คำถามเรื่องของกรรม

ศาสนาพุทธบอกว่าสิ่งที่เราเป็นในปัจจุบันเกิดจากกรรมในอดีตที่ผ่าน. แล้วกรรมใดที่ส่งผลให้คนทำดีทำชั่วละ หรือว่าเป็นกรรมก่อนหน้านั่นอีกที... แล้วกรรมใดส่งผลให้กระทำกรรมที่จะส่งผลให้ทำกรรมที่จะส่งผมให้ทำชั่วหรือดี... ผมสงสัยมานาน ถ้ายังงี้เราก็จะย้อนกรรมไปเรื่อยๆจนถึงต้นตอคือชีวิตแรกของเรา แล้วอะไรเป็นบ่อเกิดของชีวิตแรกละ ธรรมชาติใช่ไหมที่ให้กำเนิดชีวิต แล้วทำไมธรรมชาติจึงให้กำเนิดชีวิดที่ทำชั่วและทำดี แล้วอย่างนี้คนที่ถูกกำหนดให้ทำชั่ว เขาผิดอะไร เมื่อกรรมไม่ได้มาเกี่ยวข้อง แต่ต้องชดใช้กรรมที่ทำ ใครก็ได้ช่วยตอบที

 

ลองดู

การที่เราจะกระทำกรรมดีกรรมชั่วนั้นขึ้นอยู่กับจิตใจของผู้กระทำก็เป็นกรรมเก่านั่นแหละที่ส่งผลมาคือคนที่ยังทำชั่วนั้นเขายังมองไม่เห็นความจริงนั่นคือกรรมเขายังห่างไกลที่สิ้นสุดแต่คนที่ทำแต่กรรมดีนั้นวิบากแห่งกรรมที่เขาทำมามันไกลจะหมดแล้วนั่นเองส่วนชีวิตแรกของคนเรานั้นตามศาสนาพุทธพูดว่ามนุษย์เกิดจากการที่เทพชั้นพรหมนั้นลงมาเกิดในโลกมนุษย์โดยเริ่มแรกนั้นยังไม่มีกิเลสยังไม่มีตัวตนแต่พอได้มากินง้วนดินเข้าไปก็เริ่มมีกิเลสและก้กินอะไรต่างๆอีกมากมายจนเรื่อยมาถึงปัจจุบันก็เป็นมนุษย์ที่มีกิเลสหนาถูกอวิชชาครอบงำซึ่งความประภัสสรแห่งจิต(ถ้าอยากรู้ให้ละเอียดกว่านี้ลองไปอ่านในหนังสือพระไตรปิฎกฉบับย่อดูแล้วคุณก็จะรู้อะไรอีกมากมาย)

 

อืมมม รู้สึกว่าถูกกำหนดไว้แล้วนะ ทั้งชีวิตเราชาตินี้ชาติหน้าชาติต่อๆไปถูกกำหนดไว้หมดแล้ว มันเป็นคุกมืดที่กักขังเราไว้ชั่วนิจนิรันดร์เลยนะ ผู้ที่อยู่เหนือกฏนี้มีเพียงพระเจ้า พระพุทธเจ้า พระอรหันต์เท่านั้น แม้เทพเองก็ยังอยู่ใต้กฏนี้เลย
มีอยู่วันหนึ่งพระศรีอารีย์ลงมาเล่นบนโลก แล้วถูกพวกมารจับตัวได้ พวกมารก็ตกใจใหญ่ โอ้โห กุมารน้อยผู้นี้ คือผู้ที่เกิดจากหัวใจของพระเจ้า ตอนนั้นพระเจ้าก็เสด็จลงมาบนโลกเลย พวกมารก็บอกว่าจะทำลายพระศรีอารีย์ทิ้ง พระเจ้าก็บอกไปว่า " กุมารน้อยผู้นีคือผู้ที่เกิดจากหัวใจของเรา เราจะให้เขาเป็นพระเจ้าต่อจากเรา ถ้าเจ้าทำลายเขา เราจะทำลายโลก " ( รังของมารอยู่ใจกลางโลก ที่พระเจ้าไม่ฆ่ามารซะทีเพราะถ้าพระเจ้าจะฆ่า มารจะบีบแก่นโลกแล้วโลกก็จะแตก ) ถ้าทำลายโลกแล้วก็ไม่ต้องทำอะไรกันละตอนนั้น อยู่เฉยๆไปเลยละกัน ตอนนั้นมารก็เลยปล่อยพระศรีอารีย์ให้พระเจ้า แล้วพวกเทพก็กลับขึ้นสวรรค์ พวกมารก็มุดลงไปใจกลางโลกแยกย้ายกันไป หลังจากนั้นพระศรีอารีย์ก็ถูกสั่งไม่ให้ลงมาเล่นบนโลกอีก

ค่ำคืนนั้นพระเจ้าก็บอกพระศรีอารีย์ " ตอนนี้เจ้ามีอายุพอที่จะตรวจชะตาได้แล้ว ขึ้นมาบนมือของเราสิ " ( พระเจ้าตัวเท่าบ้านเลย พระศรีอารีย์ตอนเด็กๆนอนในที่ๆปลอดภัยที่สุดในจักรวาล คือนอนในอุ้งมือของพระเจ้า คิดดูละกันว่าเด็ก 5-6 ขวบนอนในอุ้งมือได้ พระเจ้าจะตัวใหญ่ขนาดไหน ) ตอนนั้นพระศรีอารีย์ก็เหาะขึ้นไปบนมือของพระเจ้า พระเจ้าก็บอกว่า " ดูซิว่าเจ้าจะได้เป็นพระเจ้าไหม "
พอตรวจชะตาดูปุ๊บพระเจ้าก็ปิ๊งขึ้นมาเลย ความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพระเจ้า พระเจ้าควักหัวใจไปทิ้งน้ำ ไม่น่าควักหัวใจออกมาเลย ศรีอริยะเมตรัยจะไม่เป็นพระเจ้า มันจะเป็นคนที่โยนบาปให้คนอื่นแล้วตัวเองไปเอาบุญ ทำให้คนอื่นเป็นผู้ร้ายแล้วตัวเองเป็นพระเอกไปปราบ ตอนแรกไม่มีมารมันก็ทำให้เทพแห่งความเกลียดชังกลายเป็นมารเพื่อที่ตัวเองจะปราบ ตอนแรกไม่มีมนุษย์มันก็บอกให้พระเจ้าสร้างมนุษย์เพื่อที่ตนเองจะบรรลุโสดาบัน แล้วก็จะเป็นลูกที่สร้างความลำบากให้พ่อแม่ ตอนพระเจ้าสร้างพระศรีอารีย์ขึ้น ได้ทำให้พระศรีอารีย์มีพลังไม่เต็มที่ก่อนแล้วให้พลังไปตื่นเอาทีหลัง ( เพราะถ้าให้มีพลังเต็มที่แต่แรกพลังจะน้อย ) ทำให้เวลามันลงมาสร้างบุญบารมีก็ทำเองไม่ได้พลังมันยังไม่ตื่น พระเจ้าก็ต้องคอยช่วยอยู่ตลอด พระเจ้าแก่ก็แก่แล้วยังต้องใช้พลังมากๆคอยช่วยมันสร้างบารมีอีก หัวใจจะเอาคืนก็ไม่ได้ควักแล้วควักเลยเอาคืนไม่ได้ให้แล้วให้เลย แล้วชะตานี้ก็แรงมากแม้แต่พระเจ้าเองก็เปลี่ยนชะตานี้ไม่ได้ ( ตอนนั้นพระเจ้าก็อ๋อเลย อ้อ อย่างนี้นี่เอง มิน่าพระเจ้าองค์อื่นถึงไม่สร้างเขาขึ้นมา แค่นี้ก็ไม่รู้เป็นพระเจ้าได้ไง )
ตอนนั้นก็บังเกิดลูกไฟขึ้นเหนือศรีษะพระศรีอารีย์ แบบว่าจะทำลายทิ้งแล้ว พระศรีอารีย์ก็ถามพระเจ้าว่า
" ท่านจะทำอะไรน่ะ ท่านจะเล่นกลให้เราดูเหรอ "
พระเจ้าก็ถามกลับว่า " ศรีอริยะเมตรัย เจ้าอยากจะเป็นพระเจ้ามั้ย "
พระศรีอารีย์ตอบว่า " ทำไมล่ะท่าน ก็พระเจ้าน่ะยิ่งใหญ่ที่สุดไม่ใช่เหรอ "
พระเจ้าตอบว่า " ก็ใช่ พระเจ้านี่แหล่ะ ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว "
พระศรีอารีย์ก็ตอบพระเจ้าว่า " งั้นก็ดีสิท่าน " " เมื่อท่านถึงอายุขัยแตกดับไปแล้ว เราจะเป็นพระเจ้า ต่อจากท่านไง "
แล้วลูกไฟก็แตกออกมาปิ๊งงงงงง เป็นประกายตกลงมา

วันรุ่งขึ้นพระเจ้าเรียกเหล่าเทพมาตรวจชะตาหมดเลย พอตรวจชะตาดู โอ้โห ไอ่พวกนี้มันจะทรยศหมดเลย อุตส่าห์สร้างมันขึ้นมามันจะไม่เป็นเทพซักองค์ มันจะไปเป็นพระอรหันต์กันหมด

 

ส่วนเรื่องบาปหรือบุญนั้น รู้สึกว่าจะบาปหรือจะบุญ ไม่ขึ้นอยู่กับว่าใครบังคับให้เราทำ หรือเราทำเนื่องจากผลของบาปบุญจากอดีตชาติบังคับอะไรเลยนะ แต่ขึ้นอยู่กับว่าเราทำเพื่ออะไร หรือเกี่ยวกับการกระทำของเรา กับเจตนาของเราต่อการกระทำนั้นๆน่ะ ซึ่งบาปหรือบุญขึ้นกับปัจจัยใกล้ๆ ไม่ได้ขึ้นกับปัจจัยลึกๆพวกบาปแต่ปางก่อนอะไรหรอก

 

เรื่องกรรม บางอย่างก็เป็๋นผลของอดีตชาติ แต่บางอย่างก็เป็นผลมาจากชาตินี้ แต่เรานึกไม่ถึงกัน

ถ้าคนที่ชำนาญเรื่องกรรม แล้ว ที่พอมีชื่อเสียงเป็นที่รุ้จักนั้นปัจจุบัน ก็ต้อง พี่ดังตฤณ

ลองเข้าเวบ www.dungtrin.com แล้วไปหาอ่านรายละเอียดเอาเอง

หรือ ในนั้น ไม่รู้จะอ่านอะไร ก็ลองอ่าน " เสียดายคนตายไมได้อ่าน " ดูเป็นเล่มแรกก็ได้ครับ

 

ที่เราเป็นอยู่ปัจุบัน เพราะกรรมเก่าบันดาล
แต่การที่คุณทำอะไรไประหว่างวัน ความดี ความชั่ว รัก โลภ โกรธ หลง ทั้งหมด มันก็เป็นกรรมใหม่ ที่ต่อภพต่อชาติของเราให้ยาวออกไปอีก

บางครั้งการที่เราต้องทำอะไรสักอย่างมันเป็นผลมาจากกรรมเก่า เช่นคนชอบโกรธ อันนี้พอโกรธก็เท่ากับสร้างกรรมไหม่ มันเหมือนกระแสน้ำครับ ถ้ายิ่งพัดมันยิ่งไกล ภพชาติเรามันก็จะยามไปเรื่อย ๆการวิปัสนาตัดกิเลสจากใจ จึงเหมือนการทวนกระแสน้ำไปจนกว่าจะถึงพระนิพพาน ภาพชาติทั้งหลายก็จะหมดไป

 

อืมมม...(b-ng) จริง ๆ แรกเริ่มเดิมทีมันไม่มีกรรมไม่มีอะไรหรอก แต่ดั้งเดิมพวกเราคงเบื่อเพราะมันอาจจะเรียบง่ายเกินไป สมบูรณ์เกินไป จึงตกลงจะหาอะไรมาเล่นกันแก้เซ็งก็เลยสร้างโรงละครยักใหญ่ขึ้นมาเล่นกัน(นั่นก็คือไตรภูมินี้) แล้วเราก็รู้ว่าเราจะเล่นละครดังนั้นไม่มีใครเกี่ยงหรอกว่าจะเล่นตัวเอก ตัวรอง ตัวดี ตัวร้าย เพราะเรารู้ว่าลงจากเวทีแล้วเราก็ยังเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนแปลง
นั่นก็เป็นที่มาอ่ะนะ แต่เผอิญว่าพวกเราเป็นพระเจ้าดังนั้นการสร้างโรงละครและการเขียนบทจึงสมจริงเหลือเกิน สมจริงจนเราคิดว่าชีวิตนี้เป็นอย่างนี้จริง ๆ เราเลยทุกข์
แต่ในที่สุดเราก็จะรู้ว่าแท้จริงเราเป็นใคร ในไตรภูมินี้ก็เป็นพวกเรานี่แหละที่สร้างมันขึ้นมาเอง เพื่อการเล่นละครของพวกเรา(bb-flower

 

อืมมมม...แล้วกรรมรู้สึกว่าในชั้นของพรหมจะไม่มีกรรมแล้วอ่ะนะ แต่ว่าในชั้นพรหมก็ยังเป็นสิ่งที่ยังไม่จีรังยั่งยืน มีวันเวลาที่เสื่อมสลายได้ จึงยังถูกจัดอยู่ในไตรภูมิอยู่
(b-green)