นั่งสมาธิ........ธรรมะหลวงปู่เทศก์

นั่งสมาธิ​

หัดนั่งสมาธิมันต้องนั่งขัดสมาด ขาขวาทับขาซ้าย มือขวาทับมือซ้าย ตั้งตัวให้ตรง ทำท่าอาจหาญต่อสู้กิเลส ทำใจให้กล้าหาญเด็ดเดี่ยว เวลานี้แหละเราจะนั่งสมาธิภาวนา ทำใจให้อยู่นิ่งแน่วอันเดียว ไม่ต้องส่งส่ายไปมาที่ไหน ไม่ต้องคิดนึกอะไรทั้งหมด เพราะเวลานี้เราจะทำสมาธิภาวนา ให้ตั้งจิตอย่างนั้น ถึงหากว่าไม่เป็นสมาธิแน่วแน่เต็มที่ แต่มันหยุดเป็นบางครั้งบางคราว สงบเป็นบางมื้อบางยาม ก็นับว่าเป็นการดีที่สุด


หัดสมาธิ คือ หัดให้เห็นจิตของตน เมื่อเห็นจิตของตนแล้วก็จับจิตให้ได้ ความคิดความนึกเป็นจิต คิดนึกส่งส่ายไปมาหน้า-หลัง ความปรุงความแต่งสารพัดทุกอย่าง อันนั้นเป็นจิต เราตั้งสติเอาไว้กับพุทโธ ให้แน่วแน่อยู่กับพุทโธอันเดียว ภาวนาว่าพุทโธๆ อยู่ในใจไม่ต้องออกปากหรอก ให้มันอยู่ในจุดเดียว จิตเป็นของไม่มีตัวมีตน เมื่อนึกถึงพุทโธก็อยู่ตรงพุทโธนั่นแหละ ให้ความคิดความนึกนั่นแหละอยู่กับพุทโธ อย่าให้ส่งไปนอกจากพุทโธ เอาอันเดียวเท่านั้น เมื่อจิตมันอยู่ในพุทโธ ทีนี้ก็เห็นจิต มันอยู่นิ่งแล้ว จิตมันอยู่ได้ทั่วไปอยู่ที่ไหนก็อยู่ได้ อยู่ที่ปลายมือ ปลายเท้า ที่ศีรษะอยู่ไหนๆ ได้หมด อยู่ที่อวัยวะสิ่งใดได้ทั้งนั้นแหละ แต่ว่าเราเอาพุทโธไว้เป็นจุดศูนย์กลาง ให้จิตอยู่ในนั้นเสียก่อน โดยนึกเอาพุทโธไว้ที่นั้น


ครั้นเมื่อนึกเอาพุทโธคุมจิตให้อยู่ในพุทโธอันเดียว ไม่ให้ส่งส่ายไปในอะไรหมด มันอยู่ในอำนาจของตนแล้ว จิตนั้นจะรวมเข้าไปเป็นหนึ่ง ที่เป็นหนึ่งนั่นแหละคือจิต มันไม่มีสองแล้ว มันรวมเข้าไปเป็นหนึ่งคือ เป็นกลาง คำว่า มันรวมเป็นกลาง ก็คือ ใจ จิตกับใจก็อันเดียวกันนั่นแหละ แต่หากพูดกันคนละอย่าง ลักษณะอาการส่งส่ายเรียกว่าจิต รวมเป็นหนึ่งเข้ามาเรียกว่าใจคราวนี้จับให้ได้ พระพุทธเจ้าทรงเทศนาว่า จิตอันใดใจอันนั้นเหมือนกัน แต่ว่าพูดลักษณะต่างกัน


เมื่อจับใจได้แล้ว ให้มันอยู่นิ่งอันเดียวเช่นนั้น มันจะอยู่ได้นานสักเท่าไรก็อยู่เถิด ไม่เป็นอะไรหรอก พระพุทธองค์ท่านบำเพ็ญบารมีมา ๔ อสงขัยแสนกัลป เมื่อทรงเป็นพระสิทธัตถะราชกุมารอยู่พระองค์ทรงหาจิตอยู่ถึง ๖ ปี นี่เรามาทำประเดี๋ยวประด๋าวเท่านั้นไม่ถึงเสี้ยวหนึ่งของพระพุทธเจ้า ฉะนั้นให้มันอยู่นิ่งเป็นกลางเช่นนั้นไปเถิดอยู่ได้นานสักเท่าไรมันอยู่ไปเอง เมื่อมันจะออก (จากความเป็นกลาง) มันก็ออกไปเองเราไม่ได้ให้มันออก เป็นของยากนักที่ผู้จะรู้จิตของตน ยากนักที่จะคุ้มครองมันไม่ได้ใช้เชือกผูกมันหรอก ตกลงว่าถ้าหากมันอยู่อันเดียวแล้วมันจะเป็นใจ ผู้ใดถ้าเข้าถึงใจได้แล้วคนนั้นชอบใจที่สุด คนนั้นหาได้ยากที่สุด เรียกว่าคนวิเศษที่สุด พิเศษกว่ามนุษย์ธรรมดาสามัญเหตุนั้นต้องตั้งใจให้มันแน่วแน่ ให้เชื่อมั่นลงอันเดียวนี้แหละ ทำสมาธิต่อไป

 

ขอมอบสิ่งดีๆ ให้แก่เพื่อนนะคะ ขอให้มีความสุขมากๆคะ..........

ขอบคุณทุกๆท่านที่มาอ่านธรรมะที่ kob ให้ และร่วมอนุโมทนาบุญ ขอให้ทุกท่านมีความสุขมากๆ นะคะ......

[music]http://palungjit.org/attachments/a.30409/[/music]​