กำแพงแห่งวิถีพุทธธรรม

เบื้องหน้าเรานี้มีกำแพงขวางกั้น บดบังเส้นทางแห่งการเข้าถึงพุทธธรรมที่แท้จริง

อันเป็นกำแพงแห่ง ความจริง ของแต่ละบุคคล

ที่ยึดมั่นถือมั่นกันมา ตามแต่ภูมิความรู้การศึกษา ชนชั้นทางปัญญา


หากจะถามว่ามีอะไรบ้างที่เป็นกำแพง

ก็ตอบได้ว่า พระพุทธเจ้าตามความนึกคิดของแต่ล่ะบุคคล ชนิดที่ว่า เป็นอิฐ เป็นปูน เป็นโลหะเป็นวัตถุปลุกเสก ตลอดจนเป็นกายเนื้อชนิดที่ใครจะแตะต้องไม่ได้ ใครจะดูหมิ่น หรือล้อเล่นไม่ได้ ชนิดที่ปฏิเสธด้านของความเป็นมนุษย์เสียสิ้น รับเอาเฉพาะด้านความเป็นอภิมหามนุษย์เพียงด้านเดียว

พระธรรม ตามความนึกคิด ตามความยึดติด ตามถ้อยคำตัวอักษรที่เป็นมัดเป็นคัมภีร์ เป็นความเชื่อตามแต่ที่ตนจะสรรหามาแอบอ้าง

พระสงฆ์ ตามความนึกคิด ให้เป็นที่พึ่งพิงนำทางไปสุ่สรวงสรรค์ นำทางให้หลุดพ้น ในลักษณะเจ้าลัทธิกายสิทธิ์ต่างๆ จอมขมังเวทย์ เหนือสามโลก

ศีล สมาธิ ปัญญา ที่ทำให้ยึดติดว่าตนนั้นเหนือกว่าผู้อื่น ดูชีวิตเปลี่ยมจริยธรรมของข้า เปรียบเหมือนห่วงโซ่พังเพชรล่ามผู้ยึดติดไว้

บุญบาป ที่ยึดมั่นเป็นบัญชีบุญบาป เพื่อที่จะนำทางไปสู่สรวงสรรค์ เพื่อที่สรรค์จะได้บอกว่าเฮเลฮูย่าเธอผู้ดีพร้อม

เหล่านี้คือกำแพงบดบังวิธีพุทธธรรม หามีกำแพงอื่นใดอีกไม่

หากมิลดละเสียบ้าง

กำแพงที่ว่านี้ ก็จะยังคงตั้งตระหง่าน บดบังแสงพุทธธรรมที่แท้จริงจากชาวพุทธ ชั่วกาลนาน

 

เปลี่ยนจากภูเขามาเป็นกำแพง................คล้าย ๆ กัน

 

จงมองพุทธธรรมว่าเป็น"มรรค"มากกว่าเป็น"ผล"
"แพนั้นมีไว้เพื่อข้ามแม่น้ำ มิใช่เพื่อเอาไว้แบกบนบ่า"
หากยังยึดว่านิ้วชี้เป็นดวงจันทร์ ท่านก็ไม่ถึงฝั่งแห่งความเบิกบาน

จงเข้าใจในเหตุปัจจัยนั้น แต่จงอย่าได้ยึดในเหตุปัจจัยนั้น
รู้ตามสภาพความเป็นจริง มิใช่ยึดตามสภาพความเป็นจริง
วังวนแห่งมายา ยังมีอะไรลวงหลอกอีกเยอะ
สังสารวัฏนั้นน่ากลัว เพราะเรายังไม่หยุดที่จะยึดติดและปรุงแต่ง ~

 

*** ความจริง ไม่ใช่ ความเห็น ****

เพราะ...ท่านคิดว่า มันคือความจริง
ความเห็นเหล่านั้น....จึงกลายเป็น ความจริงของท่าน

ความจริง... เห็นได้ด้วยปัญญา ไม่ใช่ด้วยตา
เพราะ ความจริง เป็นสิ่งที่ได้ทำไปแล้ว....เป็นตัวกระทำที่ล่องหนอยู่ตลอดเวลา
แต่ ความเห็น....นั้น เราจะเห็นได้ด้วยตา มีอยู่ทั่วไป หาได้ไม่ยาก

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

สัตบุรุษพึงรู้ความจริง แต่มิใช่ยึดติดในความจริง
จิตอันเป็นอิสระจากการยึดติดนั่นแหละ คือผู้เบิกบาน
จิตที่ไม่มีการแบ่งแยก ไม่มีสักกายทิฏฐิ ไม่มีเรา เขา เธอ ฉัน
มองเห็นธรรมชาติที่เป็นอยู่ของสรรพสิ่ง
นี่จึงเรียกได้ว่าเป็นปรมัตถปัญญาบารมี...

 

ผมเห็นด้วยครับ พุทธสมัยใหม่น่าจะเหมือนของดั้งเดิมนะครับ ที่เราเจออยู่ทุกวันนี้มันแปลกๆ

 

บนเส้นทางแห่งธรรมะไมมีรางวัลอะไร เพราะความปรารถนาในรางวัลเองนั้นมาจากจิตที่ละโมภคำสอนทั้งหมดของพระพุทธเจ้าก็คือให้ละวาง การกระทำของเราคือการลงโทษเรา และการกระทำของเราก็คือรางวัลของเรา ตัวเราเองคือนายแห่งโชคชะตาของเรา

 

วิถีนั้นวิถีนี้ข้าพยายามรักษาครุน้ำไว้
ด้วยวาดหวังว่าจะไม่พังทลาย
แต่กลับกลายหักลงฉับพลัน
บัดนี้ไม่เหลือแม้น้ำ
ไม่เหลือแม้เงาจันทร์
ด้วยเดิมทีนั้นล้วนว่างเปล่า

 

ในความเป็นจริงแล้วนั้นพระพุทธเจ้าทั้งปวง ตลอดจนสัตว์โลกทั้งหลาย มิได้เป็นอะไรเลยนอกจากเป็นเพียง จิตหนึ่ง (One mind)
เท่านั้นหามีสิ่งอื่นใดนอกจากนี้ไม่

จิตหนึ่ง นั้นปราศจากการตั้งต้นและไม่มีวันถูกทำลายไปได้ มันไม่มีสีไม่มีทั้งรูป ไม่มีทั้งการปรากฏ และไม่ควรจะนับมันรวมกับบรรดาสิ่งทั้งที่มีการตั้งอยู่ที่จะดับไปได้

จิตหนึ่งนั้นอยู่เหนือขอบเขต เหนือการวัด เหนือการตั้งชื่อ เหนือการทิ้งร่องรอยไว้ และเหนือการเปรียบเทียบทั้งหมดทั้งสิ้น.
จิตหนึ่ง นี้ เป็นสิ่งที่เห็นตำตาอยู่แท้ๆ แต่มิอาจจะใช้เหตุผลค้นหามันได้ สิ่งนี้เป็นเหมือนกับความว่างอันปราศจากขอบเขตทุกๆด้าน ซึ่งไม่อาจหยั่งหรือวัดได้.
และจิตหนึ่งนี้เท่านั้น เป็นพุทธ

ไม่มีความแตกต่างระหว่างพุทธกับสัตว์โลกทั้งหลาย เพียงแต่ว่าสัตว์โลกทั้งหลาย ไปยึดมั่นต่อ รูปธรรม ต่างๆเสีย และเพราะเหตุนั้น จึงได้แสวงหา พุทธภาวะจากภายนอก

การแสวงหาของสัตว์เหล่านั้น นั่นเอง ทำให้เขาพลาดจาก พุทธภาวะ
การทำเช่นนั้นเท่ากับการใช้สิ่งซึ่งเป็น พุทธ ให้เที่ยวแสวงหา พุทธใช้เทพเจ้าแห่งไฟให้ไปหาไฟ ใช้จิตให้เที่ยวจับฉวย จิต. ดังนั้นจึ่งไม่สามารถลุถึงมันได้
เพียงแต่หยุดความคิดปรุงแต่ง และหมดความกระวนกระวายเพราะการแสวงหาเสียเท่านั้น, พุทธะ ก็จะปรากฏตรงหน้า
เพราะว่า จิต นี้ก็คือ พุทธะ นั่นเองและพุทธะก็คือ สิ่งมีชีวิตทั้งหลายทั้งปวง นั่นเอง.

สิ่งๆนี้ เมื่อปรากฏอยู่ที่สามัญสัตว์จะเป็นสิ่งเล็กน้อยก็หาไม่, และเมื่อปรากฏอยู่ที่พระพุทธเจ้าทั้งหลายจะเป็นสิ่งใหญ่หลวง ก็หาไม่ แต่เป็นเพียงสภาวะดังเดิมที่มีอยู่แต่เดิมทีเท่านั้น

แต่อะไรกันล่ะที่เรียกว่า ความคิดนั้น มันเกิดอยู่เสมอ เหมือนลมหายใจนั่นเอง ห้ามไม่ได้
การปฏิบัติก็หาได้มุ่งให้ดับความคิดไม่ เพียงเฝ้าดูพอรู้อารมณ์แล้วจิตมันคิดนึกปรุงแต่ง ก็ให้รู้ทัน
อย่าให้ฝันทั้งที่ตื่น คือหลงคิดไปโดยไม่รู้ตัว อย่าพยายามมุ่งดับความคิดมิเช่นนั้นจิตจะยิ่งฟุ้งซ่านหนักกว่าเก่า