ลูกหลั่งน้ำตา พบมารดาในปรโลก :21/08/2545, กรณีศึกษา กฎแห่งกรรม

ย่อเรื่อง ลูกหลั่งน้ำตา พบมารดาในปรโลก (21 สิงหาคม 2545) โดย Extra<!--colorc--><!--/colorc-->

<!--coloro:#6600CC--><!--/coloro-->เจ้าของเคสเป็นสองแม่ลูก ทั้งสองท่านเป็นผู้ใจบุญ มารดาเจ้าระเบียบ เยือกเย็น ทำบุญทุกวัด ทุกรพ. ลูกสาวเป็นลูกคนเดียว ก็ใจบุญ แต่มักโกรธ ปากร้ายใจดี ไม่ได้เจตนาร้าย แต่ปากไว ติดเป็นนิสัย ขี้โมโห หูเบา เชื่อคนง่าย ใครส่งข้อมูลก่อนก็เชื่อเต็มที่ ใครมาบอกทีหลังก็ไม่เชื่อ

มารดาได้ยกที่ให้สร้างวัดวัดหนึ่ง แรกๆ ปีติในบุญ พออายุมากก็หลงลืม แล้วก็ละโลก ลูกสาวคนเดียว จึงรับมรดกทั้งหมด ใครชวนทำบุญก็ทำ ต่อมาเกิดขัดใจกับทีมงานสร้างวัด เพราะมีคนยุแหย่ จึงโกรธ ทีมงานที่สร้างวัดไปชี้แจงก็ไม่รับฟัง ให้ไปแล้ว แต่ไม่อนุโมทนา ไม่ต้องมาพูดอีก จนวาระสุดท้ายได้ละโลกไป

แม่ไปเกิดเป็นเทพธิดาสวยงาม บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ส่วนลูกสาวอยู่สวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา เป็นยักษ์ตัวกลมๆ อ้วนๆ เพราะใจบุญ แต่โกรธง่าย จึงเป็นยักษ์ไม่งาม อ้วน เขี้ยวงอก เวลาขุ่นมัว ปากหอม เวลาอารมณ์ไม่ดี กลิ่นเหม็น ไปเป็นบริวารท้าวเวสวัณโน (ปกครองทิศเหนือของเขาสิเนรุ) ไปจัดดอกไม้ มีวิมานทอง แต่หยาบไม่สุกใส มีตุ้มหูใหญ่ๆ ถ่วง (ตอนเป็นมนุษย์หูเบา) หน้านิ่ว คิ้วขมวด มีวิมานพอสมควร บริวารพอประมาณ เพราะชอบทำตามลำพัง คนอื่นก็กลัว เพราะอารมณ์แปรปรวน

วันหนึ่ง 2 คนแม่ลูกได้พบกัน (ตายแล้วไม่รู้กันว่าอยู่ไหน ตายทั้งคู่ก็ลืมภพชาติ ถ้าตายคนเดียว อีกคนอยู่ ก็ยังจำได้) ด้วยอานุภาพพระธรรมกาย ก็ให้พบกัน เทพธิดาแม่กำลังชมวิมานสวนสวยงาม ถามจำลูกได้ ไหม บอกลืมแล้ว ลูกมาเกิดเป็นยักษ์ที่ชั้นจาตุมหาราชิกา ขอเชิญไปพบลูกสาว เทพธิดาแม่จัดขบวนเล็กๆ ตามคำเชิญชวนของพระธรรมกาย มีราชรถ บริวารล้อมรอบ ออกจากดาวดึงส์นคร ไปสู่ที่อยู่ท้าวเวสฯ ประตู เปิดเอง ปิดเอง ได้ไปที่วิมานมหาเวสฯ รออยู่กลางอากาศ ตรงใกล้ศาลาจัดดอกไม้ ซึ่งยักษิณีพร้อมบริวารประมาณ 1พันกำลังจัดดอกไม้ เสียงดังโฉงเฉง ลูกสาวยักษิณีเงยหน้าขึ้นดู เห็นสว่าง ส่วนเทพธิดาแม่ใช้ทิพยจักขุดู (เทวดาชั้นสูงกว่าจะเห็นของชั้นต่ำกว่า) ก็นึกให้เห็น แล้วให้มองมาที่ราชรถ เทพธิดาแม่ก็อธิษฐานจิตไปที่ยักษ์ลูกสาว เทพธิดาแม่ก็ลอยลงมา จำได้ไหม เราเคยเป็นมารดาเจ้า ตอบจำได้ ทำไมมาอยู่นี่ รู้ไหมพูดจาไม่ไพเราะ ปากร้าย ชอบทำบุญ แต่มักโกรธ แทนที่จะได้ไปอยู่กับแม่ ลูกสำนึก น้ำตาไหล ร้องไห้ (แต่ยังกระฟัดกระเฟียดอยู่ ติดนิสัย)

อยากไปดูสมบัติแม่ไหม จะพาไป แล้วก็พาลอยขึ้นไปนั่งข้างหลัง สารถีกระตุก แรกๆ ราชรถก็ช้า พอพ้นจาตุก็ไปอย่างเร็ว ไปช้าอีกทีตอนประตูเปิด (ประตูอยู่ขอบภพ) แล้วขับช้าๆ พาดู ซุ้มนี้ได้มาด้วยการสร้างโรงเรียน ซุ้มนี้ได้มาด้วยการสร้างวิหาร ถวายสังฆทานฯลฯ ที่ดินที่ใหญ่ถวายให้เขาไปสร้างวัดด้วยกัน เป็นทองคำ นุ่มเท้าไม่ลื่น สวนดอกไม้ได้มาเพราะจัดดอกไม้บูชาพระรัตนตรัย มีบริวารเทพธิดาโปรยดอกไม้ตลอด พาชมทั่ว ลูกอยากมาอยู่บนนี้กับแม่ไหม

ตอนพาไปส่ง (เพราะอยู่นานไม่ได้ ยังเป็นยักษ์) ลูกนั่งข้างล่าง จำไว้นะ มักโกรธไม่ดี แม้เป็นยักษ์ ก็สำรวม รักษาศีลให้ดี หมดอัตภาพนี้ลูกจะมาเกิดบนดาวดึงส์ พอราชรถพ้นประตูก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

กลับมาก็ฟุบกับพื้น สะอึกสะอื้น ทีมงานดอกไม้ถามก็ไม่ตอบ ในใจคิดเสียใจกับเสียดาย ว่าตอนเป็นมนุษย์ไม่น่าทำอย่างนี้เลย ใครทำอะไร ก็เรื่องของเขา แต่จะแสดงอย่างไร เป็นเรื่องของเรา จะหงุดหงิด จะไม่หงุดหงิด ก็แล้วแต่เรา เหมือนคนโฆษณาสินค้า เขาก็พูดๆ ไป จะซื้อไม่ซื้อ ขึ้นอยู่กับเรา มาคิดดูดีๆ ก็จริงนะ ตอนทำบุญควรใจใสๆ

 

ทำไมต้องไปเป็นเพศเมียต่อ มีความจำเป็นอะไร ไม่หรอกที่จริงหน่ะ จะเป็นเพศอะไรก้ได้ ถ้าชาตินี้เป็นผู้ชาย ชาติหน้าไปเป็นผู้หญิง ก็ไม่เคยสักเรื่องเหมือนกัน