จ้อยตามหาพระจันทร์

นิทานจากการประกวดนิทานมูลนิธิเด็ก ครั้งที่ 3
ภาพจากการประกวดภาพประกอบนิทานมูลนิธิเด็ก ครั้งที่1
ผลงานของ : มล.วันนิวัต เกียรติสาร
ภาพประกอบ : นันทวัน วาตะ

จ้อยเด็กชายตัวเล็กๆที่ชอบมองท้องฟ้ายามค่ำคืนเป็นชีวิตจิตใจ บ้านเล็กๆของจ้อยอยู่ริมทุ่งนา ยามค่ำคืนจ้อยชอบนอนมองท้องฟ้าที่มีดวงดาวระยิบระยับ

"สักวาดาวลูกไก่ไฉนแปลก ไม่ยอมแยกจากกันสักวันหนา

โน่นดาวไถมองไกลสุดสายตา เคลื่อนข้ามฟ้าเกาะมาบนหลังเต่า....."

เสียงหวานของแม่ร้องเพลงสักวาขึ้นมาเบาๆ คลอด้วยเสียงขลุ่ยของพ่อดวงดาวดูสวยเหลือเกิน ลมก็โชยเย็นสบาย จ้อยนอนดูดวงดาวเพลินจนแทบจะหลับทีเดียว แต่เมื่อจ้อยพยายามลืมตามองฟ้าอีกที จ้อยรู้สึกว่ามีอะไรแปลกไป ทำไมท้องฟ้าเหลือเพียงแสงดาวริบหรี่..

<img src="http://www.childthai.org/images/nithan00111.JPG"


" พระจันทร์นั่นเอง พระจันทร์หายไป"

ชาวบ้านได้ยินเสียงจ้อย พากันออกมาหน้าบ้านต่างนึกแปลกใจว่าพระจันทร์หายไปไหน จ้อยเป็นคนที่สังเกตท้องฟ้ายามค่ำคืนมากกว่าใครจ้อยจึงอาสาไปตามพระจันทร์กลับคืนมาจ้อยประกาศเสียงดังด้วยความมั่นใจ

<img src="http://www.childthai.org/images/nithan00113.JPG"

ทุกคนในหมู่บ้านโบกมืออำลาให้แก่จ้อยผู้กล้าหาญ จ้อยออกเดินทางไปตามเส้นทางของดวงดาว ผ่านหมู่ดาวหมีใหญ่ ดาวนายพราน ดาวคันไถ และกลุ่มดาวลูกไก่ทั้งเจ็ด

"ตั้งเจ็ดดวง โอ้โฮ้ อยู่รวมกันอย่างนี้ตลอดเวลาเลยหรือครับ" " แน่นอนจ้ะ รวมกันคือพลังความสามัคคี หนึ่งดวงริบหรี่ เจ็ดดวงอำไพ"

ดาวลูกไก่ทั้งเจ็ดพูดพร้อมกัน " จ้อยจะไปตามหาพระจันทร์ครับ จู่ๆพระจันทร์ก็หายไป"

" อ๋อพระจันทร์ หรือ เห็นวิ่งหนีพระอาทิตย์ไปทางทิศตะวันตกโน่นแนะ"

<img src="http://www.childthai.org/images/nithan0011.jpg"


จ้อยรีบเดินทางต่อไป ไม่นานก็พบดาวประจำเมือง " พี่ดาวศุกร์ครับ ช่วยบอกจ้อยที จ้อยจะตามหาพระจันทร์ได้ที่ไหน ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่พระจันทร์หายไป" " เรื่องสำคัญเสียด้วย อันที่จริงได้เวลาที่ฉันจะกลับบ้านแล้ว แต่เอาเถอะ ฉันจะไปเป็นเพื่อนนะ เอ๊ะ นั่นไงพระอาทิตย์ เราไปถามพระอาทิตย์กันเถอะ"

เมื่อพระอาทิตย์ทราบเรื่อง ก็พยายามหาทางช่วยเหลือ

" เอาอย่างนี้ ฉันจะรีบนอนหลับ เมื่อฉันหลับท้องฟ้าก็จะมืด พระจันทร์จะได้โผล่ขึ้นมาทำงาน เธอคอยถามเขาเองแล้วกัน"

พระอาทิตย์หาวนอนสามที แล้วหรี่หลับโดยไว พระจันทร์รีบโผล่ขึ้นมา เพราะเห็นท้องฟ้ามืดเข้าใจว่าถึงเวลาทำงานแล้ว จ้อยดีใจได้เห็นพระจันทร์อีกครั้งรีบถาม

" เมื่อวานท่านหายไปไหน ท้องฟ้ามืดสนิททุกคนตกใจมาก"

" พวกเธอคงไม่ทันสังเกตสินะ อันที่จริงแล้วจะมีคืนหนึ่งที่ฉันหยุดพักผ่อนเขาเรียกว่าคืนเดือนมืดจ้ะ หลังจากนั้นฉันก็จะค่อยๆ ปรากฏตัวอีกครั้งจนถึงคืนเต็มดวง วนเวียนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ"

" แล้วทำไมทุกทีจ้อยไม่เคยสังเกตเห็นเลยล่ะฮะ"

<img src="http://www.childthai.org/images/nithan00112.JPG"


" ก็เธอเอาแต่ดูพวกดาวคันไถ ดาวลูกไก่ ดาวหมีใหญ่ จนลืมดูฉันในคืนเดือนมืดน่ะสิจ๊ะ ส่วนพวกชาวบ้านก็เอาแต่ทำงานไม่มีเวลาเงยหน้าดูฉัน"

"จริงด้วย ทีนี่จ้อยจะไปบอกพวกชาวบ้านให้รู้ว่าท่านไม่ได้หายไปไหนแต่พวกเขาลืมสนใจท่านต่างหาก"

"ตายแล้ว มัวแต่คุยเพลิน วันนี้ขึ้นหนึ่งค่ำ ฉันต้องออกไปทำงานแล้วไปก่อนนะ " พระจันทร์แต่งตัวเพียงเสี้ยวเล็กๆเท่านั้น แล้วออกเดินทางไป

จ้อยขอบคุณพี่ดาวศุกร์ที่ใจดีจ้อยมาส่งถึงบ้าน คืนนั้นดวงดาวส่องแสงระยิบระยับกว่าเคยราวกับจะปรบมือชมเชยจ้อยที่อุตส่าห์ตามหาจนพบพระจันทร์

 

โอย....นี่ต้องขอบคุณจ้อยแล้วที่ตามพระจันทร์จนเจอ

 

แต่จ้อยของบอร์ดนี้คงมีอย่างอื่นให้ตามหา

 

สาธุ ในชีวิตประจำวันนั้น เรามักสังเกตุแต่อย่างอื่น จนลืมสังเกตุว่า ใจเรานั้นมีความว่าง ความสุข และ อุเบกขา หรือ นิพพานในบางขณะ และเมื่อเราไม่รู้ว่า ความว่าง ใจที่ว่างนั้นปรากฎอย่างไร และ เมื่อไร เราก็จะตามหาความว่างนั้นไปทั่วทุกทิศ

ง่ายนิดเดียว เราหยุดใจเราที่เคลื่อนไหวไปทางนั้นทางนี้ และ คอยสังเกตุใจให้ดีว่า มันไหวไปในทิศทางใด บางทีเราอาจจะเจอ ความว่าง ที่อยู่ท่ามกลาง ความวุ่นวายและทุกข์ใจ ที่มันเกิดดับในใจ เรา สภาวะที่ไม่มีอะไรเกิดดับนั้น มีชั่วเวลาแว็บเดียว เพราะเรามัวแต่ปล่อยให้มีแต่สิ่ง วุ่นวายเกิดดับในใจเราตลอดเวลา

ความไม่เกิดไม่ดับ นั้นมีอยู่ คอยสังเกตุให้ถี่ถ้วนเถิด แล้วจะเจอ

 

เพื่อเพื่อน

 

ทวนน้ำขึ้นเหนือน้ำ เพื่อเห็นน้ำที่อยู่เหนือ
ถ่อเรือสวนทางเรือ เพื่อเห็นเรือที่สวนทาง

โต้คลื่นเข้าหาคลื่น เพื่อรู้คลื่นที่ครืนคราง
ฝ่าลมพัดโหมพลาง เพื่อพลางรู้ลู่ทางลม

เสียดทานสิ่งต้านทาน เพื่อต่อต้านสิ่งที่เสียดสม
จ่อมจ้วงห้วงลึกจม เพื่อจะแจ้งแห่งห้วงลึก

ปะทะแรงกระแทก เพื่อแทรกส่ำความรู้สึก
แน่วแน่สำนึกนึก เพื่อนึกหาหนทางนำ

กล้าทวนกระแสโลก เพื่อโลกสู่กระแสธรรม
ก่นเกลาเกลศกรรม เพื่อกรรมเกลาเกลศกล

หาญบ่าเข้าแบกบุก เพื่อบ่าทุกข์ผ่านทุกข์ทน
สลัดอัตตาตน เพื่อตัวตนพ้นอัตตา

ทวนน้ำขึ้นเหนือน้ำ เพื่อข้ามน้ำไปเบื้องหน้า
แรมเรือล่วงธารา ตราบธาราว่างเปล่าเรือ

 

เมื่อเจอทุกข์ ทุกข์กระหน่ำ เรื่องของทุกข์

เกิดในโลก ล้วนมีทุกข์ เป็นสมบัติ

ทุกข์สมัยนี้ ทุกข์สมัยไหน ก็ทุกข์ ล้วนเทียมกัน

รู้ทุกข์ รู้จักทุกข์ ให้เท่าทัน ก็รู้พลัน ทุกข์อยู่ที่ใจ

ปล่อยวางโลกไว้ ตามครรลอง สอนใจตน รู้ทุกข์ ให้สมที่ได้เกิดมา

อย่าไปโทษหลงโกรธเคือง คนที่หลงในโลกธรรม เขาก็คงมีวันที่จะรู้ พ้นหลง ได้ในสักวัน

ถ้าวันนี้ มิใช่วันของเขา ก็ขอให้เป็นวันของเรา บ้างก็แล้วกัน

 

<img src="http://img293.imageshack.us/img293/7928/sept8nk5.jpg"