บทความ-การเวียนว่ายตายเกิดแบบไม่รู้สิ้นผมว่าเป็นอะไรที่น่ากลัวที่สุด....

ทุกคน เคยตั้งคำถามกับตัวเองไหมครับว่าเราเกิดมาทำไม เพื่ออะไร?..

แน่นอน ผมเชื่อว่ามีแทบจะทุกคนและแทบจะทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ แม้แต่สัตว์น้อยใหญ่ทั้งหลาย เขาก็คงมีความคิดในใจนี้เหมือนเรา ๆ ว่า"ทำไมเราถึงเกิดเป็นอย่างนี้หนอ.." (อันนี้คือสิ่งที่ผมคิดเองนะไม่ได้รู้ใจสัตว์หรือสิ่งของใดๆ สมมติเอาเองตามที่คิด)

อีกอย่างผมก็เป็นคนที่ชอบตั้งสมมติฐานในใจอยู่เรื่อยว่า แล้วหลังจากที่เราเกิดและตายไปแล้ว จะไปเป็นอะไรต่อ..? ทุกคนเคยคิดใช่ไหมครับ... หรือว่า ตายแล้ว ก็หมดสิ้นไป......

ผมเองก็เคยคิดแบบนั้นในสมัยเด็ก ๆ ซึ่งไม่เคยศึกษาวัฏจักรการเวียนว่ายตายเกิดมาก่อน จนกระทั่งวันหนึ่งผมได้มีโอกาสเปิดอ่านพระไตรปิฏกบนเว็บ(เว็บไหนจำไม่ได้) ก็ด้วยความที่อยากรู้ว่าในเนื้อหานั้นมีอะไรบ้าง อ่านไปมา ก็เจอหลายเรื่องราวที่เล่าเป็นเชิงนิทานและตัวอย่างของบุคคลหลายๆ คนที่แสดงให้เห็นว่าบุคคลๆนั้น เมื่อทำแบบนั้นในอดีตจะส่งผลอย่างไรในปัจจุบันหรืออนาคตต่อไป

ทีนี้ผมลองศึกษาทั้งเนื้อหาในเว็บ และหนังสือเกี่ยวกับการเวียนว่ายตายเกิดและกฏแห่งกรรม ธรรมมะฉบับต่าง ๆ เพิ่มเติม รวมถึงเรื่องเล่าจากครูบาอาจารย์ ในอดีตที่เคยประสบกับตัวเองและนำมาเล่าสู่กันฟังในรูปแบบหนังสือนั้น ทำให้ผมมั่นใจว่า การตายนั้น ไม่สูญแน่นอนครับ...

และที่สำคัญครับ ผมว่า การที่เกิดเป็นอะไรก็แล้วแต่ ล้วนแต่ "เป็นทุกข์" ทั้งนั้น... ตามที่พระพุทธองค์ทรงสั่งสอน ทุกประการ เพราะอะไร ก็เพราะว่า ความ "ยึดติด" ทำให้เวียนว่ายตายเกิดไม่รู้จักจบสิ้น ซึ่งผมสรุปย่อ ๆ ได้ดังนี้

ยึดในการทำดี รักษาศีล = ไปเป็น มนุษย์ หรือเทวดา
ยึดในการทำชั่ว = ไปอยู่ในนรก, อสุรกาย, สัตว์เดียรฉาน
ยึดถือการปฏิบัติฌาน = พรหมโลก

ทีนี้ผมลองคิดอีกแง่มุมนึงซึ่งแตกต่างจากที่กล่าวมา คือ แล้วเราจำเป็นจะต้องเวียนว่ายตายเกิดอย่างนี้ตลอดไปเชียวหรือ??? มันมีวิธีไหนไหม ที่จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานในสังสารวัฏนี้ได้บ้าง??

แน่นอนครับทุกคำถาม ย่อมแสวงหาคำตอบ ..ผมเลยลองศึกษาจากในหนังสือหลายๆ เรื่อง ธรรมะหลากฉบับ หรือในพระไตรปิฏก เจอแนวทางปฏิบัติที่เหมือนๆ กันเกือบทั้งหมด คือทางแห่งการพ้นทุกข์ หรือที่เราเรียกๆ กันว่า " นิพพาน"

ทีนี้ผมได้ลองศึกษาคำว่า "นิพพาน" และพอจะรู้ หรือเข้าใจทางแห่งการ "นิพพาน" นั้นคืออะไรกันแน่(แต่ก้ยังไม่ใช่ลุนิพพานซะเอง ถือว่าผมเป็นนักศึกษาค้นคว้าก็แล้วกันครับ) ซึ่งขอสรุปสั้น ๆดังนี้

นิพพาน = การปฏิบัติ กาย วาจา ใจ และศีล ให้ลุถึงซึ่งความบริสุทธิ์ ด้วยการปฏิบัติธรรมอยู่เป็นนิจ และปล่อยวาง(อุเบกขา) ให้ถึงที่สุด ฯลฯ ....

ทีนี้ย้อนกลับมาที่หัวข้อที่ผมโพสไว้ว่า ทำไมผมถึงกล่าวว่า "การเวียนว่ายตายเกิดแบบไม่รู้สิ้นผมว่าเป็นอะไรที่น่ากลัวที่สุด...." ก็เพราะผมเห็นว่า การเกิดๆ ตายๆ ฯลฯ แบบอนันตกาลนี้ เป็นอะไรที่ น่าเบื่อ น่าระอิดระอา น่าสะพรึงกลัวเป็นที่สุด
สมกับคำว่า "สงสารวัฏ" ครับ เพราะ เป็นวัฏจักรที่ น่าสงสาร น่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง....ตราบใดที่เรายังไม่หลุดพ้นจากตรงนี้ไป ซึ่งตัวผมเองก็อยากจะพ้นทุกข์จากห่วงโซ่อันแสนยาวนานนี้เหลือเกิน...
(ขอผู้อ่านโปรดอย่าเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นอรหันต์ หรือเป็นบ้าเลย เป็นเพียงความคิดส่วนตัวหรือสมมติที่อาจจะดูหลุดโลกไปบ้างก็เป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นเท่านั้นครับ ผิดหรือถูก โปรดใช้วิจารณญาน)

สุดท้ายผมขอฝากให้ทุกท่านพิจารณา หรือหากมีคำอธิบายที่ดี ๆ สามารถแนะนำผมได้ครับ ว่า..

แท้จริงแล้ว "เรา" ที่ยังยึดถือใน "ตัวตน" เกิดมาเพื่อสร้างสรรค์ หรือทำลาย หรือ หลุดพ้น กันแน่.....

 

การต้องการหลุดพ้นจากความทุกข์ทั้งปวง มีการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏฏะ
สงสารแห่งความทุกข์มหันต์นี้เป็นต้น ย่อมมีอยู่ในจิตใจของผู้ที่มีปัญญามากพอ
จนสามารถเห็นตามสัจธรรมความจริงเพียงพอแล้วเท่านั้น หรือจะพูดอีกอย่างคือ
ผู้ที่มีความต้องการออกจากความทุกข์เหล่านี้จริงๆ คือผู้ที่มีบุญญาบารมีอยู่ใน
ขั้นของปรมัตถบารมีแล้วนั่นเอง ถ้าบารมีต่ำกว่านี้เขาเหล่านั้นจะไม่คิดถึงเรื่อง
ของการพ้นทุกข์ดับทุกข์เลย แต่ของอย่างนี้ไม่ได้อยู่ตรงที่ต้องการมากแล้ว
จะได้เร็วต้องการน้อยแล้วจะได้ช้า ทุกสิ่งทุกอย่างจะสำเร็จพ้นทุกข์ได้หรือไม่
นั้น จะช้าจะเร็วย่อมขึ้นอยู่กับการกระทำสั่งสมบุญบารมีของเราเท่านั้น ไม่ขึ้นอยู่
กับอย่างอื่นเลย

ดังเช่นพระธรรมคำสอนของ สมเด็จโต พรหมรังสี ได้กล่าวไว้เป็นใจความสำคัญว่า


"หมั่นสร้างบารมีไว้...แล้วฟ้าดินจะช่วย"
"ลูกเอ๋ย... ก่อนที่จะเที่ยวไปขอบารมีจากหลวงพ่อองค์ใด
เจ้าจะต้องมีทุนของตนเอง คือ บารมีของตนลงทุนไปก่อน
เมื่อบารมีของเจ้าไม่พอ จึงค่อยขอยืมบารมีของคนอื่นมาช่วย
มิฉะนั้นเจ้าจะเอาตัวไม่รอด
เพราะหนี้สินในบุญบารมีที่เที่ยวไปขอยืมเขามาจนล้นตัว
เมื่อทำบุญกุศลได้บารมีมา
ก็ต้องเอาไปผ่อนใช้หนี้เขาจนหมด ไม่มีอะไรเหลือติดตัว
แล้วเจ้าจะไม่มีอะไรไว้ในภพหน้า
หมั่นสร้างบารมีไว้แล้วฟ้าดินจะช่วยเจ้าเอง
จงจำไว้นะ...เมื่อยังไม่ถึงเวลา เทพเจ้าองค์ใดจะคิดช่วยเจ้าไม่ได้
ครั้นถึงเวลาทั่วฟ้าจบดินก็ต้านเจ้าไม่อยู่ จงอย่าไปเร่งเทวดาฟ้าดิน
เมื่อบุญเราไม่เคยสร้างไว้เลย จะมีใครที่ไหนมาช่วยเจ้า...

(พุทธสุภาษิตท่านสอนไว้ว่า.."อัตตาหิ อัตตโนนาโถ-ตนนั่นแหละเป็นที่พึ่งแห่งตน")


ผมชอบท่อนนี้ที่สุดเลย เพราะอย่างนี้จึงเป็นเหตุให้เราต้องเพียรสร้างความดี
สังสมบุญบารมีกันต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน

หมั่นสร้างบารมีไว้แล้วฟ้าดินจะช่วยเจ้าเอง
จงจำไว้นะ...เมื่อยังไม่ถึงเวลา เทพเจ้าองค์ใดจะคิดช่วยเจ้าไม่ได้
ครั้นถึงเวลาทั่วฟ้าจบดินก็ต้านเจ้าไม่อยู่ จงอย่าไปเร่งเทวดาฟ้าดิน
เมื่อบุญเราไม่เคยสร้างไว้เลย จะมีใครที่ไหนมาช่วยเจ้า...

กราบสาธุ หลวงพ่อสมเด็จโต สาธุ สาธุ สาธุ

 

ตอนเด็กผมก็แบบล่องลอยแบบนี้เหมือนกัน อ่านมาก็รู้จากการอ่านคล้ายๆกัน เหลือแต่การปฎิบัติ
ๆแบบเรื่อยๆก็เลยยังไม่รู้ แต่ที่รู้ๆถ้าเราไม่หยุดทำ วันของเราต้องมาถึงบ้างล่ะน่า นิพพานคือจิต
ไม่มีกิเลสและความอยาก จิตที่ความดีและความชั่วไม่มีผลแล้ว จิตบริสุทธิ์เดิมแท้ที่ต้องมาเกิดและ
ต้องหาทางกลับที่เดิม แต่ตอนทำให้ถึงต้องทำดีตลอดและเกาะ
ความดีนั้นจนถึง ผมเหนื่อยเลยเพราะผมยังชั่วอยู่เยอะ 555