พระพุทธเจ้าเป็นคนไทย? คอลัมน์ พุทธศาสนา3

(ต่อจากฉบับที่แล้ว)

เรื่อง มีอยู่ว่าพระเจ้าปเสนทิโกศล หลังจากมอบตนเป็นสาวกของพระพุทธเจ้าแล้ว อยากจะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับพระพุทธเจ้าบ้าง จึงส่งคนไปขอลูกสาวของพวกศากยะมาเป็นอัครมเหสี พวกศากยะ "โดมผู้จองหอง" ได้รับสาสน์จากปเสนทิโกศล ก็เรียกประชุมสภาปรึกษากันทันที

"ปเสนทิโกศลมีสายเลือดต่ำมาก เรายอมไม่ได้ที่จะให้มาปะปนกับสายเลือดอันบริสุทธิ์ของศากยะ" เสียงร้องคัดค้านเอ็ดอึงไปทั่วสภา

"แต่อย่าลืมนะ เขาเป็น เจ้านาย เรา ถ้าเราไม่ยกขัตติยานีของเราให้เขาไป จะเดือดร้อนหนา" เสียงหนึ่งติง

พวก เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่จะยินยอมก็ไม่ได้ ไม่ยินยอมก็ไม่ได้ ยากจะหาทางออกได้จริงๆ จึงนิ่งงันไปพักใหญ่ๆ ขณะนั้นมีเจ้าศากยะผู้ใหญ่คนหนึ่ง ชื่อมหานาม เอ่ยขึ้นว่า

"ข้าพเจ้ามีบุตรเกิดแต่นางทาสีคนหนึ่ง ชื่อ วาสภ ขัตติยา คิดว่านางคงช่วยแก้ปัญหาได้

ใน ที่สุดรัฐสภาอันประกอบไปด้วย "โดมผู้จองหอง" ทั้งหลาย ก็ลงมติเห็นพ้องต้องกันส่ง วาสภขัตติยาไปให้พระเจ้าปเสนทิโกศล นับว่าเป็นการ "ย้อมแมวขาย" ครั้งยิ่งใหญ่ในประวัติ ศาสตร์ทีเดียวแหละครับ

ปเสน ทิโกศลดีใจเหลือหลายที่จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันกับพวกศากยะ สถาปนาวาสภขัตติยาให้เป็นอัครมเหสีทันที (ตำนานมิได้บอกว่าก่อนหน้านั้นปเสนทิโกศลมีอัครมเหสีหรือยัง ถ้ามีแล้วพระนางที่ถูกถอดคงช้ำใจไม่น้อย) พระนางวาสภขัตติยาประสูติพระโอรสองค์หนึ่งที่ชื่อว่า วิฑูฑภะ

วิ ฑูฑภะโตเป็นหนุ่มได้รับสถาปนาเป็นมกุฎราชกุมาร เสด็จไปเยี่ยมพระเจ้าตา (มหานาม) ที่กรุงกบิลพัสดุ์ ความลับที่พวกศากยะปกปิดมาเป็นเวลานานก็แตก ขณะประทับอยู่กบิลพัสดุ์ วิฑูฑภะไม่ได้รับการต้อนรับสมกับเป็นญาติของพวกศากยะ ทำให้วิฑูฑภะน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอันมาก ขากลับมหาดเล็กคนหนึ่งลืมดาบ กลับมาเอาได้ยินนางทาสีก่นโคตรใครอยู่พึมพำๆ พลางเอาน้ำนมล้างแท่นที่ประทับ

"ยายด่าใคร" เขาถาม

"ด่าไอ้ลูกขี้ครอกขี้ข้า มันมาทำให้กูต้องเหนื่อยมาล้างเสนียดก้นมันอยู่นี่แหละ"

"ใครกันยาย ลูกขี้ข้า"

"จะใครเสียอีกล่ะ เจ้านายมึงนั่นแหละ มันเป็นลูกอีนังทาสีรู้มั้ย"

เท่า นั้นแหละครับ ความลับเลยแตก วิฑูฑภะรู้เรื่องเจ้าศากยะสั่งให้เอาน้ำนมล้างแท่นประทับของตน ร้องได้คำเดียวว่า "แค้นนี้ต้องชำระ วันนี้มันเอาน้ำนมล้างที่กูนั่ง สักวันหนึ่งกูมีอำนาจขึ้นมากูจะเอาเลือดจากลำคอของพวกมันล้างตีนกูให้ได้"

ปเสน ทิโกศลรู้ว่าตนโดนตุ๋นซะเปื่อย ทรงพิโรธมาก สั่งให้ถอดทั้งแม่ทั้งลูกออกจากตำแหน่ง เตรียมยกพลโยธาไปขยี้พวกศากยะอยู่พอดี พระพุทธเจ้าเสด็จมาห้ามไว้ ทรงชี้แจงให้ปเสนทิโกศลเข้าใจว่า "เชื้อสายทางมารดาไม่สำคัญ ทางบิดาสำคัญกว่า หรือว่าที่จริงแล้วลูกคนชั้นไหนไม่สำคัญ ถ้าเป็นคนดีแล้วเป็นใช้ได้ ดูอย่างสมัยโบราณซิ ลูกคนตัดฟืนยังได้เป็นถึงมหาราชเป็นที่เคารพของคนทั่วประเทศ เพราะเป็นคนดีมีศีลธรรม"

ปเสนทิโกศลเชื่อพระพุทธองค์ จึงคืนตำแหน่งแก่วาสภขัตติยา และวิฑูฑภะตามเดิม ความแค้นยังไม่สิ้น วิฑูฑภะรอให้พ่อมอบบัลลังก์ให้ไม่ทันใจ จึงปฏิวัติพ่อตั้งตนเป็นกษัตริย์สมใจอยาก วันดีคืนดีก็ยกทัพไปหมายล้างโคตรศากยะให้สิ้น

พระพุทธเจ้าเสด็จไป ห้ามวิฑูฑภะไว้สามครั้ง วิฑูฑภะยังเห็นพระพุทธองค์ซึ่งเป็นพระญาติผู้ใหญ่อยู่ในสายตาอยู่ว่างั้น เถอะ จึงยินยอมถอยทัพกลับไปถึงสามครั้งสามครา แต่ครั้งที่สี่พระพุทธเจ้าทรงพิจารณาเห็นว่าบาปกรรมแต่ปางหลังของพวกศากยะ สุดจะช่วยเหลือป้องกันได้ จึงมิได้เสด็จไปห้ามอย่างเช่นเคย

วิฑูฑภะสั่งฆ่าศากยะไม่เว้นลูกเล็กเด็กแดง เอาเลือดลำคอล้างตีนตนสมแค้น เผาบ้านเมืองเสียวอดวายหมดสิ้น

เข้า ใจว่าเผ่าศากยะสมัยนั้นคงมีจำนวนไม่มากมายเท่าใดนัก ศึกล้างโคตรโดยวิฑูฑภะครั้งนั้นคงไม่สามารถฆ่าได้หมดทุกคน ที่หลบหนีภัยครั้งนั้นก็คงมีไม่น้อย ได้แตกลูกแตกหลานสืบกันมาเป็นจำนวนมาก

แม้ ปัจจุบันนี้ที่ประเทศเนปาลถิ่นมาตุภูมิของพระ พุทธเจ้าก็ยังมีตระกูล "ซาเกีย" ซึ่งเป็นตระกูลที่ใหญ่มากตระกูลหนึ่ง เขาอ้างว่าสืบมาจากศากยะสมัยพุทธกาลนั่นเอง

ดูหน้าตาคนเนปาลแล้วอด แปลกใจไม่ได้ ไม่มีเค้า "อารยัน" หรือ "ฝรั่ง" เอาเสียเลย พวกนี้ผิวเหลือง (คล้ายคนไทย) เป็นเชื้อสายมองโกเลีย ถ้าพระพุทธเจ้าเป็นบรรพบุรุษของคนเนปาลปัจจุบันนี้ พระองค์ก็ต้องเป็นมองโกเลีย

เผลอๆ อาจเป็นคนไทยเอาด้วย



หมาย เหตุ ทรรศนะที่ว่าพระพุทธเจ้าเป็นชาวมองโกเลีย อ่านเดช ตุลวรรธนะ เรียนพุทธศาสนาอย่างปัญญาชน เล่ม 3 พุทธประวัติฉบับมองโกล. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์กรมยุทธศึกษาทหารบก. 2525 และที่ว่าเจ้าชายสิทธัตถะเสด็จออกบวชด้วยเหตุผลทางการเมือง โปรดอ่าน B.R. Ambedkar. The Buddha and His Dhamma. Bombay : siddharth College Publication I 1957 และ เสฐียร พันธรังษี. พุทธประวัติมหายาน (พุทธประวัติฉบับค้นพบใหม่) กรุงเทพฯ : แพร่วิทยา, 2525 น่าสังเกตว่า ในพระสูตรกล่าวถึงมหาปุริสลักษณะ 32 ประการ ข้อหนึ่งว่า"สุวณฺณวณฺโณ" พระพุทธเจ้าทรงมีผิวดั่งทอง (ผิวเหลือง)



หมายเหตุ ทรรศนะที่ว่าพระพุทธเจ้าเป็นชาวมองโกเลีย อ่านเดช ตุลวรรธนะ เรียนพุทธศาสนาอย่างปัญญาชน เล่ม 3 พุทธประวัติฉบับมองโกล. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์กรมยุทธศึกษาทหารบก. 2525 และที่ว่าเจ้าชายสิทธัตถะเสด็จออกบวชด้วยเหตุผลทางการเมือง โปรดอ่าน B.R. Ambedkar. The Buddha and His Dhamma. Bombay : siddharth College Publication I 1957 และ เสฐียร พันธรังษี. พุทธประวัติมหายาน (พุทธประวัติฉบับค้นพบใหม่) กรุงเทพฯ : แพร่วิทยา, 2525 น่าสังเกตว่า ในพระสูตรกล่าวถึงมหาปุริสลักษณะ 32 ประการ ข้อหนึ่งว่า "สุวณฺณวณฺโณ" พระพุทธเจ้าทรงมีผิวดั่งทอง (ผิวเหลือง)

 

สติอยู่กับปัจจุบัน เรื่องราวในอดีตมันผ่านมานานนับพันๆ ปี หากเข้าใจถึงประวัติศาสตร์และปรัชญาศาสนา ก็ล้วนแล้วแต่มีวิวัฒนาการที่เปลี่ยนแปลงไปตามวิถีของเผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นๆ เช่นเดียวกับเรื่องเล่านี้ สมมตินะครับ สมมติ...

สมมุติว่ามีทฤษฏีหนึ่งว่าด้วย "พระพุทธเจ้าไม่มีตัวตนที่แท้จริง" ซึ่งอาจเป็นเรื่องเล่า เฉกเช่นมหากาพย์อินเดียที่โด่งดังหลายๆ เรื่อง ซึ่งอาจจะลบล้างความเชื่อที่มีมาทั้งหมด แล้ว จะเกิดอะไรขึ้น เหมือนดั่งเช่นคำถามของกระทู้นี้

อันนี้แสดงความเห็น ไม่มีเจตนาปรามาสสิ่งศักดิสิทธิ์ แต่ก็อยากให้ข้อคิดเห็นเป็นประเด็น จะได้เลิกคำถามแบบประมาณนี้เสียที

 

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ

 

ที่ท่านเจ้าของกระทู้เขียนนี่เอามาจากใหนครับ
เป็นบทสนทนาที่ละเอียดเชียว

 

ไม่ไหวจะเคลีย เชื่อไปได้ไง

 

อ้อ จากข่าวสดครับ

 

บรรพบุรุษของคนไทยตามตำราประวัติศาสตร์กล่าวว่า คนไทยอพยพมาจากมองโกล หรือเรียกกันว่า ตาลีฟู ย้ายถิ่นกันลงมาเรื่อย ๆ แล้วแยกกันแตกออกกันเป็นเผ่า คนไทยที่อพยพไปทางแถบอินเดีย ก็ จะเรียกกันว่า ไทย อาหม แล้วที่ บอกว่า บรรพบุรุษของพระพุทธเจ้าก็อพยพ มาจากมองโกล เหมือนกัน ...ก็น่าคิด...เน้อะ

 

ท่านจะเป็นอินเดีย ไทย หรือชาติอื่น ไม่ใช่ประเด็นที่สำคัญหรอกครับ สำคัญที่พระธรรมคำสั่งสอนท่าน ทำให้เราพ้นทุกข์ได้ ...เราควรจะได้เอาเวลาไปปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม เพื่อบูชาคุณพระพุทธเจ้า ผู้ซึ่งสร้างคุณประโยชน์แก่ชาวพุทธอย่างเอนกอนันต์....ชีวิตเรานี้สั้นนัก อย่าให้วันเวลาแต่ละนาทีสูญเปล่า...เจริญในธรรมทุกๆท่าน