ขณะนั่งสมาธิแล้วรุ้สึกเหมือนมีอะไรบ้างอย่าง มารบกวน

ทุกครั้งที่ผมนั่งสมาธิพอจิตเริ่มสงบ จะต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นทุกครั้งคือเหมือนมีตัวหนอน หรือ มด มาเดินตามลำตัว และใบหน้า ตอนแรกก็คิดว่ามีมดอยู่บนที่นอน ก็ลืมตาดู ไม่เห็นมีก็ยังไม่คิดอะไร หลัง ๆ เป็นอยู่เรื่อย ๆ ไม่ว่าจะนั่งสมาธิที่บ้านแฟน หรือสถานปฏิบ้ติธรรมก็เกิดอาการเดียวกัน จึงอยากถามผู้รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันคืออะไรครับ

 

อยากจะช่วยตอบ.....คือ...ไม่เห็นมีใครตอบให้เลย........
ขอเล่าเรื่องก่อน.................
ตอนที่ผมยังบวชเป็นพระภิกษุอยู่ ถ้าจำไม่ผิด หลวงพ่อท่านเทศน์สอนไว้ว่าเวลาเวลาเรานั่งสมาธิ
ให้คิดว่าเรานั่งสมาธิ...โดยมีเรานั่งอยู่คนเดียวในโลกนี้..อันที่จริงพระนั่งเรียงซ้อนกันเป็นแถว
เป็นแนว รวมถึงญาติโยมอีก เกือบเต็มศาลา คือตอนทำวัตรเย็นเสร็จก็จะฟังเทศน์ เจริญภาวนา
เป็นอย่างนี้ทุกวัน โดยหลวงพ่อยังสอนไว้ถ้าเวลาภาวนาแล้วถ้ารู้สึกว่ามีมดหรือแมลงมาไต่มาตอม
ก็อย่าสนใจ บางทีมันเป็นมารมารบกวน ตอนทำสมาธิ (บางทีก็มีจริง บางทีก็ไม่มี) ท่านให้ภาวนา
ไปอย่าสนใจ ยุงจะกัดก็ปล่อยมันกัดไป อย่าไปสนใจหรือไปกังวลกับมันเพราะจะทำให้
ไม่เป็นสมาธิหรือวิตกกังวลกับเรื่องนั้น ให้สนใจอยู่กับกรรมฐานที่ใช้ (ผมบวชอยู่วัดป่า ยุงเยอะมาก
แถมตัวใหญ่อีกต่างหาก) เพราะบางทีเราคอยไล่ยุง ก็จะไม่เป็นอันทำสมาธิ อีกทั้งหนีจาก
เราไป มันก็ไปรบกวน ไปตามกัดตามกินเลือดคนอื่น ปล่อยให้มันกินพออิ่มเดี๋ยวมันก็ไป
มีอยู่ตอนหนึ่ง พอเข้าสมาธิได้พอสมควร ยุงมันบินมากัด เจาะ เลือด เราก็กลัวว่าไปกังวลกับมัน
เข้าก็จะทำให้สมาธิที่เข้าคลายตัวหรือถอนออก หรือเข้าสมาธิได้ไม่ลึก (ถ้าเข้าลึก ยุงกัดก็จะไม่รู้
สึก) พอเข็มปากมันทิ่มเข้ามาเราก็ตามดู รู้อยู่ เจ็บก็รู้ ชัดเจนมาก (ความรู้สึกเหมือนโดนเข็มฉีดยา
อย่างใดอย่างนั้นเลย) ตอนมันถอนก็รู้ พอสมาธิดิ่งก็เริ่มไม่รับรู้และสนใจกับสิ่งภายนอก มันก็รักษา
สภาวะจิตตอนนั้น ประคับประคองเข้าสมาธิได้ดี เคยสนทนาธรรมกับหลวงตาที่วัดยามว่างถึง
เรื่องนี้เหมือนกัน ท่านได้เล่าประสบการณ์ของท่านให้ฟังว่า ท่านได้นั่งสมาธิแล้วมีมดมาไต่ขึ้น
ตามตัวของท่าน ท่านก็ไม่สนใจตามดูมันอยู่อย่างนั้น ก็คงนานพอสมควรจนมันไต่ขึ้นหัว แล้วไต่
เข้าไปในรูหู ท่านเล่าว่าก็ไม่สนใจคงนั่งสมาธิไม่ขยับเขยื้อนอยู่อย่างนั้น จนมันไต่ออกมา แล้วมันก็
ไต่ไปตามเรื่องตามราวของมันจนมันจากไป ก็...........แต่........พอตัวเองโดนเข้าเอง..โอโห้.......ไม่รู้
จะอธิบายอย่างไร ตอนแรกมันเหมือนมีอะไรมาไต่ เหมือนมดไต่ตามตัว ก็ทนตามดู ตามรู้ไป
เอ้...ทนไม่ไหวก็ลืมตาดู ไม่เห็นมีมดมีเมดอะไรที่ไหนเลย บางครั้งก็มีมดจริงๆเหมือนกัน
สมาทก สมาธิหายหมด ก็นั่งภาวนาใหม่ ตอนหลังไม่สนใจล่ะ นั่งไม่ขยับเขยื้อนแหละ เดี๋ยวจะ
ไม่เป็นเรื่องเป็นราวอีก คราวนี้เจอของจริง มดจริงๆเลยมันค่อยๆไต่ขึ้นตามจีวรแล้วไต่ตามใบหน้า
ขึ้นหัว เราก็ดูมันไป ก็กลัวมันจะเข้าหู รูหู (จิตชักไม่เป็นสมาธิ แต่ได้กรรมฐานมด เพราะจิตรวม
จดจ่อ แต่มด กลัวมันเข้ารูหู ) รู้สึกถึงมันตลอด มันเดินของมันไปเรื่อยๆ เอ้าชักได้เรื่อง มดโผล่มา
ผสมโรงเข้าอีกตัว ไต่เข้าไป สวนกันไป สวนกันมา เพราะจิตเราไม่สนใจเรื่องอื่น จดจ่อแต่มด
พอไต่ไปมาสักพัก เอาเข้าซิมันไต่จะมุดเข้าตา เลยบีบกล้ามเนื้อที่ตากันมดเข้า มันเลยกัดเข้าให้
เจ็บละทีนี้ เลยต้องตามดูเจ็บที่ถูกมดกัดเข้าอีกจุด.......................................
สุดท้าย........นี้......อยากจะบอกว่าอยากไปสนใจมันหรือวิตกกังวลกับมัน
ให้สนใจแต่กรรมฐานที่เราภาวนาอยู่ จิตจะได้สงบระงับ มันถึงจะเป็นสมาธิ

 

ขอบคุณสำหรับคนถามและ ขอบคุณ คนที่ตอบ ได้ ความรู้ มาก เลย ค่ะ ขอบคุณมากๆๆ ค่ะ อนุโมทนา สาธุ ค่ะ

 

คิดเสียว่าเป็นอาการปรกติของการทำสมาธิ
คิดเสียว่าใครๆมานั่งก็ต้องเป็นแบบนี้
คิดเอาเองนะครับ คนอื่นอาจไม่เป็นอย่างนี้ก็ได้

ถ้านั่งแล้วมันคัน มันไต่ มันตอม จนน่าลำคาญซะเหลือเกิน
ให้เปลี่ยนคำภาวนาเป็น "อะไรก็ได้ ยังไงก็ได้"
หรืออย่างอื่นๆ ที่แปลว่า อยากไต่ให้มันไต่ไป กรูยอมแล้วโว้ย แต่ไม่เลิกนั่ง
ไม่ใช่ทนให้มันไต่นะครับ แต่ยอมแล้ว ทนไม่ได้หรอก ไม่ได้อยากทน แต่ยอมแล้ว
เมิงไต่ได้ ไต่ไปเลย...

ลองดูนะครับ อาจจะมีความสุขในการนั่งสมาธิขึ้น

 

ขันธมาร + จิตปรุงแต่ง = ฟุ้งซ่าน

 

ขอบคุณทุกท่านที่ชี้แนะครับ

 

กล่าวตามวิทยาศาสตร์คือ ปกติร่างกายเราที่ไม่ได้ทำสมาธินั้น เราหายใจตามใจ ร่างกายก็รับออกซิเจน ทำหน้าที่ลำเลียงเลือดไปเลี้ยงส่วนต่างๆของร่างกาย

แต่ๆๆๆๆ เมื่อเวลาเราทำสมาธิ มักจะมีอาการเหมือนมดเดิน คือว่า เวลานั่งสมาธิกำหนดลมหายใจเข้าออก ออกซิเจนจะมากกว่าปกติ ทำให้ร่างกายเราอาจจะกระตุกบางส่วน หรือไม่ก็รู้สึกเหมือน แมลงสาบกำลังไต่ตัวเราอยู่ ตรงนี้ เป็นสภาพที่ร่างกายกำลังปรับตัว พยายามฝึกมหาสติปัฎฐานไปด้วย ว่าด้วยการมีสติอยู่ในกาย หายใจเข้าลึกๆ ออกยาวๆ ให้เป็นปกติไปเลย อาการเหล่านี้จะหายไป รวมถึงอาการปิติทั้งหลาย จะหายไป เข้าฌาณ สี่ ไวมาก ต้องฝึกให้ชิน นะจ๊ะ และ อย่าไปสนว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น สติตัวเดียวที่จะทำให้เรารู้ และ ผ่านด่านนี้ไปได้ บางคนน้ำตาไหล ตัวโยก นั่นก็เป็นอาการฌาณต้นๆ เรื่องนี้ ผู้ปฏิบัติต้องอ่านหนังสือเรื่องฌาณไปด้วย จะได้รุ้ว่า เราอยู่ในระดับไหน และ จะได้รับมือกับอาการ อารมณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตได้

อาการเหล่านี้เป็นแป๊บเดียวค่ะ สำหรับฉัน เพราะฝึกมหาสติไปด้วย จะไวมาก

 

กำหนดจิตตามที่มันเป็น เท่านี้ก็หลุดพ้นจากภาวะนั้นแล้ว

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?board=3.0

 

เป็นเหมือนกันค่ะบางครั้งเหมือนมีมดเข้าหูด้วย และหูก็อื้อ และมีลมออกตามร่างกาย
เคยไปถามพี่ชายเขาบอกว่าเป็นพลังปราณที่อยู่ในร่างกาย

 

ได้รับความรู้ดีมากค่ะ

 

เคยเป็นเหมือนกันคะแต่ก็ผ่านมาได้เพราะมีผู้ที่ปฏิบัติมาก่อนคอยแนะนำว่ามันเป็นวิบากที่เราเคยทำไว้คะท่านบอกว่าให้มีสติและก็แค่รู้คะ

 

เห็นด้วย กับคุณ Ploy manee อยู่ในช่วงที่ร่างกายกำลังปรับตัว อาการคันยุบยิบ เกิดจากลมนั่นเอง แท้จริงแล้วธาตุต่าง ๆ วิ่งไปทั่วร่างกาย แม้แต่รูขุมขนก็มีธาตุลม ร่างกายเริ่มปรับตัววางกาย ทำให้เกิดการปรับสภาพของธาตุต่าง ๆ ภายในร่างกาย เอาง่าย ๆ บางคนใกล้จะหลับก็จะมีอาการเช่นที่ว่า บางคนก็กระตุกเป็นจังหวะก็มี เมื่อร่างกายผ่อนคลายวางได้แล้ว อาการเหล่านี้จะหายไปเอง อนุโมทนาครับ

 

ไม่ค่อยออกกำลังกายรึเปล่าครับ ลองเดินจงกรมดูก่อนนั่ง
มันจะเป็นเหมือนการวอร์มอัพนักกีฬานั่นแหละครับ
อยู่ๆมานั่งเลยบางคนก็สติแตก คิดนู่นคิดนี่ จนไม่เป็นสมาธิ

 

เป็นอาการปิติในสมาธิมีอาการต่างกันไปแล้วแต่บุคคล เช่น ขนลุก ยุบยิบ เหมือนมีมดไต่ตามตัว ตัวพอง น้ำตาไหล ไม่ต้องสนใจปล่อยไป แล้วเราก็ทำไปเรื่อยๆ อาการแบบนี้เป็นสัญญาณว่าสมาธิเราเริ่มดีขึ้น ถ้าเราติดใจสนใจมันมาก เราจะไม่สามารถก้าวขึ้นไปในระดับสมาธิที่สูงขึ้นได้...

 

เคยนั่งอยู่ครั้งหนึ่งเหมือนมีอะไรมาลูบขา ตอนแรกทำเฉยไม่สนใจ สักพักโดนอีกเลยกังวลกลัวเป็นตัวอะไรเดี๋ยวโดนกัด ลืมตาดูไม่มีอะไร ถ้าเจออีกจะพยายามทำเฉยๆและแผ่เมตตาให้เค้าค่ะ

 

***ที่ว่ามานี้ก็ชัดเจนว่ามันไม่มีมด มันมีแต่ความรู้สึกว่ามีมด
***ขณะที่ปฏิบัติหากว่ามันมีอาการคันก็สามารถเกลาได้นะครับ เพียงแต่ขณะเกลานั้นให้รู้ในขณะที่จะเกลาและเกลาไปด้วย ไม่จำเป็นต้องทนคันอยู่อย่างนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะไปนั่งเกลาอยู่ตลอดนะครับ ก็เกลาบ้างทนเอาบ้าง แต่ที่สำคัญอย่าไปกังวลกับมันมากเกินเหตุ เพราะยิ่งกังวลมันก็ยิ่งมา
***การแก้นี้ผมได้รับการแนะนำจากพระปฏิบัติท่านหนึ่งมา ซึ่งผมก็มีอาการคล้ายกับคุณนี้ละ แต่ผมไม่ได้บอกท่านหรอก ท่านแนะนำแบบพูดขึ้นมาลอยๆ ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ก็นำไปใช้และได้ผลครับ