วิถี แห่ง การปฏิบัติ วิถี แห่ง พระอาจารย์ "มั่น" วิถี แห่ง อาจารย์สิงห์

วิถี แห่ง การปฏิบัติ วิถี แห่ง พระอาจารย์ "มั่น" วิถี แห่ง อาจารย์สิงห์

คอลัมน์ วิถีแห่งพระอาจารย์ใหญ่

โดย ดวงเดือน ประดับดาว



มีความแตกต่างกันโดยพื้นฐานอย่างแน่นอนระหว่าง พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต กับ พระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม

แต่ภายในความแตกต่างกันนั้นก็มีลักษณะที่ "สมพงศ์" กันในทางความคิด

ที่ว่าแตกต่างเพราะว่า พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต เมื่อเข้าสู่สมณวิสัยก็ปักจิตใจเด็ดเดี่ยวไปในทางการปฏิบัติอย่างมั่นแน่ว

มั่นแน่วสมชื่อว่า "มั่น"

ไม่ว่าจะจาริกไปยังฝังราชอาณาจักรลาว หรือรอนแรมไปยังมหานครกรุงเทพฯ ตลอดจนรอนแรมไปยังถ้ำสาริกา นครนายก และ ถ้ำสิงโต เขาพระงาม ลพบุรี จิตหนึ่งใจเดียวก็คือ การบำเพ็ญสมณธรรม

ขณะที่ พระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม ต้องแบกรับภาระหน้าที่ในการเป็นครูสอนหนังสือเด็กนักเรียน

เป็นนักเรียนฆราวาส มิใช่นักเรียนที่เป็นภิกษุหรือสามเณร

กระนั้น จิตหนึ่งใจเดียวที่ครุ่นคิดอยู่ในระหว่างการสอนหนังสือก็คำนึงหาแต่พระอาจารย์นักปฏิบัติซึ่งจะมาเป็นผู้ชี้แนะแนวทาง

นั่นสัมผัสได้จากคำที่ว่า "กระผมอยากจะปฏิบัติธรรมกับท่านมานานแล้ว"

พลันที่ได้พบกันหนแรก พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ก็กล่าวแนะนำว่า

"การบวชเป็นพระภิกษุสงฆ์นั้นจักต้องปฏิบัติกัมมัฎฐาน คือ พิจารณาตะจะปัญจกกัมมัฎฐานเป็นเบื้องแรก เพราะเป็นหนทางพ้นทุกข์ได้อย่างแท้จริง พระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ทรงตรัสรู้ธรรมด้วยการปฏิบัติอริยสัจธรรม 4 คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค"

จากนั้น ก็แนะนำวิธีนั่งสมาธิ

จากบันทึกของ พระญาณวิริยาจารย์ บอกให้เราได้รับรู้ว่า พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต เป็นผู้นำ พระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม นั่งสมาธิในตอนนั้นเลย

นั่งเป็นเวลาประมาณ 1 ชั่วโมง

"ท่าน อาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม ก็เกิดความสงบแล้วจิตสว่างไสวขึ้นทันที เป็นการอัศจรรย์ยิ่ง"

ภายหลังจากนั่งสมาธิ พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ก็ได้อธิบายถึงวิธีพิจารณากายโดยใช้กระแสจิตพิจารณา

เป็นที่พอใจแล้ว พระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม ก็ได้ลากลับ

การชี้แนะและลงมือปฏิบัติโดย พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ครั้งนี้ส่งผลสะเทือนเป็นอย่างสูงต่อ พระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม เป็นผลสะเทือนจากการลงมือปฏิบัติอย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอทุกวัน

พระญาณวิริยาจารย์ บรรยายผลสะเทือนต่อจากนี้ได้อย่างน่าศึกษาเป็นพิเศษ โปรดอ่าน

อยู่มาวันหนึ่งท่าน อาจารย์สิงห์ ขัตตยาคโม ก็ไปสอนนักเรียนตามปกติ

เด็กนักเรียนในสมัยนั้นเรียนรวมกันทั้งชายและหญิง และอายุการเรียนก็มาก ขณะที่ท่านกำลังสอนนักเรียน

ดูเด็กนักเรียนเห็นแต่โครงกระดูกนั่งอยู่เต็มห้องไปหมด ไม่มีหนังหุ้มอยู่เลยสักคนเดียว

จำนวนนักเรียนประมาณ 37 คน ได้มองเห็นเช่นนั้นไปหมดทุกคนเลย แม้ท่านจะพยายามขยี้ตาดูก็เห็นเป็นเช่นนั้น

ที่สุด ก็เกิดความสังเวชใจขึ้นแก่ท่านเป็นอย่างมาก แล้วก็เกิดความเบื่อหน่ายต่อสังขารเป็นอย่างยิ่ง

จึงนับเป็นสิ่งมหัศจรรย์นัก เพราะธรรมดาปฏิภาคนิมิตต้องเกิดในขณะหลับตาอยู่ในฌานจริงๆ แต่ท่านกลับเห็นทั้งหลับตาและลืมตา

อาการที่ท่านเห็นเป็นอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน จนนักเรียนพากันสงสัยว่าทำไมครูจึงนั่งนิ่งอยู่เช่นนั้น ทุกคนเงียบกริบ เวลาได้ล่วงไปนานโขทีเดียวตาของท่านจึงค่อยปรากฏเห็นร่างของเด็กนักเรียนมีเนื้อหนังขึ้นจนเป็นปกติ

จากนั้น ท่านก็พูดกับเด็กนักเรียนทั้งหลายว่า

"นักเรียนทุกคน บัดนี้ ครูจะได้ขอลาออกจากความเป็นครูตั้งแต่บัดนี้แล้ว เนื่องจากครูได้เกิดความรู้ในทางพระพุทธศาสนาได้เห็นความจริงเสียแล้ว"

น่าสนใจก็ตรงที่เป็นการกล่าวคำอำลาจากการเป็นครูสองหนังสือ สอนวิชาความรู้ทางโลก

ขณะเดียวกัน ก็ตัดสินใจติดตาม พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต

เป็นการตัดสินใจ จัดกลด อัฐบริขาร ออกจากวัดบูรพาราม ไปสำนักอยู่ตามป่าเขาอันเป็นที่เสนาสนะ บำเพ็ญสมณธรรมอย่างยิ่งยวด

เป็นการเดินตามพระพุทธองค์ เป็นการเดินตามพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต



ที่มาhttp://www.matichon.co.th/matichon/matichon_detail.php?s_tag=01col01071049&day=2006/10/07