ทางสายเอกโดย หลวงพ่อพระราชพรหมยาน ตอน พระนิพพานไม่สูญ

ทางสายเอกโดย หลวงพ่อพระราชพรหมยาน ตอน พระนิพพานไม่สูญ



ท่านนักปฏิบัติได้กำหนดกรรมฐานในอุปสมานุสสตินี้แล้ว ท่านอาจจะต้องประสบกับปัญหายุ่งสมองในเรื่องพระนิพพานอีกตอนหนึ่ง เพราะบรรดานักคิดนักแต่งทั้งหลายได้พากันโฆษณามาหลายร้อยปีแล้วว่า พระนิพพานเป็นสภาพสูญ

อันนี้น่าจะเกิดจากความเข้าใจผิดอะไรกันสักอย่าง เพราะมีพระบาลีบทหนึ่งว่า “นิพพานัง ปรมัง สูญญัง” แปลว่า นิพพานเป็นธรรมว่าอย่างยิ่ง ท่านอาจจะไปคว้าเอา ปรมัง สูญญัง โดยเข้าใจว่า สูญโญ เข้าให้ เรื่องถึงได้ไปกันใหญ่ เรื่องนิพพานสูญหรือไม่สูญนี้ผู้เขียนไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วย เพราะเถียงกันไปก็หาเรื่องจมอยู่ในวัฏฏะเปล่าๆ เป็นเหตุของทุกข์ เจ้าทุกข์นี้เข็ดหลาบมันเหลือเกินแล้ว

มันไม่เมตตาปรานีใครเลย อยากก็ทุกข์ ไม่อยากก็ทุกข์ แต่ทุกข์เพราะไม่อยากเบากว่าทุกข์เพราะอยาก เลยสมัครใจเป็นพวกไม่ค่อยอยาก ถึงแม้จะตัดอยากไม่หมดก็ค่อยๆ ลดความอยากลง พอลืมตาอ้าปากเห็นพระจันทร์พระอาทิตย์ได้กะปริบกะปรอย เท่านี้ก็ครึ้มใจพอดูอยู่แล้ว ไม่ดิ้นรนจนสายเปลขาดหรอก ได้เท่าไรเอาเท่านั้น สบายใจดีแล

เรื่องของการเห็น
การโต้เถียงนิพพานสูญหรือไม่สูญระหว่างปุถุชนคนที่หนาด้วยกิเลสอย่างผู้เขียน กับเพื่อนรักเพื่อนเกลอผู้มีกิเลสหนาเหมือนกันนี้มีมานานแล้ว ตั้งแต่เรียนนักธรรมและเรียนบาลี จนแปลหนังสือได้เปะปะๆ กรรมการยกย่องว่าเป็นเปรียญ แปลว่าผู้รอบรู้ ก็ไม่เห็นมันหมดโง่สักที ไม่เห็นรู้อะไรจริง ยังโง่ดักดานอยู่จน

ทุกวันนี้ เรื่องนิพพานนี้เถียงกันมาหลายร้อยวาระ เถียงในที่ประชุมก็เถียง เถียงนอกวังเวียงก็เถียง เถียงกันบนธรรมาสน์เทศน์ก็เถียง เถียงกันจนเพื่อนคู่เถียงตายไปแล้วหลายสิบคน ผู้เขียนนี้ก็เกือบสิ้นลมปราณหลายครั้งหลายคราวมาแล้ว ตอนนี้แก่แล้วไม่หาคู่เถียง ไปเปิดหนังสือดูทีไรตำราท่านก็ว่านิพพานไม่สูญ

ท่านยืนยันว่านิพพานนั้นว่างจากกิเลสตัณหา ไม่มาเกิดในชาติภพที่มีกิเลสตัณหาอีกเท่านั้น เป็นอารมณ์จิตที่บริสุทธิ์ผ่องใสเกินอำนาจกิเลสตัณหาจะดึงมาไว้ในอำนาจได้ ท่านมีส่วนพิเศษของท่านส่วนหนึ่ง เหนือเทวดากับพรหม ท่านว่าอย่างนี้ชักจะงง เพราะท่านไม่ได้อธิบายมากกว่านี้

พบพระแปลกหน้าในป่า
ปี ๒๔๘๐ – ๘๒ สามปีที่กล่าวถึงเป็นปีนิยมไพร ออกธุดงค์ไปปักกลดที่แดนชิดเขตพม่า สายเมืองกาญจน์ เมืองกาญจนบุรี และเขตแม่สาย ในคราวธุดงค์นั้นพบพระผู้เฒ่ารูปหนึ่ง ท่านมาจากเขตพม่า ท่านทำอะไรได้แปลกๆ เช่นตอนเช้าท่านถามว่า วันนี้จะฉันปลาทูต้มยำไหม ถามว่าในป่าอย่างนี้จะเอาที่ไหนมาฉัน ท่านบอกว่าท่านจะไปจังหวัดสมุทรสาครจะเอามาให้

เกิดลองดีท่านจึงบอกว่า ผมชอบครับ ท่านคว้าบาตรออกเดินหายไปในป่า ประมาณครึ่งชั่วโมงท่านกลับมาพร้อมกับหม้อเคลือบสีเขียวขนาดกลาง มีปลาทูต้มยำเยอะ กำลังร้อน ท่านให้ฉัน ขณะฉันท่านบอกว่า แม่พ่วงเขาสั่งมาว่า บอกท่านมหาด้วย พรุ่งนี้จะหาข้าวตอกน้ำกะทิมาให้ฉัน เขาบอกว่าท่านชอบ พอท่านพูดก็สงสัยว่าท่านทราบได้อย่างไรว่าแม่พ่วงตลาดในเมืองจังหวัดสมุทรสาครนั้นชอบกับผู้เขียน

และท่านไปจังหวัดสมุทรสาครได้อย่างไร ถ้าจะเดินกันจริงๆ มันต้องใช้เวลาไม่น้อยกว่าหนึ่งเดือนจึงถึง พอคิดเท่านั้นท่านก็พูดว่า ท่านคิดอย่างนั้นสำหรับปุถุชนคนธรรมดา ถ้าเป็นพระที่ได้อภิญญาอย่างผมไม่มีอะไรสำคัญ ได้ฟังท่านพูดก็ตกใจ ท่านอธิบายต่อไปว่า เรื่องอภิญญาเป็นของมีจริง และเป็นเรื่องเล็กๆ สำหรับท่านที่รักการปฏิบัติจริง เรื่องมรรคผลนิพพานสิเป็นเรื่องใหญ่ นิพพานที่เข้าใจกันว่าสูญนั้นเป็นการเข้าใจผิดชัดๆ

ความจริงนิพพานไม่สูญ เป็นแดนพิเศษที่เหนือเทวดาและพรหม มีความสวยสดงดงามมากกว่าเทวดาและพรหม มีความสุขละเอียดกว่า สุขุมกว่า ไปไหนมาไหนได้ตามสบาย ไม่มีสภาพสิ้นซากหรือไร้ความรู้สึก ถามท่านว่า ท่านเคยพบนิพพานแล้วหรือ ท่านบอกว่าพบแล้ว จึงออกจากวัดมาอยู่ป่า เมื่อวานนี้ฉันพบกับอาจารย์เธอที่วัดบางนมโค ท่านขอร้องให้ฉันสงเคราะห์เธอเรื่องนิพพาน ฉันจึงมาเพื่อสงเคราะห์ ท่านกรุณาแนะนำดังต่อไปนี้

การเห็นมีหลายชั้น
ท่านว่าสิ่งที่จะเห็นมีหลายชั้น แต่ต้องปรับปรุงตัวให้เหมาะสมพอที่จะเห็นได้ มนุษย์ธรรมดามีตาไว้สำหรับดูธาตุที่เป็นรูปและเป็นของใหญ่ ธาตุที่เล็กกว่าเล็นไรมนุษย์ก็มองไม่เห็น ตามนุษย์นี้เป็นตาที่ดูของหยาบมาก สู้ตาสัตว์เดรัจฉานเช่น ตาแมว ตาสุนัขไม่ได้ พอมืด มนุษย์แม้ของใหญ่ก็มองไม่เห็น

ส่วนสัตว์เดรัจฉานในป่ากลางคืนเดินหากินสบายไม่ต้องใช้คบเพลิงหรือตะเกียงส่องทาง เห็นหรือยังว่าตามนุษย์เลวกว่าตาสัตว์เดรัจฉาน ท่านถาม ตอบท่านว่าเห็นแล้วขอรับ ท่านเล่าต่อไป มนุษย์นี้ไม่สามารถเห็นพวกยักษ์ผี ที่เรียกว่าอสุรกาย เปรต และสัตว์นรกได้ ถ้าพวกนั้นเขาไม่ให้เห็น ความจริงพวกที่กล่าวถึงนี้มีกายหยาบมาก เห็นง่าย เสียงดังฟังชัด

พวกที่กล่าวแล้วนั้นก็ไม่สามารถเห็นเทวดาที่มีบุญญาธิการมากกว่าได้ ถ้าเขาไม่ต้องการให้เห็น เทวดาก็ไม่สามารถเห็นพรหมได้ ถ้าเขาไม่ต้องการให้เห็น พรหมก็ไม่สามารถเห็นพระอริยะที่เข้านิพพานได้ ถ้าท่านไม่ต้องการให้เห็น การเห็นนั้นมีคุณพิเศษละเอียดต่างกันด้วยบุญญาธิการอย่างนี้

มนุษย์ต้องการเห็น
ถ้ามนุษย์ต้องการเห็นพวกผี เปรต เทวดา ท่านให้เจริญกสิณกองใดก็ได้ แล้วฝึกทิพจักขุญาณมีระดับฌานเพียงอุปจารฌานหรือฌาน ๑ – ๒ เท่านี้ก็พอเห็นผีเทวดาได้แต่ไม่ชัดนัก แต่จะเห็นพรหมไม่ได้
ถ้าจะให้เห็นพรหม ต้องได้ฌาน ๔ ชำนาญ ทิพจักขุญาณจะแจ่มใสขึ้นสามารถเห็นพรหมได้ แต่จะเห็นพระนิพพานได้

ถ้าอยากจะเห็นพระนิพพาน ต้องเจริญวิปัสสนาญาณให้ได้บรรลุพระโสดาบันเป็นอย่างต่ำ อาศัยฌานที่ได้ไว้ในสมัยโลกียฌาน พอได้มรรคผลเป็นพระอริยะ ฌานนี้ก็กลายเป็นโลกุตตรฌาน และอาศัยผลที่เป็นพระอริยะ ท่านเรียกฌานที่ได้ว่า วิมุตติญาณทัสสนะ แปลว่า หลุดพ้นจากกิเลสพร้อมด้วยญาณเป็นเครื่องรู้ เท่านี้พระนิพพานก็ปรากฏชัดแก่ญาณจักษุ

ท่านว่าบนนิพพานก็คล้ายกับพรหม มีวิมานแต่วิจิตรกว่ามาก ร่างของท่านที่เข้านิพพานเป็นทิพย์ละเอียด ใสสะอาด ใสคล้ายแก้วประกายพรึก มีรัศมีสว่างมากกว่าพรหมอย่างเทียบกันไม่ได้เลย มีความสุขที่สุดอย่างไม่มีอะไรเปรียบ เพราะความรู้สึกอย่างอื่นไม่มี มีแต่จิตสงเคราะห์

เรียนถามท่านว่า พระที่เข้านิพพานแล้วอย่างพระอรหันต์ หรือพระพุทธเจ้า ท่านจะมาโปรดพวกที่ยังไม่บรรลุได้ไหม ท่านตอบว่ามาได้ เราจะได้ยินท่านได้เมื่อจิตเข้าสู่อุปจารฌาน ถ้าท่านต้องการให้ได้ยินเสียง จะเห็นท่านได้เมื่อมีอารมณ์จิตอยู่ในอุปจารฌาน แต่เห็นไม่ชัด

ถ้ามีอารมณ์ถึงจตุตถฌานหรือฌานสี่ และทรงฌานจนชำนาญแล้วจะเห็นชัดและได้ยินคำสอนเหมือนเห็นฉันนั่งอยู่ และพูดอยู่อย่างนี้ ท่านสรุปว่า เรื่องการเห็นมีเป็นระดับอย่างนี้ อย่าเถียงกันเรื่องนิพพานเลย ทำตัวให้ถึงเสียก่อนจะเห็นเอง เวลานี้เธอยังเป็นโลกียฌานอยู่อย่าเพิ่งคิดว่าดีแล้ว วิเศษแล้ว ยังไกลต่อความดีต่อความวิเศษมากนัก

คนที่รู้ว่าตัวดี คนนั้นยังไม่ถึงความวิเศษ คนใดไม่เห็นว่าไม่ว่าอะไรทั้งหมดในโลกนี้ เทวโลก พรหมโลก ไม่มีอะไรดีอะไรวิเศษ สิ้นความรักความพอใจทุกสิ่งทุกอย่าง ยอมรับนับถือกฎธรรมดา ผู้นั้นแหละถึงดีถึงความวิเศษแล้ว

เรื่องนิพพานท่านว่าอย่างนี้ ขอท่านผู้อ่านอ่านแล้วฟังหูไว้หู อย่าเชื่อเกินไป และอย่าเพิ่งปฏิเสธ จนกว่าท่านจะเข้าถึงวิมุตติญาณทัสสนะเมื่อไร เมื่อนั้นท่านเอาความบริสุทธิ์ของท่านและญาณเป็นเครื่องรู้พิสูจน์ ท่านจะทราบความจริงว่าท่านพระผู้เฒ่าพูดนี้ถูกต้องตามความเป็นจริง หรือคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง

หลวงพ่อเคยเทศน์ว่านิพพานสูญ
เราเห็นเทวดาแล้วเราก็ไม่อยากมองมนุษย์ เราขึ้นไปถึงสวรรค์นี่เราไม่อยากมองมนุษย์ พอมองดูโลกมนุษย์มันเลอะเทอะไปหมด ถ้าเราไปเห็นพรหมเราก็ไม่อยากมองเทวดา เพราะว่าพรหมนี่ดีกว่าเทวดา ถ้าเราไปถึงนิพพานแล้วเราก็ไม่อยากมองพรหม นิพพานใครเขาว่าสูญก็สูญไปเถอะ ผมว่าไม่สูญหรอก ขี้เกียจสูญ เพราะผมสูญมาหลายปี ไปเทศน์สูญๆ เข้า พอไปเจอะนิพพานจริงๆ ต้องไปขอขมาเป็นแถว

ไปขึ้นธรรมาสน์บอก “...โยม ไอ้ที่เทศน์ไปเมื่อก่อนว่านิพพานสูญน่ะ ขออภัยด้วย ไม่จริงหรอก นิพพานไม่สูญ...”
โยมท่านก็ถามว่า “...เมื่อไม่สูญแล้วเทศน์ตะบันเทศน์ว่าสูญไปทำไม...”
ก็เลยบอกว่า “...ถ้ารู้มันก็ไม่สูญน่ะสิ แต่ว่ามันไม่รู้ใช่ไหม...”

ไอ้นี่เราต้องยอมรับความจริง อะไรก็ตาม ธรรมะของพระพุทธเจ้าถ้าเราพลาดไปจากความจริงแล้วต้องยอมรับ มิฉะนั้นเราจะทำให้คนเป็นมิจฉาทิฏฐิ เป็นอันว่าคนนั้นเขาอาจจะไปสวรรค์
ที่มา http://palungjit.org/threads/ขอเชิญร่วมบุญสร้างกำแพงถวายวัดกุฏีทอง-รับพระผงกริ่งนาคราช.557837/