ที่พึ่งตลอดชีวิต...หลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม

ถ้ามีพระประจำใจ มีพระประจำกายแล้ว
ท่านจะมีที่พึ่งตลอดชีวิต จะไม่ขัดข้อง ไม่ต้องหมองใจ
ไม่เศร้าโศกเสียใจแต่ประการใด
จะเกษมสำราญชื่นบานวัฒนาสถาพร

คนที่ขาดที่พึ่ง คือ คนที่ไม่มีทางเดิน ทางตันหมดแล้ว
อับเฉาอับจนหมดอาลัยตายอยาก
ปัญญาก็ไม่เกิดขึ้นกับคนประเภทนั้น
ปัญญาจะเกิดขึ้นได้ คนนั้นต้องมีหนทาง
คนนั้นต้องหาที่พึ่ง โดยทานมัย สีลมัย และภาวนามัย ๓ ประการนี้
ท่านจะพบของดีในจิตใจของท่าน
ท่านจะไม่เศร้าหมองใจ นึกถึงทานเมื่อใดก็ปลื้มใจเมื่อนั้น
ด้วยเหตุที่เราได้มีโอกาสบริจาคทาน
ได้มีโอกาสบำเพ็ญศีล ได้มีโอกาสเจริญกุศลภาวนากับเขาบ้าง
จะได้มีนิสัยปัจจัยเป็นสันดานติดตัวไป

ในชีวิตจิตใจของท่านแต่ละชีวิตที่ผ่านมา
เราจะเห็นแต่ความทุกข์ความยาก มีแต่ความลำบากตลอดรายการ
ในเมื่อเฒ่าชราแล้วท่านจะขาดที่พึ่ง
ท่านจะว้าเหว่เหมือนข้าราชการที่ปลดเกษียณหาที่พึ่งไม่ได้
จะพึ่งลูกพึ่งหลานก็แลเหลียวเปลี่ยวใจ เป็นที่พึ่งไม่ได้ทั้งนั้น
จะพึ่งได้ชั่วคราวเมื่อมีชีวิตอยู่ด้วยกันเท่านั้น
คำพังเพยว่าไว้ "สู้ไม้เท้าอันเดียวก็ไม่ได้"
ท่านทั้งหลายเอ๋ย โปรดหาที่พึ่งเสียแต่บัดนี้เถิด
อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ ฯ ตนเท่านั้นเป็นที่พึ่งแห่งตน

การเจริญวิปัสสนากรรมฐานเป็นที่พึ่งของตัวเองได้
มีสติเป็นเรือนจิต ใช้ชีวิตเป็นเรือนใจ
ใช้ปัญญาเป็นแสงสว่างสองทางเดินไปเถิด
จะได้ล้ำเลิศในชีวิตของท่าน
มีความหมายอย่างแท้จริง
ใครจะท้วงติงพระพุทธเจ้าคงไม่ได้
นอกจากคนถ่อยผู้ไร้ปัญญา
เหมือนโตเทยยพราหมณ์เถียงพระพุทธเจ้าไม่พัก
เป็นเศรษฐีมีเงินเป็นพันล้าน
ได้ตายแล้วไปเกิดเป็นสุนัขอยู่ในบ้านลูกชาย
เฝ้าสมบัติเก่า ใครมาก็เห่า
พระพุทธเจ้าผ่านมาก็เห่าอีก
ท่านจึงว่า โตเทยยพราหมณ์เอย
อย่าเห่าเราเลย ทำนองนี้เป็นต้น
นี่แหละอำนาจโมหะ ตายไปต้องเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน
นี่แหละคนห่วงสมบัติ มีสมบัตินึกว่าจะช่วยได้ มันเป็นไปไม่ได้หรอก

คนเราเดี๋ยวนี้คิดเข้าข้างตัวเอง เอาแต่อารมณ์มาข่มจิต
ใช้ชีวิตด้วยโลภะ โทสะ โมหะ
คนนั้นหาที่พึ่งไม่ได้เลย เป็นเศษมนุษย์ บุรุษโคมลอย
ไม่ใช่มนุษย์แท้ หาหลักแหล่งไม่ได้
เรียกว่า สัมภเวสี จิตใจกวัดแกว่งฟุ้งซ่านหากิเลสเป็นอารมณ์
แสงสว่างไม่มี ท่านจึงหาพระไม่พบ

พระอยู่ในใจท่าน ต้องมีปัญญาสดับตรับฟัง
มีศรัทธาเชื่อถือจุดหมาย คือ ความดี
และมีความคิดอ่านเขียนเรียนวิชาไว้ เป็นหลักฐานสำคัญของชีวิต
นอกเหนือจากนั้น จิตก็มีภาวนา เจริญวิปัสสนากรรมฐาน
ได้ผลขึ้นมาในสันดานของตน จิตกมลที่เศร้าหมองหายไป
จิตของท่านก็มีปัญญา แสงสว่างส่องทางมรรคมรรคา
จะเดินทางไม่ผิดในชีวิตตลอดกาล

พระคือใจเย็น พระคือใจเป็นสุข ไม่ทะเลาะวิวาทกัน
ไม่อาฆาตเคียดแค้นริษยากันแต่ประการใด
คนนั้นเป็นพระได้ ไม่จำต้องกล่าวว่าบวชในพระธรรมวินัยนี้เท่านั้น
ญาติโยมสาธุชนพุทธบริษัทก็เป็นพระได้
มีจิตใจประเสริฐ นึกถึงทานที่บริจาคแล้วก็ชื่นใจ
นึกถึงศีลที่รักษาไว้ก็ดีใจ
ชื่นใจว่าเป็นมนุษย์สมบูรณ์แบบ
นึกถึงภาวนาเมื่อใดจิตใจก็ชื่นบานเมื่อนั้น
นั่นแหละพระใจประเสริฐอยู่ให้บังเกิดผล

คนประเภทที่เป็นพระอยู่ที่ไหนก็อยู่ได้
กินก็สบาย นอนก็สบาย เลี้ยงก็ง่าย ไม่หัวดื้อหัวรั้น
ถ้าพบพระในจิตใจของท่านเองแล้ว
ท่านจะรู้ได้โดยปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิฯ
รู้ด้วยตัวของท่านเองว่า ท่านเป็นพระหรือไม่
จิตใจอาฆาตใครไหม มีอโหสิกรรมกันหรือเปล่า
คนเราจะต้องมีอโหสิกรรมก่อนแผ่เมตตาเสมอ
ให้อภัยกันได้ คนนั้นจะเป็นพระด้วยใจประเสริฐล้ำเลิศทุกประการ

คนจะค้นพบพระได้ ต้องเจริญวิปัสสนาอย่างเดียว จึงจะพบ
เพราะพระอยู่ในใจของท่าน
ค้นอย่างไรใช้เหตุอะไรมาค้น
ต้องมีสติไปค้นจิต ควบคุมจิต ดูฤทธิ์เดชของจิต
ซึ่งมันเลวร้ายหลั่งไหลไปสู่ที่ต่ำ
คือ สติปัฏฐาน ๔ เป็นตัวปฏิบัติ

พระประจำกายประจำใจท่านนั่นแหละคุ้มภัยได้
ท่านจะไม่เดินไปหาภัยร้าย
ท่านจะไม่เดินไปสู่ความหายนะ
ท่านจะไม่เดินไปหาอบายมุข
ท่านจะมีความสุขไม่เลวร้ายในสังคม
นั่นแหละพระประจำใจประจำบ้านของเรา
เราก็มีความสุขในบ้านของเราเอง อันนี้เป็นบุญวาสนาอันหนึ่ง
เราท่านทั้งหลายมีพระประจำใจเถิด

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ ดีนะค่ะ บางวันจิตตก พอมาอ่านแล้วทำให้ได้สติว่าเราต้องอดทนและอภัยสิ่งที่เกิดขึ้นมาจากการกระทำของผู้อื่น และพยายามเข้าใจคนอื่น