ประสบการณ์ภูกระดึง

คอลัมน์ ทัวร์ทโมน

ปริญญา ผดุงถิ่น pui@tourtamaon.com www.tourtamoan.com

<TABLE cellSpacing=5 cellPadding=1 width="20%" align=left border=0><TBODY><TR bgColor=#400040><TD>
ซำแฮก ด่านทดสอบแรกของนักปีนภู (ภาพจาก www.sabuy.com)

</TD></TR></TBODY></TABLE>ภูกระดึงมาเป็นประเด็นร้อนในโลกข่าวสาร เพราะนายกฯ ทักษิณ ชินวัตร สนับสนุนให้มีการพัฒนาภูกระดึงให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ครบครันกว่าเดิม

เป้าหมายสำคัญของการพัฒนาก็คือ สร้างกระเช้าขึ้นภูกระดึง

มีคนสนับสนุนและคัดค้านแนวคิดนี้กันอย่างคึกคัก โดยเฉพาะอินเตอร์เน็ตที่เป็นช่องทางการแสดงความเห็นของโลกยุคใหม่

ผมขอแจมแสดงความเห็นกับเรื่องนี้ด้วยคน แต่ขอใช้ช่องทางคอลัมน์ "ทัวร์ทโมน" ที่ตัวเองรับผิดชอบมานานนับสิบปีแห่งนี้ เพื่อสื่อไปถึงคนหมู่มากในคราวเดียว อาศัยที่ผมนั้นเป็นคนที่เดินทางท่องเที่ยวไปพักแรมตามป่าเขาลำเนาไพรอยู่ทุกเดือน บางเดือนหลายหน ทำให้มีมุมมองเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงนิเวศติดตามประสบการณ์มาพอตัว

อีกประการหนึ่ง อย่างน้อยผมเองก็เคยเป็นผู้พิชิตภูกระดึงมาแล้วหนหนึ่งในชีวิต ได้รู้จักบรรยากาศการเที่ยวบนนั้นจริงๆ ด้วยตาตัวเอง จึงมั่นใจตัวเองว่าการเสนอความเห็นใดๆ คงไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันลอยลมอันไร้น้ำหนักน่าเชื่อถือ

แม้จะนานเกือบ 20 ปีมาแล้ว แต่ผมยังจำรสชาติการปีนป่ายภูกระดึงหนนั้นได้แม่นยำ ความที่ไม่ฟิตร่างกายให้พร้อมเพียงพอ จึงรับรู้ตั้งแต่ตะกายผ่านด่านโหดแรกที่ตีนภูไปถึง "ซำแฮก" ว่าอาตมานี้ซ่าเกินเหตุ ที่ดันสะพายกล้องถ่ายรูป SLR ติดไหล่มาด้วย แทนที่จะยัดใส่เป้ให้ลูกหาบแบกไปทั้งหมด

จากนั้นการเดินขึ้นภูก็เป็นไปอย่างเรื่อยๆ มาเรียงๆ เจอร้านเมื่อไรเป็นแถเข้าไปซื้อน้ำขวดใส่น้ำแข็งกินแก้เหนื่อยเมื่อนั้น

และทั้งที่ผมเป็นนักฟุตบอลตัวคณะมาก่อน (นิเทศฯ จุฬา) แต่เมื่อเลิกฟิตแล้วถลุงสังขารร่างกายมากเกินไป ไปๆ มาๆ ผมกลับเป็นคนเดินรั้งท้ายขบวนที่มีผู้หญิงตั้งหลายคน

และครั้งหนึ่ง ตะคริวก็จู่โจมที่ต้นขาผมพร้อมกันทั้ง 2 ขา ที่เคยวิ่งไล่บอลจนตะคริวกินน่องยังปวดทรมานไม่เท่านี้ ผมได้แต่ยืนยักแย่ยักยันไปไหนไม่รอด มีเพื่อนส่งหลอดยานวดคลายกล้ามเนื้อมาให้ ผมก็รับไว้แล้ว แล้วไล่เพื่อนให้ล่วงหน้าไปก่อน รอจนเส้นทางปลอดคน จากนั้นก็ปฐมพยาบาลตัวเองอย่างทุลักทุเล ด้วยการคลายเข็มขัดปลดกางเกงลงเหลือแต่กางเกงใน แล้วระดมครีมทาถูนวดเคล้นต้นขาที่เกร็งแข็งและเจ็บปวดรวดร้าวอย่างแข่งกับเวลา กลัวคนจะตามมาเห็นภาพอุบาทว์ระคนน่าสงสาร

เมื่อตัวยาร้อนๆ แผ่ซ่านไปตามกล้ามเนื้อ แล้วได้พักนิ่งๆ สักพัก อาการจู่โจมของตะคริวต้นขาก็ล่าถอยไป ผมก็ออกเดินต่อ และจำได้ว่าช่วงก่อนถึง "หลังแป" ยังมีทางชันดินที่ต้องตะกายสี่ตีนขึ้นไป

ครั้นถึง "หลังแป" อันสวยงามเย็นตาด้วยทิวสนภูเขาตามสไตล์ภูกระดึง ผมก็ลงนอนแผ่หลาแทบไม่อยากลุก บอกตัวเองว่าความทรมานอันยาวนานของเราบรรลุผลแล้ว

เนื้อที่วันนี้หมดเสียแล้ว คงต้องตามต่อพฤหัสฯ หน้า ผมจะร่ายยาวเป็นซีรี่ส์ภูกระดึงไปเลย แต่ขอตบท้ายว่าถึงจะเหนื่อยสาหัสฝังใจ และคิดว่าถึงปัจจุบันคงไม่อาจฝืนสังขารขึ้นภูกระดึงหนที่ 2

แต่ผมมิได้เห็นใจคนที่อยากไปสัมผัสที่นั่นด้วยกระเช้าแม้แต่น้อย!

 

ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องคัดค้านกันด้วย พวกที่คัดค้านนั้นชอบไปเดินเล่นที่ภูกระดึงหรือไงถึงบอกว่าไม่ให้สร้าง

 

ทุกสิ่งอย่างเหมือนดาบ2คม
เหมือนสมุนไพรยามีทั้งคุณและโทษ(sing) (sing) แดจังกึม