"ชุมนุมข้อคิดอิสระ" โดย ท่านพุทธทาสภิกขุ ทำไมเราจึงไม่ควรกินเนื้อสัตว์ .

<center> "ชุมนุมข้อคิดอิสระ" โดย ท่านพุทธทาสภิกขุ

</center>
ทำไมเราจึงไม่ควรกินเนื้อสัตว์ (ในเมื่อไม่จำเป็น)
..........<wbr>ทำไมเราจึง<wbr>ไม่ควรกินเนื้อสัตว์<wbr> (ในเมื่อไม่จำเป็น)?<wbr> เพราะว่า เป็นการทำ<wbr>เพื่อยึดเอาประโยชน์<wbr>ทั้งฝ่ายโลก<wbr>และฝ่ายธรรม<wbr> เป็นการก้าว<wbr>หน้าของสัมมาปฏิบัติ<wbr>อันหนึ่ง ซึ่ง<wbr>ได้ผลมาก<wbr>แต่ลงทุน<wbr>ทางฝ่าย<wbr>วัตถุน้อย<wbr>ที่สุด ไปมาก<wbr>อยู่ทางฝ่ายใจ<wbr> ซึ่งจะแยก<wbr>อธิบายดังนี้

[SIZE=+2]ฝ่ายธรรมเช่น :[/SIZE]
1. เป็นการ<wbr>เลี้ยงง่าย<wbr>ยิ่งขึ้น เพราะผัก<wbr>หาง่าย<wbr>ในหมู่คนยาก<wbr>จนเข็ญใจ<wbr> มีการปรุง<wbr>อาหารด้วย<wbr>ผักเป็นพื้น<wbr> นักเสพผัก<wbr>ย่อมไม่มี<wbr>เวลา<wbr>ที่ต้อง<wbr>กระวน<wbr>กระวาย<wbr>เพราะอาหาร<wbr>ไม่ถูกปาก<wbr>เลย ส่วน<wbr>นักเสพเนื้อ<wbr>ต้องเลียบ<wbr>เคียงเพื่อได้<wbr>อุทิศมังสะ<wbr>บ่อยๆ ทายก<wbr>เสียไม่ได้<wbr>โดยในที <wbr>ก็พยายาม<wbr>หามาให้<wbr> ทายกที่มี<wbr>ใจเป็นกลาง<wbr>เคยปรารภ<wbr>กับข้าพเจ้า<wbr>เองหลายต่อ<wbr>หลายนักแล้ว<wbr> ว่าสามารถ<wbr>เลี้ยงพระได้ตั้ง<wbr> 50 องค์ <wbr>โดยไม่ต้องมี<wbr>การรู้สึก<wbr>ลำบากอะไร<wbr>เลย ถ้าไม่<wbr>เกี่ยวกับปลา<wbr>กับเนื้อ<wbr> ซึ่งบางคราว<wbr>ต้องฝืนใจ<wbr>ทำไม่รู้<wbr>ไม่ชี้กัน<wbr>มากๆ มิใช่<wbr>เห็นแก่การ<wbr>ที่มีราคา<wbr>แพงกว่าผัก<wbr> แต่เป็น<wbr>เพราะรู้ดี<wbr>ว่ามันจะ<wbr>ต้องถูกฆ่า<wbr>เพื่อการเลี้ยง<wbr>พระของเรา<wbr> มีอีกหลาย<wbr>คนทีแรก<wbr>ที่ค้านว่า<wbr> อาหารผัก<wbr>ล้วนทำให้วุ่น<wbr>วาย<wbr>ลำบาก<wbr> แต่เมื่อได้<wbr>ลองเพียง<wbr>สองสามครั้ง<wbr> กลับสารภาพ<wbr>ว่า เป็นการ<wbr>ง่ายยิ่งกว่า<wbr>ง่าย เพราะ<wbr>บางคราว<wbr>ไม่ต้องติด<wbr>ไฟเลยก็มี<wbr>ตัณหาของ<wbr>นักเสพ<wbr>ผักกับนัก<wbr>เสพเนื้อ<wbr> มีแปลก<wbr>กันอย่างไร<wbr>จักกล่าว<wbr>ในข้อหลัง<wbr> เฉพาะข้อ<wbr>นี้ขอจงทราบ<wbr>ไว้ว่า คน<wbr>กินเนื้อ<wbr>เพราะแพ้<wbr>รสตัณหา,<wbr> กินเพราะ<wbr>ตัณหา,<wbr> ไม่ใช่<wbr>เพราะให้<wbr>เลี้ยงง่าย
2. เป็นการฝึก<wbr>ในส่วน<wbr>สัจธรรม<wbr> คนเรา<wbr>ห่างจาก<wbr>ความพ้น<wbr>ทุกข์ เพราะ<wbr>มีนิสัย<wbr>เหลวไหล<wbr>ต่อตัวเอง<wbr> สัจจะใน<wbr>การกิน<wbr>ผักเป็น<wbr>แบบฝึก<wbr>หัด<wbr>ที่<wbr>น่า<wbr>เพลิน<wbr> บริสุทธิ์<wbr>สะอาด<wbr> ได้ผลสูง<wbr>เกินที่คน<wbr>ไม่เคยลอง<wbr>จะคาดถึง<wbr> มันเป็นอาหาร<wbr>ที่จะหล่อเลี้ยง<wbr> "ดวงความ<wbr>สัจจะ" <wbr>ในใจของ<wbr>เรา<wbr>ให้<wbr>สม<wbr>บูรณ์ <wbr>แข็งแรง<wbr> ยิ่งกว่า<wbr>แบบฝึกหัด<wbr>อย่างอื่น<wbr> ซึ่งเป็น<wbr>แบบฝึกหัด<wbr>ที่ค่อน<wbr>ข้างง่าย<wbr>โดยมาก<wbr> หรือยาก<wbr>ที่จะได้ฝึก<wbr> เพราะไม่<wbr>สามารถนำ<wbr>มาเป็น<wbr>เกมฝึก<wbr>หัดประจำ<wbr>ทุกๆ วัน<wbr> เราต้อง<wbr>ฝึกทุกวัน<wbr> จึงจะได้ผล<wbr>เร็ว การฝึก<wbr>ใจด้วย<wbr>เรื่องอาหาร<wbr> อันเป็น<wbr>สิ่งที่เรา<wbr>บริโภค<wbr>ทุกวัน<wbr> จึงเหมาะมาก<wbr> อย่าลืมพุทธ<wbr>ภาษิตที่มี<wbr>ใจความว่า<wbr> สัจจะเป็น<wbr>คู่กับผ้า<wbr>กาสาวพัสตร์<wbr>
3. เป็นการ<wbr>ฝึกในส่วน<wbr>ทมธรรม (การข่ม<wbr>ใจให้อยู่<wbr>ในอำนาจ) <wbr>คนเรา<wbr>เกิดมี<wbr>ทุกข์<wbr>เพราะตัณหา<wbr>หรือ<wbr>ความ<wbr>อยาก<wbr>ที่ข่ม<wbr>ไว้ไม่<wbr>อยู่ ข้อ<wbr>พิสูจน์<wbr>เฉพาะ<wbr>เรื่องผัก<wbr>กับเนื้อ<wbr>ง่ายๆ<wbr> เช่น<wbr> ข้าพเจ้า<wbr>เห็นชาว<wbr>ตำบล<wbr>ป่าดอน<wbr>สูงๆ ขึ้น<wbr>ไป อุตส่าห์<wbr>หาบอาหาร<wbr>ผักลง<wbr>มาแลก<wbr>ปลาแห้งๆ<wbr> ทางบ้าน<wbr>แถบริม<wbr>ทะเล<wbr> ขึ้นไป<wbr>รับประทาน<wbr> ทั้งที่ต้อง<wbr>เสียเวลา<wbr>เป็นวันๆ<wbr> และทั้งที<wbr>่กลางบ้าน<wbr>ของเขา<wbr>มีอาหาร<wbr>ผักพวก<wbr>เผือก<wbr> มัน<wbr> มะพร้าว<wbr> ผัก<wbr> ฟัก<wbr> ฯลฯ <wbr>อย่างสมบูรณ์<wbr> และทั้งที<wbr>อาหาร<wbr>เหล่านั้น<wbr>ยังเป็น<wbr>ของสด<wbr>รสดี<wbr> สามารถ<wbr>บำรุง<wbr>ร่างกาย<wbr>ได้มาก<wbr>กว่าปลา<wbr>แห้งๆ<wbr> จนราจับ<wbr> ที่อุตส่าห์<wbr>หาบหิ้ว<wbr>ขึ้นไป<wbr>ไว้เป็น<wbr>เสบียงกรัง<wbr>เป็นไหนๆ<wbr> ผู้ที่<wbr>ไม่มี<wbr>การข่ม<wbr>รสตัณหา<wbr> จักต้อง<wbr>เป็นทาส<wbr>ของความ<wbr>ทุกข์ และ<wbr>ถอยหลัง<wbr>ต่อการ<wbr> ปฏิบัติธรรม<wbr> การข่ม<wbr>จิตด้วย<wbr>อาหาร<wbr>การกิน<wbr>ก็เหมาะมาก<wbr> เพราะอาจ<wbr>มีการข่ม<wbr>ได้ทุกวัน<wbr>ด้งกล่าวแล้ว<wbr> การข่มจิต<wbr>เสมอเป็น<wbr>ของคู่กับ<wbr>ผ้ากาสาวพัสตร์<wbr> ควรทราบ<wbr>ว่า มัน<wbr>เป็นการ<wbr>ยากอย่างยิ่ง<wbr> ที่คน<wbr>แพ้ลิ้น<wbr>จะข่มตัณหา<wbr>โดยเลือก<wbr>กินแต่ผัก<wbr> จากจาน<wbr>อาหาร<wbr>ที่เขา<wbr>ปรุงด้วย<wbr>เนื้อและผัก<wbr>ปนกันมา!<wbr> จงยึดเอา<wbr>เกมที่เป็น<wbr>เครื่องชนะตน<wbr> อันนี้เถิด<wbr> ในการ<wbr>เลี้ยงพระ<wbr>ของงาน<wbr>ต่างๆ<wbr> ข้าพเจ้า<wbr>เคยเห็น<wbr> เคยได้ยิน<wbr>เสียงเรียก<wbr>เอ็ดแต่<wbr>อาหาร<wbr>เนื้อ ส่วน<wbr>อาหารผัก<wbr>ล้วนดู<wbr>เหมือนเป็น<wbr>การยาก<wbr>ที่จะได้<wbr>ถูกเรียก<wbr>กับเขา<wbr> แล้วยัง<wbr>เหลือกลับ<wbr>ไปอีก<wbr> แม้อาหาร<wbr>ที่ปรุงประเคน<wbr> ก็หายไป<wbr>แต่ชิ้นเนื้อ<wbr> ผักคง<wbr>เหลือติด<wbr>จานไป<wbr>ก็มี<wbr> และยิ่ง<wbr>กว่านั้น<wbr>ก็คือ<wbr> ควรทราบ<wbr>ว่าแม่<wbr>ครัวหรือ<wbr>เจ้าภาพ<wbr>เขารู้ตัว<wbr>ก่อนด้วยซ้ำ<wbr> เขาจึง<wbr>ปรุงอาหาร<wbr>เนื้อไว้มาก<wbr>กว่าอาหาร<wbr>ผักหลาย<wbr>เท่านัก<wbr> ทั้งนี้<wbr> ก็เพราะ<wbr>ตัณหา<wbr>ทั้งของ<wbr>ฝ่ายทายก<wbr>และปฏิคาหก<wbr> ร่วมมือกัน<wbr> "เบ่งอิทธิพล"<wbr>
4. เป็นการฝึก<wbr>ในส่วน<wbr>สันโดษ<wbr> (การพอใจ<wbr>เท่าที่<wbr>มีที่ได้)<wbr> ชีวิต<wbr>พระย่อม<wbr>ได้อาหาร<wbr>ชั้นพื้นๆ<wbr> โดยมาก<wbr> ข้าพเจ้า<wbr>เคยเห็น<wbr>บรรพชิต<wbr>บางคน<wbr>เว้นไม่<wbr>รับอาหาร<wbr>จากคน<wbr>ยากจน<wbr> เพราะเลว<wbr>เกินไป<wbr> คือเป็นเพียง<wbr>ผักหรือ<wbr>ผลไม้ชั้นต่ำ<wbr> แม้จะ<wbr>รับมาก็เพื่อทิ้ง<wbr> นี่เป็น<wbr>ตัวอย่าง<wbr>ที่ไม่มี<wbr>ความสันโดษ<wbr> หรือถ่อมตน<wbr> การฝึก<wbr>เป็นนัก<wbr>เสพผัก<wbr>อย่างง่ายๆ<wbr> จะแก้ปัญหา<wbr>นี้ได้หมด<wbr> สันโดษ<wbr>เป็นทรัพย์<wbr>ของบรรพชิต<wbr>อย่างเอก
5. เป็นการ<wbr>ฝึกใน<wbr>ส่วนจาคะ<wbr> (การสละ<wbr>สิ่งอันเป็น<wbr>ข้าศึก<wbr>แก่ความสงบ<wbr>หรือพ้นทุกข์)<wbr> นักเสพ<wbr>ผักมีดวงจิต<wbr>บริสุทธิ์<wbr>ผ่องใส<wbr> เกินกว่า<wbr>จะนึกอยาก<wbr>ในเมื่อเดิน<wbr>ผ่านร้าน<wbr>อาหาร<wbr>นอกกาล<wbr> หรือถึง<wbr>กับนึก<wbr>ไปเอง<wbr>ในเรื่อง<wbr>ที่จะบริโภค<wbr>ให้มีรส<wbr>หลากๆ<wbr> เพราะผัก<wbr>ไม่ยั่ว<wbr>ในการ<wbr>บริโภคมาก<wbr>ไปกว่า<wbr>เพียงเพื่อ<wbr>อย่าให้ตาย<wbr> ต่างกับ<wbr>เนื้อสัตว์<wbr>ซึ่งยั่ว<wbr>ให้ติดรส<wbr>และมัวเมา<wbr>อยู่เสมอ<wbr> ความอยาก<wbr>ในรสที่<wbr>เกินจำเป็น<wbr>ของชีวิต<wbr> ความหลงใหล<wbr>ในรส<wbr> ความหงุดหงิด<wbr> เมื่อไม่มี<wbr>เนื้อที่<wbr>อร่อยมา<wbr>เป็นอาหาร<wbr> ฯลฯ<wbr> เหล่านี้<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>รับรอง<wbr>ได้ว่า<wbr> ไม่มีใน<wbr>ใจของ<wbr>นักกินผัก<wbr>เลย ส่วน<wbr>นักเสพ<wbr>เนื้อนั้น<wbr> ย่อมทราบ<wbr>ของท่าน<wbr>ได้เอง<wbr> เป็นปัจจัตตังค์<wbr>เช่นเดียว<wbr>กับธรรมะ<wbr>อย่างอื่น<wbr>
6. เป็นการ<wbr>ฝึก<wbr>ใน<wbr>ส่วน<wbr> ปัญญา (ความ<wbr>รู้<wbr>เท่า<wbr>ทัน<wbr>ดวง<wbr>จิต<wbr>ที่<wbr>กลับ<wbr>กลอก<wbr>) การ<wbr>กิน<wbr>อาหาร<wbr>จะ<wbr>บริสุทธิ์<wbr>ได้<wbr>นั้น ผู้<wbr>กิน<wbr>ต้อง<wbr>มี<wbr>ความ<wbr>รู้สึก<wbr>แต่<wbr>เพียง<wbr>ว่า "กิน<wbr>อาหาร<wbr>" (ไม่<wbr>ใช่<wbr>กิน<wbr>ผัก<wbr>หรือ<wbr>เนื้อ คาว<wbr>หรือ<wbr>หวาน<wbr>) และ<wbr>เป็น<wbr>อาหาร<wbr>ที่<wbr>บริสุทธิ์ การ<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>ปรับปรุง<wbr>ใจ<wbr>ให้<wbr>ละวาง<wbr>ความ<wbr>ยึด<wbr>มั่น<wbr>ว่า เนื้อ<wbr>-ผัก<wbr>-หวาน<wbr>-คาว<wbr>-ดี<wbr>-ไม่<wbr>ดี ฯลฯ เหล่า<wbr>นี้<wbr>เป็น<wbr>แบบ<wbr>ฝึก<wbr>หัด<wbr>ที่<wbr>ยาก แต่<wbr>ถ้า<wbr>ใช้<wbr>ปัญญา<wbr>พิจารณา<wbr>ให้<wbr>เห็น<wbr>โทษ<wbr>ของ<wbr>การ<wbr>ยึด<wbr>มั่น<wbr>ใน<wbr>ชื่อ<wbr>อาหาร<wbr>มา<wbr>มี<wbr>ความ<wbr>สำคัญ<wbr>เพียง<wbr>ว่า<wbr>เป็น "อาหาร<wbr>" ที่<wbr>บริสุทธิ์<wbr>แล้ว<wbr>ก็<wbr>บริโภค<wbr>อยู่<wbr>เสมอ<wbr>แล้ว นี่<wbr>ก็<wbr>เป็นการ<wbr>ก้าว<wbr>ใหญ่<wbr>ของ<wbr>การ<wbr>ปฏิบัติ<wbr>ธรรม ไม่<wbr>มี<wbr>อะไร<wbr>ดี<wbr>ไป<wbr>กว่า<wbr>อาหาร<wbr>ผัก ที่<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>อารมณ์<wbr>บังคับ ให้<wbr>ท่าน<wbr>ต้อง<wbr>ใช้<wbr>ปัญญา<wbr>พิจารณา<wbr>มัน<wbr>อยู่<wbr>เสมอ<wbr>ทุก<wbr>มื้อ เพราะ<wbr>เนื้อ<wbr>ทำ<wbr>ให้<wbr>หลง<wbr>รส ผัก<wbr>ทำ<wbr>ให้<wbr>ต้อง<wbr>ยก<wbr>ใจ<wbr>ขึ้น<wbr>หา<wbr>รส เหมาะ<wbr>แก่<wbr>สันดาน<wbr>ของ<wbr>สัตว์ ซึ่ง<wbr>มี<wbr>กิเลส<wbr>ย้อม<wbr>ใจ<wbr>จับ<wbr>แน่น<wbr>เป็น<wbr>น้ำ<wbr>ฝาด<wbr>มา<wbr>แต่<wbr>เดิม แต่<wbr>ปัญญา<wbr>ของ<wbr>ท่าน<wbr>ต้อง<wbr>มี<wbr>อยู่<wbr>เสมอ<wbr>ว่า ไม่<wbr>ใช่<wbr>จะ<wbr>ไป<wbr> นิพพาน<wbr>ได้<wbr>เพราะ<wbr>กิน<wbr>ผัก เป็น<wbr>เพียง<wbr>การ<wbr>ช่วย<wbr>เหลือ<wbr>ใน<wbr>การ<wbr>ขูด<wbr>เกลา<wbr>กิเลส<wbr>ทุก<wbr>วัน<wbr>เท่า<wbr>นั้น ไว้<wbr>นานๆ จะ<wbr>ทดลอง<wbr>ความ<wbr>รู้สึก<wbr>ใน<wbr>ใจ<wbr>ของ<wbr>ท่าน<wbr>ว่า จะ<wbr>บริสุทธิ์<wbr>สะอาด<wbr>พอ<wbr>หรือ<wbr>ยัง ด้วย<wbr>การ<wbr>ลอง<wbr>รส<wbr>อาหาร<wbr>ที่<wbr>ยั่ว<wbr>ลิ้น<wbr>เสีย<wbr>คราว<wbr>หนึ่ง คือ<wbr>เนื้อ<wbr>ที่<wbr>ปรุง<wbr>ให้<wbr>มี<wbr>รส<wbr>วิเศษ<wbr>นั่น<wbr>เอง ก็<wbr>ได้
ข้าพเจ้า<wbr>เอง ไม่<wbr>ได้<wbr>มี<wbr>ความ<wbr>เห็น<wbr>ว่า ฝ่าย<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>ช่วย<wbr>เหลือ<wbr>การ<wbr>ขูด<wbr>เกลา<wbr>จิต<wbr>ใจ<wbr>ต้อง<wbr>เป็น<wbr>ผัก ความ<wbr>จริง<wbr>มัน<wbr>ควร<wbr>เป็น<wbr>อาหาร<wbr>ชั้น<wbr>เลวๆ ไม่<wbr>ประณีต<wbr>ก็<wbr>พอ<wbr>แล้ว แต่<wbr>เมื่อ<wbr>ใคร่<wbr>ครวญ<wbr>ดู<wbr>ไปๆ ก็<wbr>มา<wbr>ตรง<wbr>กับ<wbr>อาหาร<wbr>ผัก เพราะ<wbr>เนื้อ<wbr>นั้น<wbr>ทำ<wbr>อย่างไร<wbr>เสีย<wbr>ก็<wbr>ชวน<wbr>กิน<wbr>อยู่<wbr>ตาม<wbr>ธรรมชาติ แม้<wbr>เพียง<wbr>แต่<wbr>ต้ม<wbr>เฉยๆ มัน<wbr>ก็<wbr>ยัง<wbr>ยั่ว<wbr>ตัณหา<wbr>อยู่<wbr>นั่น<wbr>เอง เพราะ<wbr>ฉะนั้น ฝ่าย<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>ปราบ<wbr>ตัณหา<wbr>จึง<wbr>กลาย<wbr>เป็น<wbr>เกียรติยศ<wbr>ของ<wbr>ผัก คือ<wbr>อาหาร<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>ข่ม<wbr>ตัณหา<wbr>ได้ และ<wbr>มี<wbr>แต่<wbr>ทาง<wbr>บริสุทธิ์<wbr>ยอ<wbr>ย่าง<wbr>เดียว<wbr>โดย<wbr>ไม่<wbr>มี<wbr>การ<wbr>ระวัง<wbr>เลย<wbr>ก็<wbr>ได้ เหมาะ<wbr>สำหรับ<wbr>ผู้<wbr>ที่<wbr>ระแวง<wbr>ภัย<wbr>ใน<wbr>ความ<wbr>ประมาท<wbr>อยู่<wbr>เสมอ
[SIZE=+2]ฝ่าย<wbr>โลก เช่น :[/SIZE]
1. ผัก<wbr>มี<wbr>คุณ<wbr>แก่<wbr>ร่าง<wbr>กาย<wbr>ยิ่ง<wbr>กว่า<wbr>เนื้อ<wbr>หรือ<wbr>ไม่<wbr> วิทยาศาสตร์<wbr>ปัจจุบัน ก็<wbr>พอ<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>รับ<wbr>ว่า<wbr>จะ<wbr>ทำ<wbr>ให้<wbr>มี<wbr>โรค<wbr>ภัย<wbr>น้อย มี<wbr>กำลัง<wbr>แข็ง<wbr>แรง มีด<wbr>วง<wbr>จิต<wbr>สงบ<wbr>กว่า<wbr>เนื้อ<wbr>สัตว์ (ชาว<wbr>อินเดีย<wbr>ด้วย<wbr>กัน ที่<wbr>เป็น<wbr>พวก<wbr>กิน<wbr>เนื้อ<wbr>ดุ<wbr>ร้าย<wbr>กว่า<wbr>พวก<wbr>ที่<wbr>เป็น<wbr>พราหมณ์ ไม่<wbr>กิน<wbr>เนื้อ<wbr>โดย<wbr>กำเนิด<wbr>) มี<wbr>ความ<wbr>หื่น<wbr>ใน<wbr>ความ<wbr>อยาก<wbr>-ความ<wbr>โกรธ<wbr>- ความ<wbr>มัว<wbr>เมา<wbr>น้อง<wbr>ลง<wbr>เป็น<wbr>อัน<wbr>มาก
2. ทาง<wbr>เศรษฐกิจ<wbr> ราคา<wbr>ผัก<wbr>กับ<wbr>เนื้อ ทราบ<wbr>กัน<wbr>อยู่<wbr>แล้ว<wbr>ว่า<wbr>ผิด<wbr>กัน<wbr>เพียง<wbr>ไร ของ<wbr>ดี<wbr>ไม่<wbr>ใช่<wbr>มี<wbr>หลัก<wbr>ว่า<wbr>ต้อง<wbr>แพง<wbr>เสมอ<wbr>ไป แต่<wbr>ของ<wbr>แพง<wbr>คือ<wbr>ของ<wbr>สำหรับ<wbr>คน<wbr>โง่ คน<wbr>ทะเยอ<wbr>ทะยาน ของ<wbr>ที่<wbr>มี<wbr>คุณภาพ<wbr>สม<wbr>ค่า<wbr>หรือ<wbr>เกิน<wbr>ค่า ไม่<wbr>ใช่<wbr>ของ<wbr>แพง<wbr>แม้<wbr>จะ<wbr>มี<wbr>ราคา<wbr>เท่า<wbr>ไร<wbr>ก็<wbr>ตาม และ<wbr>เป็น<wbr>ของ<wbr>สำหรับ<wbr>คน<wbr>ฉลาด อาหาร<wbr>เลวๆ ไม่<wbr>ได้<wbr>ทำ<wbr>ให้<wbr>คน<wbr>โง่<wbr>ลง<wbr>เลย ยิ่ง<wbr>เนื้อ<wbr>และ<wbr>ผัก<wbr>แล้ว เนื้อ<wbr>เสีย<wbr>อีก<wbr>กลับ<wbr>จะ<wbr>ทำ<wbr>ไห้<wbr>โง่ คือ<wbr>หลง<wbr>รส<wbr>ของ<wbr>มัน<wbr>จน<wbr>เคย<wbr>ชิน คนๆ เดียว<wbr>กัน<wbr>นั่น<wbr>เอง ถ้า<wbr>เขา<wbr>เป็น<wbr>นัก<wbr>เสพ<wbr>ผัก<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>คน<wbr>เข้ม<wbr>แข็ง มี<wbr>ใจ<wbr>มั่น<wbr>คง ไม่<wbr>โยก<wbr>เยก<wbr>รวน<wbr>เร ยิ่ง<wbr>กว่า<wbr>นัก<wbr>เสพ<wbr>เนื้อ (กิน<wbr>ผัก<wbr>มาก<wbr>ที่สุด<wbr>กิน<wbr>เนื้อ<wbr>แต่<wbr>เล็ก<wbr>น้อย<wbr>เท่า<wbr>ที่<wbr>จำเป็น<wbr>จริงๆ ก็<wbr>เรียก<wbr>ว่า<wbr>นัก<wbr>เสพ<wbr>ผัก ผัก<wbr>หมาย<wbr>ถึง<wbr>ผล<wbr>ไม้ น้ำตาล<wbr>สด ขนม ฯลฯ แม้<wbr>จะ<wbr>หมาย<wbr>ถึง<wbr>นม<wbr>ด้วย<wbr>ก็<wbr>ได้<wbr>)
3. ธรรมชาติ<wbr>แท้ๆ ต้อง<wbr>การ<wbr>ให้<wbr>เรา<wbr>กิน<wbr>ผัก<wbr> ขอ<wbr>จง<wbr>คิด<wbr>ให้<wbr>ลึก<wbr>หน่อย<wbr>ว่า ธรรมชาติ<wbr>สร้าง<wbr>สรรค์<wbr>พวก<wbr>เรา<wbr>ให้<wbr>มี<wbr>ความ<wbr>รัก<wbr>ชีวิต<wbr>ของ<wbr>ตน<wbr>ทุกๆ คน เรา<wbr>ควร<wbr>เห็น<wbr>อก<wbr>ของ<wbr>สัตว์<wbr>ที่<wbr>มี<wbr>ความ<wbr>รู้สึก<wbr>ด้วย<wbr>กัน มิฉะนั้น<wbr>ก็<wbr>ไม่<wbr>มี<wbr>ธรรม<wbr>เสีย<wbr>เลย ลอง<wbr>ส่ง<wbr>ดวง<wbr>ใจ<wbr>ที่<wbr>เป็น<wbr>กลางๆ ไป<wbr>ทั่ว<wbr>ใจ<wbr>สัตว์<wbr>ทุก<wbr>ตัว ที่<wbr>ต้อง<wbr>พราก<wbr>ผัว<wbr>-เมีย<wbr>-ลูก<wbr>-แม่<wbr>-พ่อ ฯลฯ โดย<wbr>ถูก<wbr>ฆ่า<wbr>เป็น<wbr>อาหาร<wbr>แล้ว<wbr>ลอง<wbr>เทียบ<wbr>ถึง<wbr>ใจ<wbr>เรา<wbr>บ้าง ถ้า<wbr>มี<wbr>พวก<wbr>ยักษ์<wbr>ใหญ่<wbr>มา<wbr>ทำ<wbr>แก่<wbr>เรา<wbr>เช่น<wbr>นั้น เรา<wbr>จะ<wbr>รู้สึก<wbr>อย่างไร<wbr>? เรา<wbr>จะ<wbr>ถึง<wbr>กับ<wbr>ร้อง<wbr>ให้<wbr>พระ<wbr>เจ้า<wbr>ช่วย<wbr>หรือ<wbr>ไม่ ถ้า<wbr>มี<wbr>พระ<wbr> เจ้าที่<wbr>จะ<wbr>ช่วย<wbr>ได้<wbr>? และ<wbr>คิด<wbr>สืบ<wbr>ไป<wbr>ว่า เมื่อ<wbr>เรา<wbr>อาจ<wbr>ช่วย หรือ<wbr>อาจ<wbr>เสีย<wbr>สละ<wbr>รส<wbr>ที่<wbr>ปลาย<wbr>ลิ้น<wbr>เพื่อ<wbr>ช่วย<wbr>ชีวิต<wbr>สัตว์<wbr>อื่น หรือ<wbr>ผู้<wbr>อื่น<wbr>ได้<wbr>แล้ว ธรรม<wbr>ของ<wbr>มนุษย์ (สัตว์<wbr>มี<wbr>ใจ<wbr>สูง<wbr>) จะ<wbr>ไม่<wbr>ช่วย<wbr>ให้<wbr>เรา<wbr>ทำ<wbr>เพื่อ<wbr>เห็น<wbr>แก่<wbr>อก<wbr>เขา<wbr>และ<wbr>อก<wbr>เรา<wbr>บ้าง<wbr>เทียง<wbr>หรือ แม้<wbr>พระ<wbr>พุทธ<wbr>องค์<wbr>ก็<wbr>ทรง<wbr>บำเพ็ญ<wbr>พระ<wbr>เมตตา<wbr>บารมี<wbr>อย่าง<wbr>กว้าง<wbr>ขวาง ทำไม<wbr>เรา<wbr>จึง<wbr>ไม่<wbr>ช่วย<wbr>ไร<wbr>เมื่อ<wbr>เรา<wbr>รู้<wbr>ว่า<wbr>เรา<wbr>อยู่<wbr>ใน<wbr>ฐานะ<wbr>ที่<wbr>ช่วย<wbr>ได้ แม้<wbr>ว่า<wbr>ไม่<wbr>ช่วย<wbr>ก็<wbr>ไม่<wbr>บาป<wbr>ก็<wbr>ตาม<wbr>?
ธรรมชาติ<wbr>จะ<wbr>มี<wbr>ผัก<wbr>หญ้า<wbr>และ<wbr>ผล<wbr>ไม้ พอ<wbr>ให้<wbr>เรา<wbr>บริโภค<wbr>พอ<wbr>เพียง<wbr>เสมอ มนุษย์<wbr>มาก<wbr>ขึ้นๆ ทุก<wbr>ปี ส่วน<wbr>สัตว์<wbr>มี<wbr>น้อย<wbr>ลงๆ ทุก<wbr>ปี โลก<wbr>มนุษย์<wbr>ขยาย<wbr>ตัว<wbr>ออก โลก<wbr>สัตว์<wbr>เดรัจฉาน<wbr>หด<wbr>สั้น<wbr>เข้า ใน<wbr>ที่สุด<wbr>เนื้อ<wbr>จะ<wbr>ไม่<wbr>พอ<wbr>กัน<wbr>กิน ต้อง<wbr>เลี้ยง<wbr>เป็น<wbr>สัตว์<wbr>เลี้ยง ก็<wbr>ที่<wbr>ดิน<wbr>ขนาด<wbr>เท่า<wbr>กัน สามารถ<wbr>เลี้ยง<wbr>สัตว์<wbr>พอ<wbr>เพื่อ<wbr>มนุษย์ น้อย<wbr>กว่า<wbr>ปลูก<wbr>ผัก<wbr>เพื่อ<wbr>มนุษย์ คิด<wbr>ดู แต่<wbr>ไม่<wbr>พอ<wbr>เพื่อ<wbr>เลี้ยง<wbr>วัว 1 ตัว สำหรับ<wbr>กิน<wbr>เนื้อ และ<wbr>ต้อง<wbr>หลาย<wbr>ปี ปัญหา<wbr>จึง<wbr>ไป<wbr>ตก<wbr>หนัก<wbr>อยู่<wbr>ที่<wbr>เนื้อ<wbr>สัตว์<wbr>จะ<wbr>ไม่<wbr>พอ หา<wbr>ใช่<wbr>ที่<wbr>ผัก<wbr>จะ<wbr>ไม่<wbr>พอ<wbr>ไม่ แม้<wbr>ปลา<wbr>ใน<wbr>มหา<wbr>สมุทร ก็<wbr>บอก<wbr>สถิติ<wbr>ตัว<wbr>เอง<wbr>อยู่<wbr>เรื่อยๆ มา<wbr>แล้ว<wbr>ว่า จะ<wbr>ต้อง<wbr>ขาด<wbr>มือ<wbr>ลง แต่<wbr>ข้อ<wbr>สำคัญ<wbr>ที่สุด<wbr>นั้น<wbr>คือ<wbr>มัน<wbr>ไม่<wbr>ให้<wbr>คุณ<wbr>ไป<wbr>กว่า<wbr>ผัก<wbr>เลย
มี<wbr>นัก<wbr>ปราชญ์<wbr>ทาง<wbr>วิทยาศาสตร์<wbr>คำนวณ<wbr>ว่า เนื่อง<wbr>จาก<wbr>เกิด<wbr>ใหม่<wbr>มาก<wbr>กว่า<wbr>การ<wbr>ตาย<wbr>ใน<wbr>เวลา<wbr>นี้<wbr>ได้<wbr>มี<wbr>จำนวน<wbr>พล<wbr>โลก<wbr>เพิ่ม<wbr>ขึ้น<wbr>ถึง<wbr>ปี<wbr>ละ 21 ล้าน<wbr>คน แต่<wbr>ต่อ<wbr>ไป<wbr>จะ<wbr>เพิ่ม<wbr>มาก<wbr>ทวี<wbr>ขึ้น<wbr>อีก ถ้า<wbr>ไม่<wbr>มี<wbr>เหตุ<wbr>ใด<wbr>มา<wbr>ทำ<wbr>ให้<wbr>จำนวน<wbr>น้อย<wbr>ลง เป็น<wbr>ต้น<wbr>ว่า การ<wbr> สงคราม<wbr>หรือ<wbr>โรค<wbr>ภัย<wbr>ที่<wbr>ร้าย<wbr>แรง<wbr>มา<wbr>ลด<wbr>จำนวน<wbr>ลง<wbr>เสีย<wbr>มากๆ เป็น<wbr>พิเศษ ใน<wbr>อีก<wbr>ร้อย<wbr>ปี<wbr>จะ<wbr>มี<wbr>จำนวน<wbr>คน<wbr>ถึง 5,000 ล้าน (ห้า<wbr>พัน<wbr>ล้าน<wbr>) คน ใน<wbr>เวลา<wbr>นั้น<wbr>พื้น<wbr>ดิน<wbr>ทุกๆ แห่ง<wbr>จะ<wbr>ต้อง<wbr>ใช้<wbr>เป็น<wbr>ที่<wbr>ทำ<wbr>การ<wbr>เพาะ<wbr>ปลูก เพื่อ<wbr>ได้<wbr>อาหาร<wbr>มา<wbr>เลี้ยง<wbr>มนุษย์ ไม่<wbr>มี<wbr>ที่<wbr>ดิน<wbr>และ<wbr>อาหาร<wbr>ผัก<wbr>พอ<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>เลี้ยง<wbr>สัตว์ มนุษย์<wbr>จะ<wbr>ต้อง<wbr>กิน<wbr>อาหาร<wbr>ผัก<wbr>และ<wbr>ข้าว<wbr>โดย<wbr>ตรง แทน<wbr>การ<wbr>กิน<wbr>เนื้อ<wbr>ซึ่ง<wbr>เป็นการ<wbr>กิน<wbr>ผัก<wbr>โดย<wbr>ทาง<wbr>อ้อม มหา<wbr>เศรษฐี<wbr>จึง<wbr>จะ<wbr>มี<wbr>นม<wbr>และ<wbr>เนื้อ<wbr>กิน โดย<wbr>เลี้ยง<wbr>วัว<wbr>ไว้<wbr>บน<wbr>ตึก<wbr>ชั้น<wbr>สุด<wbr>ยอด<wbr>หรือ<wbr>ใน<wbr>สวน<wbr>ข้างๆ บ้าน
เวลา<wbr>นี้<wbr>มี<wbr>คน<wbr>เพียง<wbr>ประมาณ 2,000 ล้าน<wbr>คน เรา<wbr>มี<wbr>จำนวน<wbr>คน<wbr>ที่<wbr>อด<wbr>อยาก<wbr>อยู่<wbr>มาก<wbr>มาย<wbr>เพียง<wbr>ไร<wbr>? อีก<wbr>ร้อย<wbr>ปี<wbr>ข้าง<wbr>หน้า<wbr>เมื่อ<wbr>มี<wbr>คน<wbr>ถึง 5,000 ล้าน<wbr>คน ภาวะ<wbr>ของ<wbr>ความ<wbr>จน<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>อย่างไร ความ<wbr>จำเป็น<wbr>จะ<wbr>บังคับ<wbr>ให้<wbr>คน<wbr>ต้อง<wbr>กิน<wbr>อาหาร<wbr>ผัก<wbr>และ<wbr>เมล็ด<wbr>ข้าว<wbr>เท่า<wbr>นั้น
สำหรับ<wbr>ภิกษุ ไม่<wbr>จำเป็น<wbr>จะ<wbr>ต้อง<wbr>รับ<wbr>รู้<wbr>มา<wbr>ถึง<wbr>เหตุผล<wbr>ของ<wbr>ฝ่าย<wbr>โลก<wbr>ดัง<wbr>กล่าว<wbr>มา<wbr>นี้<wbr>ก็<wbr>จริง แต่<wbr>เพราะ<wbr>เป็น<wbr>เพศ<wbr>นำ<wbr>ของ<wbr>เพศ<wbr>อื่น จึง<wbr>ควร<wbr>ดำรง<wbr>อยู่<wbr>ใน<wbr>อาการ<wbr>ที่<wbr>เป็น<wbr>ฝ่าย<wbr>ข้าง<wbr>พ้น<wbr>ทุกข์<wbr>สงบ<wbr>เยือก<wbr>เย็น<wbr>อยู่<wbr>เสมอ ไม่<wbr>เป็น<wbr>คน<wbr>ดื้อ<wbr>ต่อ<wbr>เหตุผล ไม่<wbr>เป็น<wbr>คน<wbr>เลี้ยง<wbr>ยาก ไม่<wbr>เป็น<wbr>คน<wbr>ละเลย<wbr>ต่อ<wbr>การ<wbr>ขูด<wbr>เกลา<wbr>ความ<wbr>รู้สึก<wbr>ของ<wbr>ธรรมดา<wbr>ฝ่าย<wbr>ต่ำ มี<wbr>การ<wbr>เห็น<wbr>แก่<wbr>ตัว<wbr>หรือ<wbr>ความ<wbr>อร่อย<wbr>ของ<wbr>ตัว<wbr>เป็น<wbr>ต้น ไม่<wbr>เป็น<wbr>ผู้<wbr>หา<wbr>ข้อ<wbr>แก้<wbr>ตัว<wbr>ด้วย<wbr>การ<wbr>ตี<wbr>โวหาร<wbr>ฝี<wbr>ปาก แต่<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>คน<wbr>รัก<wbr>ความ<wbr>ยุติธรรม รัก<wbr>ความ<wbr>สงบ แผ่<wbr>เมตตา<wbr>ไม่<wbr>จำกัด<wbr>วง ไม่<wbr>จำกัด<wbr>ความ<wbr>รับ<wbr>ผิด<wbr>ชอบ พร้อม<wbr>ด้วย<wbr>เหตุผล<wbr>อยู่<wbr>เสมอ เพราะ<wbr>ฉะนั้น ภิกษุ<wbr>จึง<wbr>ไม่<wbr>ควร<wbr>นิ่ง<wbr>เฉย<wbr>ต่อ<wbr>อารมณ์<wbr>ที่<wbr>เกื้อ<wbr>กู<wbr>ล<wbr>แก่<wbr>ความ<wbr>ก้าว<wbr>หน้า<wbr>ใน<wbr>ส่วน<wbr>ใจ<wbr>ของ<wbr>ตน<wbr>แม้<wbr>แต่<wbr>น้อย
การ<wbr>เว้น<wbr>บริโภค<wbr>เนื้อ ไม่<wbr>ใช่<wbr>เป็น<wbr>สิ่ง<wbr>ที่<wbr>ทรง<wbr>ห<wbr>ร้า<wbr>หรือ<wbr>ฝ่า<wbr>ฝืน<wbr>พระ<wbr>บัญญัติ<wbr>สำหรับ<wbr>ดวง<wbr>ใจ<wbr>ที่<wbr>ประสงค์<wbr>เพื่อ<wbr>ขูด<wbr>เกลา<wbr>กิเลส<wbr>ของ<wbr>ตน<wbr>- ดวง<wbr>ใจ<wbr>ที่<wbr>ไม่<wbr>เอา<wbr>คน<wbr>นอก<wbr>ส่วน<wbr>มาก<wbr>เป็น<wbr>ประมาณ<wbr>-ดวง<wbr>ใจ<wbr>ที่<wbr>ไม่<wbr>แพ้<wbr>ลิ้น<wbr>-ดวง<wbr>ใจ<wbr>ที่<wbr>ไม่<wbr>ประสงค์<wbr>การ<wbr>ตี<wbr>โวหาร การ<wbr>ไม่<wbr>บริโภค<wbr>เนื้ อ<wbr>ก็<wbr>เป็น<wbr>ธุดงค์<wbr>อย่าง<wbr>เดียว<wbr>กับ<wbr>ธุดงค์<wbr>อื่นๆ ซึ่ง<wbr>ทรง<wbr>ตรัส<wbr>ไว้<wbr>ว่า<wbr>เป็นการ<wbr>ขูด<wbr>เกลา<wbr>กิเลส แต่<wbr>ก็<wbr>ไม่<wbr>ทรง<wbr>บังคับ<wbr>กะ<wbr>เกณฑ์<wbr>ให้<wbr>ใคร<wbr>ถือ แต่<wbr>เมื่อ<wbr>ใคร<wbr>ถือ<wbr>ก็<wbr>ทรง<wbr>สรรเสริญ<wbr>เป็น<wbr>อย่าง<wbr>มาก เช่น ทรง<wbr>สรรเสริญ<wbr>พระ<wbr>มหา<wbr>กัสสป ธุดงค์ 13 อย่าง บาง<wbr>อย่าง<wbr>เช่น เนสัช<wbr>ชิ<wbr>กัง<wbr>คะ ก็<wbr>ไม่<wbr>มี<wbr>ใคร<wbr>เชื่อ<wbr>ว่า<wbr>เป็น<wbr>พุทธ<wbr>ภาษิต<wbr>นัก แม้<wbr>จำนวน<wbr>สิบ<wbr>สาม<wbr>ก็<wbr>ไม่<wbr>ใช่<wbr>จำนวน<wbr>ที่<wbr>ทรง<wbr>แต่ง<wbr>ตั้ง เมื่อ<wbr>เช่น<wbr>นั้น การ<wbr>ขูด<wbr>เกลา<wbr>ด้วย<wbr>การ<wbr>เว้น<wbr>เนื้อ<wbr>ก็<wbr>เป็น<wbr>สิ่ง<wbr>ที่<wbr>รวม<wbr>ลง<wbr>ได้<wbr>ใน<wbr>ธุดงค์ หรือ<wbr>มัชฌิมาปฏิปทา<wbr>นั้น<wbr>เอง เพราะ<wbr>เข้า<wbr>กัน<wbr>ได้<wbr>กับ<wbr>สิ่ง<wbr>ที่<wbr>ทรง<wbr>อนุญาต<wbr>ใน<wbr>ฝ่าย<wbr>ธรรม มิ<wbr>ใช่<wbr>ฝ่าย<wbr>ศีล<wbr>ซึ่ง<wbr>เป็นการ<wbr>บังคับ
ท่าน<wbr>คง<wbr>ประหลาด<wbr>ใจ<wbr>หรือ<wbr>สงสัย<wbr>ว่า ข้าพเจ้า<wbr>เห็น<wbr>แต่<wbr>สนับสนุน<wbr>มติ<wbr>ของ<wbr>ตน<wbr>เอง จึง<wbr>ส่ง<wbr>เสริม<wbr>ให้<wbr>ฝึก<wbr>ใจ<wbr>ด้วย<wbr>อาหาร<wbr>ผัก ข้อ<wbr>นี้<wbr>ขอ<wbr>ตอบ<wbr>ว่า เพราะ<wbr>เป็น<wbr>โอกาส<wbr>ที่<wbr>จะ<wbr>ฝึก<wbr>ฝน<wbr>ทดลอง ขูด<wbr>เกลา ได้<wbr>ทุก<wbr>วัน<wbr>นั่น<wbr>เอง วิธี<wbr>อย่าง<wbr>อื่น<wbr>โดย<wbr>มาก<wbr>เรา<wbr>ต้อง<wbr>คอย<wbr>ระลึก<wbr>ขึ้น<wbr>มา ไม่<wbr>ได้<wbr>ผ่าน<wbr>มา<wbr>เฉพาะ<wbr>หน้า<wbr>เรา<wbr>ทุก<wbr>วันๆ เช่น<wbr>อาหาร และ<wbr>อีก<wbr>อย่าง<wbr>หนึ่ง<wbr>คน<wbr>ธรรมดา<wbr>เรา<wbr>ก็<wbr>ติด<wbr>รส<wbr>อาหาร<wbr>กัน<wbr>ทั้ง<wbr>นั้น มัน<wbr>เป็น<wbr>เครื่อง<wbr>ทดลอง หรือ<wbr>วัด<wbr>น้ำ<wbr>ใจ<wbr>เรา เปรียบ<wbr>เหมือน<wbr>ออก<wbr>สงคราม<wbr>ต่อ<wbr>สู้<wbr>ข้า<wbr>ศึก<wbr>อยู่<wbr>เสมอ ถ้า<wbr>ไม่<wbr>กลัว<wbr>ว่า<wbr>มัน<wbr>เป็น<wbr>เครื่อง<wbr>ทดลอง<wbr>วัด<wbr>น้ำ<wbr>ใจ<wbr>ของ<wbr>ท่าน<wbr>เกิน<wbr>ไป<wbr>แล้ว ท่าน<wbr>คง<wbr>เห็น<wbr>พัอง<wbr>กับ<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>ที<wbr>เดียว<wbr>ว่า<wbr>เรา<wbr>ควร<wbr>ยึด<wbr>เอา<wbr>บท<wbr>เรียน<wbr>ประจำ<wbr>วัน<wbr>บท<wbr>นี้<wbr>เป็น<wbr>แน่ เพราะ<wbr>มัน<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>ผู้<wbr>เตือน<wbr>ให้<wbr>เรา<wbr>ฝึก<wbr>มัน<wbr>ทุก<wbr>วัน<wbr>ที<wbr>เดียว เป็น<wbr>บท<wbr>เรียน<wbr>ที่<wbr>ยาก แต่<wbr>เปิด<wbr>โอกาส<wbr>ให้<wbr>เรา<wbr>ฝึก<wbr>ได้<wbr>ทุกๆ วัน
ท่าน<wbr>อาจ<wbr>ถาม<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>ว่า เรา<wbr>จะ<wbr>ไป<wbr>นิพพาน<wbr>ด้วย<wbr>การ<wbr>กิน<wbr>ผัก<wbr>กัน<wbr>หรือ<wbr>? ข้าพเจ้า<wbr>ก็<wbr>อาจ<wbr>ตอบ<wbr>ได้<wbr>โดย<wbr>ย้อน<wbr>ให้<wbr>ท่าน<wbr>ตอบ<wbr>ใน<wbr>ตัว<wbr>เอง<wbr>ว่า เรา<wbr>จะ<wbr>ไป<wbr>นิพพาน<wbr>ได้<wbr>โดย<wbr>ต้อง<wbr>ออก<wbr>บวช<wbr>เป็น<wbr>บรรพชิต<wbr>เท่า<wbr>นั้น<wbr>แล<wbr>หรือ<wbr>? ถ้า<wbr>ท่าน<wbr>ตอบ<wbr>ว่า<wbr>การ<wbr>บวช<wbr>เป็น<wbr>เพียง<wbr>การ<wbr>ช่วย<wbr>ให้<wbr>เร็ว<wbr>เข้า<wbr>เท่า<wbr>นั้น เพราะ<wbr>ฆราวาส<wbr>ก็<wbr>บรรลุ<wbr>มรรคผล<wbr>นิพพาน<wbr>ได้<wbr>แล้ว ข้าพเจ้า<wbr>ก็<wbr>พิสูจน์<wbr>ให้<wbr>ท่าน<wbr>ได้<wbr>ใน<wbr>ทันที<wbr>ว่า<wbr>การ<wbr>กิน<wbr>ผัก<wbr>ก็<wbr>อย่าง<wbr>เดียว<wbr>กัน เพราะ<wbr>เป็นการ<wbr>ฝึก<wbr>ใจ<wbr>ช่วย<wbr>ให้<wbr>ไป<wbr>ถึง<wbr>การ<wbr>ชำนะ<wbr>ตัณหา<wbr>เร็ว<wbr>เข้า ดัง<wbr>กล่าว<wbr>ง<wbr>แล้ว ถ้า<wbr>ใคร<wbr>จะ<wbr>พยายาม<wbr>พิสูจน์<wbr>ว่า กิน<wbr>ผัก<wbr>เพราะ<wbr>พระ<wbr>พุทธ<wbr>องค์<wbr>ไม่<wbr>ฉัน<wbr>เนื้อ หรือ<wbr>กิน<wbr>เนื้อ<wbr>เป็น<wbr>บาป<wbr>แล้ว ข้าพเจ้า<wbr>ก็<wbr>เห็น<wbr>ว่า<wbr>ไม่<wbr>มี<wbr>เหตุผล<wbr>เพียง<wbr>พอ<wbr>อย่าง<wbr>เดียว<wbr>กับ<wbr>ท่าน เพราะ<wbr>เนื้อ<wbr>ที่<wbr>บริสุทธิ์<wbr>ไม่<wbr>บาป และ<wbr>พระองค์<wbr>ก็<wbr>ฉัน<wbr>เนื้อ
ถ้า<wbr>ท่าน<wbr>ยัง<wbr>แย้ง<wbr>ว่า การ<wbr>กิน<wbr>ผัก<wbr>ไม่<wbr>ได้<wbr>เป็นการ<wbr>ก้าว<wbr>หน้า<wbr>ของ<wbr>การ<wbr>ปฏิบัติ<wbr>ธรรม ข้าพเจ้า<wbr>มี<wbr>คำ<wbr>ตอบ<wbr>แต่<wbr>เพียง<wbr>ว่า ท่าน<wbr>ยัง<wbr>ไม่<wbr>รู้จัก<wbr>ตัว<wbr>ปฏิ<wbr>บิ<wbr>ติ<wbr>ธรรม<wbr>เสีย<wbr>เลย ท่าน<wbr>จะ<wbr>รู้จัก<wbr>การ<wbr>กิน<wbr>ผัก<wbr>ซึ่ง<wbr>เป็น<wbr>อุปกรณ์<wbr>ของ<wbr>การ<wbr>ปฏิบัติ<wbr>ธรรม<wbr>อย่างไร<wbr>ได้
ขอ<wbr>ให้<wbr>ทราบ<wbr>ว่า "การ<wbr>กิน<wbr>ผัก<wbr>ไม่<wbr>ได้<wbr>ถือ<wbr>เป็น<wbr>ลัทธิ<wbr>หรือ<wbr>บัญญัติ<wbr>" เรา<wbr>ฝึก<wbr>บท<wbr>เรียน<wbr>นี้ โดย<wbr>ไม่<wbr>ได้<wbr>สมาทาน หรือ<wbr>ปฏิญาณ อย่าง<wbr>สมาทาน<wbr>ลัทธิ หรือ<wbr>ศีล มัน<wbr>เป็น<wbr>ข้อ<wbr>ปฏิบัติ<wbr>ฝ่าย<wbr>ธรรม<wbr>ทาง<wbr>ใจ ซึ่ง<wbr>เรา<wbr>อาศัย<wbr>หลัก<wbr>กา<wbr>ลาม<wbr>สูตร หรือ<wbr>โค<wbr>ต<wbr>มี<wbr>สูตร เป็น<wbr>เครื่อง<wbr>มือ<wbr>ตัดสิน<wbr>แล้ว ก็<wbr>พบ<wbr>ว่า<wbr>เป็น<wbr>แต่<wbr>ฝ่าย<wbr>ถูก ฝ่าย<wbr>ให้<wbr>คุณ<wbr>โดย<wbr>ส่วน<wbr>เดียว เป็นการ<wbr>ขูด<wbr>เกลา<wbr>กิเลส<wbr>ซึ่ง<wbr>พระ<wbr>พุทธ<wbr>องค์<wbr>สรรเสริญ แต่<wbr>ถ้า<wbr>ใคร<wbr>ทำ<wbr>เพราะ<wbr>ยึด<wbr>มั่น ก็<wbr>กลาย<wbr>เป็น<wbr>สี<wbr>ลัพพต<wbr>ปรามาส<wbr>ยิ่ง<wbr>ขึ้น และ<wbr>ถ้า<wbr>บังคับ<wbr>กัน<wbr>ก็<wbr>กลาย<wbr>เป็น<wbr>ลัทธิ<wbr>ของ<wbr>พระ<wbr>เท<wbr>วทัต ที่<wbr>จริง<wbr>หลัก<wbr>มัชฌิมาปฏิปทา สอน<wbr>ให้<wbr>เรา<wbr>ทำ<wbr>ตาม<wbr>สิ่ง<wbr>ที่<wbr>เรา<wbr>มอง<wbr>เห็น<wbr>ด้วย<wbr>ปัญญา<wbr>ว่า<wbr>เป็น<wbr>ไป<wbr>เพื่อ<wbr>ความ<wbr>ขูด<wbr>เกลา<wbr>กิเลส<wbr>เสมอ แต่<wbr>เรา<wbr>มอง<wbr>เห็น<wbr>แล้ว<wbr>ไม่<wbr>ทำ ก็<wbr>กลาย<wbr>เป็น<wbr>เรา<wbr>ไม่<wbr>ปรารถนา<wbr>ดี<wbr>ไป<wbr>เอง ส่วน<wbr>ผู้<wbr>ที่<wbr>ยัง<wbr>มอง<wbr>ไม่<wbr>เห็น<wbr>นั้น<wbr>ไม่<wbr>อยู่<wbr>ใน<wbr>วง<wbr>นี้ มัชฌิมาปฏิปทา<wbr>คือ<wbr>การ<wbr>ทำ<wbr>ดี<wbr>โดย<wbr>วง<wbr>กว้าง<wbr>!
วัน<wbr>นี้<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>เขียน<wbr>มาก จน<wbr>คาด<wbr>ว่า<wbr>บรรณาธิการ<wbr>จะ<wbr>รังเกียจ<wbr>เพราะ<wbr>จะ<wbr>แย่ง<wbr>เนื้อ<wbr>ที่<wbr>ของ<wbr>เรื่อง<wbr>แผนก<wbr>อื่น<wbr>ไป จึง<wbr>ขอ<wbr>ไว้<wbr>อธิบาย<wbr>เพิ่ม<wbr>เติม<wbr>ใน<wbr>โอกาส<wbr>หลัง<wbr>บ้าง แต่<wbr>ขอ<wbr>อย่าง<wbr>ลืม<wbr>หลัก<wbr>สั้นๆ ว่า เรา<wbr>ไม่<wbr>ได้<wbr>เสพ<wbr>ผัก<wbr>เพื่อ<wbr>เอา<wbr>ชื่อ<wbr>เสียง<wbr>ว่า<wbr>เป็น<wbr>นัก<wbr>เสพ<wbr>ผัก (Vegetarian) เลย เรา<wbr>ก้าว<wbr>หน้า<wbr>ใน<wbr>การ<wbr>ขูด<wbr>เกลา<wbr>ใจ<wbr>เพื่อ<wbr>ยึด<wbr>เอา<wbr>ประโยชน์<wbr>อัน<wbr>เกิด<wbr>แต่<wbr>การ<wbr>มี<wbr>กิเลส<wbr>เบา<wbr>บาง<wbr>อีก<wbr>ส่วน<wbr>หนึ่ง<wbr>เท่า<wbr>นั้น เพราะ<wbr>ฉะนั้น เมื่อ<wbr>ท่าน<wbr>ผู้<wbr>ใด<wbr>จะ<wbr>วิเคราะห์<wbr>เหตุผล<wbr>ทั้ง<wbr>หลาย<wbr>ของ<wbr>ข้าพเจ้า โปรด<wbr>ใช้<wbr>กฎ<wbr>ประจำ<wbr>ใจ<wbr>อัน<wbr>นี้<wbr>เข้า<wbr>ผสม<wbr>ด้วย<wbr>เสมอ และ<wbr>อย่า<wbr>ลืม<wbr>ว่า<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>ไม่<wbr>ได้<wbr>เป็น<wbr>คน<wbr>ฝ่าย<wbr>โลก<wbr>นาถ<wbr>ภิกษุ หรือ<wbr>ฝ่าย<wbr>ใคร นอกจาก<wbr>ฝ่าย<wbr>ที่<wbr>มี<wbr>เหตุผล แล้ว<wbr>และ<wbr>ตั้ง<wbr>หน้า<wbr>ปฏิบัติ<wbr>ด้วย<wbr>ความ<wbr>เชื่อ<wbr>ความ<wbr>นับถือ<wbr>ตน<wbr>เอง<wbr>เท่า<wbr>นั้น และ<wbr>ข้อ<wbr>สำคัญ<wbr>ที่สุด<wbr>ก็<wbr>คือ ข้าพเจ้า<wbr>ไม่<wbr>ได้<wbr>ขอ<wbr>ร้อง<wbr>ให้<wbr>ท่าน<wbr>เป็น<wbr>นัก<wbr>ผัก เป็น<wbr>แต่<wbr>แสดง<wbr>ความ<wbr>คิด<wbr>เห็น<wbr>ของ<wbr>ข้าพเจ้า<wbr>ใน<wbr>เรื่อง<wbr>นี้ ขอ<wbr>ร้อง<wbr>เพียง<wbr>ให้<wbr>ท่าน<wbr>นำ<wbr>ไป<wbr>คิด<wbr>ดู เมื่อ<wbr>ท่าน<wbr>คิด<wbr>แล้ว<wbr>ใน<wbr>กาล<wbr>ต่อ<wbr>ไป<wbr>ท่าน<wbr>จะ<wbr>เป็น<wbr>นัก<wbr>ผัก<wbr>หรือ<wbr>นัก<wbr>เนื้อ ก็<wbr>แล้ว<wbr>แต่<wbr>เหตุผล<wbr>ของ<wbr>ท่าน พุทธ<wbr>บุตร<wbr>ที่<wbr>แท้<wbr>จริง<wbr>คือ "คน<wbr>มี<wbr>เหตุผล<wbr>" ที่<wbr>จริง<wbr>นัก<wbr>เนื้อ<wbr>ก็<wbr>ไม่<wbr>ใช่<wbr>ผู้<wbr>อัน<wbr>ใคร<wbr>จะ<wbr>พึง<wbr>รังเกียจ เช่น<wbr>เดียว<wbr>กับ<wbr>ผู้<wbr>ไม่<wbr>สามารถ<wbr>ทาน<wbr>ธุดงค์<wbr>อย่าง<wbr>อื่น เช่น ทรง<wbr>ไตร<wbr>จีวร หรือ<wbr>อยู่<wbr>โค<wbr>น<wbr>ไม้<wbr>เหมือน<wbr>กัน เพราะ<wbr>เป็น<wbr>เรื่อง<wbr>ที่<wbr>ไม่<wbr>บังคับ<wbr>.