พระคุณครู

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=headline vAlign=baseline align=left>พระคุณครู </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD bgColor=#cccccc height=1></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 border=0><TBODY><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left>โดย สุวิชชา เพียราษฎร์ </TD><TD class=date vAlign=baseline align=left>15 มกราคม 2551 17:56 น.</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=body vAlign=top align=middle><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left>ปลายสัปดาห์ก่อน ผมได้รู้จักช่างซ่อมเครื่องยนต์คนหนึ่ง

เขาเป็นคนต่างจังหวัด ตั้งแต่ย่างเข้าวัยหนุ่มซึ่งย้อนไปเมื่อ 40 กว่าปีก่อนก็ดิ้นรนเข้ามาหางานทำในกรุงเทพฯ แสวงหาชีวิตที่ดีกว่า

แบบแผนของชีวิตทั่วไปก็ดูไม่แตกต่างจากหลายๆ คน ไต่เต้าจากเด็กลูกมือช่าง อยู่กับเถ้าแก่คนจีนในย่านรองเมือง ย่านที่ได้ชื่อว่าเป็นแหล่งซ่อมรถมีระดับแห่งหนึ่งสมัยนั้น

เวลาผ่านไปหลายปีเขาฝึกฝนฝีมือกลายเป็นช่างผู้ชำนาญ
ต่อมาด้วยการสนับสนุนของเถ้าแก่จึงแยกตัวออกมาเป็นเจ้าของอู่ให้บริการซ่อมเครื่องยนต์เองในย่านพัฒนาการเมื่อราว 15-16 ปีก่อนมาจนถึงทุกวันนี้

ทว่า สิ่งที่เถ้าแก่ในวัย 50 ต้นๆ คนนี้ดูแตกต่างจากคนอื่นๆ คือ วิธีคิด

อู่ที่มองจากภายนอก รั้วสังกะสีเก่าๆ ดูโทรมซอมซ่อ ใครไหนเลยจะคิดว่า ภายในกลับมีรถหรูราคาแพง รถเก่าคลาสสิก รถหายาก ยี่ห้อดัง อย่างโรลส์รอยซ์ เบนท์ลี่ย์ เมอร์เซเดส -เบนซ์ จากัวร์ มูลค่านับร้อยล้านจอดเรียงรายรอเจ้าของมารับ และ รอซ่อมแซมกัน

รถเหล่านี้เป็นของลูกค้าไล่ตั้งแต่มหาเศรษฐี นักการเมืองใหญ่ นักธุรกิจที่มีชื่อเสียง ลงมาถึงคนทั่วไปที่ต่างยอมรับนับถือในฝีมือการซ่อมเครื่องยนต์ของอู่นี้มาช้านาน

ภาพที่เห็นนอกจากจะตัดกันอย่างรุนแรงในความรู้สึก ยังบ่งบอกถึงความสำเร็จในวิชาชีพของเขาได้เป็นอย่างดี

กุญแจแห่งความสำเร็จของเขาเท่าที่ผมวิเคราะห์ได้คือ ประการแรก หลักในการทำงานของเขาเป็นส่วนหนึ่งของปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ใช้ทักษะความชำนาญเป็นทุน แสดงความสามารถในการซ่อมเครื่องยนต์จนลูกค้าประจักษ์ และมอบความไว้วางใจให้เชื่อใจมากกว่าติดยึดอยู่กับรูปแบบ ลงทุนซื้ออุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือ หรือ ลงทุนตกแต่งสถานที่ใหญ่โต

เขาบอกว่า เมื่อหัวใจการซ่อมรถยนต์อยู่ที่ทำอย่างไรให้รถที่เสียกลับมาวิ่งได้และรักษาสภาพเดิมเอาไว้ ดังนั้น เครื่องทุ่นแรงก็เป็นเพียงแค่ส่วนประกอบเท่านั้น

ประการที่สอง การศึกษา ช่างคนนี้บอกว่า ตัวเองไม่จบแม้แต่ ป.4 แต่ด้วยความวิริยะอุตสาหะพยายามศึกษาจากเถ้าแก่คนจีน หมั่นหาความรู้ใส่ใจต่อการศึกษาอยู่ตลอดเวลา สิ่งเหล่านี้ได้เข้ามาชดเชยจนกลายเป็นพื้นฐานที่สำคัญที่สุดของชีวิต

ประการต่อมา มีจิตวิญญาณความเป็นครู และ เคารพครู

น่าแปลกใจว่า เด็กที่ทำงานในอู่นี้ล้วนแต่มีพื้นฐานการศึกษาที่ไม่สูง จบสูงสุดเพียง ป.6 แต่สามารถเรียนรู้และซ่อมเครื่องยนต์อย่าง

 

ขอน้อมรำลึกถึงพระคุณ คุณครูคนแรกคือพ่อ-แม่ และคุณครูทุกท่านที่ได้เลี้ยงดู และอบรมสั่งสอน ให้เราได้เป็นเราในทุกวันนี้ ขอคุณครูทุก ๆ ท่านจงมีความสุข และเจริญในธรรมนะคะ สาธุ สาธุ สาธุ

 

นึกถึงเพลงนี้..เคยร้องตอนเรียนมัธยม

[MUSIC]http://www.geocities.com/pis_tcd/kru.wma[/MUSIC]

 

ทำอะไรก็ต้องมีไหว้ครูหมดแหละ

 

ขอบคุณเรื่องราวดีๆค่ะ ^^
พี่แป้ง...เพลงนี้เคยร้องตอนเรียนเหมือนกันค่ะ

 

ดีจังค่ะ นอกจากไหว้ครูผู้ให้ความรู้แล้ว
เครื่องมือที่ใช้ก็นำมไหว้และขอขมาด้วย
คล้ายแนวคิดของคนโบราณ ที่ไม่เคยลืม
บุญคุณของทุกๆสิ่งที่ช่วยให้เราดำรงชีวิตอยู่ได้

 

ขอบคุณสำหรับบทเพลงนี้ค่ะพี่แป้ง เมื่อวานโทรหาอาจารย์สมัยเรียนมัธยม ท่านยังจำได้อยู่เลยค่ะว่าเราคือลูกศิษย์ ให้พวกเราเติบโตจนทำงานกันแล้วท่านก็ยังจำเราได้เสมอ คิดถึงครู-อาจารย์เก่าๆมากเลยค่ะ