วจีกรรม มโนกรรม กายกรรม

ปัญญาชน และบัณฑิต ควรจะสำรวมความคิดและคำพูด ไม่ให้เกิดโทษต่อตนเองและผู้อื่น

คือ ตราบใดที่ความเชื่อ เราไม่ได้ทำร้ายใคร หรือ ความศรัทธาของเรา ไปหลอกหลอนใคร และตราบใดที่อจินไตยเป็นเรื่องของ ปัจจัตตัง

คนที่ไม่เคยเห็นและไม่เคยสัมผัส ก็ไม่ควรเอาความไม่รู้ของตนเอง ไปตัดสินเรื่องราวของคนอื่น

คนโง่เท่านั้น ที่วางโลกทัศน์ไว้ในมุมของตนเอง และมองมุมของคนอื่นเป็นเรื่องที่ไม่มีประโยชน์

จะไม่มีประโยชน์หรือมีประโยชน์ เราสามารถใช้สติปัญญาตัดสินเอาได้ และไม่จำเป็น ต้องหาเรื่องใคร และ ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่

พระพุทธศาสนา หลักใหญ่ใจความท่านให้ มีเหตุและผล. เมื่อไม่เชื่อ ก็ไม่ควรปรามาส เพราะปรามาส และด่า คือ วจีกรรม

บัณฑิตพึงเอาปัญญามาเป็นเหตุและผล
คนพาลพึงเอาคำด่าตามอารมณ์ในอัตตานั้น

ผู้ที่ฝึกจิตแล้วพึงระวังอารมณ์ ก่อเกิดวจีกรรมอันเป็นฐานของการฝึกวิปัสสนากรรมฐานด้วยเทอญ

ปล. สาธุค่ะ เขียนเองค่ะ จะมีใครมาเหม็นขี้ฟันไหมคะ ?