พระคาถาชินบัญชปริตรรจงรักษาแม่ของข้าพเจ้าด้วยเถิด

แม่เราเป็นครูที่ปัตตานีค่ะ เมื่อวานตอนขากลับจากที่ทำงานมีผู้ชายใส่ชุดสีดำขับรถมอเตอรืไซต์แซงขึ้นมาแล้วทำมือในท่ายิงมาทางครูอีกคนกับแม่ค่ะ แต่แม่เราไม่ได้เห็นเองมีเพื่อนครูอีกคนเห็น พี่สาวโทรมาบอก ตอนเย็นเราร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร คืนวันเสาร์พี่สาวฝันว่าแม่โดนยิงด้วย แต่คือปกติเราก็เป็นคนมีลางสังหรณ์ ถ้าเป็นเรื่องร้ายส่วนใหญ่ป่านนี้เรานั่งไม่ติดแล้ว แต่คราวนี้รู้สึกกลัวแต่ไม่ได้มากมายอะไร โทรหาแม่แม่ก็บอกว่าแม่เฉยๆความรู้สึกเดียวกับเราตัวแม่เองก็สวดมนต์ทุกคืน ที่หนักๆก็ชินบัญชร 10 จบ ถ้าเราเชื่อและศรัทธาในพระพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ เราว่าแม่ก็น่าจะปลอดภัย ทั้งแม่ พี่สาว เรา ก็สวดมนต์กันทุกคืนเป็นปกติ แต่คนเราหนีกรรมไม่พ้นเรื่องนี้เรากลัวมากๆเลย กลัวว่าหากชาติก่อนๆแม่ทำกรรมไว้ที่มันหนักมาก (ไม่อยากคิด ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย) พรุ่งนี้เราจะไปวัดระฆังค่ะไปบอกพระประธานและสมเด็จขอบารมีให้ช่วยคุ้มครองแม่ของเราด้วย และหากเป็นเรื่องของเวรกรรมขอให้เรื่องเลวร้ายทุกอย่างที่จะบังเกิดมาตกกับตัวเราแทนทั้งหมด คิดว่าเราจะช่วยแม่ได้อย่างไรดีคะ เผื่อใครมีเคล็ดดีๆก่อนออกจากบ้านต้องท่องมนต์บทไหนช่วยฝากคอมเม้นท์ไว้ทีนะคะ

 

ไตรสรณคมณ์ ครับ

 

ลูกช่วยแบ่งเบาเคราะห์ของแม่ได้นะ ต่ออายุให้แม่ก็ได้เราเคยทำโดยใช้อายุเราเองแต่สวดมนต์นะ แล้วก็กรรมฐานนะสุดยอดแล้ว แต่ถ้าแม่มีกรรมหนักก็ช่วยลำบากนะ

 

ให้คุรแม่ ปล่อยปลา ครับ สวด อิติปิโส 7 จบ นะมะพะธะ 15 จบ แล้ว อุทิศบุญให้เจ้ากรรมนายเวรของคุรแม่ครับ

 

สวดมนต์ นั่งสมาธิ วิปัสสนา เสร็จแล้วอุทิศบุญกุศลโดยให้ระบุให้ชัดว่าอุทิศให้เจ้ากรรม
นายเวรที่จ้องมาเอาชีวิตแม่ บอกว่าเราจะทำบุญอุทิศให้บ่อยๆขอให้อโหสิกรรมให้แม่ด้วย
และขออุทิศบุญกุศลให้เทวดาที่คุ้มครองแม่....และที่สำคัญบอกคุณแม่ว่าอย่าประมาท
อย่าคิดว่าไม่มีคนจ้องทำร้าย ต้องเพียรระวังรักษาตัวเองให้ดีด้วยน๊ะครับ....

 

สวดมนต์ตามที่หลวงพ่อจรัญเคยบอกไว้ค่ะ สวดบทพาหุงมหากา ตามด้วยพุทธคุณเท่าอายุของคุณ+1แล้วตามด้วยชินบัญชรแล้วค่อย นั่งวิปัสนากรรมฐานค่ะ เชื่อว่า แม่ และ ลูก กระแสจิตที่ส่งถึงกันแรงมากๆ ขอเป็นกำลังใจให้คุณแม่ ด้วยนะคะ แม่พิมพ์ของชาติ ขอให้พระสยามเทวาธิราชและบารมีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและบูรพมหากษัตริย์ทุกๆพระองค์ทรงคุ้มครองและคุ้มภัยให้ ครู ทหารตำรวจ ทุกๆท่านปลอดภัย

 

คุณพิมพ์ฉัตรได้พยายามทำทุกอย่างที่ลูกกตัญญูพึงจะทำได้แล้ว แต่อย่าลืมพิจารณาเรื่องทุกข์ที่เกิดจากความผูกพันต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นกับใคร สิ่งใด เพราะว่าวันหนึ่ง เราไม่จากเขาไปเขาก็ต้องจากเราไปเป็นธรรมชาติ เป็นเรื่องปกติอย่างนั้น ความทุกข์จากการผูกพันเหมือนกับการที่เราเอาเชือกพันแขน หรือขาไว้แล้วกระชากเชื่อกนั้นออก ถ้าเราพันเชือกไว้หลวมๆ เมื่อออกแรงกระชากเชือกออกก็เจ็บไม่มาก แต่ถ้าเราพันเชื่อกไว้แน่นมาก เมื่อออกแรงกระชากเชือกนั้นออก ก็จะเจ็มมากขึ้นตามความแน่นของเชือก เมื่อเราเกิดมาแล้วเราควรพร้อมที่จะพลัดพรากจากบุคคลอันเป็นที่รัก แต่ขณะที่เรายังอยู่ด้วยกันเราจะพยายามทำในสิ่งที่เราจะไม่เสียใจ หรือเสียดายในภายหลังเมื่อต้องจากกันให้มากที่สุด ขอให้ศึกษาธรรมะ ใช้ธรรมะส่องนำชีวิต เมื่อเรามีสติ มีปัญญามากขึ้น ใจของเราก็จะไม่หวั่นไหวไปกับทุกข์ที่เกิดขึ้นครับ ขอให้ธรรมะรักษาคุณพิมพ์ฉัตรและครอบครับ รวมถึงบุคคลอันเป็นที่รักของคุณทุกคนด้วยครับ

 

ขอเป็นกำลังใจให้ฝ่าฟันเรื่องร้ายๆไปได้ครับ @^_^@