ความประมาทของเจ้ากรรมนายเวร

สวัสดีครับ.เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เพิ่งเกิดขึ้นมาเมื่อวาน 30/10/52 เป็นรายการข่าวช่วงเย็นครับ. มีเจ้ากรรมนายเวรตั้งแต่ชาตินี้หรือชาติไหนผมก่อไม่ทราบทำสัญญาจับมือร่วมกันกับหนุ่มวัยกลางคนแต่งตัวดีคนนึงว่าหากทำสำเร็จจะแบ่งกันโดยการ ถวายหัวหมู ทำบุญ7วัด9วัด และลิเก อีก7วันให้ โดยคิวงานของเจ้ากรรมนายเวรตนนั้นเป็น คุณลุงแก่อายุ 84 ปีอาชีพปลูกต้นใบเตยขายโดยได้ไปหรอกคุณลุงให้มาถอนเงินที่ธนาคารสูญเงินเป็นล้านและหลังจากคุณลุงได้เข้าแจ้งความและตรวจสอบที่เกิดเหตุแล้ว ก็ได้ไปเยี่ยมที่บ้านคุณลุงนำทีมโดย พล.ต.ท พงษ์สพัฒน์ พงษ์เจริญ และได้มีภาพของการปูเสื่อนั่งกินก๋วยเตี๋ยวกันและท่านตำรวจถามว่า เป็นยังงัยลุง เสียใจมั้ย คุณลุงตอบว่า ไม่เป็นอะไรไม่เสียใจ พร้อมกับมีสีหน้ายิ้ม ผมดูแล้วพูดอุทาน พระเจ้านี่ไม่ใช่คำพูดของชาวบ้านธรรมดาแน่. ครับทีนี้เรามาดูกันว่านี่คือกรรมของใครทั้งๆที่เจ้ากรรมนายเวรตั้งใจมาเล่นงานคุณลุงให้ล่มจมแต่คุณลุงไม่รู้สึกอะไร(โทสะ โมหะ โลภะ)ไม่เกิดขึ้นกับคุณลุงเพราะคุณลุงยังมีใบเตยที่ยังไม่ได้เก็บอีกมากมาย แต่กรรมดันเกิดขึ้นกับผู้ชายคนนั้นเพราะเขามี(โมหะ โลภะ)อย่างเห็นได้ชัดและตอนนี้กำลังหนีอยู่โดยไม่ต้องอธิบายนะครับว่าหนีอยู่ในสภาพยังงัย.แต่ถ้าคุณลุงมี(โทสะ โลภะ)ต้องการจะเอาคืนก็คงร้อนรนกระวนกระวายเร่งตำรวจให้ตามจับให้ได้ข้าวปลาไม่กิน ไม่หลับไม่นอน เลยเครียดและตายในที่สุดซึ่งเป็นที่ต้องการของเจ้ากรรมนายเวรอยู่แล้ว.แต่เสียใจครับคุณลุงตัดเจ้ากรรมนายเวรในตัวเองได้(โทสะ โมหะ โลภะ)เลยไม่เกิดอะไรขึ้น เหมือนพระอรหันต์ผู้บรรลุธรรมในอดีตเคยก่อกรรมทำเข็นไว้แต่มาตอนนี้จิตไม่มีกิเลสเจือปนแล้วเจ้ากรรมนายเวรทำอะไรไม่ได้ครับ(นอกจากเจ้ากรรมนายเวรในตัวเอง) คิดเล่นๆนะครับถ้าเราจะตัดเจ้ากรรมนายเวรเราจะทำแบบคุณลุงไหมหรือเลือกทางไหนดี. ลาไปก่อนครับ สวัสดีครับ.