ประสบการณ์ การปฏิบัติธรรมของพุทธมามกะคนหนึ่ง

ประสบการณ์การภาวนา การปฏิบัติธรรม
การเริ่มต้นจากการเจริญกายานุปัสสนา ถือว่าเป็นการเจริญสติปัฎ

ฐานครบทั้งสี่ คือกาย เวทนา จิต ธรรม
เริ่มด้วยการมีสติ รู้ชัดในกาย เช่นรู้ลมหายใจ รู้กายที่เคลื่อนไหว รู้

ชัดอย่างต่อเนื่อง ในชีวิตประจำวัน แบบสบายเป็นธรรมชาติ ไม่เพ่ง

บังคับ ไม่เผลอนาน ต้องรู้ตลอด อย่าให้ขาดตอน
ต่อจากนั้นจะเกิดปีติ และอุเบกขา มีความเป็นกลาง ไม่ยินดี ยินร้าย

ต่อสิ่งที่มากระทบทางใจ จัดว่าเป็นเวทนานุปัสสนา
จิตเริ่มสงบเป็นสมาธิ ตั้งมั่น เบา อ่อนโยน เป็นสุข แยกตัวออกมา

เป็นผู้รู้ คือการเจริญจิตตานุปัสสนา
เมื่อจิตมีสมาธิแล้ว จึงเจริญธัมมานุปัสสนา รู้ตามที่เป็นจริงว่า
ขันธ์ห้า เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา พิจารณาการเกิดดับของอารมณ์และ

ความคิด ความรู้สึก ไม่มีอะไรเป็นตัวตนถาวร
เมื่อรู้ทันอารมณ์ต่างๆ จึงไม่ถูกกิเลสครอบงำ ความทุกข์ก็น้อยลง

ราคะ โทสะ โมหะ (โลภโกรธหลง )ก็เบาบางไปตามลำดับ