ที่พึ่งอันถูกต้องของมนุษย์

ตามธรรมชาติของมนุษย์เรานั้น เป็นผู้มีจิตใจสูง เมื่อเกิดทุกข์ภัยขึ้นก็ย่อมแสวงหาที่พึ่งที่อาศัย เพื่อให้รอดพ้นจากทุกข์ที่เกิดขึ้นนั้น เหตุใดมนุษย์เราจึงจำต้องหาที่พึ่ง เรื่องที่พึ่งนี้มนุษย์เราได้ค้นคว้าหากันมาแต่ดึกดำบรรพ์แล้ว เพราะมนุษย์เราตั้งแต่เริ่มเกิดมา ก็พกเอาความกลัวประจำติดตัวมาด้วย ความกลัวของมนุษย์มีมากเท่าไร เป็นเหตุให้แสวงหาที่พึ่งมากเท่านั้น ในที่สุดแม้กระทั่งต้นไม้และภูเขาก็กลายเป็นที่พึ่งของมนุษย์เราได้ตามเหตุการณ์ สำหรับที่พึ่งกล่าวตามลัทธิพุทธศาสนานั้น ที่พึ่งที่ดีอย่างแท้จริงและมั่นคงนั้น ได้แก่ พระรัตนตรัย คือ พระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระสังฆเจ้า จัดว่าเป็นที่พึ่งอันดีเลิศ สามารถช่วยให้หมดทุกข์หมดภัย ตามข้อความในพุทธภาษิตยืนยันเอาไว้ว่า
พาหุง เว ยันติ........................ปัพพะตานิ วะนานะ จะ
อารามะรุกขะ เจตยะนิ..............มะนุสสา ภัยตัชชิตา
เนตัง โข สะระณัง เขมัง........... เนตัง สะระณะ มุตตะมัง
เนตัง สะระณะ มาคัมมะ............สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ
พวกมนุษย์ถูกภัยคุกคาม พากันยึดถือวัตถุเป็นอันมาก คือ ภูเขาทั้งหลายบ้าง ป่าไม้ทั้งหลายบ้าง อารามพฤกษาและเจดีย์ทั้งหลายบ้าง เป็นสรณะที่พึ่ง วัตถุมีภูเขาเป็นต้นนั้น มิใช่ที่พึ่งอันปลอดโปร่ง มิใช่ที่พึ่งอันสูงสุด มนุษย์จะมาพึ่งภูเขา ว่าเป็นสรณะที่พึ่งแล้ว จะพ้นจากทุกข์หาได้ไม่

โย จะ พุทชัช จะ ธัมมัญ จะ สังฆัญ ตะ สะระณัง คะโต
จัตตาริ อะริยะ สัจจานิ สัมนะปัญญายะ ปัสสะติ
ทุกขัง ทุกขะ สะมุบปาทัง ทุกขัสสะ จะ อะติกกะมัง
อะริยัญ จัฎฐังคิกัง มะคะคัง ทุกขูปะสะมะคามินัง
เอตัง โขสะระณัง เขมัง เอตัง สะระณะมุต ตะมัง
เอตัง สะระณะมาคัมมะ สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ
ส่วนบุคคลใดถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ว่าเป็นสรณะที่พึ่ง บุคคลนั้นย่อมเห็นอริยสัจจ์ทั้ง 4 คือ ทุกข์เหตุเป็นแดนเกิดขึ้นพร้อมแห่งทุกข์ การก้าวล่วงทุกข์เสียได้ และหนทางมีองค์ 8 ที่ได้ดำเนินถึงความดับทุกข์ได้ด้วยปรีชาอันชอบ พระรัตนตรัย มีพระพุทธเจ้า เป็นต้น และเป็นที่พึ่งอันปลอดโปร่ง เป็นสถานที่พึ่งอันสูงสุด มนุษย์มาถึงพระพุทธเจ้า เป็นต้นว่า เป็นสรณะที่พึ่งแล้ว ย่อมพ้นจากทุกข์ได้

อันนี้ก็ลอกมาอ่านแล้วเอาไปใช้ดีจริงๆ

 

พระศาสดาสอนด้วยว่า "ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน" มัวรอถุงยังชีพอดตายไม่รู้นะครับ ภัยพิบัติเกิดในวงกว้างรอเทวดา,ฟ้าดิน,ส่วนกลางมาช่วยอาจจะไม่ทันการเน้อ

 

ที่พึ่งในที่นี่ก็คงจะหมายถึง ที่พึ่งทางใจ หากใจมีหลักชัยเป็นที่ยึดเหนี่ยวอันถูกต้อง ก็จะก่อให้เกิดพลังใจในการทำสิ่งต่างๆให้สำเร็จได้ โดยไม่เปล่าประโยชน์ นับว่าไม่ได้ลึกซึ้งมากนัก แต่ถ้าตีความไม่แตกก็หลงมิใช่น้อย

 

ข้าพเจ้าจะถือเอาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นสรณะตลอดไป สาธุ
<wbr>­

 

ข้าพระพุทธเจ้า มีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง มีพระธรรมเป็นที่พึ่ง มีพระอริยสงฆ์เป็นที่พึ่ง สาธุ สาธุ สาธุ

 

ใช่ศาสนาไหนก็พึ่งได้ ไม่เถียง แต่หัวข้อเขาว่า "ที่พึ่งอันถูกต้องของมนุษย์" อ่านหัวข้อเปล่าน้อง แล้วแกงงหัวข้อรึไอ้น้อง ออกมาขวางไร้สาระ กวนเปล่า

 

เมื่อก่อนผมก็เคยคิดแบบน้องเลยนะที่ว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ส่วนหนึ่งก็ใช่นะ คิดได้ถูกแล้วแต่ไม่ทั้งหมด

จนเมื่อได้ปฏิบัติจริงๆจึงได้รู้ว่า แค่ตัวเองเป็นที่พึ่งของตนเองนั้นยังไม่พอ

พอไปนั่งในป่าคนเดียว ไอ้ที่ว่าตนเองแน่จึงได้รู้ว่าพ่อแก้วแม่แก้ว คุณพระคุณเจ้ามีจริง พึ่งแต่ตัวเอง คิดให้ตัวเองช่วยตัวเองไม่ได้เลย ก็ไอ้เรื่องความกลัวเนี๊ยแหละ กลัวสารพัด มีมาให้กลัวกันจริงๆ จึงต้องมีที่พึ่งทางใจส่วนหนึ่ง ก็คุณพ่อแม่ คุณครูอาจารย์ คุณพระรัตนตรัยนี่ล่ะใจชื้นขึ้น และก็ได้วิชาที่ท่านสอนนั่นแหละช่วยรอดมาหลายหน จึงได้ระลึกว่าเป็นบุญคุณท่านแท้ เพราะจะทำอะไรก็จะนึกถึงท่านเหล่านั้นก่อนที่จะลงมาปฏิบัติ ก็ได้ผลดังคำท่านว่าจริง

 

เริ่มแรกเลย หากไม่มีพื้นฐานศรัทธาที่พึ่งอันประเสริฐ
โดยมรรคาทางดำเนินไป คือ มีสัมมาทิฏฐิ ต่อคุณพระรัตนตรัย

จะกล่าวว่า ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน (อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ)
ก็ย่อมไม่ใช่ทางอันโดยชอบ หรือไปในแนวทางที่ผิด ก็ย่อมได้

ทีนี้สำหรับ "อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภํ"
คือ บุคคลมีตนฝึกดีแล้ว(จิต) ย่อมได้ที่พึ่งที่ได้ยาก

ก็เพราะโดยพื้นฐานแล้ว มีความเชื่อมั่นศรัทธาในคุณพระรัตนตรัย
จึงจะได้ชื่อว่า "มีตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" ด้วยการฝึกฝนพากเพียร
ในการดำเนินตามแนวทางแห่งมรรค8 คือ มัชฌิมาปฏิปทา

จนบรรลุถึงจุดหมายปลายทาง คือ พระนิพพาน
จึงได้ชื่อว่า "อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลฺลภ"
คือ "จิตที่ฝึกดีแล้วนั้นแล เป็นที่พึ่งที่หาได้ยาก"
และนั่นก็หมายไปถึง การบรรลุในอรหันตผล สิ้นเชื้อแห่งการเกิด

 

บางคนอาจจะบอกว่า "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน"
แต่แท้จริงแล้ว กลับไปยึดในสรณะ ที่ไม่เป็นแก่นสาน ของการปฏิบัติ
ยึดอะไรๆ ต่ออะไร มั่วตั๊วไปหมด หลายๆอย่าง รวมๆกัน มีสรณะที่ไม่เด่นชัดกับที่พึ่งอันประเสริฐในตน

ก็เหมือนคนที่มีหลักลอย เปรียบได้ว่าเป็น "ไม้หลักปักเลน" "รักพี่เสียดายน้อง" หลากหลายมาตรฐาน

นี่หมายไปถึง กับผู้ที่จะปฏิบัติเพื่อเข้าสู่กระแสนิพพาน หรือกระทำนิพพานให้ชัดแจ้งในตน