"ท่านแม่ทั้งสาม" (พระครูธรรมธรเล็ก วัดท่าขนุน)

​

"ท่านแม่ทั้งสาม" ​

เมื่อกล่าวถึงท่านแม่ทั้งสาม ต้องบอกว่าพวกเราชาตินี้กำพร้าแม่ เพราะว่าท่านแม่ลงมาเกิดครั้งสุดท้ายสมัยรัชกาลที่ ๕
ถามแม่ว่า ทำไมจึงไม่ลงมาอีก ? แม่บอกว่า "ชาตินี้พ่อแกจะมาสร้างเนกขัมมบารมี ถ้าลงมาพ่อจะบวชไม่ได้"

นับตั้งแต่ยุคสมัยพระเจ้าพรหมมหาราชเป็นต้นมา ในสมัยนั้นขอมดำครองเมือง ขับไล่คนไทยถอยร่นไปอยู่ในป่า
แล้วยังบีบให้ส่งส่วยทุกปี เมื่อคิดจะกู้ชาติจากขอมดำ ก็จำเป็นต้องใช้กำลังพลทั้งหมดที่มี กลายเป็นว่าแม้กระทั่งผู้หญิงก็ต้องออกรบทั้งหมด
ในสมัยนั้นท่านปู่เป็นผู้ที่อยู่ในศีลกินในธรรม ถ้ากล่าวถึงเรื่องรบ ปู่ฟังแต่ไม่ได้ยิน ก็เลยต้องไปพูดกับย่า
กลายเป็นว่าผู้นำทัพสมัยนั้นกลายเป็นผู้หญิง กลายเป็นแรกเริ่มของคำว่าแม่ทัพตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

ท่านแม่ทั้งสามออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมา แต่ละท่านล้วนแล้วแต่มีฝีมือในการรบมาก คู่ต่อสู้เผลอเมื่อไรตายเมื่อนั้น
คราวนี้การที่ท่านเกิดมาสร้างบารมีร่วมกับหลวงพ่อ สามท่านรักกันมาก มักจะมาเป็นชุดเดียวกัน
พูดง่าย ๆ ก็คือ เกิดในยุคสมัยเดียวกัน ต่อให้เกิดคนละพ่อ คนละแม่อย่างไรก็ตาม ถึงเวลามาอยู่ด้วยกัน แล้วก็รักกันยิ่งกว่าพี่น้องที่เกิดร่วมท้องกันเสียอีก

พวกเราทั้งหมดส่วนใหญ่จะเป็นลูกแม่ใหญ่กันมาก เกิดเป็นลูกแม่กลางกับลูกแม่เล็กน้อยหน่อย แต่ไม่ว่าจะลูกแม่ไหนก็ตาม
สมัยนั้นจะได้รับความรักเสมอหน้ากันหมด ไม่เหมือนสมัยนี้ยังมีการแบ่งลูกเมียหลวงเมียน้อย สมัยนั้นไม่มี
เพราะว่าทุกคนที่เกิดมาคือกำลังสำคัญของประเทศชาติ บุคคลที่เป็นผู้ใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
ถ้าเห็นเด็กลำบากก็ต้องช่วยเหลือ ช่วยเลี้ยงดู ลักษณะสังคมอย่างนั้นกลายเป็นสังคมในฝันไปแล้ว
สมัยนี้ตัวใครตัวมันเสียเยอะ หรือไม่ก็ต้องอาศัยโรงเลี้ยงเด็ก อยากจะให้เลี้ยงก็เลี้ยงได้ แต่ต้องจ่ายเงินมาด้วย

ท่านแม่ทั้งสามไม่ได้ลงมาในชาตินี้ เพราะหวังให้หลวงพ่อสร้างเนกขัมมบารมี บุคคลที่สร้างบารมีคู่กันมา
ถ้าเจอหน้ากันจะอยู่ไม่ได้ อย่างภรรยาของพรานกุกกุฏมิตร เธอเป็นลูกของเศรษฐี อยู่บนปราสาทชั้นที่เจ็ด
พอเห็นนายพรานแบกเนื้อมาขายในตลาดเท่านั้นแหละ หนีตามไปเลย..! เพราะเขาจำของเขาได้

บุพเพสันนิวาส คือ ความผูกพันกันข้ามชาติข้ามภพ คราวนี้ผูกกันนาน ผูกกันมาหลายชาติหลายภพ ยิ่งผูกกันมากเท่าไร ความรู้สึกก็ยิ่งแรงมากเท่านั้น
ในเมื่อไม่สามารถที่จะลงมาเกิดได้ เพราะต้องให้หลวงพ่อท่านสร้างเนกขัมมบารมี ท่านก็เลยปฏิบัติข้างบนแทน แรก ๆ แม้ว่าหลวงพ่อจะปฏิบัติจนพ้นไปแล้ว
แต่ท่านแม่ทั้งสามก็ยังไม่ยอมปฏิบัติเพื่อมรรคผลของตนเอง เพราะเป็นห่วงลูก

ถ้าว่ากันตามกฎเกณฑ์และระยะเวลาเดิมแล้ว พวกเราจะต้องลงมาเกิดใหม่อีก โดยเฉพาะเกิดในสมัยพระศรีอาริยเมตไตรย
แต่เมื่อหลวงพ่อท่านเปิดการสอนมโนมยิทธิ จนกระทั่งลูกหลานจำนวนมากสามารถทำได้ พิสูจน์เกี่ยวกับนรก สวรรค์ พรหม นิพพานได้
มีทานบารมีโดยเฉพาะสังฆทานเป็นปกติ ท่านแม่ก็ไว้วางใจ เพราะอย่างน้อย ๆ ลูกของท่านมีสุคติเป็นที่ไปอย่างแน่นอน
ถ้าขึ้นไปอยู่ข้างบนเมื่อไร ก็ไม่ต้องลงมาเกิดใหม่อีก สามารถปฏิบัติต่อข้างบนได้เลย เพราะเลือกหนังสือเดินทางได้ถูกประเภทแล้ว
ก็คือ ประเภทไปนิพพาน ในเมื่อเลือกได้ถูกประเภท ถึงแม้จะยังไปไม่ได้ ก็ขึ้นไปต่อที่ข้างบน
ท่านแม่ทั้งสามก็เลยตัดใจ ละความปรารถนาที่จะเกิดอีก บำเพ็ญอยู่ข้างบนไม่นาน ก็เข้าสู่นิพพานไป

ดังนั้น..เวลาที่เราบูชาท่านแม่ทั้งสาม ให้เราตั้งใจว่าเราบูชาพระ คือ พระอรหันต์ แต่การที่เราจะตั้งบูชาท่านให้เหมาะสม
ถ้ามีหิ้งเล็กแยกท่านต่างหากได้เลยจะดี แต่ถ้าไม่สามารถแยกต่างหากได้ ให้ตั้งต่ำกว่าพระสงฆ์
ป้องกันคนจะปรามาสและเกิดโทษแก่ตัวเอง เพราะคนที่ไม่รู้มีมาก

ท่านแม่รุ่นนี้ใส่ชื่อจริงไว้ด้านหน้า และชื่อที่เรียกกันภายในไว้ด้านหลัง แต่ว่าลูกจริง ๆ จะเรียกกันว่า
แม่ใหญ่ แม่กลาง แม่เล็ก คาดว่าลูกศิษย์สายหลวงพ่อน้อยคนนักที่จะรู้จักแม่ได้ครบถ้วน
รู้จักไม่ครบไม่พอ..เรียกมั่วอีกต่างหาก ก็เลยกลัวว่านาน ๆ ไปจะกลายเป็นจำผิดกันไปเรื่อย จึงต้องใส่ชื่อกำกับไว้ด้วย

พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงบ่าย ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันอาทิตย์ที่ ๔ เมษายน ๒๕๕๓

ที่มา : http://www.watthakhanun.com/webboard...ead.php?t=1787

หมายเหตุ : ท่านแม่ศรี (แม่ใหญ่) มีพระนามเต็มว่า พรรณวดีศรีโสภาคย์ (องค์ที่มือถือดอกบัว)
ท่านแม่จิตร (แม่กลาง) มีพระนามเต็มว่า จิตราวดีศรีโสภาคย์ (องค์ที่มือถือพวงมาลัย)
ท่านแม่ประภาศรี (แม่เล็ก) มีพระนามเต็มว่า ประภาวดีศรีโสภาคย์ (องค์ที่มือถือพัด)

*************************************************************

 

ขอบคุณพี่พรศักดิ์ที่เอื้อเฟื้อภาพ​

โอวาทท่านแม่ศรี​

"แม่รักลูก รู้ว่าลูกเบื่อโลก เพราะโลกนี้เป็นทุกข์ แต่แม่ขอให้ลูกอดทนเข้าไว้
"ทุกข์"ก็ขอให้รู้ว่าทุกข์ อย่าเศร้าโศก อย่าให้ใจเป็นทุกข์ไปด้วย ต้องเข้มแข็งไว้ ลูกมีหน้าที่จะต้องทำ​

ลูกเอ๋ย ดูพ่อของลูก(หลวงพ่อฤาษีฯ)ซี ต้องทนทุกขเวทนามากกว่าลูกอีก แต่พ่อของลูกยังอยู่
เพราะต้องการช่วยเหลือมนุษย์และพระศาสนา ให้คนที่ยัง"ไม่รู้"ทุกข์ ให้รู้ทุกข์อย่างเราด้วย
ลูกรักของแม่ ลูกต้องอดทนต่อไปนะลูกรัก....."​

"ลูกทุกคน อย่าร่าเริงจนเกินไป จงอย่าทำจิตใจหดหู่ เมื่อกฎแห่งกรรมมาถึง เราจะต้องสู้เพื่อหักล้างในการเกิด เราจะไม่เกิดอีกต่อไป!!!
ขอให้ลูกทุกคนจงรักษากำลังใจ ทรงไว้ซึ่งความดีตามกำลังของจิต ความดีใด ที่องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า
ทรงแนะนำไว้แล้ว ขอลูกทุกคนจงนำไปประพฤติปฏิบัติ รักษากำลังใจไว้เพื่อพระนิพพานโดยเฉพาะ ​

ไฟร้ายที่จะไหม้ใจของเรา คือ ราคะ-โทสะ-โมหะ จงอย่ามีในจิตของลูก"​

ที่มา : เว็บพุทธภูมิดอทคอม
http://www.buddhapoem.com/index.php?...e=7&No=1309790<!-- google_ad_section_end -->

 

​

โอวาทท่านแม่ศรี

ทางที่จะไปพระนิพพานได้สะดวก มี คือ ไม่สนใจในร่างกาย ไม่ติดในร่างกายเมื่อใดก็เมื่อนั้น ที่ทุกคนไปไม่ได้เพราะติดในร่างกาย ถ้าไม่มีร่างกายตัวเดียวมันก็ไป แต่ทุกคนไม่ต้องเร่งรัดหรอกนะ ถึงเวลามันไปเองแหละลูก ไอ้ที่เราทำไว้ให้มันดีต่อไปเรื่อยๆ อย่าเพี้ยนเสียก่อนก็แล้วกันนะ ไม่มีอะไรหรอก ทุกคนแหละนะแม่ว่า บุญเราก็มากเหลือเกิน เหลือล้นแล้ว รอเวลาที่จะไปเท่านั้น เข้าใจไหม ถ้าไม่เพี้ยนเสียก่อน มีข้อแม้นะ แต่ถึงแม้จะเพี้ยนก็ไม่เป็นไร บั้นปลายก็กลับได้ เรื่องกฎของกรรมใครจะห้ามได้ เรามาถูกทางแล้ว ทางนี้ลัดที่สุด จะเฉไฉไปทางไหนอีกล่ะลูก พ่อเหนื่อยเพราะอะไร ที่ท่านต้องเหนื่อยเพราะอะไร เพราะพวกเราทุกคนใช่ไหม ต้องมาสอนๆทุกวัน เพราะอะไร เพราะพวกเราทุกคน พ่อจึงต้องสอนทั้ง ๆ ที่ป่วยก็ยอมทน

แต่บางคนทำเหมือนไม่รักพ่อ เอ็งคิดดูสิ พ่อป่วยยังกวน ไม่รู้จักกาลเทศะ เราควรจะช่วยกัน อะไรที่ไม่ควร อย่ากวนเป็นดี ถึงเวลาแล้วเจริญกรรมฐานเสร็จก็รีบกลับ เอ็งต้องเข้าใจนิสัยพ่อนะ ถ้าเรายังนั่งอยู่พ่อก็ต้องนั่งอยู่ถูกไหม ถ้าทุกคนยังนั่งอยู่ ท่านก็นั่งอยู่เพราะอะไร เพราะด้วยความเมตตาสงสารอยากสงเคราะห์ แต่ถ้าทุกคนลุกออกไปให้หมด ขอถามหน่อยซิ ถ้าไม่มีคนคุยจะคุยกับใคร ถ้าเราต้องการจะให้พ่ออยู่นาน ๆ ต้องช่วยกันถนอมพ่อ แม่ลงมาไม่ได้ พ่อลงมาคนเดียวก็ต้องช่วยกัน พ่อจะเป็นคนพาพวกเอ็งขึ้นไป แม่อย่างน้อยก็มีหน้าที่มาบอกใครจเชื่อก็เชื่อ ใครไม่เชื่อจะมีสิทธิ์ทำอะไรได้ไหมทำอะไรพวกเอ็งได้ไหม ทำไม่ได้ ฉะนั้นทุกคนต้องให้ความร่วมมือนะ อยากให้พ่ออยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทร อะไรที่จะทำให้พ่อสะดวก อะไรที่จะทำให้พ่อสบาย ทำเข้าไปเถอะลูก เวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว อย่านึกว่าพ่อจะอยู่กับเอ็งอีก ๑๐๐ ปีนะ อย่านึกนะ อย่าลืมนะ ขันธ์ ๕ เป็นสิ่งไม่แน่นอน ถ้าขันธ์ไม่ไหวล่ะท่านจะอยู่ไหม แล้วใครจะเป็นคนรับรองล่ะ ถ้าเราจะให้ท่านอยู่ เราต้องทำขันธ์ ๕ ท่านให้สะดวกสบาย ให้เหนื่อยน้อยที่สุด ฉะนั้นทุกคนอย่าได้กวนได้เป็นดี

แม่รู้ทุกคนต้องการกราบต้องการไหว้ ต้องการคุยกับพ่อ ลองนึกดูสิ พ่อคนเดียวลูกเป็นแสน ไหวไหมลูก แม่ก็อยากจะเตือนลูกเรื่องนี้ พูดกันแบบแม่แบบลูกนะ ใครที่คิดว่าเป็นลูกของแม่ก็ขอให้เชื่อฟัง ช่วยพ่อได้ อะไรที่จะไม่กวนพ่อได้เป็นดีที่สุด ธรรมะพ่อก็สอนหมดทุกคนไม่มีเหลื่อมล้ำต่ำสูง ไม่มีแนะนำคนนี้อย่างนี้ คนโน้นแนะนำต่างหาก มีไหม ทุกคนให้เท่ากันไหม ความรักแจกให้เท่ากัน

ฉะนั้น ทุกคนควรจะพอใจ พ่อให้ขนาดนี้แล้วควรจะพอใจ ไม่ใช่อะไรนิดหน่อยก็กวนไม่เข้าเรื่อง ถ้าทำให้หนักใจมาก ๆ ร่างกายไปไม่ไหว ฉันบอกได้คำเดียวนะ จะเอาพ่อเอ็งไป ไม่อยู่ ไม่รอละ ไม่รอเหมือนกัน มีประโยชน์อะไร สอนให้แล้วธรรมะ ทุกคนเอาไปปฏิบัติซิลูก บอกทางลัดที่สุด ทางไปนิพพานทางไหนพ่อบอกให้หมด สุดแต่พวกเราจะเดินหรือไม่เดิน พวกเราต้องช่วยกัน ถ้าจะเอาพ่ออยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรนะ ถึงเวลาพักให้พัก อย่ากวนนะ เสร็จจากการเจริญพระกรรมฐานก็กลับบ้าน อย่านั่งอยู่ซิลูก บางครั้งแม่เห็น เข้าใจ ขอนั่งคุยอีกหน่อยนะ แต่ไม่นึกไม่รู้ว่าการที่เรานั่งอยู่นั้น พ่อลุกไปไหนไม่ได้หรอก ท่านก็ต้องสงเคราะห์เรา ท่านต้องคุยกับเราเพราะอะไร ท่านเมตตาเห็นเด็กๆดื่นๆมานั่งใช่ไหม ฉะนั้น ทุกคนลุกออกไปให้หมด พ่อไม่เห็นใครพ่อจะคุยกับใครล่ะ พ่อก็ขึ้นไปนอน การนอนจะได้เป็นการพักผ่อน อย่าลืมนะ นั่งตรงนี้ ๖ - ๗ - ๘ ชั่วโมง คนธรรมดาทำได้ไหม ให้คิดเอาปัญญาเราคิดสักนิดหนึ่ง

แม่เชื่อว่าทุกคนเป็นลูกแม่ ฉะนั้นที่แม่พูดวันนี้แม่เชื่อเหมือนกันว่าทุกคนจะต้องปฏิบัติตามที่แม่แนะนำนะ แม่เชื่อว่าทุกคนเป็นลูกของแม่ แม่ถึงมาแนะนำต้องการให้ลูกเห็นใจพ่อทุกคนอยากให้พ่ออยู่นานๆใช่ไหม แต่ทำไมไม่ถนอมพ่อ ทำเหมือนพ่อเป็นคนใช้ อะไรนิดหน่อยต้องเข้าไปกวนมันไม่ถูก สิ่งที่วิเศษสุด คือ ธรรมะ เข้าใจไหม ธรรมะที่ท่านให้วิเศษแล้วลูกทุกคนเอากลับไปคิดนะ แม่อยากเตือนเท่านี้แหละลูก พูดง่ายๆ เรามาเติมเท่านั้นเองของเก่าเรามีอยู่แล้ว ฉะนั้นทุกคนมีสิทธิ์ไปแน่นิพพาน อยากไปกันไหมล่ะ ถ้าอยากไป ทำเข้าขวนขวายเข้า ทุกคนน่ะมีวาระของตัวเอง ได้ไปแน่ เรามาถูกทางแล้วทางนี้ไม่ผิดแน่ แม่รับรอง เพราะฉะนั้นตั้งใจทำเข้าเถอะลูกนะ

แล้วก็จำที่แม่บอกไว้ด้วยนะ อย่ากวนพ่อเลย เห็นใจเถอะ ถ้าไม่รู้ว่าพ่อทำทุกอย่างเพื่อเรา จงรู้ไว้ว่าพ่อทำทุกอย่างเพื่อเราไม่ใช่เพื่อใครเลย ท่านจะละขันธ์ ๕ ทำไมท่านจะละไม่ได้ เมื่อไหร่ท่านก็ไปได้ แต่ทำไมท่านไปไม่ได้ล่ะ เพราะท่านห่วงพวกเรา พวกเราตามท่านลงมา ท่านก็อยากเอาพวกเราไปให้หมด ให้ถึงที่สิ้นสุด เอาธรรมะให้ทุกคนได้รับรู้เอาไปปฏิบัติกัน แล้วไปกัน เราจะได้ไม่มาเกิดอีกแล้ว ท่านย่าก็ไม่มาแล้ว แม่ก็เหมือนกัน แม่ก็ได้แต่ช่วยดูช่วยได้แม่ก็ช่วย แต่ต้องไม่เกินกฏของกรรม

ฉะนั้น ทุกคนอย่าได้น้อยใจเลย บางคนก็เข้าไม่ถึง บางคนก็ไม่ได้เห็นไม่ได้คุย พ่อน่ะรักลูกทุกคนนะ แม่ขอยืนยัน อดีตก็เป็นอย่างนี้ อดีตท่านมีลูกมากอย่างนี้ และพ่อก็รักลูกเท่ากันทุกคน เพราะฉะนั้น ถ้าอันใดเป็นการแบ่งเบาภาระพ่อได้ ทำให้พ่อสบายทำเข้าไปเถอะลูกนะ ชาติสุดท้ายแล้ว พ่อก็ไม่มา แม่ก็ไม่มา ท่านย่าก็ไม่มา ท่านปู่ก็ไม่มา ไปอยู่กันที่โน่นนะลูกนะ แม่จะรออยู่ที่โน้น แม่จะรอเอาตามามองลูกๆทุกคน ฉะนั้นอย่าได้น้อยใจ

บางคนก็บอกว่า ขึ้นไปไม่เห็นแม่ อย่านึก แม่เห็นทุกคนแหละ ขอให้เข้าใจตามนี้ แต่บางคนกำลังใจไม่พอก็ไม่เชื่อมั่นในตัวเอง แต่แม่เห็นทุกคนนะ แม่ก็ช่วยได้แค่นี้แหละนะ ถ้าเป็นท่านย่าก็ด่าแล้วนะ เพราะอย่างท่านไม่ไหวหรอก ท่านบอกแล้ว เฉพาะลูกเฉพาะหลานเท่านั้น ใครจะเป็นลูกที่ดีของแม่ จะเป็นหลานที่ดีของย่า จงจำคำสั่งสอนของท่านย่าเข้าไว้ ระเบียบ วินัยเป็นสิ่งสำคัญ แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว พวกเราเป็นคนมีรเบียบวินัยทุกๆชาติ เราเป็นแบบนั้นฉะนั้นชาติเราอย่าให้เสียชาติเกิด ของเก่าเราเคยมีระเบียบวินัยก็มาก เข้าใจไหม ฉะนั้นระเบียบเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าไม่มีระเบียบวินัยจะอยู่กันรอดหรือ งานจะสำเร็จเรียบร้อยหรือ ใช่ไหมลูก ฉะนั้นเอากลับไปคิดนะ

ท่านย่าท่านดุอย่างนั้นเอง แต่ท่านใจดี ท่านดุเพราะอะไร เพราะรู้ว่าสันดานลูกหลานแต่ละคนน่ะไม่เหมือนกัน บางคนต้องดุ บางคนต้องด่า ทำเพื่อให้พวกเอ็งได้ดีทั้งนั้นแหละ ไม่ใช่เพื่ออะไรหรอก ท่านเหนื่อยเพราะอะไร ท่านย่าท่านบอกว่าท่านไม่กลับมาแล้ว ฉะนันใครจะไปนิพพานก็ขวนขวายเข้าลูก ธรรมะที่พ่อให้นะวิเศษสุดแล้ว ลัดที่สุดแล้ว ไม่มีทางไหนจะลัดอีก ถ้าลัดอีกก็อเจวีแหละลูก ลัดที่สุดแล้ว แม่เองแม่ยังไม่มีวิธีลัดแบบนี้เลยนะ นี่พวกเอ็งโชคดีที่สุดแล้ว

ทำจิตให้ตรง อย่าเฉไฉ เรามาตรงแล้วเดินให้ตรงทางไปเลย ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งสิ้น เดินให้ตรงทางเข้าไว้แล้วถึงพระนิพพานแน่นอน แม่ ท่านย่า ท่านปู่ จะยืนรออยู่หน้านิพพาน ล้อมพวกเอ็งเลย นี่มีอยู่หลายคนที่ขึ้นไปแล้ว พี่ ๆ น้อง ๆ หลายคนที่เขาไปแล้ว เขาไปยืนรอเราอยู่ ต่างเอาใจช่วยอยากให้น้องๆ ที่อยู่ข้างล่างขึ้นไปให้หมด ไปอยู่กันข้างบนให้หมด

ไม่ยากเลยลูก ทำเข้าไปเถิด ไม่เหลือบ่ากว่าแรง อย่าหนักใจ ทำใจให้เบาๆ เข้าไว้ อย่าคิดว่านิพพานเป็นของสูง ที่เราทำถูกทางแล้วทุกอยาง รอเวลาเท่านั้นเมื่อไหร่จะไป

ถ้าทุกคนคิดว่าจะไปพระนิพพานนะ แม่ให้สัญญา แม่จะมารับ แม่จะมารับพวกเอ็งทุกคนลูก แม่ให้สัญญา ฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่า วาระสุดท้ายเราจะไม่มีใครพาไป ไม่ต้องห่วง แม่จะพาไปเอง แม่รับปากนะ

แม่ขอให้พรทุกคนนะ ให้รวยๆ เข้าใจไหม ให้รวย ๆ ทุกคน อย่าขัดสนนึกอะไร หวังอะไร ขอให้สมหวัง แม่ขอวงเล็บสักนิดหน่อย ในทางที่ถูกในทางที่ชอบ ขอให้สมหวัง โดยเฉพาพระนิพพาน เราหวังไว้ก็มุ่งขึ้นไปสูงสุด อย่าได้ตกลงมาอีกเลยและทุกคนขออย่าได้เจ็บไข้ได้ป่วยโรคภัยที่มีอยู่ขอให้หายไปให้หมดสิ้นนะแม่ขอให้พรนะ "นิพพานนัง สุขัง"

ขอลูกทุกคนของแม่ ลูกทุกคนที่เคยเป็นที่รักของแม่ ชาตินี้ก็ยังเป็นที่รักของแม่ ขอให้ลูกของแม่ที่เป็นที่รักของแม่ทุกคน เข้าถึงซึ่งพระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ทุกคน...


กราบขอบคุณเนื้อหาและภาพประกอบจากเว็บแดนพระนิพพาน
http://www.danpranipparn.com/web/print.php?sid=28