ความอยากที่ถูกต้องและการบำเพ็ญกุศล

ความอยากแบ่งเป็นความอยากที่ถูกต้องและความอยากของมนุษย์
กุศลแบ่งเป็นกุศลชั้นสูง กุศลชั้นกลาง กุศลชั้นต่ำ ผู้บำเพ็ญธรรมควรรู้แยกแยะดังต่อไปนี้

ก. ด้านความอยากที่ถูกต้อง

1. ผู้บำเพ็ญธรรมต้องลดซึ่งตัณหา ความอยากทำจิตใจให้สงบ ไม่คิดฟุ้งซ่าน แก้ไขความชั่ว กระทำความดี พระพุทธะได้รู้แจ้งด้วยเหตุปัจจัยเหล่านี้ ส่วนเวไนยไม่สามารถตัดซึ่งตัณหาความอยาก ไม่ทำจิตให้สงบ คิดฟุ้งซ่าน ไม่แก้ไขความชั่ว ไม่กระทำความดี จึงถูกขนาดนามว่า “ผู้หลง”
… แท้จริงแล้วปุถุชน เหตุเพราะลุ่มหลงจึงเป็นปุถุชน หากรู้แจ้งก็คือพุทธะ
… หากใจยึดติดกับภาวะคือความทุกข์กังวล หากใจออกห่างจากภาวะคือโพธิ
แปรพิษทั้ง 3 เป็น ศีล สมาธิ ปัญญา
ความโลภของกาย … ให้ถือศีล
ความโกรธของใจ … ให้ถือสมาธิ
ความหลงของจิต … ให้ถือปัญญา

… กัลยาณชนอยู่เหนือความอยากของมนุษย์ ทุรชนมากด้วยความอยากของมนุษย์

… ความเห็นแก่ตัวคือฝ้าที่บดบังจิตมโนธรรม เป็นสิ่งที่บดบังใจให้ลุ่มหลง ประดุจทางสู่ประตูนรก

2. หากมนุษย์มีความอยาก จิตใจจะคับแคบ ไร้ซึ่งความอยากจิตใจจะกว้างขวาง
… หากภายในจิตใจมีความอยากจักมีแต่ความทุกข์กังวล ไร้ความอยากก็จะสงบ
… หากภายในใจคนมีความอยากจักอันตราย ไร้ความอยากจะสงบสุข
… อารมณ์ของคนมีความอยากจักอ่อนแอ ไร้ความอยากจะเข้มแข็ง เพราะฉะนั้น
… อริยะไร้ซึ่งความอยาก ( นิพพาน)
… เมธีไร้ซึ่งความอยาก (อรูปภูมิ)
… ปุถุชนมีความอยาก (รูปภูมิ)
… คนเขลาเต็มไปด้วยความอยาก (นรกภูมิ)
ผู้ที่เข้มแข็งแท้จริง คือ ผู้ที่สามารถเอาชนะความอยากและความเห็นแก่ตัวของตน มิใช่การเอาชนะผู้อื่น

3. บาป คือ การที่ไม่พ้นจากการมีตัณหา ความอยาก
… ภัย คือ การที่ไม่พ้นจากการไม่รู้จักพอ
… แท้จริงพระพุทธะกับปุถุชนต่างก็มีความอยากแตกต่างกันเพียงความอยากที่เป็นกุศลกับความอยากของมนุษย์
… ตัวของความอยากไม่มีดีหรือเลว อยู่ที่ใจของพวกเจ้าจะใช้มันอย่างไร ประดุจกำปั้นอาจจะทำร้ายคนได้ และอาจจะทำประโยชน์ เช่น ทุบให้หายเมื่อยได้

4. ความอยากของอริยะเมธี
… ขงจื้อกล่าวว่า “ตนต้องยืนหยัดในตน ถึงจะช่วยผู้อื่นให้ยืนหยัด ตนต้องกระทำให้สำเร็จ ถึงจะช่วยผู้อื่นให้สำเร็จ ตนต้องมีใจการุณย์ ถึงจะช่วยผู้อื่นให้มีใจการุณย์”
… เม่งจื้อกล่าวว่า “ความอยากในการทำความดี คือ ความอยากอันเป็นกุศล”

5. ความอยากขอปุถุชน ร่ำรวย มั่งมี ลาภยศ ชื่อเสียง … คือ ความอยากของปุถุชน

6. พุทธอริยะกับปุถุชน ต่างก็มีความอยากแต่ปุถุชนอยากที่จะแย่งชิงผลประโยชน์ ทำร้ายผู้อื่น พุทธอริยะอยากที่จะสร้างสมความดี เห็นความดีมิอาจถอยหนี นี้คือความแตกต่างระหว่างอริยะกับปุถุชน
อันว่า
… ผู้ที่ชอบแก่งแย่ง คือ ผู้มีใจอ่อนแอ
… ผู้ที่ชอบแก่งแย่งความร่ำรวย คือ ผู้ที่มีจิตใจ ยากจน
… ผู้ที่ชอบแก่งแย่งอำนาจ คือ ผู้มีใจวุ่นวาย
… ผู้ที่ชอบทำความดี คือ ผู้ที่มีจิตใจเป็นสุขตลอดกาล

ข. ด้านการบำเพ็ญกุศล

1. ผู้บำเพ็ญธรรม ควรละทิ้งซึ่งกรรมชั่วปฏิบัติกรรมดี อะไรคือกรรมดี?
… การทำใจตนให้เที่ยงตรง ก็คือ พื้นฐานของการทำกรรมดี
… การมีใจกตัญญูจงรักภักดี ก็คือ กรรมดีที่ควรกระทำ
… การมีใจศรัทธา สัจจะ คุณธรรม ก็คือการทำกรรมดีในการดำรงชีวิต
… การช่วยเหลือผู้อื่น ก็คือการทำกรรมดีด้านความเมตตากรุณา
… การบริจาคทานช่วยเหลือคน ก็คือ การทำกรรมดีด้านทานบารมี

2. ความร่ำรวยที่แท้จริง คือ การเปี่ยมไปด้วยคุณธรรมภายใน
… ความสูงศักดิ์ที่แท้จริง คือ การบำเพ็ญกุศล เสียสละด้วยความยินดี
หากเป็นได้เช่นนี้ ไม่เพียงแต่ให้ประโยชน์แก่ผู้อื่น ยังเป็นผลดีต่อตนเองด้วย
อันว่า การแบ่งปันช่วยเหลือ ตนแบ่งปันให้ผู้อื่นมากเท่าไหร่ ตนก็ยิ่งได้รับมากเท่านั้น

(จุดมุ่งหมายในภายภาคหน้า)
ต่อจากนี้ไปจะต้องฝึกจิต บำเพ็ญใจ รักษาใจ หล่อเลี้ยงธรรมญาณ

การฝึกฝนบำเพ็ญใจ
… อดทนต่อความทุกข์
… อนทนต่อการถูกเหยียบหยาม
… อนทนต่อการโมโหโกรธา
… อนทนต่อการแข็งข้อ
… อนทนต่อการถูกประณาม

การรักษาใจหล่อเลี้ยงจิต
… อดทนต่อความลำบาก
… อดทนต่อการถูกอาฆาต
… อดทนในเรื่องการงาน
… อดทนในเรื่องของบุคคล
… อดทนต่อความยุ่งยาก

การตอบแทนบุญคุณเบื้องบนที่ดีที่สุด คือ การช่วยเหลือคน ช่วยเหลือสังคม

การตอบแทนบุญคุณอาจารย์ที่ดีที่สุด คือ การได้อบรมสั่งสอนคนรุ่นหลัง


http://www.mindcyber.com/?p=237