จินตนาการครั้งสุดท้ายต้นเหตุแห่งความฝัน

คนเราทุกคนล้วนมีจินตนาการหากสมองซีกขวายังปรกติอยู่ จากการฟัง ดู อ่าน เขียน ทำให้เกิดพลังในการสร้างสรรค์กลายมาเป็นภาพบางอย่างในจินตนาการ
ถ้าย้อนยุคไปแล้วตั้งแต่ยุคไดโนเสาร์คาดว่าไดโนเสาร์ก็คงมีสมองที่จินตนาการเป็นเหมือนกันทำให้เกิดการนึกคิด และคาดว่าคงมีความอยากที่เกินพอดี จนแบคทีเรียนับล้านในตัวรับรู้ทำให้เกิดการก่อสร้างเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขึ้นมาเนื่องจากขาดความอบอุ่น เมื่อทุกสิ่งมาบรรจบเหมาะ แต่เนื่องจากมีความคิดอิจฉาที่ต้องการเข้ามาแทนที่มากๆเข้า(เป็นสัญชาติญาณอย่างหนึ่งในการเอาตัวรอดเหมือนกันละมั้ง)ทำให้เกิดการทำลายล้างเป็นผลให้เกิดกระแสจิตเรียกอุกกาบาตมายังโลก ได้ทำให้เกิดความพินาศต่อโลกในที่สุด จนไดโนเสาร์ต้องสูญพันธุ์ไป แต่ด้วยจินตนาการที่สุดๆทำให้สิ่งมีชีวิตบางอย่างรับรู้จนกำเนิดและพัฒนาต่อมาจนเป็นมนุษย์ในที่สุด และได้มีขนบธรรมเนียม ประเพณี วิถีชีวิต จนก่อเกิดเป็นศาสนา จนถึงขั้นทำให้พระผู้สร้างรับรู้จนรวมตัวเป็นพระเจ้าที่ใครๆก็ใฝ่หาในที่สุด จึงทำให้มีบททดสอบต่างๆ ไม่ว่า สวรรค์ นรก เทพยาดา มารร้ายต่างๆ มาคอยรังควาญหรือช่วยกันอยู่ร่ำไป จนเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบที่สุดในอนาคตดังที่ท่านๆทั้งหลายต้องการหรือฝันไว้ ตราบใดที่ยังมีจินตนาการอยู่ความฝันก็ไม่มีทางสิ้นสุด
สุดท้ายสำหรับท่านที่ใกล้จะตายหากยังมีพลังจินตนาการอยู่ก็จงรับรู้ไว้ว่าสิ่งที่ท่านค้นหา หรือต้องการมาทั้งชีวิต บางทีอาจจะมีอยู่จริง แต่จะมีซักกี่คนที่จะคิด จินตนาการได้ ความสุขที่แท้จริงนั้นอยู่ที่ไหน บนเส้นทางที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลายบนโลกเรานี้คงเป็นบททดสอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตราบใดที่ทุกชีวิตยังมีจินตนาการอยู่ แค่คิดดีๆครั้งเดียวครั้งสุดท้ายก็เกินพอแล้วที่จะก่อให้กำเนิดความฝัน จากคนที่ยังมีกิเลศอยู่

 

คิดกลาง ๆ

สรุปตอนท้าย ให้คิดในทางบวก

ดีครับ สาธุ

ตราบที่ยังเป็นปุถุชนอยู่ ก็ยังต้องอยู่ไปกับสมมติทั้งหลายทั้งปวง ทั้งตัวเรา ร่างกาย จิตใจ ความรู้สึกนึกคิดก็เป็นสมมติทั้งสิ้น ปัจจัย ๔ ก็เป็นของสมมติ แม้สิ่งต่าง ๆ ทีอยู่รอบตัวเรา บ้าน รถ ทรัพย์สมบัติ แก้ว แหวน เงิน ทอง แม่น้ำ ภูเขา ดวงดาวก็เป็นสสมติ เพื่อให้จิตเป็นกุศลก็ให้เป็นสมมติที่เป็นกุศลแล้วกันครับ จนกว่าจะละสมมติทั้งหลายนี้ได้ขาด

 

จินตนาการมีความสำคัญ กับผู้ที่เห็นความสำคัญของจินตนาการ.........

 

ผมไม่ได้อ่านเนื้อนะครับ
เอาแค่หัวข้อกระทู้

จินตนาการครั้งสุดท้าย ในทางธรรมสายปฏิบัติแล้ว เรียกว่าเป็นการผูกจิตไว้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งครับ

คิดให้เป็นธรรมนะครับ การผูกจิตก็คือการตั้งมั่นในอนาคตข้างหน้า

การที่จิตนาการแล้วไปฝัน อาจจะสำเหนียกถึงภพภูมิครั้งต่อไปในภพชาติข้างหน้า
เหมือนเราตั้งใจว่าจะตื่นตอนกี่โมงก่อนนอนแล้วก็ตื่นตามนั้นด้วย แต่พอลองพิจารณาไปอีกสร้างจินตนาการต่อยอดไปอีก(ในที่นี้หมายถึงการสำเหนียก)ว่าถ้าเราก่อนตายจิตผูกติดอยู่กับสิ่งใดก็ย่อมได้อยู่กับสิ่งนั้น และที่สำคัญว่าจิตที่ยังไม่นิ่ง ถึงแม้กายจะตายไปแล้วย่อมเปลี่ยนสภาพได้อีก แต่อาจจะใช้เวลามากหรือน้อยกว่าในขณะที่อาศัยกายอยู่

ปล. เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ อย่าเชื่อล่ะ

 

จินตนาการเป็นเรื่องดี ทำให้เรามีความหวังครับ แต่เมื่อไรเราพร้อมจะหยุด ก็ขอให้หยุดที่จุดกลาง หยุดในหยุด มองเข้าไปให้ถึงกายในกายนะครับ