มิจฉาทิฐิ ความเห็นผิด มีโทษยิ่งกว่า อนันตริยกรรม

เก่า 27-02-2008, 01:14 AM #1
ขุนไพรีพินาศ
สมาชิก

ขุนไพรีพินาศ's Avatar

วันที่สมัคร: Sep 2007
ข้อความ: 79
Groans: 0
Groaned at 1 Time in 1 Post
ได้ให้อนุโมทนา: 104
ได้รับอนุโมทนา 784 ครั้ง ใน 63 โพส
พลังการให้คะแนน: 130
ขุนไพรีพินาศ is just really niceขุนไพรีพินาศ is just really niceขุนไพรีพินาศ is just really niceขุนไพรีพินาศ is just really nice
ส่งข้อความผ่าน MSN ถึง ขุนไพรีพินาศ
มิจฉาทิฐิ ความเห็นผิด มีโทษยิ่งกว่า อนันตริยกรรม

permalink





อันตรายร้ายแรงที่เกิดจากความเห็นผิด
----------------------------------------------------------------

ในครั้งพุทธกาล มีอาจารย์ที่เรียกว่า "เดียรถีย์" (ผู้ข้ามไม่ถูกท่า) ก็ตกอยู่ในฐานะมีความเห็นผิดทั้ง ๓ ประการนี้ ได้แก่

อาจารย์อชิตตเกสกัมพล มีความเห็นผิดชนิดที่เป็น นัตถิกทิฏฐิ เห็นว่าการเวียนว่ายตายเกิดไม่มี

อาจารย์มักขลิโคศาล มีความเห็นผิดชนิดที่เป็น อเหตุกทิฏฐิ เห็นว่าสัตว์ทั้งหลายเป็นไปโดยมิได้อาศัยเหตุ

อาจารย์ปูรณกัสสป มีความเห็นผิดชนิดที่เป็น อกิริยทิฏฐิ เห็นว่าการกระทำทั้งหลายไม่สำเร็จเป็นบุญหรือเป็นบาปได้

บุคคลผู้มีความเห็นผิดชั้นอาจารย์ ย่อมมีความเห็นผิดที่หนักแน่นมากที่สุด และบรรดาศิษย์ทั้งหลายก็หนักแน่นมากบ้างน้อยบ้างรองๆ กันลงมา บรรดาอาจารย์และศิษย์ทั้งหลายผู้ไม่เปลี่ยนใจเหล่านี้จะหลีกหนี นรก ไปไม่พ้นอย่างแน่นอนภายหลังจากจุติ คือดับหรือตายโดยไม่มีอะไรมาคั่น

แม้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะได้ทรงทรมานอาจารย์เหล่านี้ด้วยวิธีการต่างๆเพื่อจะได้ละ ได้ถอนความเห็นที่แสนร้ายนี้ ออกไปจากจิตใจเสียแต่อาจารย์เหล่านี้ก็รับไม่ได้ ยกเว้นศิษย์ของอาจารย์เหล่านี้บางคนที่มีความเห็นผิดยังไม่เข้าขั้นหนักรุนแรง

บรรดาบุคคลผู้มีความเห็นผิดดังกล่าวนี้ นอกจากจะไม่มีหนทางเดินไปสู่ความพ้นทุกข์ เพราะขาดปัญญาในปัญหาของชีวิตแล้ว ยังขึ้นๆลงๆ นรก ดังได้กล่าวมาแล้วอีก อาจจะมากครั้งทีเดียว จึงถือว่ามีโทษร้ายยิ่งกว่า อนันตริยกรรม พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงแสดงไว้ในอังคุตตรพระบาลีว่า
" ปรมานิ ภิกฺขเว วชฺชานิ" แปลความว่า " ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความเห็นผิดชนิดที่เป็นนิยตมิจฉาทิฏฐินี้มีโทษอันยิ่งใหญ่ที่สุด"

แม้ว่าอนันตริยกรรมที่หนักที่สุด เช่น ฆ่าพ่อ หรือ ฆ่าแม่ เป็นต้น อนันตริยกรรมจะนำไปเกิดในนรกแล้ว กลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีกเป็นต้น ก็คงจะไม่ได้ทำอนันตริยกรรมซ้ำๆอีก แต่ความเห็นผิดนั้นยากนักที่จะเปลี่ยนความคิดให้เป็นเห็นถูกได้ แม้จะเกิดเป็นมนุษย์หรือเกิดเป็นเทวดา ความเห็นผิดก็ยังติดตามตัวไป ดังนั้น จึงขึ้นๆลงๆ นรก ครั้งแล้วครั้งเล่าจึงน่ากลัวอย่างจะสุดพรรณา

สมัยหนึ่ง พราหมณ์ผู้หนึ่งได้เข้ามาเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วถามปัญหาเรื่องกรรม เรื่องการตายการเกิดเป็นสัตว์ในภพภูมิต่างๆ เช่น เป็นผีสางเทวดาได้ เป็นต้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงหลับพระเนตรเสียไม่ตอบ พราหมณ์ถามอยู่หลายครั้งไม่ได้รับคำตอบ จึงได้หลีกไป พระอานนท์จึงได้ถามพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า คำถามก็ดีๆทั้งสิ้น เหตุใดพระองค์จึงไม่ตอบเขา พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสว่า อานนท์เธอยังไม่รู้ว่าพราหมณ์ผู้นี้เป็นมิจฉาทิฏฐิ ที่มีกำลังความเห็นผิดเหนียวแน่นมาก ผ่านนรกมาหลายชาติแล้ว ที่เข้ามาถามวันนี้ ก็มิได้ปรารถนาจะมาหาความรู้ หากแต่ต้องการจะมาโต้คารมแสดงความคิดเห็น จะได้ไปโอ้อวดกับคนทั้งหลายว่า ได้มาโต้กับพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ต้องการสร้างพยานหลักฐานเพื่อจะให้คนทั้งหลายเชื่อในความคิดเห็นผิดๆ ของตน

ความเห็นผิดชนิดที่ล่วงอกุศลกรรมบทคือ นิยตมิจฉาทิฏฐิ ๓ นั้นมีกำลังของการให้ผลมากจริงๆ ผู้ที่มิได้ศึกษาจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และมิได้มีความคิดพิจารณาในปัญหาของชีวิตให้ลึกซึ้งแล้วจะเข้าถึงความจริงของการให้ผลไม่ได้ เป็นเรื่องที่น่าหวั่นไหวเกรงอันตรายที่ร้ายแรงนี้เหลือเกิน เพราะความเห็นผิดที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจ มันจะแสดงออกไปซึ่งความเห็นผิดนั้นอยู่เสมอในแต่ละชาติที่เกิดขึ้นมา ผลร้ายแรงที่จะได้รับจึงได้เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า คือตกนรกบ่อยครั้งจนจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นกับชีวิตแล้วจึงจะค่อยๆเปลี่ยนแปลงกลับเป็นตรงกันข้ามได้ เช่น เกิดเป็นมนุษย์แล้ว เพราะความยากจนมากจึงมัวยุ่งแต่การทำมาหากิน หรือเจ็บป่วยมากอยู่เสมอ มัวแต่ยุ่งเรื่องการรักษาพยาบาลตัวเอง หรือมีเรื่องเศร้าหมองเร่าร้อนอยู่ไม่สร่างซาจนไม่มีเวลาที่จะครุ่นคิดถึงปัญหาชีวิตอันลึกซึ้งที่ตนมีความเห็นผิดติดมา และเมื่อได้พบบัณฑิตย์ที่มีความสามารถเสนอความรู้ให้ ทั้งได้เกิดมาหลายชาติมิได้แสดงความเห็นผิดมากมายออกไป และกุศลของตนเพิ่มขึ้นจึงได้มีโอกาสเปลี่ยนความคิดเสียใหม่

เปรียบเหมือนเสือโคร่งหนุ่มฉกรรจ์ย่อมจะหยิ่งผยองในศักดิ์ศรีของตน เพราะในป่าอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้มิได้มีผู้ใดที่จะมีความเก่งกาจหรือมีความสามารถเท่าตนได้ จึงยืนผงาดวาดลวดลายว่าข้านี้เป็นผู้ยิ่งใหญ่ให้สัตว์ทั้งหลายเกรงขาม

ครั้นในบั้นปลายของชีวิต เมื่อความชราได้เข้ามาเยือนจึงได้มีความรู้สึกสำนึกตัวว่าจะยิ่งใหญ่ต่อไปไม่ได้เสียแล้ว เพราะเขี้ยวอันแหลมคมราวกับเหล็กกล้าภายในปากนั้น บัดนี้ก็ได้หลุดถอน เล็บทุกเล็บอันทรงพลังก็โยกคลอน แม้ร่างกายก็อ่อนแอลงไปแล้วจะจับสัตว์ใหญ่กินได้อย่างไร และจะวิ่งตามสัตว์เล็กก็ไม่ไหว แล้วจะยืนผงาดโอ้อวดความยิ่งใหญ่อยู่ได้หรือ ด้วยเหตุนี้เองเพื่อจะยังชีวิตของตนให้คงอยู่ต่อไป จึงต้องค่อยๆย่องตามเสือหนุ่มสาวกัดกินสัตว์ทิ้งไว้แล้วไปนอนเฝ้าคอยอยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้เพื่อจะได้กินในมื้อต่อไป เสือแก่ก็จะย่องเข้ามากินเศษอาหารที่ทิ้งไว้ ถ้าเสือหนุ่มสาวกระโชกเข้ามาขับไล่ ก็ถอยหลบไป ถ้าเสือหนุ่มสาวเผลอหรือนอนหลับ ก็จะย่องเข้าไปแทะกินใหม่ พอให้ชีวิตรอดไปได้วันหนึ่งๆจนกว่าจะตายลงไป
Share
ฯ ๗๑ ตอบพร้อมอ้างอิงข้อความเดิม

 

๓. ตติยวรรค หมวดที่ ๓
๑. มิจฉาทิฏฐิกสูตร ว่าด้วยผู้มีความเห็นผิด
{๒๔๘} [๗๐] แท้จริง พระสูตรนี้ พระผู้มีพระภาคตรัสไว้แล้ว พระสูตรนี้ พระอรหันต์
กล่าวไว้แล้ว ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้
“ภิกษุทั้งหลาย เราได้เห็นเหล่าสัตว์ที่ประกอบกายทุจริต วจีทุจริต และมโน-
ทุจริต กล่าวร้ายพระอริยะ มีความเห็นผิด และชักชวนผู้อื่นให้ทำกรรมตามความ
เห็นผิด หลังจากตายแล้ว จะไปเกิดในอบาย ทุคติ วินิบาต นรก
คำที่ว่า ‘เราได้เห็นเหล่าสัตว์ที่ประกอบกายทุจริต วจีทุจริต และมโนทุจริต
กล่าวร้ายพระอริยะ มีความเห็นผิด และชักชวนผู้อื่นให้ทำกรรมตามความเห็นผิด
หลังจากตายแล้ว จะไปเกิดในอบาย ทุคติ วินิบาต นรก’ นั้น เราหาได้กล่าวเพราะ
รับฟังมาจากสมณะหรือพราหมณ์อื่น ๆ ไม่
ภิกษุทั้งหลาย ที่แท้แล้ว เรารู้เอง เห็นเอง ทราบเองทั้งนั้น จึงกล่าว
คำนี้ว่า ‘เราได้เห็นเหล่าสัตว์ที่ประกอบกายทุจริต วจีทุจริต และมโนทุจริต กล่าวร้าย
พระอริยะ มีความเห็นผิด และชักชวนผู้อื่นให้ทำกรรมตามความเห็นผิด หลังจาก
ตายแล้ว จะไปเกิดในอบาย ทุคติ วินิบาต นรก”
พระผู้มีพระภาคได้ตรัสเนื้อความดังกล่าวมานี้แล้ว ในพระสูตรนั้น จึงตรัส
คาถาประพันธ์ดังนี้ว่า
บุคคลในโลกนี้ตั้งจิตไว้ผิด กล่าววาจาผิด
ทำการงานทางกายที่ผิด มีความขวนขวายน้อย A
ทำกรรมอันไม่เป็นบุญไว้ในชีวิตอันน้อยในโลกนี้
เขามีปัญญาทราม หลังจากตายแล้ว จะไปเกิดในนรก
แม้เนื้อความนี้ พระผู้มีพระภาคก็ตรัสไว้แล้ว ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้แล
มิจฉาทิฏฐิกสูตรที่ ๑ จบ
เชิงอรรถ
A มีความขวนขวายน้อย หมายถึงไม่ทำประโยชน์สุขแก่ตนและผู้อื่น (ขุ.อิติ.อ. ๗๐/๒๕๑)

 

เอามาฝากคะ

 

มิจฉาทิฏฐิ ยังพอแก้ได้

แต่ถ้าเปน. นิยตมิจฉาทิฏฐิ อันนี้ เปนคำเรียก. พวกเกิดกี่ชาติ ก้สำคัญว่า

นิพพานมีไป. มีมา. มีเข้า มีออก. เปน..... รอไปตรงนั้นแล้วปฏิบัติอย่างนี้ ..... ฯลฯ

คือ. กล่าวไปเรื่อยเปื่อย. ไม่ได้กล่าวถึง. การกำหนดรุ้การดับไปซึ่งกิเลส ตัณหา อุปทาน

 

จะรู้ตัวมั๊ยเนี้ยยย.....
อันนี้
มั่นส่ายหาเรื่อง...
ไปแกะแผลชาวบ้านเพื่อหวังบอก...
ว่าท่านเห็นบางอย่างพลาดนะ
เป็นหมากที่พลาด
เกมนี้อาจ...ล้มทั้งกระดาน
เพรระ...ถ้าต่อผิดก็ผิดแบบผิดรูปไปเลย
บิดเบี้ยว.....ไปเลย
...........

มีประโยชน์หากเปิดใจ
ไร้ประโยชน์
ถ้าท่านปิดใจ
ไม่เป็นไร....
ไปตามกรรมคะ

 

"เดียรถีย์" (ผู้ข้ามไม่ถูกท่า)

 

ไม่น้อยกว่าร้อยละ 90 ของสมาชิกในบอร์ดนี้ ยังเป็นมิจฉาทิฐิ ...

1. หากเห็นข้อความนี้แล้วลองพิจารณาดูว่า คุณเห็นด้วยหรือไม่???

2. หากเป็นจริงขึ้นมาแล้วจะทำอย่างไร จะแก้ไขได้หรือไม่ในความเห็นของท่าน? ... 2 คำถามที่รอคำตอบ

 

มิจฉาทิฐิก็เป็นกรรมอย่างนึง(ผมคิด)

 

ข้อ1 ถ้าตอบแบบชุ่ยชุ่ย ก็ เป็น การมโน เอาเอง ซึ่ง ยังไง มันก็ไม่มีคำตอบอยู่ดี ข้อ2 การ ศึกษา ภาวนา ก็ เริ่ม จาก คบสัปปุรุษ ยังให้ฟังพระสัทธรรม เกิด ศรัทธา และ โยนิโสมนสิการ

 

เห็นด้วยกับคำตอบในข้อที่ 2 ของคุณ paetrix ขอถามต่อในคำตอบครับ แล้วเราจะรู้ได้ไงว่า "ใครเป็นสัตตบุรุษ" เพราะธรรมะปฏิรูปมีเยอะแยะมากมายเอาเหลือเกิน ... ถามเพื่อเป็นประโยชน์นะ มิใช่ถามลอย ๆ

 

ส่วนคำตอบในข้อที่ 1 ของคุณนั้น หากผมนำข้อความของ สญชัยปริพาชกถามพระสารีบุตรก่อนที่จะจากกันมาให้พิจารณาเพิ่มหล่ะครับ จะออกแนวมโนรึป่าว? ... ผมว่าเข้ากันทีเดียวหล่ะ

 

ไม่มีทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย สัตว์ทั้งมีกรรมเป็นเหตุเป็นทั้งที่มาและที่ไป ท่านว่าอย่างนั้นไหมละ จะแก้ไขสิ่งใดที่เกิดขึ้นเพราะตนเองเป็นผู้ทำจักต้องทำด้วยตัวของตัวเอง แท้จริง จะมีหรือไม่มีพระอริยะบุคคลก็ตาม ธรรมชาติของสัตว์ย่อมเลือกในสิ่งที่ทำได้และมีเพื่อเพียงตนเองเท่านั้น อันนี้ก็ว่าไหม ส่วนเมื่อไหร่จะตื่นลืมตาจริงๆ คงไม่มีใครรู้แน่ แก้ไขที่ตนเองดีที่สุด

 

ขอบคุณในคำตอบเป็นอย่างมาก ขอแสดงความเห็นทีละประเด็นนะครับเพราะมีหลายตอนให้พิจารณาเหลือเกิน ดี ๆ ทั้งนั้นครับผม
1. สัตว์ทั้งมีกรรมเป็นเหตุเป้นที่มาและที่ไป ... ครับ ผมว่าอย่างนั้น
2. ธรรมชาติของสัตว์ย่อมเลือกในสิ่งที่ทำได้และมีเพื่อเพียงตนเองเท่านั้น ... อันนี้เห็นด้วยนิดหน่อย แต่ออกเชิงไม่เห็นด้วยเพราะตรงนี้แหล่ะครับที่สำคัญ *** เพราะธรรมชาติผู้มีบารมีย่อมจะไม่เหมือนเหล่าสัตว์อื่น ๆ เท่าใดนัก จะมีอุปนิสัยเฉพาะเลยทีเดียว ***

เมื่อไหร่จะตื่นลืมตาจริง ๆ คงไม่มีใครรู้แน่ แก้ไขที่ตนเองดีที่สุด ครับ ผมก็ว่าอย่างนั้นแหล่ะดีที่สุด แต่ส่วนมากแล้วตัวกางกั้นที่จะไปเห็นสิ่งถูกก็คือ "ทิฐิมานะทั้ง 9 ประการ" คือ มีความเห็นอันถูกของตนเข้ารองรับ นี่แหล่ะครับอุปสรรคใหญ่หลวง ... ขอบคุณในความเห็นของคุณเป็นอย่างมากครับ หลับฝันดีครับผม

 

..............แล้ว ตกลง คุณ เชื่อ พี่ สัญชัย เหรอครับที่ว่ามา...ผมเลย คิดว่า มันไม่มีประโยชน์ที่จะคิดแบบนั้น

 

....................ถ้า ยัง ไม่หยุดการตามรักษาความจริง ที่ว่า อย่าคิดว่าสิ่งนี้เท่านั้นจริงสิ่งอื่นเปล่า...ก็ คง สำเร็จในเส้นทางการศึกษา

 

พี่สัญชัยแกเป็นคนถามพระสารีบุตรนะ ... พระสารีบุตรท่านเป็นคนตอบ ผมว่ามีประโยชน์นะหากพิจารณาจากคำตอบของพระสารีบุตร

 

ก็ต้องหาคำตอบและทางออกของตัวเองต่อไปคับ
ตามชะตากรรมกำหนดคับ

 

ปัญหา คือ ผู้ที่หลงมักจะไม่ค่อยรู้ตัวว่าตนเองหลง
ผู้ที่เป็นมัจฉาทิฏฐิไม่ค่อยรู้ตัวว่าตนเองเป็นมิจฉาทิฏฐิ

ตรงนี้แหล่ะครับเป็นปัญหาใหญ่ ซึ่งก็คงเป็นไปตามกรรมดังว่านั่นแหล่ะ
แต่ที่แน่ ๆ ผู้ที่มีกิเลสหนาแน่นอยู่ก็ย่อมรู้ว่าตนเองมีกิเลสอยู่นั่นเอง

ส่วนที่ว่าถึงในการค้นหาคำตอบนั้น หากผู้พ้นจริง หรือเกือบพ้นนั้นไม่ค้นหาก็ย่อมเห็น
ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่านและเป็นกำลังใจให้ตนเองเช่นกันครับผม (^ ^)

 

เราเป็นกันทุกคนครับ
จนกว่าเราจะมีปัญญาเจอธรรมคู่ปรับเพื่อเเามาหหักล้างและสร้างอุปนิสัยใหม่คับ
โมทนา

 

ตราบใดที่จิตเราไม่บริสุทธิแล้วใสร้เขาก็จะหายากหน่อยคับ
มันก็จะตีกกลับมาที่ศิลดังเดิมคับ