มันต้องจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง สมบูรณ์แบบ คอมพลีท สิถึงจะนิพพานได้จริงๆ

เบื่อผีมาบ่นทุกวัน ชาตินี้เราไม่ใช่พระเอกหนิ เป็นแค่ตัวประกอบ ก็ตัวประกอบยังค่ำ หาแนวทางนิพพานไม่เจอแล้ว ต้องให้ทุกคนยอมศิโรลาภก่อนละมั้ง ทั้ง 3 โลก จึงจะนิพพานจริงๆ ได้ซะที ผีก็สิงมีแต่อารมณ์โกรธ เหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรมละมั้ง หาผู้รับผิดชอบไม่ได้ เลยมาลงที่ผม แต่ตรูอยากนิพพานแล้ว มาขัดขวางอยู่ได้

 

ลองสวดบทเมตตาใหญ่สิคะ แล้วอุทิศบุญให้ผีบ่อยๆ เค้าจะรักเราค่ะ

 

มันต้องมี ปฏิภาณ นิดนึง

ผีเนี่ยะ ก็เหมือน กิเลส

เวลาแรกๆ เด็กอ่อนหัดมาเรียนธรรมะ เราก็จะบอกว่า ให้แผ่เมตตา
ให้งด ละ เว้น กิเลส ให้ตัดกิเลส

แล้ว สังเกตเลย ตัดกิเลส แผ่เมตตาผี กี่แสนกัป ล้านอสงไข กิเลส
มันก็อยู่ของมันอย่างนั้น ไอ้ที่ตัดได้ หรือ รู้สึกว่าผีไม่ทำร้าย ก็แค่
การ เปลี่ยนอารมณ์

ดังนั้น

ต้องมีปฏิภาณนิดนึง หรือ หมั่นไปหาพระ

ไปถามพระ ผมนี่นี้ตัดกิเลสทุกวัน จิตเป็นสมาธิ เล่นเกมส์ได้
หลายฉาก มีชีวิตวนเวียนได้หลายชีวิต ดีดี๊ ผมนิพพานยังคัฟ

พระจะ ยกสันติ กระแทกปาก แล้วบอกว่า

จำมุขนัยนี้ไว้นะ " กิเลสไม่มีใครไปฆ่ามันได้ อวิชชาไม่มีอะไรไปทำลายมันได้ "

ซึ่ง ตรงเนี่ยะ จะต้องมี ปฏิภาณ หาที่ตั้งของสรรพสิ่งให้เจอ แล้วเลิกโง่
เห็น พลังงานเที่ยง เสียก็สิ้นเรื่อง

เพราะตราบใดมี ราก มีพลังงาน มันก็ต้องเกิด จลนะ(kinetic) เกิดการเคลื่อน ส่งออก

 

ดูกะระ RMJ

ในเมื่อกด อนุโมทนา ด้วยอำนาจ บุญสำเร็จด้วยอนุโมทนา
นิพพานสำเร็จด้วยอนุโมนา

ให้สมาทาน มุขนัยนี้ กระทำไว้ในใจด้วย

จะยากนิดนึง เพราะเป็น ภาษาบาลี

วันไหน RMJ ฉวย พลังงาน ว่านั่นตน เป็นตน ของตน มีตนส่งไป
มีตนแล่นไปปฏิสนธิด้วยพลังงาน

แล้ว ระลึกได้ว่า มีพลังงานคือมีการส่งออก มีพลังงานคือมีไคเนติก(จล-นะ)
เมื่อไหร่มีจิต เมื่อนั้นหานิพพานไม่เจอ

ทีนี้ ให้สมาทานคำบาลีว่า " โดยย่อ อุปทานขันธ์ คือ ทุกข(สัจจ) "

แล้วสังเกตความโง่ ที่ไปไล่ตัดกิเลส ดับอวิชชา

ทีนี้ มองกลับมาที่ตัวเองว่า มีความเพียร หรือเปล่า

รู้รส หรือ รู้จัก การทำความเพียรกับเขาไหม

ถ้ารู้จัก คนมีความเพียรอยู่ RM๋J จะไปเซ้าซี้เรื่องตัดกิเลสไหม
ถ้าปฏิบัติเป็นแค่หางอึ่ง จะจานลายไปถามกิเลสเขาไหม

RMJ ย่อมเห็น ความเพียรนั่น ย่อมพาตนไปนิพพาน แน่นอน ไม่มีทางเป็นอื่น
ไม่ต้องไปทวงถามกิเลส ว่า ขัดเกลาไปมากน้อยเพียงใด