วิถีแห่งพระอาจารย์มั่นวิถีแห่งความจริง

วิถีแห่งพระอาจารย์'มั่น'วิถีแห่งความจริง

วิถี แห่ง การปฏิบัติ วิถี แห่ง พระอาจารย์ "มั่น" วิถี แห่ง ความจริง

คอลัมน์ วิถีแห่งพระอาจารย์ใหญ่

โดย ดวงเดือน ประดับดาว

​

ที่ผ่านมา คือ แนวทางรำลึกบนพื้นฐานอันเป็นการถือเอา " พระพุทธเจ้า" เป็นมูลเหตุ ถือเอา "พระพุทธเจ้า" เป็นแบบฉบับ

นั่นก็คือ การรำลึกถึงรากที่มาก่อนจะเป็น "พระพุทธเจ้า"

เป็นรากแห่ง เจ้าชายสิทธัตถะ แห่งกรุงกบิลพัสดุ์ ซึ่งพรั่งพร้อมด้วยราชสมบัติและพระบรมเดชานุภาพใหญ่หลวง

นี่ย่อมเป็นการทบทวน

เป็นการทบทวนจากความรับรู้โดยอ้อมของ พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ผ่านกระบวนการในแต่ละบาทก้าวขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

เป็นการศึกษา อดีต เพื่อนำมารับใช้ ปัจจุบัน

เป็นการปฏิบัติบนพื้นฐานแห่งการนำเอา อดีต เชื่อมเข้ากับสภาพความเป็นจริงของ ปัจจุบัน เพื่อที่จะก้าวไปสู่ อนาคต

ปมเงื่อนอยู่ตรงที่มิได้เป็นเพียงการอ่านตำรา ศึกษาคัมภีร์

ปมเงื่อนที่ไม่ควรมองข้ามอย่างเด็ดขาดก็คือ การประสานเรื่องราวขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่อยู่ในตำราเข้ากับการปฏิบัติที่เป็นจริง

โปรดศึกษาต่อไป

ท่านได้คำนึงว่า

พระพุทธองค์ได้ทรงปฏิบัติตัวของพระองค์ให้เป็นแบบอย่างจริงๆ มิใช่เพียงทรงสอนคนอื่นแล้วพระองค์ไม่ทรงปฏิบัติ

เช่น ตอนแรกหลังจากตรัสรู้แล้ว จะทรงรับข้าวมธุปายาสจากตะปุสสะและพันสิลกะก็ทรงหาบาตรเพื่อรับ และพระองค์ก็ทรงทำพุทธกิจ บุพพัณเห บิณฑบาตัญจะ รุ่งเช้าพระองค์เสด็จไปบิณฑบาต

สายัณเห ธัมมะ เทละนัง ตอนบ่ายพระองค์ทรงแสดงธรรมโปรดพุทธบริษัท

ปโทเส ภิกขุ โอวาทัง พอพลบค่ำพระองค์ก็ทรงประทานโอวาทแก่พระภิกษุและสามเณร

อัฑฒะรัตเต เทวะปัญหานัง ตอนกลางคืนทรงแก้ปัญหาเทวดาทั้งหลาย ปัจจุสะ เสวะ คเตกาเล ภัพพา ภัพเพ วิโลกานัง ในเวลาใกล้รุ่งพระพุทธองค์ก็ทรงตรวจดูว่าสัตว์โลกจะมีผู้ใดบ้างที่มีวาสนาบารมีอันจะพึงได้รับพระธรรมเทศนา

พระองค์ทรงใคร่ครวญแล้วทรงทราบว่า ผู้ใดสมควรจะได้รับผลแห่งธรรมวินัยที่พระองค์ทรงบัญญัติ ก็จะเสด็จไปโปรดให้เขาเหล่านั้นได้รับผลแห่งธรรม

นอกจากนั้น พระองค์จะทรงปฏิบัติตามธรรมวินัยที่พระองค์ทรงบัญญัติ เช่น การทรงจีวร การฉันเฉพาะในบาตร แม้กระทั่งจวนจะเสด็จดับขันธ์ปรินิพพานพระองค์ก็ยังทรงอุ้มบาตรได้ตลอดเวลา

นับแต่วันที่พระองค์ตรัสรู้แล้ว พระองค์จะทรงเปี่ยมพระทัยถึงความมีพระเมตตาต่อมนุษย์ทุกถ้วนหน้า ไม่เลือกชั้นวรรณะ ทรงกระทำประโยชน์ให้แก่เขาทั้งหลายโดยมิได้คิดเพื่อจะเอาสิ่งหนึ่งสิ่งใดเป็นเครื่องตอบแทน

ทรงเสียสละอย่างจริงใจแท้

แม้บางครั้งพระองค์จะทรงเหน็ดเหนื่อยด้วยการบำเพ็ญประโยชน์แก่ผู้อื่นอย่างหนัก แต่พระองค์ก็ทรงกระทำอย่างที่ไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อยนั้นแต่ประการใด

ท่านได้พิจารณาถึงเนติแบบฉบับ รำพึงถึงความจริงของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้นแล้วก็ได้คำนึงต่อไปอีก

"การที่ให้ถือเอาพระพุทธองค์เป็นแบบฉบับ"

ย่อมเป็นประการสำคัญเป็นอย่างยิ่ง เพราะถ้าสาวกไม่ถือเอาพระพุทธองค์เป็นแบบอย่างแล้ว จะเป็นเพียงอาศัยการอยู่ในพุทธศาสนาเพียงเพื่อหาความสุขอันไม่ถูกทาง

เช่น ไม่มีเมตตา กรุณา ไม่มีการเสียสละ

แม้แต่จะปฏิบัติธรรมวินัยถึงจะเป็นบรรพชิตแล้วก็ยังไม่ยอมเสียสละ เอาแต่ ความโลภ ความโกรธ ความหลง เอาแต่ความเพลิดเพลินในกามคุณ หาอุบาย วิธีการ เพื่อให้ได้มาซึ่งความโลภ โกรธ หลง

แม้แต่การเที่ยวไปบิณฑบาตก็หาว่าเสียเกียรติ หรือว่าการแสดงธรรมก็ต้องมีกัณฑ์เทศน์เป็นเครื่องตอบแทน จะบำเพ็ญศาสนกิจก็ต้องหวังปัจจัยลาภ ในที่สุด ก็ลืมความเป็นสมณะเสียสิ้น

นี้คือไม่ถือเอาพระพุทธองค์เป็นเนติแบบฉบับ

เรื่องราวขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็น่าศึกษาอย่างยิ่งอยู่แล้ว

เช่นเดียวกับ เรื่องราวอันสะท้อนวิถีแห่งการปฏิบัติของ พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ก็น่าศึกษา

แน่นอน ย่อมมิใช่เป็นการศึกษาในลักษณะท่องบ่น

ที่สำคัญเป็นอย่างยิ่งก็คือ เป็นการศึกษาเพื่อนำไปปฏิบัติอย่างเป็นจริง


ที่มา: มติชน
http://www.matichon.co.th/matichon/matichon_detail.php?s_tag=01col01090949&day=2006/09/09