ความเจริญที่สวนทาง

ปัญหาของครอบครัวไทย นับวันจะทวีความรุนแรง มากยิ่งขึ้น ไม่ว่าจะเป็นสาเหตุจากการทะเลาะเบาะแว้ง ที่ปะทุออกมาเป็นอาชญากรรม การฆ่าตัวตาย ยาเสพติด อัตราการหย่าร้างที่พุ่งกระฉูด เยาวชนเร่ร่อน ไม่มีผู้ปกครอง คนชราถูกทอดทิ้ง ฯลฯ
แนวโน้มความรุนแรงของปัญหา และปริมาณของปัญหาเหล่านี้ มีสาเหตุมาจากการพัฒนาสังคมให้เจริญก้าวหน้า โดยมุ่งเอาตัวเลขทางเศรษฐกิจเป็นเป้าหมาย ราวกับว่าผู้ที่วางแผนพัฒนาเศรษฐกิจนั้น คำนึงว่า เมื่อประชาชนมีเงินมีทองร่ำรวยมากขึ้นแล้ว ทุกอย่างในสังคมจะดีขึ้นตามไปด้วย
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ปรากฏว่า เมื่อบ้านเมืองร่ำรวยเจริญก้าวหน้าทางวัตถุมากยิ่งขึ้น ความมีน้ำใจไมตรีของประชาชนกลับลดลง ครอบครัวแตกแยกมากขึ้น คนเห็นแก่ตัวมากขึ้น และเอาแต่ใจตนเองมากขึ้นอีกด้วย
การแก้ไขปัญหานี้ มิใช่เป็นความรับผิดชอบของรัฐบาลแต่เพียงฝ่ายเดียว แต่เป็นหน้าที่ของคนไทยในชุมชนต่างๆ ทั่วประเทศ ที่จะต้องร่วมมือร่วมแรงร่วมใจ สร้างสรรค์ชุมชนให้เข้มแข็ง ให้สมาชิกในชุมชนนั้นมีส่วนรับผิดชอบซึ่งกันและกัน ในด้านต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น สวัสดิภาพความเป็นอยู่ การศึกษา สาธารณสุข สาธารณูปโภค โดยถือว่าทุกคนคืออาสาสมัครของชุมชน และทุกคนต่างมีส่วนในการรับผิดชอบซึ่งกันและกันในทุกด้าน โดยถือว่าเป็นหน้าที่ของสมาชิกแต่ละคนในชุมชน ที่ต้องช่วยกันด้วยน้ำใจไมตรี
นักเรียนก็ถือว่า ผู้ใหญ่ทุกคนในชุมชนนั้นเป็นครูบาอาจารย์ ที่ตนควรให้ความเคารพ ผู้ป่วยหรือคนชราก็ถือว่าเป็นผู้ที่ชุมชนเป็นเจ้าของร่วมกันดูแล ไม่ปล่อยให้ผู้ใดมีชีวิตอยู่ตามลำพัง หรือถือปล่อยปละละเลยตามยถากรรม แต่ถือว่าน้ำใจไมตรีนั้น ต้องเกื้อกูลกับทุกคนอย่างทั่วถึง
หากเป็นเช่นนี้ ชุมชนก็เท่ากับเป็นเกราะกำบังที่คุ้มครองครอบครัวในชุมชนนั้น ให้อยู่เป็นสุข มั่นคงมากยิ่งขึ้น และเท่ากับเป็นการสร้างพลังประชาชน ทำให้ประเทศชาติเข้มแข็งขึ้นอีกด้วย
ในทางธรรมะ ก็สามารถพิจารณาได้ว่า เป็นการนำธรรมะในมงคลสูตรทุกประการมาประยุกต์ใช้ในชีวิตอย่างแท้จริง ซึ่งนอกจากจะเป็นการแก้ไขปัญหาครอบครัวแล้ว ยังเท่ากับเป็นการจัดระเบียบสังคมไปพร้อมๆ กันอีกด้วย เมื่อสมาชิกของชุมชนแต่ละคนนำมงคลแต่ละมงคลมาปฏิบัติ ความเป็นมงคลนั้นย่อมเกิดขึ้น และแผ่ขยายตัวไปในส่วนต่างๆ ของชุมชนและสังคมไปด้วยพร้อมๆ กัน ประเทศไทยก็จะอยู่เป็นสุขมากขึ้น