บทภาวนาว่าด้วยความรู้สึกขอบคุณ

เริ่มต้นด้วยการหาที่นั่งสบายๆ อาจจะเป็นการนั่งขัดสมาธิแล้วหาหมอนบางๆ หนุนที่ก้นด้านหลังเล็กน้อยหรือนั่งบนเก้าอี้ทำงานแล้วจัดกระดูกสันหลังส่วนเอวหรือส่วนล่างให้ตั้งตรงด้วยการจินตนาการว่ามีลูกบอลใบใหญ่วางโค้งอยู่ที่หน้าตักของคุณ
หรือแม้แต่สำหรับท่านที่สะดวกอาจจะหาที่นอนหงายบนที่นอน
ถ้าไม่ยุ่งยากเกินไปอาจจะใช้เสียงเพลงบรรเลงเบาๆ เปิดคลอไปพร้อมกับกิจกรรมนี้ด้วย รวมไปถึงสารระเหยหอมต่างๆ เพื่อช่วยให้ประสาทสัมผัสของเราได้รับข้อมูลที่ผ่อนคลายมากขึ้นจากสิ่งแวดล้อม
จากนั้นให้เริ่มด้วยการเฝ้าดูลมหายใจของเราก่อน ลองสังเกตเฉยๆ ว่าลมหายใจของเราเป็นอย่างไร ตื้นลึกอย่างไร สั้นยาวอย่างไร เวลาหายใจเข้าหน้าท้องและทรวงอกของเราเป็นอย่างไร ขณะที่ลมหายใจกำลังไหลเข้าผ่านรูจมูกทั้งสองข้างนั้นลมหายใจของเราอุ่นกว่าหรือเย็นกว่าขณะที่ลมหายใจไหลผ่านออกรูจมูกไป ให้เพียงแค่สังเกตเฉยๆ ก่อนในช่วงแรก
จากนั้นให้ลองปรับลมหายใจของเราช้าลงและลึกขึ้นกว่าเดิมอีกสัก 20-30%
จากนั้นค่อยๆ ผ่อนคลายกล้ามเนื้อส่วนต่างๆ ที่ตึงตัวเช่นบริเวณหัวไหล่ ลำคอ
ถ้าทำได้ให้ลอง "นำพา" ความตึงตัวของกล้ามเนื้อเหล่านี้ออกไปพร้อมกับ "ลำลม" ที่กำลังจะไหลออกไปจากรูจมูกของเรา
ลองขอบคุณอากาศที่เราใช้หายใจในขณะนั้นว่า เป็นสิ่งที่ช่วยให้เราสามารถมีชีวิตอยู่ได้
จากนี้จะเป็นการเริ่มการภาวนาว่าด้วยการขอบคุณ อาจจะต้องอาศัยจินตนาการบ้างสักเล็กน้อยแต่การปรับฐานเรื่องการหายใจในช่วงที่ผ่านมาจะช่วยให้พวกเราผ่อนคลายและสามารถสร้างจินตนาการได้ดีขึ้น
ท่อนแรก
ให้ลองจินตนาการและนึกถึง "บุคคล" คนหนึ่งที่เรารู้สึกว่าเราเป็นหนี้บุญคุณบุคคลคนนี้มากที่สุดมา 1 คนก่อน เป็นคนที่เราอยากจะขอบคุณมากที่สุด อาจจะเป็นคุณพ่อหรือคุณแม่หรือใครก็ตามให้ลองเลือกมาเพียงหนึ่งท่านก่อน
ให้เริ่มด้วยการนึกถึงใบหน้าของบุคคลผู้นี้แล้วค่อยๆ รู้สึกถึง "ความขอบคุณ" ที่เราเกิดขึ้น รู้สึกถึง "บุญคุณ" ที่คนผู้นี้มีต่อเรา รู้สึกถึงความรู้สึกดีๆ อุ่นๆ ที่เกิดขึ้นมาตอนนี้ในบริเวณหัวใจของคุณ
ให้รู้สึกถึง "พลังงานดีๆ" ที่พุ่งทะลุออกมาจากทรวงอกด้านซ้ายของเรา เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของบุคคลผู้นี้ด้วยความอ่อนโยน แล้วโอบกอด
ค่อยๆ เพิ่ม "ความรู้สึกขอบคุณ" ให้มากขึ้นๆ แช่อยู่กับความรู้สึกดีๆ ตรงนี้ให้นานเท่าที่คุณอยากจะทำแล้วปล่อยให้ความรู้สึกนี้ "อาบอิ่ม" ในช่องอกของคุณให้มากจน "ชุ่มปอด"
ขอบคุณครับ ขอบคุณคะ ขอบคุณมากจริงๆ
ขอบคุณครับ ขอบคุณคะ ขอบคุณมากจริงๆ
ให้จำ "ความรู้สึกดีๆ" ที่เรารู้สึกได้จริงๆ ตรงนี้ไว้แล้วลองเลือก "ตัวอย่าง" ต่อไปและให้ทำตามขั้นตอนที่หนึ่งข้างต้นนี้ซ้ำใหม่กับ "ตัวอย่าง" ที่ผมอยากจะลองเสนอให้ดังต่อไปนี้
ท่อนที่สอง
ลองเลือกตัวอย่างของ "คน" ต่างๆ ต่อไปนี้เช่น คนใกล้ชิดคนอื่นๆ ของคุณเช่นถ้าขั้นตอนที่หนึ่งคุณเลือกคุณแม่แล้ว ขั้นตอนที่สองนี้ก็ลองเลือกคุณพ่อดูบ้าง หรือเลือกสามีหรือภรรยาดูบ้าง หรือเลือกเพื่อนร่วมงานคนใดคนหนึ่งดูบ้าง หรือจะลองท่อนที่สองนี้กับหลายๆ คนดูก็ได้
สาม
ลองเลือกตัวอย่างเพื่อการขอบคุณของเราที่เป็น "สัตว์" มาหนึ่งชนิด เช่นอาจจะเป็นสุนัข เป็นแมว เป็นหมู ฯลฯ
สี่
ให้ลองเลือกตัวอย่างเพื่อการขอบคุณของเราที่เป็น "สิ่งของ" เครื่องใช้มาหนึ่งชิ้น เช่น เสื้อกันหนาว ปากกา รถยนต์ ตู้เย็น ฯลฯ
ห้า
ให้ลองฝึกขอบคุณอาหารหรือน้ำ
หก
ให้ลองฝึกขอบคุณอวัยวะต่างๆ ของร่างกายของคุณ
เจ็ด
ให้ลองฝึกขอบคุณธรรมชาติหรือสิ่งแวดล้อมอื่นๆ เช่นต้นไม้ ภูเขา ทะเล แม่น้ำ จักรวาลหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์สูงสุดของคุณ
ตอนจบให้ลองกลับมาสังเกตลักษณะการหายใจของตัวเราเองว่า มีการเปลี่ยนแปลงอย่างไรบ้างหรือไม่ หรือความรู้สึกที่อยากขอบคุณอากาศที่กำลังผ่านเข้าออกรูจมูกทั้งสองข้างของเรานั้นมีการเปลี่ยนแปลงอย่างไร เช่นในตอนแรกอาจจะเคอะเขินที่ไปขอบคุณอากาศแต่หลังจากทดลองแบบฝึกหัดนี้แล้วรู้สึกว่าความเคอะเขินแบบนั้นหายไป รู้สึกอยากขอบคุณจริงๆ มากขึ้น?
ผมได้ความคิดเรื่อง "บทภาวนาว่าด้วยการขอบคุณ" นี้โดยดัดแปลงมาจาก "Meditation on Love" ในหนังสือที่ชื่อ "Coming Back To Life" ของโจแอนนา มาซี (Joanna Macy) ที่ได้รับการแบ่งปันมาจากคุณณัฐฬส วังวิญญูด้วยรู้สึกความขอบคุณยิ่ง ผมได้ทดลองดัดแปลงจาก " ความรัก" มาเป็น "การขอบคุณ" เพราะเห็นด้วยกับที่ดร.มาซารุ อีโมโต ผู้เขียนหนังสือที่ชื่อ "The Hidden Messages in Water" ได้เขียนไว้ว่า "การแสดงความขอบคุณเป็นพื้นฐานสำคัญที่จะนำไปสู่ความรัก" และวัฒนธรรมชาวตะวันออกอย่างคนไทยออกจะเคอะเขินบ้างกับการแสดงความรัก การเลือกที่จะแสดง "ความขอบคุณ" ดูจะทำได้ง่ายกว่าและโดยประสบการณ์ที่ผมลองนำไปใช้กับหลายๆ การบรรยายหรือเวริกชอพตามโอกาสที่มีก็พบว่าเกิดผลดี เข้าใจง่ายกว่าเวลาพูดเรื่องความรักจริง
อย่างไรก็ตามสำหรับความเห็นเรื่องนี้สำหรับท่านผู้อ่านที่ไม่รู้สึกเคอะเขินอาจจะลองดัดแปลงกลับไปเป็น "บทภาวนาว่าด้วยความรัก" เหมือนกับที่คุณโจแอนนา มาซี เขียนได้ดั้งเดิมก็ได้ตามสะดวกนะครับ
ท้ายที่สุดนี้ผมรู้สึกขอบคุณทั้งคุณโจแอนนา มาซี, คุณณัฐฬส วังวิญญู, ดร.มาซารุ อีโมโตและอีกหลายๆ สิ่งที่บอกไม่ถูกที่ทำให้เกิดบทภาวนาชิ้นนี้

ที่มา: http://www.budpage.com/ba193.shtml

 

ขอกราบอนุโมทนาด้วยครับ สาธุ
กราบขอขมาและอโหสิกรรมด้วยครับ สาธุ