ความหายนะอย่างถึงที่สุด10ข้อ ของการปรามาสพระรัตนตรัย

เมื่อพลาดพลั้งเผลอปรามาสไปซะแล้ว

เราแก้ไขด้วยการตั้งจิตในคุณแห่งพระอริยเจ้าเพื่อลบล้างใจที่กล่าวให้ร้ายท่านด้วย
การขอขมา ทั้งที่เจตนาก็ดี ไม่เจตนาก็ดี

เราไม่ทราบได้ว่าเราพลั้งเผลอหรือไปกระทำเอาไว้ในอดีตชาติหรือปัจจุบันชาติ

ขอเพื่อนๆจงหลับตาและนึกในคุณความดีแห่งพระอริยเจ้าขอขมาต่อท่าน
"ด้วยกายก็ดี วาจาก็ดี ใจก็ดี ที่ข้าพเจ้าประมาทพลาดพลั้ง ด้วยเจตนาก็ดีหรือไม่เจตนาก็ดี สิ่งใดที่ข้าพเจ้าได้ล่วงเกินพระอริยเจ้าทั้งหลายทางกาย วาจา ใจ

ขอให้คุณแห่งพระอริยเจ้าทั้งหลายจงงดเว้นโทษในกรรมอันน่าติเตียนเช่นนี้
เพื่อความสำรวม ระวังในกาลต่อไป"

การที่ใจเราประทับรอยคือเชื้อแห่งกรรมเอาไว้เราก็ต้องแก้ที่ใจและขอขมาลาโทษเพื่อสำรวมระวัง

ถ้าหากท่านจะไปขอขมาในขณะที่ท่านยังดำรงค์ขันธ์อยู่ก็จะประเสริฐยิ่งนัก
เพื่อให้ท่านอโหสิกรรมอันน่าติเตียนเช่นนี้

แต่ถ้าท่านสิ้นไปแล้วก็ต้องใช้ใจเราส่งกระแสแห่งความสำนึกผิดไปให้ท่านทั้งหลาย

ขึ้นชื่อว่าใจปรามาสยังไม่เท่าไหร่ เพราะจิตนั้นบังคับบัญชาไม่ได้ คิิดดี คิดชั่วได้ตลอดเวลา

แต่ถ้าหากออกมาทางกาย วาจาด้วยเจตนาของใจซะแล้ว
ขอให้เพื่อนๆจงตั้งจิตสำนึกและส่งกระแสด้วยใจสำนึกเพื่อสำรวมระวังในกาลต่อไป

กรรมแก้ไขไม่ได้...เป็นเชื้อ เป็นสิ่งประทับ เป็นรอยฝากเอาไว้ มีสันตติส่งงต่อสืบเนื่่อง เราไม่สามารถแก้ไขสิ่งที่เราได้กระทำเอาไว้ในอดีต

แต่เราสามารถแก้ไขสิ่งทุกสิ่งได้ในปัจจุบันคือทำดีให้ถึงพร้อม ทำใจให้ผ่องใส
งดทำชั่วทั้งปวง

การขอขมาทำให้เกิดกระแสแห่งการอโหสิตอบรับยังจิตที่มืดบอดเพราะปรามาสสิ้นไปแต่กรรมนั้นๆรอส่งผลในอนาคตหลีกเลี่ยงไม่ได้เป็นปัจจัยเพียงแต่ไม่ทำให้กีดขวางคุณธรรมในการเข้าถึงพระรัตตรัยนะครับ

อนุโมทนา

 

พยายามขอขมากรรมโดยตรงกับพระรัตนตรัยบ่อยๆ และไม่ว่าเราจะทราบหรือไม่ทราบว่าท่านเป็นพระอริยะเจ้า ก็อย่าปรามาสใครทั้งกาย วาจา ใจ จะถือว่าเอาตัวรอดเป็นยอดดี เมื่อเราทำตัวให้เล็กที่สุด เมื่อนั้นจิตก็จะแจ่มใสมากที่สุด

 

ดีมากๆ เลยครับ... จะได้รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป
เพราะ จิตของผมนี้ ก็มักคิดปรามาส สงสัยตลอด...
ทั้งที่ไม่อยากคิดเลย...

 

กลัวไปปรามาสโดยไม่รู้ตัวจังค่ะ T^T

ต่อไปจะต้องใช้สติกำกับตลอด

ขออนุโมทนาสาธุนะคะ

 

ความสงสัยไม่ใช่เรื่องผิด เป็นคนละเรื่องกับการปรามาสเลยครับ
ความสงสัยเป็นที่มาของความใคร่รู้ เพียงแต่เมื่อสงสัยแล้วต้องน้อมจิตเพื่อการศึกษาในธรรมอย่างเคารพ เหมือนชาไม่ล้นถ้วย พร้อมที่จะเรียนรู้สิ่งที่ยังไม่ได้รู้
แต่การปรามาสส่วนใหญ่เป็นเพราะความยึดมั่นในอัตตาของตนเอง จึงปิดกั้นตนเองไม่เปิดใจพิจารณาให้รอบด้าน เหมือนชาล้นถ้วย จึงตัดสินผู้อื่นโดยใช้ตัวเป็นบรรทัดฐาน
ยกตัวอย่างพระสารีบุตร ท่านบอกว่าไม่ได้เชื่อพระพุทธองค์ในทันที ต่อเมื่อได้พิจารณาธรรมจนเห็นแจ้งแล้วจึงเชื่อ