เรื่องเด่น คาถา "ทุกขาทุกขัง ปะติถิตัง สัมปติฉามิ"

คาถา "ทุกขาทุกขัง ปะติถิตัง สัมปติฉามิ"
(จากเรื่อง บันทึกความจำพิเศษ)

เป็นอันว่าลุงท่านก็รู้จักนิสัยดื้อ พระท่านก็รู้ยี่ห้อดื้อ พรหมก็รู้ดื้อ ใครก็รู้เรื่องดื้อ ใครก็รู้มันดื้อมากี่แสนชาติแล้ว แต่ความจริงก็ดื้ออย่างมีเหตุมีผล ไอ้งานที่ทำมันต้องพูด มันต้องเดินทาง นี่เดินทางคราวไรท้องผูกเครียดถ่ายไม่ออก ถ้าพูดหนักๆเข้าแม้แต่บันทึกเสียง ท้องผูกถ่ายไม่ออกอืดเสียดและงานที่ต้องทำคือสอนพระศาสนามันต้องพูด และมันก็ต้องเดินทาง และก็โรคมันขวางสองทาง เราจะอยู่เพื่ออะไร
ก็เป็นอันว่าลุงกลับ ก็นอน พอนอนลงไปก็นึกในใจว่า

คาถาบทหนึ่งที่พระพุทธเจ้าให้ไว้ว่า คาถาบทนี้ถ้าทำน้ำมนต์แล้วรักษาได้ทุกโรคนั่นคือ

"ทุกขาทุกขัง ปะติถิตัง สัมปติฉามิ"

ก็นึกในใจว่าถ้าคาถาบทนี้ถ้ารักษาตัวเราเองไม่หาย จะไปรักษาใคร ในเมื่อท่านให้เรา เราก็ลองรักษาตัวดู ถ้าคาถาบทนี้รักษาเราไม่หายก็จะไม่เกิดประโยชน์กับใคร คุณสุวิทย์เธอรักษาภรรยาเธอ ให้ภรรยาเธอภาวนาบทนี้แล้วใช้มีดหมอแตะร่างกายเธอหายปวด หายปวดอย่างอัศจรรย์

ก็นอนภาวนาคาถาบทนี้เป็นฌาน คิดว่านับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป การภาวนาทุกอย่างจะใช้คาถาทนี้เรื่อยไปจนกว่าโรคจะหาย แทนคำว่พุทโธ สัมมาอรหัง แทนทุกอย่างที่ใช้ เว้นไว้แต่บางกรณีบางขณะเราจะไปสวรรค์เราจะไปพรหมโลกเราจะไปนิพพาน ตอนนั้นอีกเรื่องหนึ่งต่างหาก

ถ้าอยู่ปกติจะภาวนาว่า "ทุกขาทุกขัง ปะติถิตัง สัมปติฉามิ" ว่าเรื่อยๆตามสบายๆก็เริ่มภาวนา พอเริ่มภาวนาอารมณ์ก็เริ่มเป็นสุข

เอาละบรรดาท่านพุทธบริษัท เริ่มสุขแล้วก็เลิกกันดีกว่าไหม เพราะอะไร เพราะเวลามันเหลือไม่ถึงครึ่งนาที ขอลาก่อนประเดี๋ยวฟังใหม่ ขอความสุขสวัสดิ์พิพัฒนมงคลสมบูรณ์พูนผล จงมีแค่บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนผู้รับฟังทุกท่านสวัสดี

(จากธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ 128 เดือนตุลาคม 2534 หน้า 14)

https://palungjit.org/threads/นานาเรื่องราวหลวงพ่อพระราชพรหมยาน.538477/page-25