การปฏิบัติทางอริยมรรค ต้องมีการถึงจุดจบ

พระพาหิยะ ก่อนจะบรรลุ รู้ทันสักแต่ว่ารู้ ก้เป็นปุถุชน นั่นแหล่ะจ่ะ

 

ไม่เถียงหรอกเสียเวลา ใส่เลย ตูมๆๆๆ เดี้ยวรู้เรื่อง สงบหรือสติแตกรึออกแนวพระเอกหน้าหล่อ 555

 

วันนี้ขึ้น 15 ค่ำ พระจันทร์คงเต็มใบ เออแต่ว่า วันนี้ขึ้นหรือแรม 555

 

เรื่อง ถอดจิต กายทงกายทิพย์ มันเป็นเรื่องทางผ่าน
ที่ผู้ตั้งสมถะกรรมฐานจะต้องเจอต้องผ่าน
ไม่ใช่ สาระหลัก

สาระหลัก คือ สติ มีสติ ฝึกสติให้เป็นสัมมาสติให้ได้
ก้จะรู้จักต้นทางภาวนาของสมาธิพุทธ

เรื่องยงญาญ ของวิปัสนาจะตาม มาเองโดยไม่ต้องเชื้อเชิญ

ยิ่งใครบอกว่า สั่งได้ในญาณ วิปัสนาญาณ นี่หลงล้วนๆ

เพราะเรื่องวิปัสนาญาณเป็นเรื่องที่พ้นสมมุติบัญญัติเป็นเรื่องที่จิตทำของมันเองล้วนๆ
ไม่มีเราเข้าไปเอี่ยว เป็นธรรมชาติของ จิต รูป เจตสิก ที่ผ่านการอบรม

วิปัสนาญาน 9 จึงต่างจากการเอาญาน16 มาเรียงใหม่ในชั้นหลังๆ

ซึ่ง วิปัสนาญาณ16 ก้ไปคัดเอามาจาก ญาณ 73 ที่พระสารีบุตรอธิบาย
แถมยังเรียงแบบไขว้อีก ใครที่ไม่เคยประสบประจักษ์แก่ตัวเอง
ไม่มีสิ่งที่ยันด้วยตัวเองได้ พออ่านญาน16 ปั๊ป พยักหน้างึกๆ ใช่ๆ โอยยยยยยย

 

เพราะเหตุที่ได้ผู้ชี้ทางปัญญาให้เห็น
แจ้งในธรรมชาติและการปล่อยวาง
กายกับจิตโดยอาศัยรูปนามขันธ์ 5
ในช่วงกาลเวลา
ที่พอเหมาะพอดี และสิ้นยึดกายสังขาร
และจิตสังขาร ได้ฉับพลัน
เพียงด้วยวลีจากพระโอวาทว่า
"........ สักว่า...... "
คือเกิดจิตรู้เดี๋ยวนั้นปล่อยวางเดี๋ยวนั้น
คือเกิดจิตเห็นเดี๋ยวนั้นปล่อยวางเดี๋ยวนั้น
(ในทุกปัจจุบันขณะจิต)
ฮับ

 

ไม่เชื่อว่ามีอยู่จริงอ่ะดิ ...แต่ก้อมีอยู่จริง

วิธีการเห็น คล้ายๆ แบบหมูไหม้ เกิดจากการฟังธรรม แล้วจิตหน่วงคำพูดพระมาเสพ ทำให้เกิดตัวปัญญาญาณ ณ บัดนาว

แต่กรณีนี้ต่างจากของหมูไหม้คือ ไม่ต้องรู้ที่ลมเตรียมพร้อมไว้ตลอด แต่จิตตั้งขึ้นมาเองจากการฟังพระเทศน์ ซึ่งท่านพูดเรื่องเวทนา ปวดโน่นนี่ หรือคันโน่นนี่ แล้วให้ดูเฉยๆ อย่าไปมโนล้ำหน้าว่าไม่ใช่เรา หรือเป็นของเรา เมื่อพินาตามไปเรื่อยๆ ...ตัวปัญญาญาณทำงานทันที... เห็นทั้งลืมตา

เนื่องจากจิตไม่มีตัวตน จับต้องไม่ได้ เพื่อจะให้ จข.จิตเห็นสภาวะของเวทนา จะต้องมีนิมิตภาพเป็นดวงๆ (ภาพในความรู้สึก แต่ชัดเหมือนดูภาพถ่าย พวกนี้เป็นการเห็นด้วยตาใน) ดวงจิตที่เป็นดวงๆ จะสัมพันธ์ขึ้นลงกับเวทนาคัน ที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่แป๊บนึง แล้วดับไป มันจะลอยขึ้นลงเหนือผิวหนัง เวทนามีกี่จด จะลอยขึ้นตามจำนวนเวทนา ขึ้นมาเป็นแผงก้อได้ << เมื่อเห็นแบบนี้จิตก้อรู้ทันที ว่าเวทนาก้อเป็นเกิดดับ ยึดมั่นไม่ได้ มันอาศัยรูป จึงเกิดขึ้น เป็นการเห็นไตรลักษณ์ที่แท้ทรู ไม่ใช่เห็นแต่ปาก

 

พระพาหิยะเพียงแค่ปฏิบัติปล่อยวาง จิตรู้ จิตเห็น
จิตได้ยิน ยังนิพพานได้ฉับพลัน

การปฏิบัติที่ปล่อยวางทั้งกาย(สังขาร)
และจิต(สังขาร)อย่างมีสติรู้เท่าทัน
ตลอดเวลาย่อมไม่เหลืออะไร ไม่มีอะไร
ให้ทุกข์ เป็นที่สุดแห่งธรรมใช่หรือไม่
ฮับ

 

ปลวกเทวดาคนบาป อย่ามาใช้วิชาแถวิทยา

ตอนแรกบอกกายทิพย์ออกจากร่าง เอาไปแม็ทกับแยกรูปนามอีก บอกสมาธิกายทิพย์ละเอียดกว่า

สมาธิมันก้อต้องละเอียดขั้นดีนั่นแหล่ะ กายทิพย์ถึงออกไปได้ ให้เครดิตเป็นสมถะ

มาอีกตอนบอกการรู้ 0:0 ต้องระดับท่านพาหิยะ พออีชั้นบอก ปุถุชนก้อทำได้ ..ไหลไปท่านพาหิยะก้อปุถุชนเบย

แถให้รู้ว่า ถะ ถะ แถ นะเคอะ

 

ท่านจะมีทางออกอย่างไร เมื่อทราบความจริงว่าทุกความเพียร ทุกความพยายาม
ที่ทำเพื่อให้ตัวเอง ได้อะไร
หรือบรรลุอะไร
ล้วนเป็นอวิชชาตั้งแต่เริ่มต้น ที่มีเรา
และเป็นตัณหา เพราะต้องการทำเพื่อเรา
(ความจริงคือ เรา ไม่ได้มีจริง แต่อวิชชา
ทำให้หลงว่ามีจริง ซึ่งจริงๆ
มันมีแค่ชั่วคราว แล้วรอกลับไปสู่ความไม่มีดังเดิม
แต่จะกลับมามีอีก ถ้าตัณหาอุปปาทานยังมี
ซึ่งจริงๆ ตัณหาอุปปาทานมันก็ไม่มีจริง
แต่ไปยึดว่ามันมี มันจึงมีในช่วงที่ยึด คับ)

 

บอกแล้ว ว่าละเมอขั้นเทพ

ภาวนายังไม่ข้าม นิมิต มันเลยไม่เพิกนิมิต

อนิมิตตสมาธิจึงไม่มีเกิด หรือพูดให้ครบ3เลยก้ได้ สุญญะ อัปปณิหิต ก็ไม่เกิด
ห่วย รูปนามเลยไม่เป็นปริเฉทให้รู้

ส่วน
หมูไหม้ ยังละเมออยุ่เลย ว่าบรรลุโสดาบัน

แต่ยังดีอยู่
ที่ แค่ละเมอว่า บรรลุโสดาบัน ถ้า ละเมอไปอรหันต์ หรือพระศรี นี้ แก้ยาก

 

ไหน ยกมาซิ ว่า เอาไปแมทกะแยกรูปนามตรงไหน

แล้วไปบอกว่า สมาธิกายทิพย์ละเอียดกว่า อ่านดีดี

มีแต่บอกว่า กายทิพย์มันละเอียดกว่ากายหยาบ

แม้สามารถ แยกกายทิพย์ หรือฝึกมาจนถึง แบบนี้
ก็ยังไม่เรียกว่า แยกรูปแยกนามเลย

การที่จิต มีปัญญา มีสัมมาสติ ประกอบนั่นแหล่ะ
จึงเข้าขั้นสู่การแยกรูปนามให้เป้นปริเฉทได้

ตรงนี้คือความต่างอย่างฟ้ากะเหว ที่สมาธิของสมถะ ต่างจากสมาธิของวิปัสนาสิ้นเชิง

อย่าว่าแต่ ทำสมาธิแบบสมถะละเอียดไปจน ฌาน8 ยังไม่เรียกว่าแยกรูปแยกนามเลย

สมถะจริงๆก็ไม่รู้จัก
วิปัสนาก็ยังไม่รู้จัก มันเลยละเมอขั้นเทพ


กรณีพระพาหิยะ ก่อนจะบรรลุธรรม ก็เรียกว่าอะไร
ท่านก็เป็นปุถุชนคนธรรมดาคนนึง พอได้ฟังธรรมจึงบรรลุ

แล้วมันจะต่างอะไร ใครจะปฏิเสธ ว่าปุถุชนจะทำไม่ได้

 

ด้อยค่าตัวเอง ลงไปเป็น นิยตะมิจฉาทิฐิไปเรื่อยๆ
ยาวนานกว่านิพพานพรหมสะอีก

 

เมื่อตัวเองไม่มี จะด้อยค่าอะไร

 

นี่คงเป็นตัวอะไรสักอย่างที่พิมพ์ได้

 

เมื่อตัวเองไม่มี
จะเพิ่มค่าไม่ได้ และด้อยค่าก็ไม่ได้

 

ขันธ์5 กับพลังงานตามธรรมชาติ
(ไม่ใช่แมวพิมพ์)

 

มันก้แปลกดีนะ มันก้แปลกดีนะ มันก็แปลกดีนะ

เพลงนี้เหมาะจริงๆ

 

ขอขำอีกสักรอบ

หวีเอ้ย ศัพย์ใหม่ เวทนาคัน กร๊ากๆๆๆๆ

 

ยังใช้ชุดความคิดเดิม.....
ด้อยค่าสมถะ
เพราะไม่เคยผ่านสมาธิทั้งสองอย่าง
เลยคิดว่าเป็นสมาธิคนละตัว
เที่ยวไปแยกว่า...สมาธิพุทธ...สมาธิฤาษี

แท้จริงทั้งสองนี้...เป็นสมาธิตัวเดียวกัน
ต่างกันแค่ผู้นำไปใช้....
....ใช้เพื่อเสพสุขในสมาธิ
....หรือใช้เพื่อตั้งมั่น...เห็นความจริง

ตัวของสมาธิเป็นตัวเดียวกัน...
องค์ประกอบของฌานเหมือนกัน

เหมือนรถรุ่นเดียวกัน ยี่ห้อเดียวกัน
คันหนึ่ง....ขับไปเชียงใหม่
อีกคัน.....ขับเข้ากรุงเทพ

คนไม่รู้....คิดว่ารถคนละคัน
ได้แต่นั่งฟัง....เค้าพูดกัน
....คันนี้แอร์หนาวนะ
....ช่างล่างเกาะถนน
....เครื่องยนต์เทอร์โบ

แต่ไม่เคยขับเอง
....คิดว่าเป็นรถคนละอย่าง
ควรจะโทษรถ
....หรือโทษที่คนไม่เคยขับ...กันแน่ครับ

 

ผมไม่ได้พูดคนเดียวหรอก

คนที่เป็นก้พูดไว้เยอะ

และก็มี มาในพระธรรมคำสอนด้วย

ถ้าสมาธิมันเหมือนกัน ฤษีเขาบรรลุไปนานแล้ว ไม่ต้องรอพระพุทธเจ้ามาสอนหรอก
หมูเอ้ย
ความต่างมันมีอยู่แล้วชัดเจน

สมาธิแบบสมถะ อยู่ที่คนใช้ ใช้เป็นฐานของวิปัสนา ก็เป็นแนวทางในการพ้นบุญบาป
ใช้เป็นฐานของอิทธิฤทธิ์
ไปในทางชั่ว ก้รับกรรมไปรับบาป
ใช้ในทางดี ก็รับกรรมไปรับบุญ วนไปในสังสารวัฎ


แม้จะมี การเรียก มีวิตก มีวิจารณ์ ปิติ สุข เหมือนกัน แต่ความต่างมันแยกกันชัดเจน

แยกไม่เป็นไม่เคยสัมผัส เลย เหมารวมกันไปหมด

แยกไม่ออกว่า สมาธิที่สั่งได้ กับ สมาธิที่สั่งไม่ได้ แค่นี้ก็งงเต๊กแล้ว