มงคลที่ 12 เลี้ยงดูบุตร

<CENTER>มงคล<WBR>ที่ 12</CENTER><CENTER>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>บุตร</CENTER><DD><DD>ต้น<WBR>ไม้<WBR>ถ้า<WBR>ลูก<WBR>มัน<WBR>รส<WBR>ไม่<WBR>ดี ก็<WBR>มี<WBR>แต่<WBR> จะ<WBR>โค่น<WBR>ต้น<WBR>ทิ้ง ไม่<WBR>มี<WBR>ใคร<WBR>คิด<WBR>จะ<WBR>บำรุง<WBR>รักษา<WBR>ไว้ ตรง<WBR> กัน<WBR>ข้าม<WBR>ถ้า<WBR>ลูก<WBR>มัน<WBR>รส<WBR>ดี ทั้ง<WBR>หวาน<WBR>ทั้ง<WBR>มัน เจ้า<WBR>ของ<WBR> ก็<WBR>อยาก<WBR>ใส่<WBR>ปุ๋ย พรวน<WBR>ดิน รด<WBR>น้ำ ทะนุ<WBR>ถนอม<WBR>ให้<WBR>คง<WBR>ต้น<WBR>อยู่ <WBR>นาน ๆ ต้น<WBR>ไม้<WBR>ผล<WBR>จะ<WBR>คง<WBR>ต้น<WBR>อายุ<WBR>ยืน<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>การ <WBR>บำรุง<WBR>รักษา<WBR>ดี<WBR>เพียง<WBR>ไร จึง<WBR>ขึ้น<WBR>อยู่กับลูก<WBR>ของ<WBR>มัน


<DD>คน<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>เช่น<WBR>กัน ถ้า<WBR>ลูก<WBR>ทำ<WBR>ดี คน<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย <WBR>ก็<WBR>ชม<WBR>มา<WBR>ถึง<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ว่า<WBR>เลี้ยง<WBR>ลูก<WBR>ดี ความ<WBR>สุข <WBR>กาย<WBR>สบาย<WBR>ใจ<WBR>ก็<WBR>ติด<WBR>ตาม<WBR>มา<WBR>เพราะ<WBR>ลูก ความ<WBR>ดี<WBR> บุญ<WBR>กุศล<WBR>ก็<WBR>ไหล<WBR>มา<WBR>เพราะ<WBR>ลูก แต่<WBR>ถ้า<WBR>ลูก<WBR>ทำ<WBR>ชั่ว<WBR>ช้า <WBR>เลว<WBR>ทราม คน<WBR>ทั้ง<WBR>หลาย<WBR>ก็<WBR>แช่ง<WBR>ด่า<WBR>มา<WBR>ถึง<WBR>พ่อ<WBR>แม่ <WBR>ด้วย<WBR>เหมือน<WBR>กัน สร้าง<WBR>ความ<WBR>ลำบาก<WBR>ให้<WBR>พ่อ<WBR>แม่ ทั้ง<WBR>ทรัพย์<WBR> สิน<WBR>เงิน<WBR>ทอง<WBR>ชื่อ<WBR>เสียง<WBR>เสีย<WBR>หาย<WBR>ไป<WBR>เพราะ<WBR>ลูก พระสัมมาสัมพุทธ <WBR>เจ้า<WBR>จึง<WBR>ทรง<WBR>ชี้<WBR>ว่า สิริ<WBR>มงคล<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>พ่อ <WBR>เป็น<WBR>แม่<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>ลูก และ<WBR>ใน<WBR>ทางตรง<WBR>ข้าม ถ้า<WBR>ไม่<WBR>ป้อง<WBR> กัน<WBR>แก้<WBR>ไข<WBR>ให้<WBR>ดี<WBR>แล้ว อัปรีย์<WBR>จัญไร<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>มา<WBR>จาก<WBR>ลูก <WBR>นั่น<WBR>เหมือน<WBR>กัน


ทำไม<WBR>จึง<WBR>ต้อง<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>บุตร ?

<DD>วัน<WBR>หนึ่ง<WBR>เรา<WBR>ต้อง<WBR>แก่<WBR>และ<WBR>ตาย สิ่ง<WBR>ที่<WBR>อยาก<WBR>ได้ <WBR>กัน<WBR>ทุก<WBR>คน<WBR>คือ ความ<WBR>ปี<WBR>ติ ความ<WBR>ปลื้ม<WBR>ใจ ไว้<WBR>หล่อ<WBR>เลี้ยง <WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>สด<WBR>ชื่น ความ<WBR>ปลื้ม<WBR>ปี<WBR>ติ<WBR>จะ<WBR>เกิด<WBR>ขึ้น<WBR>ก็ <WBR>ต่อ<WBR>เมื่อ<WBR>ได้<WBR>เห็น<WBR>ผล<WBR>แห่งความ<WBR>ดี หรือ<WBR>ผล<WBR>งาน<WBR>ดี ๆ ที่ <WBR>เรา<WBR>ทำ<WBR>ไว้ ยิ่ง<WBR>ผล<WBR>งาน<WBR>ดี<WBR>มาก<WBR>เท่า<WBR>ไร ยิ่ง<WBR>ชื่น<WBR>ใจ <WBR>มาก<WBR>เท่า<WBR>นั้น แล้ว<WBR>อายุ<WBR>จะ<WBR>ยืน<WBR>ยง สุข<WBR>ภาพ<WBR>จะ<WBR>แข็ง<WBR>แรง


<DD>สุด<WBR>ยอด<WBR>ผล<WBR>งาน<WBR>ของ<WBR>นัก<WBR>ปฏิบัติ<WBR>ธรรม คือ การ<WBR>กำจัด<WBR>กิเลส<WBR>ใน<WBR>ตัว<WBR>ให้<WBR>หมด<WBR>ไป


<DD>สุด<WBR>ยอด<WBR>ผล<WBR>งาน<WBR>ของ<WBR>ชาว<WBR>โลก คือ การ<WBR>มี<WBR>ลูก<WBR>หลาน<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ดี


<DD>ถ้า<WBR>ลูก<WBR>หลาน<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>เลว มัน<WBR>ช้ำ<WBR>ใจ<WBR>ยิ่ง<WBR>กว่า<WBR>ถูก<WBR>ใคร<WBR>จัด<WBR>ใส่<WBR>ครก<WBR>โขลก<WBR>เสีย<WBR>อีก


<DD>เลี้ยง<WBR>สุนัข<WBR>แล้ว<WBR>กัด<WBR>สู้<WBR>สุนัข<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>ยัง<WBR>เจ็บ<WBR>ใจ


<DD>เลี้ยง<WBR>ลูก<WBR>แล้ว<WBR>ดี<WBR>สู้<WBR>ลูก<WBR>คน<WBR>อื่น<WBR>ไม่<WBR>ได้<WBR>มัน<WBR>จะ<WBR>ช้ำ<WBR>ใจ<WBR>สัก<WBR>แค่<WBR>ไหน


ความ<WBR>หวัง<WBR>สุด<WBR>ยอด<WBR>ของ<WBR>ชาว<WBR>โลก

1. บุตร<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>เลี้ยง<WBR>มา<WBR>แล้ว จัก<WBR>เลี้ยง<WBR>ตอบ<WBR>แทน
2. บุตร<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>เลี้ยง<WBR>มา<WBR>แล้ว จัก<WBR>ทำ<WBR>กิจ<WBR>แทน<WBR>เรา
3. วงศ์<WBR>สกุล<WBR>ของ<WBR>เรา<WBR>จัก<WBR>ดำรง<WBR>อยู่<WBR>ได้<WBR>นาน
4. บุตร<WBR>จัก<WBR>ปก<WBR>ครอง<WBR>ทรัพย์<WBR>มรดก<WBR>แทน<WBR>เรา
5. เมื่อ<WBR>เรา<WBR>ละ<WBR>โลก<WBR>ไป<WBR>แล้ว บุตร<WBR>จัก<WBR>บำเพ็ญ<WBR>ทักษิณา<WBR> ทาน<WBR>ให้
   <CENTER></CENTER>
   เพราะ<WBR>เล็ง<WBR>เห็น<WBR>ฐานะ 5 ประการ<WBR>นี้ บิดา<WBR>มารดา<WBR>จึง<WBR>อยาก<WBR>ได้<WBR>บุตร

บุตร<WBR>แปล<WBR>ว่า<WBR>อะไร ?

• <DD>บุตร มา<WBR>จาก<WBR>คำ<WBR>ว่า ปุตต แปล<WBR>ว่า ลูก มี<WBR>ความ<WBR>หมาย 2 ประการ<WBR>คือ</DD>
• ผู้<WBR>ทำ<WBR>สกุล<WBR>ให้<WBR>บริสุทธิ์
• ผู้<WBR>ยัง<WBR>หทัย<WBR>ของ<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ให้<WBR>เต็ม<WBR>อิ่ม

</DD>

ประเภท<WBR>ของ<WBR>บุตร
ประเภท<WBR>ของ<WBR>บุตร<WBR>แบ่ง<WBR>โดย<WBR>ความ<WBR>ดี<WBR>ใน<WBR>ตัว ได้<WBR>เป็น 3 ชั้น ดัง<WBR>นี้

1. อภิชาต<WBR>บุตร คือ บุตร<WBR>ที่<WBR>ดี<WBR>มี<WBR>คุณ<WBR>ธรรม<WBR>สูง<WBR>กว่า<WBR>บิดา<WBR>มารดา เป็น<WBR>บุตร<WBR>ชั้น<WBR>สูง สร้าง<WBR>ความ<WBR>เจริญ<WBR>ให้<WBR>แก่<WBR>วงศ์<WBR>ตระกูล
2. อนุชาต<WBR>บุตร คือ บุตร<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>คุณ<WBR>ธรรม<WBR>เสมอ<WBR>บิดา<WBR>มารดา เป็น<WBR>บุตร<WBR>ชั้น<WBR>กลาง ไม้<WBR>สร้าง<WBR>ความ<WBR>เจริญ<WBR>ให้<WBR>แก่<WBR>วงศ์<WBR>ตระกูล แต่<WBR>ก็<WBR>ไม่<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>เสื่อม<WBR>ลง
3. อวชาตบุตร คือ บุตร<WBR>ที่<WBR>เลว<WBR>มี<WBR>คุณ<WBR>ธรรม<WBR>ต่ำ<WBR>กว่า<WBR>พ่อ<WBR>แม่ เป็น<WBR>บุตร<WBR>ชั้น<WBR>ต่ำ นำ<WBR>ความ<WBR>เสื่อม<WBR>เสีย<WBR>มา<WBR>สู่<WBR>วงศ์<WBR>ตระกูล</DD>

องค์<WBR>ประกอบ<WBR>ให้<WBR>ได้<WBR>ลูก<WBR>ดี

1. ตน<WBR>เอง<WBR>ต้อง<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ดี ทำ<WBR>บุญ<WBR>มา<WBR>ดี<WBR>จึง<WBR>ได้<WBR>ลูก<WBR>ดี เหมือน<WBR>ต้น<WBR>ไม้<WBR>พันธ์<WBR>ดี<WBR>ก็<WBR>ย่อม<WBR>มี<WBR>ลูก<WBR>พันธ์<WBR>ดี เด็ก<WBR>ที่<WBR>เกิด<WBR>ใน<WBR>ท้อง<WBR>แม่<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>คุณ<WBR>ธรรม<WBR>ใน<WBR>ใจ<WBR>ที่<WBR>ติด<WBR>ตัว<WBR>มา<WBR>ใน<WBR>ระดับ<WBR>ใกล้<WBR>เคียงกับของ<WBR>พ่อ<WBR>แม่ ดัง<WBR>นั้น<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ที่<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>ได้<WBR>ลูก<WBR>ดี ก็<WBR>ต้อง<WBR>ขวนขวาย<WBR>สร้าง<WBR>ความ<WBR>ดี<WBR>ไว้<WBR>มาก ๆ ยิ่ง<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>สร้าง<WBR>บุญ<WBR>มาก<WBR>เท่า<WBR>ไร โอกาส<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>ลูก<WBR>ดี<WBR>ก็<WBR>มาก<WBR>เท่า<WBR>นั้น
2. การ<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>อบ<WBR>รม<WBR>ดี ซึ่ง<WBR>จะ<WBR>กล่าว<WBR>ละเอียด<WBR>ต่อ<WBR>ไป

วิธี<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>ลูก


<DD>การ<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>มี<WBR>อยู่ 2 ทางคือ การ<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>ทางโลก<WBR>และ <WBR>การ<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>ลูก<WBR>ทางธรรม ซึ่ง<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ควร<WBR>จะ<WBR>เลี้ยง <WBR>ดู<WBR>ลูก<WBR>ให้<WBR>พร้อม<WBR>บริบูรณ์<WBR>ทั้ง 2 ทา<WBR>ง




<CENTER></CENTER>

วิธี<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>ลูก<WBR>ทางโลก

1. กัน<WBR>ลูก<WBR>ออก<WBR>จาก<WBR>ความ<WBR>ชั่ว กัน หมาย<WBR>ถึง ป้อง<WBR>กัน กีด<WBR>กัน คือ<WBR>ไม่<WBR>เพียง<WBR>แต่<WBR>ห้าม หาก<WBR>ต้อง<WBR>ดำ<WBR>เนิน<WBR>การ<WBR>ทุก<WBR>วิถี<WBR>ทางที่<WBR>จะ<WBR>ไม่<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>ตก<WBR>ไป<WBR>สู่<WBR>ความ<WBR>ชั่ว ซึ่ง<WBR>บาง<WBR>ครั้ง<WBR>พ่อ<WBR>แม่กับลูก<WBR>ก็<WBR>พูด<WBR>กัน<WBR>ไม่<WBR>เข้า<WBR>ใจ สาเหตุ<WBR>ของ<WBR>ความ<WBR>ไม่<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>กัน<WBR>มัก<WBR>เกิด<WBR>จาก<WBR>การ<WBR>ขัด<WBR>กัน<WBR>อยู่ 3 ประการ คือ
   • ความ<WBR>เห็น<WBR>ขัด<WBR>กัน
   • ความ<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>ขัด<WBR>กัน
   • กิเลส <DD>ความ<WBR>เห็น<WBR>ขัด<WBR>กัน คือ ของ<WBR>สิ่ง<WBR>เดียว<WBR>กัน แต่<WBR> เห็น<WBR>กัน<WBR>คน<WBR>ละ<WBR>ทาง มอง<WBR>กัน<WBR>คน<WBR>ละ<WBR>แง่ เช่น การ<WBR>เที่ยว<WBR>เตร่ เด็ก<WBR>วัย<WBR>รุ่น<WBR>มัก<WBR>จะ<WBR>เห็น<WBR>ว่า<WBR>ดี เป็น<WBR>การ<WBR>เข้า<WBR>สังคม ทำ<WBR> ให้<WBR>กว้าง<WBR>ขวาง ทัน<WBR>สมัย แต่<WBR>ผู้<WBR>เป็น<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>กลับ<WBR>เห็น<WBR>ว่า การ <WBR>เที่ยว<WBR>เตร่<WBR>หาม<WBR>รุ่ง<WBR>หาม<WBR>ค่ำ<WBR>นั้น มี<WBR>ผล<WBR>เสีย<WBR>หาย<WBR>หลาย <WBR>ประการ เช่น อาจ<WBR>เสีย<WBR>การ<WBR>เรียน อาจ<WBR>ประสบ<WBR>ภัย อาจ<WBR>ใจ<WBR>แตก<WBR>เพราะ <WBR>ถูก<WBR>เพื่อน<WBR>ชัก<WBR>จูง<WBR>ให้<WBR>เสีย ครั้น<WBR>ห้าม<WBR>เข้า<WBR>ลูก<WBR>ก็<WBR>ไม่ <WBR>พอ<WBR>ใจ ดู<WBR>ถูก<WBR>ว่า<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>หัว<WBR>เก่า<WBR>ล้า<WBR>สมัย
     <DD>เรื่อง<WBR>นี้ ถ้า<WBR>พูด<WBR>ด้วย<WBR>ความ<WBR>เป็น<WBR>ธรรม<WBR>แล้ว ลูก<WBR> ควร<WBR>จะ<WBR>รับ<WBR>ฟัง<WBR>ความ<WBR>เห็น<WBR>ของ<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ด้วย<WBR>เหตุ<WBR> ผล<WBR>ง่าย ๆ 2 ประการ<WBR>คือ พ่อ<WBR>แม่<WBR>ทุก<WBR>คน<WBR>หวัง<WBR>ดี<WBR>ต่อ<WBR>ลูก 100 % และ <WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ย่อม<WBR>มี<WBR> ประสบการณ์ รู้<WBR>ที<WBR>ได้<WBR>ที<WBR>เสีย<WBR>มาก<WBR> กว่า เรา<WBR>แน่<WBR>ใจ<WBR>หรือ<WBR>ว่า ความ<WBR>รัก<WBR>ของ<WBR>เพื่อน<WBR>ที่<WBR>ตั้ง<WBR>ร้อย <WBR>ที่<WBR>ล้อม<WBR>หน้า<WBR>ล้อม<WBR>หลัง<WBR>อยู่<WBR>นั้น รวม<WBR>กัน<WBR>เข้า<WBR>ทั้ง<WBR> หมด<WBR>แล้ว<WBR>จะ<WBR>มาก<WBR>และ<WBR>บริสุทธิ์ 100 % เหมือน<WBR>ความ<WBR>รัก<WBR>ใน<WBR> ดวง <WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>พ่อ<WBR>แม่ คน<WBR>เรา<WBR>ทุก<WBR>คนเคน<WBR>เห็น<WBR>ผิด<WBR>เป็น<WBR> ชอบ<WBR>มา<WBR>ก่อน เมื่อ<WBR>ยัง<WBR>เป็น<WBR>เด็ก<WBR>อม<WBR>มือ<WBR>อยู่<WBR>นั้น เราเคน<WBR>เห็น <WBR>ว่า<WBR>ลูก<WBR>โป่ง<WBR>อัด<WBR>ลม<WBR>ใบ<WBR>เดียว<WBR>มี<WBR>ค่า<WBR>มาก<WBR>กว่า <WBR>ธนบัตร<WBR>ใบ<WBR>ละ<WBR>ร้อย<WBR>ใช่<WBR>ไหม<WBR><WBR>? จิต<WBR>ใจ<WBR>ที่<WBR>อยู่ <WBR>ใน<WBR>วัย<WBR>เยาว์<WBR>ก็<WBR>ย่อม<WBR>เยาว์<WBR>ตาม<WBR>ไป<WBR>ด้วย ดัง<WBR>นั้น<WBR>เชื่อ <WBR>ฟัง<WBR>คำ<WBR>ว่า<WBR>กล่าว<WBR>ตัก<WBR>เตือน<WBR>ของ<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ไว้<WBR>เถิด ไม่ <WBR>เสีย<WBR>หาย พ่อ<WBR>แม่<WBR>เมื่อ<WBR>จะ<WBR>ห้าม<WBR>หรือ<WBR>บอก<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>ทำ <WBR>อะไร ก็<WBR>ควร<WBR>บอก<WBR>เหตุ<WBR>ผล<WBR>ด้วย อย่า<WBR>ใช้<WBR>แต่<WBR>อารมณ์
     <DD>ความ<WBR>ต้อง<WBR>การ<WBR>ขัด<WBR>แย้ง<WBR>กัน คือ คน<WBR>ต่าง<WBR>วัย<WBR>มี <WBR>รส<WBR>นิยม<WBR>ต่าง<WBR>กัน ความ<WBR>สุข<WBR>ของ<WBR>คน<WBR>แก่<WBR>คือ ชอบ<WBR>สงบ หา <WBR>เวลา<WBR>พัก<WBR>ผ่อน<WBR>อยู่กับบ้าน แต่<WBR>ความ<WBR>สุข<WBR>ของ<WBR>เด็ก<WBR>หนุ่ม<WBR>สาว มัก<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>ได้<WBR>แต่ง<WBR>ตัว<WBR>สวย ๆ ไป<WBR>เที่ยว<WBR>เตร่<WBR>นอก<WBR>บ้าน ข้อ <WBR>นี้<WBR>ขัด<WBR>แย้ง<WBR>กัน<WBR>แน่ ลูกกับพ่อ<WBR>แม่<WBR>จึง<WBR>ต้อง<WBR>เอา<WBR>ใจ<WBR> มา<WBR>พบ<WBR>กัน<WBR>ที่<WBR>ความ<WBR>รัก ตก<WBR>ลง<WBR>กัน<WBR>ที่<WBR>มุม<WBR>รัก<WBR>ระหว่าง <WBR>พ่อ<WBR>แม่กับลูก รู้<WBR>จัก<WBR>ผ่อน<WBR>สั้น<WBR>ผ่อน<WBR>ยาว<WBR>ตาม<WBR>สม<WBR>ควร การ <WBR>เลี้ยง<WBR>ลูก<WBR>ที่<WBR>กำลัง<WBR>โต<WBR>เป็น<WBR>หนุ่ม<WBR>สาว<WBR>นั้น เหมือนกับเล่น<WBR>ว่าว <WBR>ให้<WBR>โต้<WBR>ลม ผ่อน<WBR>ไป<WBR>นิด ดึง<WBR>กลับ<WBR>มา<WBR>หน่อย จึง<WBR>จะ<WBR>เป็น <WBR>ผล<WBR>ดี
     <DD>กิเลส ถ้า<WBR>ทั้ง 2 ฝ่าย มี<WBR>ความ<WBR>โกรธ มี<WBR>ทิฐิ ดื้อ<WBR>ดึง ดื้อ<WBR> ด้าน หลง<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>หรือ<WBR>มี<WBR>กิเลส<WBR>อื่น ๆ ครอบ<WBR>งำ<WBR>อยู่<WBR>แล้ว ก็<WBR> ยาก<WBR>ที่<WBR>จะ<WBR>พูด<WBR>กัน<WBR>ให้<WBR>เข้า<WBR>ใจ ต้อง<WBR>ทำ<WBR>ใจ<WBR>ให้<WBR>สงบ <WBR>และ<WBR>พูด<WBR>กัน<WBR>ด้วน<WBR>ใจ<WBR>ที่<WBR>เป็น<WBR>ธรรม ด้วย<WBR>เหตุ<WBR>ด้วย<WBR> ผล พ่อ<WBR>แม่<WBR>ต้อง<WBR>ฝึก<WBR>ตน<WBR>ให้<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>มี<WBR>คุณ<WBR>ธรรม<WBR> และ<WBR>สอน<WBR>ลูก<WBR>ให้<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>ดี<WBR>มี<WBR>เหตุ<WBR>ผล<WBR>เสีย<WBR>แต่ <WBR>ยัง<WBR>เล็ก ปัญญา<WBR>ข้อ<WBR>นี้<WBR>ก็<WBR>จะ<WBR>เบา<WBR>บาง<WBR>ลง </DD>
2. ปลูก<WBR>ฝัง<WBR>ลูก<WBR>ใน<WBR>ทางดี หมาย<WBR>ถึง ให้<WBR>ลูก<WBR>ประพฤติ<WBR>ดี มี<WBR>ศีล<WBR>ธรรม พ่อ<WBR>แม่<WBR>ต้อง<WBR>พยายาม<WBR>เล็ง<WBR>เข้า<WBR>หา<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>ลูก เพราะ<WBR>ใจ<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>ควบ<WBR>คุม<WBR>การ<WBR>กร<WBR>ทำ<WBR>ของ<WBR>คน ที่<WBR>ว่า<WBR>เลี้ยง<WBR>ลูก<WBR>ให้<WBR>ดี คือ<WBR>ทำ<WBR>ใจ<WBR>ของ<WBR>ลูก<WBR>ให้<WBR>ดี<WBR>นั่น<WBR>เอง <DD>สิ่ง<WBR>ของ<WBR>นั้น<WBR>มี<WBR>อยู่ 2 ประเภท คือ<WBR>ของ<WBR>กินกับของ<WBR>ใช้ สำหรับ <WBR>ของ<WBR>กิน<WBR>ทุก<WBR>คน<WBR>ต้อง<WBR>กิน<WBR>เหมือน<WBR>กัน<WBR>หมด เพื่อ<WBR>ให้<WBR> ร่าง<WBR>กาย<WBR>เติบ<WBR>โต<WBR>คง<WBR>ชีวิต<WBR>อยู่<WBR>ได้ ส่วน<WBR>ของ<WBR>ใช้<WBR>นั้น<WBR> ต่าง<WBR>คน<WBR>ต่าง<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>จำ<WBR>เป็น เช่น ชาว<WBR>นา<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>มี<WBR> จอบ มี<WBR>ไถ เสมียน<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>มี<WBR>ปากกา
   
   
   <DD>สมบัติ<WBR>ทางใจ<WBR>ก็<WBR>มี 2 ประการ<WBR>เหมือน<WBR>กัน
   
   ธรรมะ เป็น<WBR>อาหาร<WBR>ของ<WBR>ใจ
   วิชา<WBR>ความ<WBR>รู้ เป็นเครื่องมือ<WBR>ของ<WBR>ใจ
   
   <DD>ตาม<WBR>ธรรม<WBR>ดา<WBR>ร่าง<WBR>กาย<WBR>คน ถ้า<WBR>ขาด<WBR>อาหาร<WBR>แล้ว<WBR>ก็ <WBR>จะ<WBR>เสีย<WBR>กำลัง ใจ<WBR>คน<WBR>เรา<WBR>ก็<WBR>เหมือน<WBR>กัน ต้อง<WBR>มี<WBR>ธรรมะ <WBR>ให้<WBR>พอ<WBR>เพียง อาหาร<WBR>ทางกาย<WBR>กิน<WBR>แทน<WBR>กัน<WBR>ไม่<WBR>ได้ ไม่<WBR>เหมือน <WBR>ของ<WBR>ใช้ มีด<WBR>เล่ม<WBR>เดียว<WBR>กัน<WBR>ใช้<WBR>กัน<WBR>ได้<WBR>ทั้ง<WBR>บ้าน เรื่อง <WBR>ของ<WBR>ใจ<WBR>ก็<WBR>เหมือน<WBR>กัน ใจ<WBR>ทุก<WBR>ดวง<WBR>ต้อง<WBR>กิน<WBR>อาหาร<WBR> เอง คือ<WBR>ทุก<WBR>คน<WBR>ต้อง<WBR>มี<WBR>ธรรมะ<WBR>ไว้<WBR>ใน<WBR>ใจ<WBR>ตน<WBR>เอง จะ<WBR> ถือ<WBR>ว่า<WBR>ใจ<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>มี<WBR>ธรรมะ<WBR>แล้ว ใจ<WBR>ลูก<WBR>ไม่<WBR>ต้อง<WBR>มี <WBR>ไม่<WBR>ได้ ส่วน<WBR>วิชา<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>เปรียบ<WBR>เสมือน<WBR>ของ<WBR>ใช้ ใคร<WBR>จะ <WBR>ใช้<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>ทางไหน<WBR>ก็<WBR>หา<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>เฉพาะ<WBR>ทางนั้น ขาด <WBR>เหลือ<WBR>ไป<WBR>บ้าง<WBR>พอ<WBR>อาศัย<WBR>ผู้<WBR>อื่น<WBR>ได้ ใจ<WBR>ที่<WBR>ขาด<WBR>ธรรม <WBR>เหมือน<WBR>ร่าง<WBR>กาย<WBR>ที่<WBR>ขาด<WBR>อาหาร ใจ<WBR>ที่<WBR>ขาด<WBR>วิชา<WBR>ความ <WBR>รู้<WBR>เหมือน<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>ขาดเครื่องมือเครื่องทำ<WBR>งาน
   
   
   <DD>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ต้อง<WBR>ปลูก<WBR>ใจ<WBR>ลูก<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>ทั้ง 2 อย่าง จึง<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>การ<WBR>ปลูก<WBR>ฝัง<WBR>ลูก<WBR>ใน<WBR>ทางดี ซึ่ง<WBR>ทำ<WBR>ได้<WBR>โดย
   
   • กระ<WBR>ทำ<WBR>ตน<WBR>เป็น<WBR>ตัว<WBR>อย่าง<WBR>ที่<WBR>ดี<WBR>แก่<WBR>ลูก
   • เลือก<WBR>คน<WBR>ดี<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>คบ
   • หา<WBR>หนังสือ<WBR>ดี<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>อ่าน
   • พา<WBR>ลูก<WBR>ไป<WBR>หา<WBR>บัณฑิต เช่น พระ<WBR>ภิกษุ ครู<WBR>บา<WBR>อาจารย์<WBR>ที่<WBR>ดี
   </DD>
3. ให้<WBR>ลูก<WBR>ได้<WBR>รับ<WBR>การ<WBR>ศึกษา ภาร<WBR>กิจ<WBR>ข้อ<WBR>นี้<WBR>ความ<WBR>ชัด<WBR>อยู่<WBR>แล้ว คือ<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>ได้<WBR>เล่า<WBR>เรียน เพื่อ<WBR>ให้<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>สามารถ<WBR>ช่วย<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ต่อ<WBR>ไป<WBR>ได้ <DD>พ่อ<WBR>แม่<WBR>สมัย<WBR>นี้<WBR>ควร<WBR>จะ<WBR>ติด<WBR>ตาม<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>ลูก<WBR>อย่าง<WBR>ใกล้<WBR>ชิด<WBR>มาก<WBR>ขึ้น ควร<WBR>ติด<WBR>ต่อกับทางโรง<WBR>เรียน<WBR>อยู่<WBR>เสมอ<WBR>ขอ<WBR>ทราบ<WBR>เวลา<WBR>เรียน ผล<WBR>การ<WBR>เรียน รวม<WBR>ทั้ง<WBR>ค่า<WBR>ใช้<WBR>จ่าย<WBR>ต่าง ๆ ที่<WBR>เด็ก<WBR>อ้าง<WBR>ว่า<WBR>ทางโรง<WBR>เรียน<WBR>เรียก<WBR>ร้อง<WBR>ด้วย พ่อ<WBR>แม่<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ลูก<WBR>ไป<WBR>เรียน<WBR>ไกล<WBR>บ้าน<WBR>ต่าง<WBR>จังหวัด และ<WBR>ขาด<WBR>ผู้<WBR>ดู<WBR>แล<WBR>ที่<WBR>ไว้<WBR>ใจ<WBR>ได้ ควร<WBR>เป็น<WBR>ห่วง<WBR>ลูก<WBR>ให้<WBR>มาก หาก<WBR>ไม่<WBR>จำ<WBR>เป็น<WBR>จริง ๆ ไม่<WBR>ควร<WBR>ให้<WBR>เด็ก<WBR>อยู่<WBR>หอ<WBR>พัก เว้น<WBR>แต่<WBR>ท่าน<WBR>จะ<WBR>เชื่อ<WBR>ใจ<WBR>เด็ก<WBR>ได้ และ<WBR>ต้อง<WBR>หา<WBR>หอ<WBR>พัก<WBR>ที่<WBR>มี<WBR>ระเบียบ<WBR>ข้อ<WBR>บังคับ<WBR>เคร่งครัด<WBR>ด้วย </DD>
4. จัด<WBR>แจง<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>แต่ง<WBR>งานกับคน<WBR>ดี <DD>ความ<WBR>หมาย<WBR>ใน<WBR>ทางปฏิบัติ<WBR>มี<WBR>อยู่ 2 ขั้น<WBR>ตอน<WBR>คือ
   
   • พ่อ<WBR>แม่<WBR>ต้อง<WBR>เป็น<WBR>ธุระ<WBR>ใน<WBR>การ<WBR>แต่ง<WBR>งาน<WBR>ของ<WBR>ลูก ช่วย<WBR>หา<WBR>สิน<WBR>สอด<WBR>ทอง<WBR>หมั้น<WBR>ให้
   • พ่อ<WBR>แม่<WBR>ต้อง<WBR>พยายาม<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>ได้<WBR>คู่<WBR>ครอง<WBR>ที่<WBR>ดี
   <DD>ใน<WBR>ข้อ<WBR>ที่ 2 อาจ<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>ขัด<WBR>แย้ง<WBR>ระหว่าง<WBR>พ่อ<WBR>แม่กับลูก<WBR>อยู่<WBR>ไม่<WBR>น้อย คล้ายกับการ<WBR>กัน<WBR>ลูก<WBR>จาก<WBR>ความ<WBR>ชั่ว แต่<WBR>การ<WBR>ขัด<WBR>แย้ง<WBR>กัน<WBR>ใน<WBR>เรื่อง<WBR>คู่<WBR>ครอง<WBR>มัก<WBR>จะ<WBR>แรง<WBR>กว่า ควร<WBR>จะ<WBR>ทำ<WBR>ความ<WBR>เข้า<WBR>ใจ<WBR>กัน<WBR>ให้<WBR>ดี
   
   
   <DD>ปัญหา<WBR>สำคัญ<WBR>มี<WBR>อยู่ 2 ข้อ<WBR>คือ
   
   • พ่อ<WBR>แม่<WBR>แทรก<WBR>แซงความ<WBR>รัก<WBR>ลูก มี<WBR>ผล<WBR>ดี<WBR>หรือ<WBR>เสีย<WBR>อย่าง<WBR>ไร
   • ใคร<WBR>ควร<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ตัด<WBR>สิน<WBR>การ<WBR>แต่ง<WBR>งาน<WBR>ของ<WBR>ลูก
   <DD>ปัญหา<WBR>ข้อ<WBR>แรก ถ้า<WBR>คิด<WBR>ดู<WBR>โดย<WBR>ละเอียด<WBR>ถี่<WBR>ถ้วน<WBR> แล้ว จะ<WBR>เห็น<WBR>ว่า<WBR>ผล<WBR>ดี<WBR>มี<WBR>มาก<WBR>กว่า<WBR>ผล<WBR>เสีย จะ<WBR>มี<WBR> ผล<WBR>เสีย<WBR>อยู่<WBR>เฉพาะ<WBR>ใน<WBR>ราย<WBR>ที่<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ขาด<WBR>จิตวิทยา และ <WBR>ชอบ<WBR>ทำ<WBR>อะไร<WBR>เกิน<WBR>เหตุ<WBR>เท่า<WBR>นั้น แต่<WBR>การ<WBR>ร่วม<WBR>มือ<WBR> กัน<WBR>เป็น<WBR>ของ<WBR>ดี<WBR>แน่ ความ<WBR>จำ<WBR>เป็น<WBR>อยู่<WBR>ที่<WBR>ว่า ลูก<WBR>ยัง<WBR> อยู่<WBR>ใน<WBR>วัย<WBR>เยาว์ รู้<WBR>จัก<WBR>โลก<WBR>น้อย มอง<WBR>โลก<WBR>ใน<WBR>แง่<WBR>ดี<WBR> เกิน<WBR>ไป อาจ<WBR>ตัด<WBR>สิน<WBR>ใจ<WBR>ผิด<WBR>พลาด<WBR>ได้ และ<WBR>ความ<WBR>ผิด<WBR>พลาด <WBR>ใน<WBR>เรื่อง<WBR>คู่<WBR>ครอง<WBR>นั้น<WBR>มี<WBR>ผล<WBR>มาก แก้<WBR>ยาก
   
   
   <DD>ปัญหา<WBR>ข้อ<WBR>ที่<WBR>สอง ใคร<WBR>ควร<WBR>เป็น<WBR>ผู้<WBR>ที่<WBR>ตัด<WBR>สิน <WBR>การ<WBR>แต่ง<WBR>งาน<WBR>ของ<WBR>ลูก เช่น ควร<WBR>แต่ง<WBR>งาน<WBR>หรือ<WBR>ยัง ? ควร<WBR> แต่งกับใคร ? ทางที่<WBR>ประเสริฐ<WBR>ที่<WBR>สุด คือ<WBR>ปรึกษา<WBR>หารือ<WBR>และ<WBR>ตก<WBR>ลง<WBR> กัน พ่อ<WBR>แม่<WBR>ควร<WBR>เป็น<WBR>เพียง<WBR>ที่<WBR>ปรึกษา ไม่<WBR>เจ้า<WBR>กี้<WBR>เจ้า<WBR>การ <WBR>จน<WBR>เกิน<WBR>งาม ต้อง<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>ได้<WBR>แต่ง<WBR>งานกับคน<WBR>ที่<WBR>เขา<WBR> รัก เพราะ<WBR>ความ<WBR>รัก<WBR>เป็น<WBR>มูลฐาน<WBR>ของ<WBR>การ<WBR>สมรส ฝ่าย<WBR>ลูก<WBR>จะ<WBR> เลือก<WBR>ใคร<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>ให้<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>เห็น<WBR>ชอบ<WBR>ด้วย เพราะ<WBR>การ <WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>ท่าน<WBR>สุข<WBR>ใจ<WBR>นั้น<WBR>เป็น<WBR>ความ<WBR>กตัญญูกตเวที<WBR>ของ <WBR>เรา และ<WBR>จะ<WBR>เป็น<WBR>ศรีสวัสดิมงคล<WBR>แก่<WBR>ครอบ<WBR>ครับ<WBR>สืบ<WBR>ไป แต่<WBR> ถ้า<WBR>หาก<WBR>เป็น<WBR>ไป<WBR>เช่น<WBR>นั้น<WBR>ไม่<WBR>ได้ พ่อ<WBR>แม่<WBR>ควร<WBR>จะ<WBR>ถือ <WBR>หลัก<WBR>ว่า
   
   
   
   <CENTER>"คน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>ไม่<WBR>ชอบ<WBR>แต่<WBR>ลูก<WBR>รัก ดี<WBR>กว่า<WBR>คน<WBR>ที่<WBR>เรา<WBR>รัก<WBR>แต่<WBR>ลูก<WBR>ไม่<WBR>ชอบ<WBR><WBR>"</CENTER>
   
   
   <DD>คิด<WBR>เสีย<WBR>ว่า<WBR>เขา<WBR>เป็น<WBR>เนื้อ<WBR>คู่<WBR>กัน เว้น<WBR>แต่<WBR>คน<WBR> ที่<WBR>ลูก<WBR>ปลง<WBR>ใจ<WBR>รัก<WBR>เป็น<WBR>คน<WBR>เลว<WBR>หลอก<WBR>ลวง จะ<WBR>ชัก<WBR> นำ<WBR>ลูก<WBR>เรา<WBR>ไป<WBR>ใน<WBR>ทางเสีย อย่าง<WBR>นี้<WBR>ต้อง<WBR>ห้าม แม้<WBR>ว่า<WBR>ลูก <WBR>จะ<WBR>รัก<WBR>ก็<WBR>ตาม </DD>
5. มอบ<WBR>ทรัพย์<WBR>มรดก<WBR>ให้<WBR>เมื่อ<WBR>ถึง<WBR>กาล<WBR>อัน<WBR>สม<WBR>ควร เมื่อ<WBR>ถึง<WBR>เวลา<WBR>ควร<WBR>ให้<WBR>จึง<WBR>ให้ ถ้า<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>ถึง<WBR>เวลา<WBR>อัน<WBR>ควร<WBR>ให้<WBR>ก็<WBR>อย่า<WBR>เพิ่ง<WBR>ให้ เช่น ลูก<WBR>ยัง<WBR>เยาว์<WBR>ยัง<WBR>ไม่<WBR>รู้<WBR>ค่า<WBR>ของ<WBR>ทรัพย์ ก็<WBR>ควร<WBR>รอ<WBR>ให้<WBR>เขา<WBR>เติบ<WBR>โต<WBR>เสีย<WBR>ก่อน<WBR>จึง<WBR>ให้ ถ้า<WBR>ลูก<WBR>ยัง<WBR>ประพฤติ<WBR>ชั่ว เช่น หมก<WBR>มุ่น<WBR>อยู่กับอ<WBR>บาย<WBR>มุข ก็<WBR>รอ<WBR>ให้<WBR>เขา<WBR>กลับ<WBR>ตัว<WBR>เสีย<WBR>ก่อน<WBR>แล้ว<WBR>จึง<WBR>ให้ ดัง<WBR>นี้<WBR>เป็น<WBR>ต้น <DD>การ<WBR>ทำ<WBR>ธุระ<WBR>เกี่ยวกับทรัพย์<WBR>มรดก<WBR>ให้<WBR>เสร็จ<WBR>ก่อน<WBR>ตาย เป็น <WBR>การ<WBR>ชอบ<WBR>ด้วย<WBR>พุทธ<WBR>ประสงค์ วงศ์<WBR>ตระกูล<WBR>ก็<WBR>มี<WBR>ความ<WBR>สงบ <WBR>สุข<WBR>ต่อ<WBR>ไป ราย<WBR>ใด<WBR>ที่<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ไม่<WBR>ทำ<WBR>พินัย<WBR>กรรม <WBR>ไว้<WBR>ให้<WBR>เรียบ<WBR>ร้อย ปล่อย<WBR>ให้<WBR>ลูก ๆ จัด<WBR>การ<WBR>กัน<WBR>เอง ก็<WBR>มัก <WBR>เกิด<WBR>เรื่อง<WBR>ร้าว<WBR>ฉาน<WBR>ขึ้น<WBR>ใน<WBR>วง<WBR>พี่ ๆ น้อง ๆ จน<WBR>ถึงกับฟ้อง<WBR> ร้อง<WBR>ขึ้น<WBR>ศาล<WBR>กัน<WBR>ก็<WBR>มี พี่<WBR>น้อง<WBR>แตก<WBR>สามัคคี<WBR>ทรัพย์<WBR>สิน <WBR>ก็<WBR>เสื่อม<WBR>หาย<WBR>ลง<WBR>เป็น<WBR>เรื่อง<WBR>ที่<WBR>น่า<WBR>สลด<WBR>ใจ<WBR>ยิ่ง <WBR>นัก </DD>

วิธี<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>ลูก<WBR>ใน<WBR>ทางธรรม

1. พา<WBR>ลูก<WBR>เข้า<WBR>วัด<WBR>เพื่อ<WBR>ศึกษา<WBR>หา<WBR>ความ<WBR>รู้<WBR>ทางศาสนา
2. ชัก<WBR>นำ<WBR>ลูก<WBR>ให้<WBR>สวด<WBR>มนต์<WBR>ก่อน<WBR>นอน<WBR>ทุก<WBR>คืน
3. ชัก<WBR>นำ<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>ทำ<WBR>บุญ เช่น ตัก<WBR>บาตร รักษา<WBR>ศีล เป็น<WBR>ต้น
4. ชัก<WBR>นำ<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>ทำ<WBR> สมาธิ<WBR>ภาวนา
5. ถ้า<WBR>เป็น<WBR>ชาย<WBR>ให้<WBR>บวช<WBR>เป็น<WBR>สาม<WBR>เณร<WBR>หรือ<WBR>เป็น<WBR>พระ<WBR>ภิกษุ แล้ว<WBR>เข้า<WBR>ปฏิบัติ<WBR>กรรม<WBR>ฐาน

ข้อ<WBR>เตือน<WBR>ใจ

1. รัก<WBR>ลูก<WBR>แต่<WBR>อย่า<WBR>โอ๋<WBR>ลูก อย่า<WBR>ตาม<WBR>ใจ<WBR>ลูก<WBR>เกิน<WBR>ไป จะ<WBR>ทำ<WBR>ให้<WBR>เด็ก<WBR>เสีย<WBR>นิสัย เหตุ<WBR>ที่<WBR>พ่อ<WBR>แม่<WBR>ตาม<WBR>ใจ<WBR>ลูก<WBR>เกิน<WBR>ไป มัก<WBR>เป็น<WBR>เพราะ
   • รัก<WBR>ลูก<WBR>มาก<WBR>เกิน<WBR>ไป รัก<WBR>มาก<WBR>จน<WBR>ไม่<WBR>กล้า<WBR>ลง<WBR>โทษ<WBR>สั่ง<WBR>สอน
   • ไม่<WBR>มี<WBR>เวลา<WBR>อบ<WBR>รม รู้<WBR>สึก<WBR>เป็น<WBR>ความ<WBR>ผิด<WBR>ของ<WBR>ตัว ที่<WBR>ไม่<WBR>มี<WBR>เวลา<WBR>ให้<WBR>ลูก จึง<WBR>ปลอด<WBR>ประ<WBR>โลม<WBR>ตน<WBR>เอง<WBR>ด้วย<WBR>การ<WBR>ตาม<WBR>ใจ<WBR>ลูก ซึ่ง<WBR>เป็น<WBR>วิธี<WBR>ที่<WBR>ผิด
2. อย่า<WBR>เคร่ง<WBR>ระเบียบ<WBR>จน<WBR>เกิน<WBR>ไป รู้<WBR>จัก<WBR>ผ่อน<WBR>สั้น<WBR>ผ่อน<WBR>ยาว
3. ให้<WBR>ความ<WBR>อบ<WBR>อุ่น<WBR>แก่<WBR>ลูก<WBR>ให้<WBR>เพียง<WBR>พอ ไม่<WBR>ว่า<WBR>งาน<WBR>จะ<WBR>ยุ่ง<WBR>มาก<WBR>เพียง<WBR>ไร<WBR>ก็<WBR>ต้อง<WBR>หา<WBR>เวลา<WBR>ให้<WBR>ลูก มิ<WBR>ฉะนั้น<WBR>จะ<WBR>ต้อง<WBR>น้ำ<WBR>ตา<WBR>ตก<WBR>ใน<WBR>ภาย<WBR>หลัง
4. เมื่อ<WBR>เห็น<WBR>ลูก<WBR>ทำ<WBR>ผิด การ<WBR>ตำหนิ<WBR>ทัน<WBR>ที<WBR>จำ<WBR>เป็น<WBR>มาก จะ<WBR>ได้<WBR>แก้<WBR>ไข<WBR>ทัน<WBR>ท่วงที แต่<WBR>ต้อง<WBR>ใช้<WBR>เหตุ<WBR>ผล อย่า<WBR>ใช้<WBR>อารมณ์ และ<WBR>เมื่อ<WBR>เห็น<WBR>ลูก<WBR>ทำ<WBR>ดี ก็<WBR>ชม<WBR>เพื่อ<WBR>ให้<WBR>เกิด<WBR>กำลัง<WBR>ใจ
5. ต้อง<WBR>ฝึก<WBR>ให้<WBR>ลูก<WBR>ทำ<WBR>งาน<WBR>ตั้ง<WBR>แต่<WBR>เล็ก การ<WBR>ปล่อย<WBR>ให้<WBR>เด็ก<WBR>อยู่<WBR>อย่าง<WBR>สบาย<WBR>เกิน<WBR>ไป ทุก<WBR>อย่าง<WBR>มี<WBR>คน<WBR>รับ<WBR>ใช้ มี<WBR>เวลา<WBR>ว่าง<WBR>มาก<WBR>เกิน<WBR>ไป จะ<WBR>กลับ<WBR>เป็น<WBR>ผล<WBR>เสีย<WBR>ต่อ<WBR>เด็ก โต<WBR>ขึ้น<WBR>จะ<WBR>ช่วย<WBR>ตัว<WBR>เอง<WBR>ไม่<WBR>ได้
6. การ<WBR>เลี้ยง<WBR>ลูก<WBR>ให้<WBR>แต่<WBR>ปัจจัย 4 ยัง<WBR>ไม่<WBR>พอ จะ<WBR>ต้อง<WBR>ให้<WBR>ธรรมะ<WBR>แก่<WBR>ลูก<WBR>ด้วย

อานิสงส์<WBR>การ<WBR>เลี้ยง<WBR>ดู<WBR>บุตร

1. พ่อ<WBR>แม่<WBR>จะ<WBR>ได้<WBR>ความ<WBR>ปี<WBR>ติ<WBR>ภาค<WBR>ภูมิ<WBR>ใจ<WBR>เป็นเครื่องตอบ<WBR>แทน
2. ครอบ<WBR>ครัว<WBR>จะ<WBR>สงบ<WBR>ร่ม<WBR>เย็น<WBR>เป็น<WBR>สุข
3. ประเทศ<WBR>ชาติ<WBR>จะ<WBR>มี<WBR>คน<WBR>ดี<WBR>ไว้<WBR>ใช้
4. เป็น<WBR>ต้น<WBR>แบบ<WBR>ที่<WBR>ดี<WBR>งาม<WBR>ของ<WBR>สังคม<WBR>สืบ<WBR>ไป<WBR>ตลอด<WBR>กาล<WBR>นาน

<MAP name=MENU><AREA shape=POLY coords=29,79,58,79,58,62,71,52,71,25,55,25,41,21,6,31,6,42,20,43 href="./../no11/no11.html"><AREA shape=POLY coords=76,13,76,16,84,69,84,83,117,83,117,70,124,60,124,24,111,6,96,3,81,10 href="./../menu.html"><AREA shape=POLY coords=132,28,132,59,137,63,137,78,170,78,170,55,195,33,159,18 href="./../no13/no13.html"></MAP><CENTER>ที่มา http://kmitnb05.kmitnb.ac.th/~iti14826/assign/no12/no12.html</CENTER></DD>