การเลื่อนขั้นเงินเดือน - สติปัฏฐาน 4

ผมเป็นข้าราชการ เพิ่งเลื่อนขั้นเงินเดือน ไม่ได้ขั้นพิเศษ ทั้งที่สมควรได้ เพราะคนอื่นได้กันไปแล้ว
ทั่วโลกคงมีการประเมินแบบกลั่นแกล้งในทุก ๆ ที่

ประเด็น คือ รู้สึกคับแค้น โกรธ โมโห
ซึ่งตามปกติ ผมจะพยายามทำสมาธิก่อนนอน
ปรากฎว่าจิตใจมันคับแค้น โกรธ โมโห จนทำสมาธิไม่ได้

ซึ่งก็คิดว่าทำไมต้องไปโง่ตกเป็นทาสของโลกธรรม 8 (การเสื่อมยศนี้ด้วย) นี้ด้วย
ไปหวั่นไหวกับมันด้วย

มหาสติปัฏฐาน 4 ช่วยได้อย่างไร
หรือช่วยพูดหรือให้ข้อคิดอะไรที่สะกิดใจ ให้หลุดพ้นไปจากจิตที่คับแค้น โกรธ โมโห
(ไม่ได้ขั้นก็ช่างหัวมัน ได้ขั้นก็ชั่งหัวมัน)

รบกวนหน่อยนะครับ
ขอบคุณครับ

 

พระพุทธเจ้าเป็นผู้ไม่ผูกเวรกับใคร

รู้ไว้ว่าจิตของคุณเป็นดวงกุศล มีความศักดิ์สิทธิ์ด้วยพุทธคุณ

พระพุทธเจ้าเป็นผู้ไม่ผูกเวรกับใคร

 

พิจารณา ธรรมด้วยปัญญาซิจนมันวางอารมณ์ได้ค่อยนั่ง

[FONT=&quot]เมื่อเจ้ามามีอะไรมาด้วยเจ้า[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]เจ้าจะเอาแต่สุขสนุกไฉน[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]เมื่อเจ้ามามือเปล่าจะเอาอะไร[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]เจ้าก็ไปมือเปล่าเหมือนเจ้ามา...[/FONT][FONT=&quot]

[/FONT][FONT=&quot]ยศและลาภหาบไปมิได้แน่[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]เว้นเสียแต่ต้นทุนบุญกุศล[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]ทรัพย์ทั้งหลายทิ้งไว้ให้ปวงชน[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]ร่างของตนเขายังเอาไปเผาไฟ.....[/FONT][FONT=&quot]
<!--[if !supportLineBreakNewLine]-->
<!--[endif]-->[/FONT]

 

ตามดูจิตสิครับ ว่าเหตุใดโกรธเพราะอะไร เหตุใดจึงโกรธ แล้วจำเป็นหรือไม่เล่่าที่เราจะพึงโกรธด้วยเหตุผลอันนั้น

มีลาภ ก็เสื่อมลาภได้
มียศ ก็เสื่อมยศได้

จักไปยึดติดกับสิ่งที่แปรปรวนทำไม

ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนมีการเกิดเป็นเบื้องต้น มีความแปรปรวนในท่ามกลาง และดับไปในที่สุด

 

ขอบคุณ ทุกท่านที่ตอบคำถามให้ครับ

มีความคิดแวบหนึ่งเกิดขึ้น

พระพุทธเจ้า ทรงทำงานเผยแพร่พุทธศาสนา ทำงานของพระองค์
โดยไม่ได้เงินเดือน เมื่อเงินเดือนไม่ได้ คงไม่ต้องพูดถึงขั้นพิเศษ

แต่พระพุทธองค์ทรงทำงานอย่างยิ่งใหญ่ ไม่มีเหน็ดเหนื่อย ไม่มีท้อแท้
ด้วยจิตใจที่สูงส่ง ไม่ตกเป็นทาสของความคับแค้น โกรธ โมโห
พระองค์ทรงอยู่เหนือมัน(ความคับแค้น โกรธ โมโห)



-แต่สักพักความคิดนั้น(ความคับแค้น โกรธ โมโห)จะวนเวียนกลับมาอีก-


คิดดูแล้วอยากอยู่ต่อหน้าพระพุทธเจ้า(ที่ยังมีชีวิต)
อยากให้พระองค์ทรงเทศนาสั่งสอนตัวผมเอง ให้ไม่ตกเป็นทาสของความคับแค้น โกรธ โมโห ให้อยู่เหนือมัน(ความคับแค้น โกรธ โมโห)
เพราะพระองค์ทรงเป็นสารถีฝึกบุรุษไม่มีผู้อื่นยิ่งกว่า (ถ้าจำผิดขออภัยด้วย)

พระพุทธองค์ทรงเป็นผู้รู้ (รู้เท่าทันกิเลส ไม่ตกเป็นทาสกิเลส-ความคับแค้น โกรธ โมโห )

ทรงเป็นผู้ตื่น(ตื่นจากกิเลส-ความคับแค้น โกรธ โมโห )

ทรงเป็นผู้เบิกบาน(เบิกบาน เพราะไม่ตกเป็นทาสกิเลส-ความคับแค้น โกรธ โมโห)

ทำไมเราทำอย่างนั้นอยากจัง(รู้-ตื่น-เบิกบานจากกิเลส-ความคับแค้น โกรธ โมโห)
อย่างนี้ใช่ไหมที่พระพุทธองค์เคยตรัสในทำนองว่า "จิตคนเรานั้นกวัดแกว่ง ดัดยาก"

แต่ต้องพยายามทำให้ได้


และขอบคุณทุกท่านที่ตอบคำถามให้อีกครั้งครับ

ขอบคุณครับ

 

ทุกๆ คนเกิดมาล้วนมี โลภะ โทสะ โมหะ ติดกันมาด้วยกันทั้งนั้นครับ...
มันเป็นอำนาจของกิเลสตัณหา...ความอยาก...ความต้องการ...ความไม่รู้จักพอ...
พระโสดาบันท่านก็ยังมี โลภะ โทสะ โมหะ เลยครับ...แต่ท่านเข้าใจดีครับ...
เพราะว่าท่านมีสติ...เป็นสติที่มีกำลัง...ไม่อ่อนแอต่อกิเลสตัณหานะครับ...
ผมก็เป็นข้าราชการเหมือนกัน...เคยคิดเหมือนกัน...แต่เดี๋ยวนี้เข้าใจแล้ว...
ปล่อยวางแล้ว...ไม่เอามาคิด...เราทำให้ดีที่สุดในแต่ละวัน...อยู่กับปัจจุบันให้มากๆ...
ดูตัวเองนั่นแหละครับดีกว่า...คนอื่นเขาจะเป็นอย่างไรก็ปล่อยเขา...
สติปัฏฐาน 4... น่ะช่วยได้แน่ครับ ถ้าลงมาศึกษาและปฏิบัติ...

[b-wai] ​

 

ขอบคุณที่ตอบปัญหาเพิ่มเติมให้ครับ

ขอบคุณครับ

 

ก็ยังไงหละ ทำยากเหมือนกันน๊ะ ตอนนี้ผมลองพิจารณาทุกสิ่งที่ทำอยู่ ยากเหมือนกัน ถ้าแก้ฟุ้งซ่านก็สวดมนต์ช่วยได้อันดับแรกเลย แล้วค่อยทำสมาธิตาม อันนี้ผมกำลังฝึกให้เชียวชาญกว่านี้ ถ้าแก้อีกทีก็ ภาวนา อิติปิโสฯ ยาวไปจนกว่าจะหาย เครียด หายแค้น หายไม่สบายใจ
คงต้องเป็นอย่างนั้นหนะครับ เพราะผมกำลังฝึกในส่วนแก้ฟุ้งซ่านในตัวผมอยู๋เหมือนกัน ตัวนี้ช่วยได้มากครับ สาธุครับ
จาก คนอ่อนหัด

 

และ เม.ย. นี้ ก็ไม่ได้เหมือนเดิม
ประเด็นคือ รู้สึกคับแค้น โกรธ โมโห แต่ลดลง
นอกจากนั้น ยังเบื่อหน่าย ท้อแท้ ไม่อยากทำอะไร (ซึ่งก็ไม่รู้ว่า จะเบื่อหน่าย จะท้อแท้ ไม่อยากทำอะไร ให้ไง่ไปทำไม)

ขออนุญาตถามต่อครับ
ในพระไตรปิฎก มีกล่าวไหมครับว่า เวลาที่พระพุทธเจ้าทรงท้อแท้ พระองค์ทรงใช้วิธีอย่างไรในการกำจัดความท้อแท้อย่างไร
เพื่อจะนำวิธีนั้นมาปฏิบัติธรรม

มานั่งคิดดูใหม่ กล่าวคือ พระองค์ทรงไม่มีความท้อแท้
คือ ผมตั้งคำถามผิด
ขอตั้งใหม่ว่า เมื่อท้อแท้ เบื่อหน่าย พระพุทธเจ้าสอนธรรมอะไร ไม่ให้ท้อแท้ เบื่อหน่าย

รบกวนทุกท่าน
ขอบคุณครับ