มีปัญหาในการนั่งสมาธิ

คือผมนั่งสมาธินานไม่ได้นะคับ เนื่องจากนั่งขัตมาท แล้วจะปวดหัวเข่าขวาส่งผมให้เจ็บเวลานั่งขัตมาทนานๆคับ ผมควรทำให้ไงดี รบกวนด้วยคับ
เสริมอีกนิดนะคับ คือนั่งไปได้นิดหนึง แล้วเห็นจุดดำๆเล็กๆจุดหนึง ผมพยายามมองหาอีกก็ไม่เห็นในขนะนั้น สติเหมือนจะเกือบหลับ นั่นแปลว่าอะไรหรอคับปรกติรึป่าว

 

คุณว่างเปล่า ก็ ลองเปลี่ยน มานั่งบนเก้าอี้ ที่สามารถห้อยขาลงมาก็ได้นิเจ้าค่ะ

 

ถ้าไม่เป็นโรคเกี่ยวไขข้อกระดูก หรืออายุมากจนเกินไป ก็เปลี่ยนท่านั่งก็ได้ครับ
ซ้ายทับขวาหรือขวาทับซ้ายก็ได้ครับ

ถ้านั่งใหม่ๆก็เป็นโอกาสพิจารณาปัจจัยภายนอกได้ครับ (กาย)
ปวดเข่าก็กำหนดรู้ว่า รู้หนอ รู้หนอ ไปเรื่อยๆไล่อาการปวดไปให้สุดทาง
มันปวดเข่าหรือว่าใจมันเจ็บมันอยากจะออกมายืนมาเดินเหยียดขา
ให้สังเกตุว่าตอนปวดน่ะ ลมหายใจมันสั้นหรือมันยาว หัวใจเวลาหายใจเข้าออกสั้น/ยาว มันเต้นปรกติหรือมันเต้นไม่ปรกติอะไรยังไงก็ควรสังเกตุเข้าไปด้วย สลับไปมาประกอบบางจังหวะก็กำหนดรู้ลมหายใจไปด้วยครับ
ใจต้องเข้มแข็งนะครับ ไม่ต้องกลัวว่ามันจะปวดจนเข่าหลุดขาดกองคาที่กับพื้น เพียงแต่ไล่มันไปไล่อาการดังกล่าวไป มันไม่หายก็ไล่ไปรู้มันตลอด ไม่ต้องกลัวว่าจะได้พาดหัวข่าว นักปฏิบัติธรรมใจเด็ดนั่งสมาธิสู้กิเลสเข่าขาดคาที่

อีกประการก่อนนั่งสมาธิ ควรจัดที่นั่งให้พอดีๆขยับบ้างเล็กน้อยพอได้ที่แล้ว มองไปข้างหน้าแบบไม่ต้องจับโฟกัสซักพัก สำรวม กาย วาจา ใจ ระลึกถึง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ แล้วก็ค่อยๆหลับตา ปล่อยกายให้สบายใจก็ให้สบายอย่าไปกังวลเรื่องนอกตัว ต่อไปนี้เราจะมีแต่ตัวเองกับตัวเอง กำหนดรู้อริยบทภายในบ้าง ภายนอกบ้าง
(ใจ,กาย) ปล่อยวาง ไม่ต้องคิดมากอะไร แต่ถ้าคิดก็ขอให้รู้ว่าคิด กำหนดรู้ไปด้วย ว่าถ้าคิดก็ รู้หนอ รู้หนอ ไม่คิดแล้วก็ รู้หนอ รู้หนอ กำกับไปด้วย สตินี่แหละจะเป็นเหมือนเป็นมือคอยที่จะคว้าหาที่ยึด ส่วนราวเกาะอย่างเด่นชัดเมื่อกายนิ่งแล้วก็น่าจะลมหายใจ หรือไม่ก็ ปฏิกิริยาเคลื่อนไหลของกายอะไรซักอย่าง เช่น หัวใจเต้น ท้องพองยุบ เราจับตรงนั้นก็ได้ ขออย่างเดียวว่าต้องมีสติในเวลานั่งสมาธิ ประกอบด้วยปัญญาเห็นต้องตามสภาวะความเป็นจริงทุกประการเช่น หายใจเข้าก็รู้ว่าหายใจเข้า หายใจออกก็รู้ว่าหายใจออก ท้องพองก็รู้ว่าท้องพอง ท้องยุบก็รู้ท้องยุบ ไปอย่างและพิจารณาแต่ละสภาวะของความคงที่แน่นอนหรือไม่แน่นอน เปลี่ยนแปลงสภาพไปตลอดหรือไม่ หรือทุกอย่างคงที่มีแต่ความเที่ยง

เอาล่ะขอให้ปฏิบัติไปอย่างนี้ถ้าหากชอบแนวนี้ หรือจะชอบแบบพิศดาลเอาหัวทิ่มขาชี้ฟ้าเพื่อจะได้ให้มันแตกต่างจากผู้อื่นก็ได้ตามใจก็กล่าวได้ว่าไม่ผิดเช่นกัน ขออย่างเดียวที่คงอยู่คือสติ

เอาล่ะ ขอจงนำไปพิจารณาก่อนเถิด อนุโมทนาจิตที่เป็นกุศลในการปฏิบัติ

 

นั่งบนเก้าอี้...แต่ไม่พิงพนักก็ได้....

 

นั่งให้กระดูกแตกไปเลยครับ อิอิ(deejai)

 

นั่งแล้วปวดขา..ก็เปลี่ยนท่า เปลี่ยนอิริยาบทค่ะ สมาธิทำได้อยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว ไม่ว่ายืน เดิน นั่ง นอน ไม่จำเป็นต้องนั่งขัดสมาธิอย่างเดียวค่ะ แล้วเวลาทำสมาธิก็ให้จิตอยู่ที่ฐานของการภาวนา อย่างอื่นไม่ต้องไปสนใจ ถ้าดูลมหายใจเข้าออกก็ดูลมที่กระทบปลายจมูก หน้าอก และศูนย์เหนือสะดือ ถ้าทำยุบพองก็ดูท้อง ดูอาการยุบพองของท้อง ถ้านั่งสมาธิแล้วเห็นอะไรก็ไม่ต้องไปมองหา เห็นอะไรก็ให้รู้แต่ไม่ต้องเอาจิตไปตามมัน ให้จิตเกาะอยู่กับคำภาวนาหรือลมหายใจ จิตต้องเกาะอยู่กับฐานของการภาวนาค่ะ ขออนุโมทนากับการทำกรรมฐานด้วยค่ะ

 

คือผมนั่งสมาธินานไม่ได้นะคับ เนื่องจากนั่งขัตมาท แล้วจะปวดหัวเข่าขวาส่งผมให้เจ็บเวลานั่งขัตมาทนานๆคับ ผมควรทำให้ไงดี รบกวนด้วยคับ การทำสมาธิ คือฝึกจิตไม่ได้ฝึกร่างกาย ท่าใหนสบาย เอาท่านั้น จะนั่ง (ทุกท่า) ยืน เดิน นอน ได้หมด
เสริมอีกนิดนะคับ คือนั่งไปได้นิดหนึง แล้วเห็นจุดดำๆเล็กๆจุดหนึง ผมพยายามมองหาอีกก็ไม่เห็นในขนะนั้น สติเหมือนจะเกือบหลับ นั่นแปลว่าอะไรหรอคับปรกติรึป่าว การเห็น ต้องปล่อยผ่าน ถ้าไปมัวสนใจ จิตจะเคลื่อน นิวรณ์จะกิน ผลจะไม่เกิด การทำสมาธิ เพื่อทำฌาณ ให้เกิด ตั้งจิตประคองอารมณ์ อย่างเดียว สมาธิ กับนิวรณ์ ก็เหมือนเด็กเล่นกระดานหก (ไม่รู้เข้าใจหรือเปล่า)
สมาธิจะตั้งมั่น ได้ด้วยศิล ศิลจะตั้งมั่นได้ ด้วยพรหมวิหาร๔ พยามหาทุกข์ โทษ
ของการเกิด แก่ เจ็บ ตาย และ เบื่อหน่ายในทุกข์ พิจารณา การสลายตัว ของคน สัตว์ สิ่งของ ทรัพย์สินทั้งหลาย เป็นสมบัติของโลก เรามาอาศัย ชั่วครั้ง ชั่วคราว เราไปแต่จิต


http://palungjit.org/threads/ดาวน์โหลด-หนังสือ-คำสอน-พระราชพรหมยาน-หลวงพ่อฤาษีลิงดำ.229837/

<!-- google_ad_section_end --><HR style="COLOR: #ffffff; BACKGROUND-COLOR: #ffffff" SIZE=1>

 

เห็นด้วยกับทุกท่านคับ เพราะพระพุทธเจ้าไม้ได้ทรงกำหนดไว้ว่าการทำสมาธิจะต้องนั่งเพียงอย่างเดียวเท่านั้นถึงจะได้ ฉะนั้นเราสามารถจะเดิน จะยืน จะนั่งหรือจะนอนก้อได้
เอาที่เรารู้สึกว่าสบายเวลาปฏิบัติ โมทนาสาธุ

 

แต่ก็มีนัยสำคัญอยู่เหมือนกันนะ
ในการนั่งแล้วไม่สบายอย่างที่คิด ก็เพื่อเป็นการฝึกให้รู้จักฝืนจิตตน กรณีนี้ก็เพื่อให้รู้จักทนอยู่กับทุกข์ เข้าใจทุกข์แบบทางกาย เวทนา จิต ธรรม รู้จักใข้ปัญญาพิจารณาถึงธรรม ที่ว่าด้วยไตรลักษณ์
ไม่ว่าจะทุกข์ใจทุกข์กาย หากเรามัวแต่หนีความทุกข์อยู่เรื่อยไปก็จะเป็นกลายการหนีทุกข์ หนีแบบไม่พ้นทุกข์เสียที
พออะไรๆที่มันเริ่มรู้สึกว่าทุกข์แล้วก็เริ่มคิดอยากจะหนี จากจิตละเอียดที่ติดอยู่กับสุขกลายมาเป็นจิตที่หยาบๆ ปล่อยเลยตามเลย ปล่อยตามกระแสความคิด ปล่อยตามใจตัวเอง ปล่อยตามความทะยานอยากของจิต กลายเป็นมโนปลูกฝังไปกับจิตสำนึกฝังรากลงลึกจนเป็นคนเอาแต่หนีปัญหาในเรื่องของทางโลกนะอันนี้ก็ควรระวังกันให้ดี

อย่างที่พระพุทธองค์ตรัสเสมอว่าของทุกอย่างย่อมมีสองด้านเสมอ
แต่บางคนก็เอาแต่จมอยู่กับทุกข์ด้วยเหมือนกันนะ ทุกข์ที่โรยหน้าด้วยสุข สุขแบบปลอมๆอยู่เท่าทุกวันนี้ไง หลอกตัวเองว่าสุขนี่ดีแล้วสมควรแก่การยึดแล้ว นั่นเห็นไม๊
ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข จึงยังมิใช่สิ่งที่ควรยึด ดังเช่นพระพุทธเจ้าก็เคยทรมานตนเหมือนกัน
แต่พอกระทำไปแล้วไม่ได้ส่งผลให้พ้นทุกข์ได้จริง จึงเป็นที่มาของพินสามสายที่ว่าด้วย
เมื่อสายมันตรึงจนเกินไปมันก็จะขาด แต่ถ้ามันหย่อนเกินไปมันก็เล่นไม่เป็นเพลง สายที่มันพอดีๆคือทางสายกลาง เมื่อทางสายกลางคือความพอดี
เมื่อมีความพอดี ย่อมไม่จำเป็นต้องให้นิยามอีกต่อไป