรียนด้วยกันไม่มีใครรู่เรื่องนี้นอกจากกลุ่มผมครับ

 

ขอช่วยลงลายละเอียดคร่าวๆชี้ให้เห็นว่าตนได้ใช้วจีกรรมต่ออาจารณ์ยังไงบ้างครับถ้าอ่านตามนี้คุณถูกกระทำนั้นคือเหตุและคุณพยายามบอกเหตุนั้นตามความเป็นจริงต่ออาจารณ์และคุณก็มีพยานเพราะทำมาด้วยกันหลายคนผู้อยู่ในเหตุการณ์ย่อมรู้ในสิ่งที่คุณทำแล้วถูกผู้อื่นเอาไปและสามารถสืบค้นได้ว่าใครเป็นต้นคิดไม่ยากแล้วเป็นวจีกรรมตรงไหนครับอธิบายเพื่อให้ผู้ที่เข้ามาอ่านจะได้เป็นอุธาหรน์ได้ครับ สาธุ

 

คือตัวแปรมันอยู่ตรงนี้ครับ มันกลุ่มที่ทุกคนโปร แล้วไอ้กลุ่มนี้มันก็เป็นเซเลบของห้องด้วย ประมาณข้าดัง อย่าหาพยานมันไม่มีเลยครับแม้ฝั่งเดียวกับผมก็แปรพัตร์เอาตัวรอด ส่วนคำพูดของผมก็มีดังนี้ครับ
อาจารย์ครับ ผมทนไม่ไหวแล้วนะครับ พวกมันทำแบบนี้กับผม ทำไมอาจารย์ ไม่ฟังผมบ้างละครับเนี่ย ทำไมถึงไปฟังพวกนั้นอย่างเดียว แล้วมีคนที่ผมต้องช่วยอีกผมเห็นใจที่พวกเขาเสียเงินเสียทองมาเรียน ถ้างั้นผมขอเข้าพบได้ไหมครับ จากนั้นแกก็ปฏิเสธว่าไม่ว่าง(จริงๆแล้วว่าง) จากนั้นแกก็แคปแชทลงไลนืห้อง จากนั้นความวายป่วงก็เกิดขึ้น หัวหน้าห้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถ จนผมต้องแก้ต่างว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดเลยถูกเข้าใจว่าเป็นคนตอแหลนิสัยผู้หญิงซะงั้นแต่ยอมรับครับว่าต้องทำอย่างนั้นไม่งั้นเรื่องลุกลาม แต่ถึงกระนั้นผมก็เหมือนกลายเป็นคนที่แทงข้างหลังเพื่อนตัวเองรวมถึงคนที่ไม่รู้เรื่องซะแล้ว ถ้าวันนั้นไม่ได้เพื่อนอีกคนมาช่วยคลี่คลายเรื่องก็คงไปกันใหญ่ ส่วนไอ้งานที่โดนขโมยอยู่ดีๆ มันก็กับมาอยู่ที่โตะ๊ของผมตอนเรียน

 

ขอบคุณครับจะได้เป็นอุทาร์หรณ์ให้คนอื่ๆต่อไปครับ สาธุ

 

หลังจากรับปริญญาเสร็จแล้วผมก็ไปทำสังฆทาน ขอขมากรรม อโหสิกรรม กันไป ผมถือว่านี่คงเป็นวาระกรรมที่เข้ามาสนอง ทั้งเรา ทั้งเขา คงร่วมกระทำกันมา และตอนนี้ผมก็ชดใช้ไปแล้ว ผมคงอาจจะไปกระทำกับพวกเขาก่อนไม่ว่าชาติใดชาติหนึง่ เพราะเรื่องนี้มาจากความวู่วาม ไม่ยอมดูสถานการณ์ ความงี่เง่า ของผมเองล้วนๆ เพื่อนคนอื่นเขาจะคิดยังผม ทั้งชอบ / ชัง / หมั้นไส้ / เกลียด ก็ถือว่านานาจิตตังกันไป

 

อาจารย์นิสัยแบบนี้ ไม่น่ามาเป็นอาจารย์ นะครับ ปัญญาอ่อนมาก อย่างว่าแหละครับ เรียนจบมาไม่เคยเจอสิ่งแวดล้อมภายนอก สังคมการทำงานที่เป็นผู้ใหญ่ อยู่กับเด็กก็นิสัยเป็นเด็ก ไม่รับปรึกษาไม่พอยังเอาสิ่งที่เราอยากเล่าอยากอธิบายไปประจานเราอีก จบมาแล้วก็ดีแล้วครับ

 

คุณครับอาจารณ์ก็ปุถุชนครับมีดีและไม่ดีในตัวแต่ท่านก็ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้คุณนะครับแถมยังมีใบการันตีออกมาให้เป็นใบเบิกทางในการที่คุณจะเข้าไปสมัครงานตามที่่ต่างๆที่เปิดรับแสดงว่าคุณมีความรู้ตรงตามที่เค้าต้องการเปิดโอกาสให้คุณได้แสดงความสามารถที่ตนมีถ้าไม่มีอาจารณ์คอยสอนคุณจะมีความรู้ใหมครับ ส่วนท่านจะยังไงก็เรื่องของท่านแต่คุณเป็นลูกศิษย์เมื่อรับเค้าเป็นอาจารณ์แล้วอย่าได้กล่าวเยี่ยงนี้คนไทยเรียกว่าคนเนรคุณไม่รู้จักบุณคุณคนนะครับแต่ถ้าคุณไม่เคารพไม่รับเค้าเป็นอาจารณ์ก็ย้ายที่เรียนก็ได้ครับ. เค้าจะมีส่วนเสียบ้างก็ปล่อยวางเอาแต่ส่วนดีเค้าที่มีมาเป็นประโยชน์นะครับ. สาธุ

 

- ขอบคุณครับท่าน VERAJAK ที่เตือนสติ ตั้งกี้ มันส์ไปหน่อย งั้นลบดีกว่า ไงๆเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว คงต้องรอให้มันดับตามกฏของโลก จะกีปีก็ว่าไป สุดท้ายแล้วมันก็จบลงอยู่ดี

 

อนุโมทนาสาธุครับใช้สติและปัญญาพิจารณานะครังอย่าให้อารมณ์มาบดบังได้หมั่นทำสมาธิทำใจลุ้มๆเย็นๆอย่าใจร้อนนะครับ ขอให้เจริญในธรรมครับ. สาธุ

 

การใช้ถ้อยคำรุนแรง เป็นกรรมทางวจีกรรม ที่ส่งผลให้คนอื่นเจ็บแสบเผ็ดร้อนใจได้คะ

เช่น การที่เราได้เห็นคนสองคนที่ทะเลาะกัน ณ ขณะนั้นสังคมไม่ได้ดูหรอกคะ
ว่าใครผิดใครถูก ระหว่างที่โต้เถียง หรือ วิวาทกันอยู่นั้น แต่สังคมจะมองว่า
ใครกระทำตัวได้เหมาะสมถูกต้องมากกว่ากัน บางทีคนที่ตกอยู่ใต้ความเสียเปรียบ
หรือ ความไม่โต้ตอบ หรือ ความยินยอม อาจจะได้รับความเห็นใจมากกว่าก็ได้
ทั้ง ๆ ที่ผิด ก็เลยทำให้คนผิด กลายเป็นคนถูก หรือ น่าสงสาร ได้รับความเห็นใจ
ในสายตาของสังคมก็ได้ นั่นเป็นเพราะ การแสดงท่าทีและวาจา ที่กร้าวร้าว
และรุนแรงมากเกินไป เพราะนิสัยคนไม่ชอบให้ใครข่มแหงรังแกกัน และ
คำพูดที่รุนแรง คนอื่นมักจะมองว่าคนนั้นจะพยายามสร้างอำนาจของตนให้หนือกว่าผู้อื่น

ความอ่อนโยน จึงย่อมน่าเข้าใกล้คบหามากกว่า ความแข็งกร้าว นะคะ

 

1. คุยผิดคน ไปคุยใส่คนนิสัยไม่ดี เขาก็เลยเอาน้องไปแฉ ประจาน
ถามว่าจริง ๆ ควรทำไหม ไม่ควรทำเลย การเอานักศึกษามาแฉแบบนี้
เขาต้องรู้แหละว่า น้องจะต้องโดนเกลียดยกชั้น โดนแบนยกห้อง
แต่เขาไม่สนใจ ความเดือร้อนของน้อง แสดงว่าเขานิสัยไม่ดี
วันหลังน้องจะได้ดูคนออกว่า คนแบบไหน ไม่ควรไปพูดเยอะ
พูดไปก็มีแต่เรื่องเดือดร้อนเข้าตัว

2. น้องพลาดเอง ที่คุยทางไลน์ เพราะว่าไลน์มันเป็นข้อความ
มันมีหลักฐาน ถ้าวันหลังน้องอยากทำอะไรแบบนี้ ให้คุยทางโทรศัพท์ หรือต่อหน้าเอา
เพราะว่าคำพูด พูดไปก็จบ มันลอย ๆ ไม่มีหลักฐาน(น้องจากเขาจะอัดเสียง ซึ่งไม่มีคนปกติเขาทำกัน)

3. เนื่องจากน้องใช้อารมณ์ ในการแก้ปัญหา เวลามันพลาด มันเลยพลาดรุนแรง
วันหลังต้องระวังเอาไว้ มีสติ แล้วใช้ปัญญาพิจราณาเยอะ ๆ ว่าควรทำอันไหนจะเวิคสุด
อันไหนทำแล้ว ให้ผลลัพธ์แย่สุด ควรหลีกเลี่ยง
จำไว้นะครับว่า ถ้าใช้อารมณ์ เช่น พวกโกรธ พวกโมโห เอเฟคตามมา มักแย่มาก ๆ
เพราะฉะนั้น จะให้ดี แผ่เมตตาให้ตัวเองเยอะ ๆ จะได้โกรธยาก ๆ
โกรธยาก ๆ ก็จะมี สติดี เวลาแก้ปัญหา ก็จะแก้ได้ดี ผิดพลาดก็จะน้อย

4. เรียนรู้สังคมเอาไว้ว่า บางสังคม เป็นสังคมบอกต่อ
บางที ก็ใส่ไข่ด้วย อะไรด้วย เวลาเกลียด ก็เกลียดกันยกกลุ่ม แบบเกลียดตาม ๆ กัน
ทั้ง ๆ ที่ เราอาจจะไม่ได้ทำรุนแรงขนาดนั้น
แต่ก็ดีแล้ว เวลานี้ น้องก็จะรู้เอง คนไหนมิตรแท้
เพราะมันจะคัดมิตรแท้ เวลาเราลำบาก เวลาเราไม่เหลืออะไร นี่แหละ
คนไหน ยืนหยัดข้างเรา คนนั้น มิตรแท้ของเรา

และก็ถูกต้องละครับ ส่วนใหญ่ จะเลิกคบกันเพราะคำพูดนี้แหละ
วันหลังก็ระวังเอาไว้ ทำอะไรดูตาม้า ตาเรือ ช่างสังเกตุหน่อย
คนไหน เป็นยังไง

เดียวอยู่ไปนาน ๆ จะเข้าใจเองว่า ทำไมพระพุทธเจ้า ให้นิยมสันโดษ

 

1.จริงครับ ตอนนี้รุ่นน้องผมก็เป็นตำนานต่อจากผมอีกคนแล้ว แค่เข้าใจผิดประกาศข่าวพลาดก็โดน แคปเฟส ไปประจาน ให้ น.ศ คนอื่นดู แล้วมีเม้นขนาด จะตบคนที่พลาด แกยังไม่ห้ามเลย จริงๆแล้วแกก็ไม่กินเส้นกับจารย์ท่านอื่นด้วยครับ แต่ต้องขอบคุณจารย์ท่านนั้นที่เข้ามาปลอบใจ และแก้ต่างให้ กับ หัวหน้าภาค

2. ตอนนั้นนึกว่ามันจะไม่มีผลอะไรครับ แต่ก็ดีผมจะได้ลดการติดต่อแบบนี้ลง

3. โทษของโทสะคราวนั้น ทำให้ผมได้สติเพึ่มขึ้นครับ

4. สังคมที่ผมเคยอยู่เป็นสังคมการไซโคครับ ดีกันเฉพาะมีประโยชน์ให้ พอมีเรื่องหายหมด บุชายัญคนที่พลาดพลั้งครับ มีมิตรเหลือแค่ 3 คน จากนั้นผมก็ได้รู้ว่าที่นี่กว่า 90 % มีแต่คนฉก ฉวย กะล่อน ใส่หน้ากาก กัน ทั้งที่ช่วยเหลือกันมา ตลกที่มีคนโพสต์ว่าผมเป็นคนตอแหล แทงลับหลัง ไม่กล้าพูดต่อหน้า นิสัยผู้หญิง (จะพูดยังไงมันก็เข้าข้างกันอยู่ดี) ทั้งที่ตัวเองก็เคยทำแบบนี้กับคนอื่นมา รวมทั้งผมก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ แล้วมาขอให้ผมช่วยด้วยนะตอนโปรเจค สิ่งดีๆที่ผมมีให้ เขามองข้ามไปหมด

 

คือ เป็นอาจารย์ ก็ไม่ใช่ว่าจะมีคุณธรรมอะไรนะครับ
บางคนก็กินแต่เหล้า บางคนก็เห็นแก่ตัว ที่ดี ๆ ก็มีน้อย
นักศึกษา ก็เหมือนกัน พอ ๆ กะอาจารย์ นั้นแหละ

เราเข้าใจแบบนี้ ก็อย่าเอาแบบอย่างคนไม่ดี เราก็ทำดี เป็นคนดีสะ
คือพอเราเป็นคนดีจริง ๆ ศึกษาธรรมมามาก เรียนรู้มาก เด่วเราคัดคนไม่ดีออกจากชีวิตเราได้เอง
เราก็ไม่ต้องปวดหัว ลำบาก เพราะคบคนไม่ดี มีแต่ทำให้เราว้าวุ่นใจอยู่ตลอดเวลา

อย่างบางที ที่เราเห็นดี ๆ อะไรแบบนี้ มันเป็นช่วงโปรโมชั่นเฉย ๆ
เด่วเวลาเจอเหตุการณ์จริง ๆ เฉพาะเจาะจงขึ้นมา มันจะพลิกเป็นหน้ามือหลังเท้าเลย
สิ่งที่เราเห็น มันคือละครบังหน้าเฉย ๆ มันยังมีอีกด้านที่เราไม่เคยรับรู้
ในทุก ๆ ฉาก ทุก ๆ ตอน

เพราะฉะนั้น ถ้าน้องมีสติดี บางทีน้องอาจเห็น 2 ด้านเร็ว ๆ เลย
พอพิจารณามาก ๆ ก็ปลง เพราะ เราก็ทำอะไรไม่ได้ มันก็เป็นแบบนั้นของมันแหละ เปลี่ยนแปลงอะไรก็ไม่ได้
เราก็ได้แค่เลือกทางของเราให้ไม่ลำบาก เท่านั้น
จะโกรธ จะเกลียด จะเคียด จะแค้น จะอาฆาต ก็ไม่มีประโยชน์อะไรใด ๆ เลย
หนักหัวเราเปล่า ๆ ร้อนลุ่มสะเอง

พอเห็นแบบนี้ เราจึงปล่อยวางได้
แล้วทำจิตให้เมตตา แผ่ไปสู่ทิศน้อยใหญ่ ทั้งเบื้องหน้า เบื้องหลัง เบื้องซ้าย เบื้องขวา เบื้องบน เบื้องล่าง
สัตว์น้อย สัตว์ใหญ่ สัตว์ทั้งมีกระดูก หรือไม่มีกระดูก เทวดา พรหม ตลอดผู้มีทุกข์ทั้งหลาย
ให้กว้างใหญ่ แบบไม่มีประมาณ

เรียกเหล่านี้ว่าการแผ่เมตตา
แปลง่าย ๆ สั้น ๆ ว่า รักทุกคน ไม่เกลียดใคร รักแม้กระทั่งคนที่เกลียดเรา

ทำได้ยาก แต่ทำได้แล้วมีความสุข

เพราะความสุขมนุษย์ปัจจุบัน มีอยู่ 3 อย่าง คือ
1. ไม่มีโรค
2. ไม่มีหนี้
3. ไม่มีศัตรู

การแผ่เมตตา ก็จะทำให้เราไม่มีศัตรู เราก็จะสำเร็จความสุขในข้อ 3 ณ ปัจจุบัน ทันด่วน
และมี เทวโลก พรหมโลก รออยู่ ในโลกหน้า เมื่อประกอบอย่างเนื่อง ๆ

 

มันเป็นเรื่องยากนะ
ที่จะให้ญาติดีกับ คนที่เอาเปรียบเรา

เป็นเรื่องยากที่จะให้ยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจ ให้กับคนที่ทำเราไว้แสบสุด ๆ

มันเหมือนเราโดนยุงกัด เรามีเมตตามาก ๆ เราก็ไม่อยากจะตบมัน
แต่ว่าจะทำไงดี ถ้ามันมียุงตัวที่ 2 ตัวที่ 3 ตัวที่ 4 ... เพิ่มมาเรื่อย ๆ
โดนรุมกัดขนาดนี้ ถามว่าจะทนไหวได้ไหม?
ไม่ได้เลย
เราจึงแก้เกม ด้วยการ กางมุ้ง
ยุงอยู่ส่วนยุ่ง เราก็อยู่ส่วนเรา ต่างคนต่างอยู่ ก็ไม่เบียดเบียนกัน

ดังนั้น การไม่คบคนพาล จึงเป็นมงคลสูงสุด
เพราะถึงเราอยู่ของเรา แต่ถ้าอยู่ใกล้มากพอเด่วเขาก็มาเบียดเบียนเรายู่ดี (เหมือนยุง)
ต่อให้เราแผ่เมตตาให้มากแค่ไหน เขาจะหยุดเบียดเบียนเราทันทีไหม? ก็ไม่
(อธิฐานในใจแค่ไหน ก็ไม่สามารถหยุดยุงที่บินวี่ ๆ ข้างหูเราให้มันบินไปที่อื่น)
เพราะฉะนั้น เลยต้องอยู่ให้ห่างที่สุด (เหมือนอยู่ในมุ้ง) คือห่างแบบแทบจะมาทำอะไรกันไม่ได้
ก็จะจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง

เพราะฉะนั้น พอมาศึกษาดี ๆ
คำสอนของศาสดาทุกอัน มันเชื่อมโยงกัน มันลิงค์กัน
จึงไม่มีอะไรน่าเชื่อถือไปกว่าคำสอนของพระศาสดาแล้วละ

ที่เหลืออยู่ที่ใครสาวได้สาวเอา
ใครตักตวงได้มากสุด (นำคำสอนมาใช้) ก็ได้เปรียบสุด

 

ชีวิตคนนั้นก็จะพบความสุข ณ ปัจจุบัน เร็วสุด
เป็นความสุขที่ มีคนพยายามหาทั้งชีวิต ก็ไม่เจอ
ยิ่งวิ่งคว้าความสุขก็เหมือนยิ่งวิ่งคว้าลม
เหมือนจะได้มันมาแล้ว สุดท้ายกลับไม่มี ว่างเปล่า
เหมือนจะได้มันมาแล้ว สุดท้ายกลับไม่มี ว่างเปล่า

ไอ่ที่เรามั่นใจแล้วว่าใช่ สุดท้ายกลับไม่ใช่
ไอ่ที่เรามั่นใจแล้วว่าใช่ สุดท้ายกลับไม่ใช่
"ไอ่ที่เรามั่นใจแล้วว่าใช่ สุดท้ายกลับไม่ใช่"

สุดท้ายก็ต้องกลับมาถามตัวเองแบบงง ๆ ว่า ที่ผ่านมาทั้งหมดนี้ ฉันทำไปทำไม???

 

ไม่ว่ายังไงเราก็ต้อง มีแนวทางสวนกลับ ป้องกันตัวเองด้วยสิเนี่ย ถ้ายอมๆมากๆไปก็เพี่ยงพล้ำเป็นธรรมดา

 

แล้วชีวิตเกิดมาทำไม ฉันเกิดมาเพื่ออะไร
หาคำตอบเองเท่าไร ก็หาไม่ได้

สุดท้ายได้มีโอกาสเข้ามาศึกษาพระพุทธศาสนา
ก็เลยเข้าใจแล้วว่า เกิดมาเพื่ออะไร

praise the buddha
พุทธศาสนาจงเจริญ

ขอน้อบน้อมแด่พระมีพระภาคพระองค์นั้น....

 

การยินยอม คือ การหัดที่จะชนะใจตนเองค่ะ ไม่ได้หมายถึงการไม่โต้ตอบค่ะ
เพียงแต่ว่า เรามีสติ เพื่อจะหาวิธีจะกระทำตอบอย่างไร โดยไม่ใช้ความรุนแรง
เพราะเราก็รู้ว่ามันเสียมากกว่าได้นะ

แล้วคนเราส่วนมากจะมีนิสัยปกป้องตนเอง คำพูดรุนแรงที่เขาได้รับจากเรา
ไม่ว่าเขาจะถูกหรือผิด ความเจ็บใจย่อมต้องเอาคืน จึงทำให้เราเจ็บเสียหายบ้าง
วิธีการส่วนมาก คือ ประจานการกระทำของเราให้คนอื่นฟัง เพื่อให้เราเสียหาย

วจีกรรมเป็นการสร้างศรัตรูได้ง่ายสุด

เคยจดข้อความที่ประทับใจไว้ข้อความหนึ่ง ที่บอกว่า การกระทำทุกอย่าง
ที่มีต่อบุคคลอื่น ในแต่ละเหตุการณ์ และแต่ละสถานการณ์ ที่เรากระทำตอบแก่เขา
ไม่ต้องถามหรอว่า ทุกคนจะพอใจต่อตัวเราหรือไม่ แต่ให้ตอบตัวเองว่า
การกระทำของเรานั้น เราสามารถ "เคารพตัวเองได้หรือเปล่า" นั่นคือ คำตอบ

คิดว่าไม่ได้เป็นการแนะนำกันนะคะ เพียงแต่มีข้อมูลดี ๆ มาแชร์ให้กันรู้นะ
เพราะเห็นว่าส่วนรวมก็สามารถอ่านได้ และเป็นเว็ปเพื่อเผยแพร่การปฏิบัติธรรม
เพื่อให้พ้นบ่วงเวร หรือ กฏแห่งกรรม ถ้าทำได้นั่นก็แสดงว่า เรากำลังเข้าสู่ปฏิบัติถูกต้อง
ตามเส้นทางเดินของมรรคแปด เพราะคิดว่า.....

ถ้าทุกการกระทำเรามีความอิ่มใจ ภาคภูมิใจใจตนเอง
เปรียบเสมือนว่า จิตวิญญาณ ได้รับรู้ความถูกต้องต่อทุกการกระทำที่เราทำไว้แล้ว

แต่ถ้าทำแล้วรู้สึกทุกข์ใจ เปรีบเสมือนว่า จิตวิญญาณ เรากำลังสะอื้นอยู่ภายใน
เพราะเราต้องมาเรียนรู้ชดใช้กรรม และแก้ไขครั้งต่อไปเพื่อทำให้ถูกต้องนะคะ

มันจึงยากมากเลยเนาะ! เมื่อเราจะใช้เส้นทางมรรคแปด เดินไปเพื่อให้พ้นทุกข์