ฉันเองก็เคยนั่งวิปัสนากรรมฐานในกรงงู

ฉันเองก็เคยนั่งวิปัสนากรรมฐานในกรงงู

แต่รู้สึกดีจากการปฏิบัติธรรมครั้งนั้น

เนื่องจากฉันเกลียดและกลัวงูมาก
เมื่อมีความกลัวเป็นอารมณ์

จิตของข้าพเจ้าตื่นตัวมากเป็นพิเศษ ไวต่อผัสสะที่มากระทบ

ความกลัวเกิดขึ้น มากขึ้น น้อยลง และหายไป

จากนั้นก็เกิดขึ้นใหม่ รอบแล้วรอบเล่า

เมื่อจิตมีสติ พิจารณาถึงความกลัว ช่างไม่แน่นอนจริงๆ

คำถามเกิดขึ้นในจิต กลัวอะไร กลัวงูชก กลัวงูรัด

สรุปแล้วคือ.... กลัวตายนั่นเอง<O</O
จากนั้นนิมิตเรื่องตายมาปรากฎ เมื่อหมดสงสัยเรื่องตาย

คลายลงจากความกลัวตาย
<O></O>
จิตก็ดิ้นไปว่า..เราไม่ชอบใจ ขยะแขยงงู

เมื่อพิจารณาถึงความขยะแขยง ก้อไม่คงที่ไม่แน่นอน

คำถามเกิดขึ้นทำไมเราขยะแขยงงู
<O></O>
ขยะแขยงอะไรของมัน

คำตอบคงคล้ายกับทุกท่าน ที่เกลียดและกลัวงู นิ่ม ลื่น เย็น กลิ่น

และใจบอกว่ามันคืองู ที่เราเกลียดเรากลัว
<O></O>
เมื่อดูไปเรื่อยขณะจิตมีสติ พบว่าเป็นเพราะ

สัญญา และอุปปาทานนั่นแหละ จึงเกลียด จึงกลัว

พิจารณาดูดีดี...
<O></O>
งูเองก้อเช่นกัน ทุกครั้งเราขยับ มันก้อกลัว

กลัวเราจะทำร้าย รักตัว กลัวตาย

และรังเกียจเราว่าร่างกายคนอย่างเราไม่สวยงามเช่นกัน
<O></O>
จิตของงูและเราเอง ไม่ได้ต่างกันเลย

เป็นจิตที่มีความไม่รู้ครอบคลุมอยู่ ยึดติดในอุปาทานขันธ์

แม้ตัวฉันเองแง้มกะลาที่ครอบอยู่ออกมาสัมผัสดูถึงธรรมได้บ้าง

จากนั้นก้อนำมาใช้ในการอยู่อย่างฆาราวาสตามเดิม

พบว่ายินดีในชีวิตได้ง่ายขึ้น
<O></O>
ลองคิดดู...
<O></O>
ถ้าเปิดกะลาที่ครอบออก จิตจะเป็นอิสระแค่ไหน<O></O>
<O></O>
นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ และเชื่อว่าคงมีผู้ปฏิบัติรายอื่นอีกมาก

ที่ได้รับรู้ถึงแสงธรรมส่องนำชีวิต จากการวิปัสนากรรมฐาน

ในกรงงู ณ.สำนักสงฆ์บ้านสะพานยาวแห่งนั้น
<O></O>
เจตนาของพระอาจารย์นั้น ต้องการจะให้ได้รู้ถึงธรรมด้วยตนเอง

โดยมิต้องไปเดินธุดงถ์ให้เหนื่อยยาก

อย่างเช่นพระกรรมฐานปฏิบัติกันมา
<O
<O></O>
แล้วสิ่งที่น้องรติรส ได้รับจากการปฏิบัติธรรมล่ะคืออะไร...

สำนักปฏิบัติธรรมได้รับอะไร

ช่างน่าสลดใจจริงๆ
<O></O>

 

อันนี้ขึ้นอยู่กับระดับของการปฎิบัติก่อนการเข้ากรงงูครับ
ถ้าตอนนี้เข้าไปอยู่คงไม่กลัวครับ
แต่ก่อนปฎิบัติคงกลัวจน.....แน่เลยครับ
สำหรับการปิดศูนย์ก็เป็นไปตามธรรมดาโลกนะครับ
ขอให้การเจริญสติ กรรมฐานมีความก้าวหน้ายิ่งฯขึ้นไปนะครับ

 

ปิด ก็เป็นไปตามกรรมเก่า + ใหม่ ส่งผล

ขอให้รู้ทันอารมณ์ครับ

สาธุ

 

เสียใจอยู่เพียงว่า
น้องที่เป็นข่าว มิได้ปฏิบัติตามหลักการปฏิบัติอย่างเคร่งครัด และใช้ปัญญาในการพิจารณาถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
พระ และ นักปฏิบัติธรรมผู้มีเจตนาดี มิได้พิจารณา คัดกรองผู้ฝึกให้รอบคอบ
สังคมตัดสินจากกระแสข่าวอย่างรวดเร็ว
ส่งผลให้ พระ ชี และผู้ปฏิบัติธรรมจำนวนมากได้รับความลำบากเดือดร้อน
สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นในท่ามกลางผู้ที่เรียกตนว่า ชาวพุทธ

จริงอย่างที่สุดคือมันเป็นธรรมดา มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป

 

ผมก็เคยปฎิบัติที่นี่เหมือนกัน รู้สึกเสียดายที่สถานที่ดีๆถูกปิดทำให้คนอื่นไม่ได้รับบางอย่างที่ผมได้รับ