เรื่องเด่น การขนศิษย์ไปนิพพาน คุณวิเศษที่เป็นประโยชน์ต่อส่วนรวม

การขนศิษย์ไปนิพพาน (คุณวิเศษที่เป็นประโยชน์ต่อส่วนรวม)
ประวัติหลวงพ่อพระราชพรหมยาน (วีระ ถาวโรมหาเถระ)





พระโพธิสัตว์ที่บำเพ็ญบารมีขั้นวิริยาธิกะใช้เวลาสิบหกอสงไขย กับแสนกัป และปรมัตถบารมีเต็มแล้วนั้น ย่อมมีบริวารที่ปรารถนาจะเป็นสาวกร่วมกันมากมายมหาศาล
และเมื่อพระมหาโพธิสัตว์ลงมาเกิดแต่ละชาตินั้น บริวารส่วนใหญ่จะตามลงมาเกิดด้วย เพื่อสร้างบารมีให้เต็ม แต่จะมีบริวารอีกส่วนหนึ่งซึ่งอาจติดอยู่ในภพภูมิอื่น ๆ หรือลงมาเกิดไม่ทัน
ดังนั้น บริวารของพระพุทธเจ้าแต่ละพระองค์ จึงตกค้างวนเวียนอยู่ในสังสารวัฏ เป็นจำนวนมากนับตั้งแต่บริวารของสมเด็จองค์ปฐมเป็นต้นมา
จนกว่าบารมีจะเต็มหรือมีพระพุทธเจ้าองค์ต่อ ๆ มาโปรดและได้ตามลงมาเกิดด้วย เพื่อเร่งบำเพ็ญบารมีจนบรรลุอรหัตตผลในพุทธกาลนั้น ๆ

ผู้เขียนเคยถามพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านว่า ท่านจะตัดตอนหยุดเก็บลูกศิษย์แค่ไหน (ที่เหลือก็ฝากพระพุทธเจ้าองค์ต่อไป)
ท่านตอบว่า "ฉันจะเก็บของฉันไปจนหมด ฉันเก็บลูกศิษย์ของฉันครบแน่"
ท่านยืนยันว่าลูกศิษย์ของท่าน หนึ่งแสนเจ็ดหมื่นห้าพันสี่ร้อยคนเศษนี้
ท่านพบหมดแล้ว (ในภพภูมิต่าง ๆ) ตั้งแต่ปลายปีพ.ศ. ๒๕๓๓ และส่วนใหญ่จะถึงนิพพานในชาตินี้ แต่ทุกคนจะถึงนิพพานหมดในชาติหน้า
ท่านได้ยืนยันความรู้นี้ไว้หลายแห่งด้วยกัน กล่าวคือ

๑. ในการสร้างพระอุโบสถหลังใหม่ของวัดท่าซุง ท่านได้ให้จารึกไว้ในแผ่นทองบรรจุใต้แท่นพระประธาน เมื่อพ.ศ. ๒๕๑๙ ว่า
เราพระมหาวีระ มีพระราชานามว่า ภูมิพล เป็นผู้อุปถัมภ์
ร่วมด้วยพุทธสานิกชนส่วนใหญ่ สร้างวัดนี้เป็นพุทธบูชา
เมื่อศักราช ล่วงไปแล้ว ๒๗๐๐ ปีปลาย จะมีพระเจ้าธรรมิกราช
นามว่าศิริธรรมราชา สืบเชื้อสายมาจาก เชียงแสนและสุโขทัย ร่วมกับพระอรหันต์
จะมาบูรณะวัดนี้ สืบพระศาสนาต่อไป
คณะของเราขอโมทนา แต่อยู่ช่วยไม่ได้ เพราะไปพระนิพพานหมดแล้ว

๒. เพื่อให้แน่ใจว่าลูกหลานของท่านมีสุคติเป็นที่ไป ท่านได้ตั้งสัตยาธิษฐาน ฝากลูกหลานของท่านไว้กับพระ พรหม และเทพยดาทั้งหมดดังนี้
"ฉันขอตั้งสัตยาธิษฐาน อ้างคุณพระศรีรัตนตรัย มีองค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นประมุข
พร้อมด้วยพระอริยสงฆ์ทั้งหมดและพระพรหม และเทพเจ้าทั้งหมด
ขอทุกท่านจงกำหนดจิต จดจำลูกหลานของฉันไว้ ว่าบุคคลใดก็ตาม เมื่อเวลาจะตายขอให้สติสัมปชัญญะสมบูรณ์ มีจิตน้อมไปในกุศลกรรม
และขอให้ได้รับผลที่ฉันได้ทำไปแล้วทุกประการ แก่ลูกหลานของฉันทุกคน
เวลานี้ฉันมองดูแล้วนะ ตรวจดูแล้ว สิ่งที่ฉันต้องการมันสมใจนึกแล้ว ฉันมีความอิ่มใจบอกไม่ถูก ปลื้มใจที่ความปรารถนาสมหวัง ที่ฉันตั้งใจไว้นาน
ปรารถนาไว้นานคิดว่าจะทำไม่ได้ แต่เวลานี้ทำได้แล้ว
ลูกหลานของฉันทุกคน มีศรัทธาเป็นอจลศรัทธาแล้ว มีความมั่นคงในพระพุทธศาสนาแล้ว มีความดีพอสมควรแล้ว "

ถ้าเผอิญจะมีใครสงสัยในอธิษฐานบารมีขององค์ท่าน ก็ขอบอกกล่าวให้รู้ทั่วกันว่า อธิษฐานบารมีท่านเต็มมานานแล้ว
ตั้งแต่ก่อนชาติที่จะเกิดเป็นพระร่วงวาจาสิทธิ์ผู้สร้างเมืองศรีสัชชนาลัยเสียอีก
ท่านเคยสั่งลูกศิษย์ของท่านทุกคนไม่ให้แช่งใคร เพราะทุกคนเป็นลูกหลานพระร่วง แช่งคนแล้วจะมีผลตามนั้น

วิธีการเก็บศิษย์ของท่านเท่าที่ทราบมีอยู่ ๗ วิธีคือ
๑. การออกหมายเกณฑ์ คือการตั้งสัตยาธิษฐานว่า ถ้าผู้ใดเป็นเชื้อสายของท่านเมื่อได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งเล่มใดของท่าน หรือได้ฟังเทป หรือฟังวิทยุที่ท่านเทศน์
หรือได้อ่านได้ยินได้ฟังเรื่องราวเกี่ยวกับตัวท่าน แล้วขอให้เกิดศรัทธาปสาทะจนต้องมาหาท่าน
๒. ฝากพระ พรหม หรือเทพยดา ให้ไปเข้าฝันตามตัวให้หรือให้ไปบอกในสมาธิ
๓. ท่านไปเข้าฝันเอง ทำให้ต้องตามมาหาท่าน (มีเรื่องเล่ากันหลายเรื่องแล้ว) หรือไปสงเคราะห์ด้วยอภิญญา
๔. ตามเพื่อน ญาติ พี่น้อง หรือคนรักมาวัดหรือซอยสายลม หรือที่อื่น ๆ เพื่อมากราบท่าน แล้วก็มาติดใจหลวงพ่อ
๕. แสวงหาพระดีไปทั่วประเทศ พอมาเจอหลวงพ่อวัดท่าซุงเข้าก็เลิกแสวงหา
๖. พอเห็นท่านครั้งแรกโดยบังเอิญก็ติดใจ ทำบุญด้วยทันทีโดยไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร

คราวหนึ่ง ท่านขึ้นไปดอยตุงแล้วลงมาฉันก๋วยเตี๋ยวเพลอยู่ที่ร้านข้างถนน ที่อำเภอแม่สาย มีผู้หญิงอายุราว ๓๐ เศษ คนหนึ่งเดินผ่านมาพบเข้า ก็ไปซื้อลูกประคำมาถวายท่าน ท่านก็เอาประคำคล้องคอท่านทันที ( ตามปกติท่านจะไม่คล้องลูกประคำ นอกจากเพื่อเจริญศรัทธาหมู่คณะเฉพาะงาน ) พวกเราก็ล้อท่าน ท่านหัวเราะแล้วบอกว่า "ท่านแม่มาบอกว่า น้องรักเขาถวาย คล้องให้กำลังใจเขาหน่อย"
๗. ท่านตามไปเก็บเอง

เมื่อเป็นลูกศิษย์ท่านแล้ว ทุกคนจะซาบซึ้งในมหากรุณาอันมหาศาลของท่านเอง โดยมิต้องบรรยายในที่นี้ เพราะท่านทำทุก ๆ อย่างเพื่อสงเคราะห์ลูกหลานของท่านในทุกโอกาสท่านปรารภว่า
พ่อมีความรื่นเริง มีกำลังกายกำลังใจทำได้ทุกอย่างก็เพราะลูกทุกคนของพ่อเป็นคนดี อยู่ในโอวาทขององค์สมเด็จพระชินศรีบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า
ฉะนั้นลูกทุกคนจึงเป็นที่รักของพ่อ ใครเขาจะเกลียด ใครเขาจะชังลูกเป็นเรื่องของเขา แต่ว่าพ่อรักลูกทุกคนเสมอกัน
ต้องการอย่างเดียวคือ จะนำทางให้ลูกพ้นทุกข์ เข้าไปหาแดนความสุขที่ไม่มีการเกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใด ๆ ไม่มีความหนักใจแม้แต่นิดเดียว นั่นคือ พระนิพพาน
ความสุขรื่นเริงใจจริง ๆ ของพ่อก็คือ
๑. ถ้าเห็นลูกรักทั้งหมดของพ่อมีจิตเมตตาปรานี ปรารถนา สงเคราะห์คน และสัตว์ให้มีความสุข
๒. เห็นลูกบริบูรณ์ได้วยศีลาจารวัตร
๓. ลูกของพ่อรู้จักตัดนิวรณ์ ๕ ประการ
๔. ลูกมีกำลังจิตเข้าประหัตประหารกิเลส สร้างสังขารุเปกขาญาณให้เกิด
เพราะความดีของลูกของพ่อทุกคน ทั้งลูกหญิงลูกชายตลอดจนกระทั่งลูกที่เป็นพระและเณรเป็นคนดีทั้งหมด ภาระทุกอย่างที่พ่อหนักอยู่ เป็นอันว่าทุกคนก็ช่วยกันแบก และแบกจนกระทั่งพ่อคาดไม่ถึง เป็นอันว่า ความดีของลูกมันเกินกว่าที่พ่อจะพรรณนาถึงความดี คำว่า เหนื่อยเพื่อลูกจึงไม่มีสำหรับพ่อ มันเหนือความเหนื่อย และเหนือความเบื่อหน่ายของพ่อ ถึงแม้พ่อจะเหน็ด เหนื่อยเพียงใดก็ตาม ไม่มีความสำคัญ เพราะว่าพ่อเห็นว่าชีวิตของพ่อไม่มีความสำคัญไปกว่าความดีของลูก ลูกของพ่อทุกคนมีความดีเกินไปกว่าที่พ่อจะห่วงใยในชีวิตของพ่อ ทั้งนี้เพราะว่าลูกของพ่อดีกว่าที่พ่อคิดไว้ว่าลูกจะพึงดี ลูกทุกคนรักพ่อ ลูกทุกคนยอมเหน็ดเหนื่อเพื่อพ่อ ลูกทุกคนพยายามสละผลประโยชน์ทุกอย่างเพื่อพ่อ พ่อเห็นใจลูกที่ทิ้งการงานทุกอย่าง ยอมเสียสละทุกอย่างมาทำงานเพื่อสาธารณประโยชน์ และมีน้ำใจเสมอด้วยน้ำใจของพ่อ ความดีของลูกอย่างนี้เป็นปัจจัยให้พ่อรักลูกทุกคนยิ่งกว่าชีวิตของพ่อ ฉะนั้น ขอบรรดาลูกทุกคนจงรักษาความดีของลูกไว้เหมือนเกลือรักษาความเค็ม ชีวิตและร่างกายของพ่อไม่มีความสำคัญ ถ้าห่วงมันมากเท่าไร มันมีเวลาแน่นอน พ่อไม่อยากจะจากลูกไป พ่อรักลูกทุกคนมาก พ่อสงสารลูกทุกคน เห็นน้ำใจของลูก แต่ลูกรัก ขันธ์ ๕ พ่อห้ามไม่ได้
ฉะนั้น สิ่งใดก็ตามถ้าเป็นประโยชน์แก่ลูก พ่อจะทำทุกอย่างเพื่อลูกของพ่อ และพ่อจะไม่ห่วงใยอาลัยในชีวิตของพ่อ ถึงแม้ว่าเลือดและเนื้อของพ่อจะเหือดแห้งไปก็ตามที หรือว่าชีวิตินทรีย์ของพ่อจะสลายไปก็ตาม พ่อทำทุกอย่างได้เพื่อลูก
ชีวิตของพ่อ พ่อไม่แน่ใจนักว่าจะอยู่ไปนานหรือไม่นาน สังขารมันแย่อยู่แล้ว มันคอยจะตายอยู่แล้ว พ่อไม่มั่นใจว่าชีวิตของพ่อจะอยู่นานสักเท่าใด

ฉะนั้นขอลูกรักของพ่อทุกคน คำสอนอันใดที่พ่อให้ไว้กับลูก ลูกจงถือคำสอนนั้นนั่นแหละคือพ่อของเจ้า สำหรับร่างกายของพ่อนี้เล่า ลูกอย่าถือมากเกินไป เพราะชีวิตและร่างกายเกิดแล้วก็ตาย

พ่อเห็นว่าชีวิตไม่สำคัญ ความสำคัญมีอยู่อย่างเดียวคือว่า ทำอย่างไรเราจะทำให้ ไทยเป็นไทตลอดไป การลงทุนทำงานสาธารณประโยชน์และงานด้านธรรมะ พ่อทำด้วยมือเปล่า พ่อไม่ได้สะสมเงินทองอย่างเขาทั้งหลาย ที่เขาลือกันว่าพระมีเงิน ๑๐ ล้าน ๒๐ ล้าน นั่นไม่ใช่พ่อ พ่อมีแต่หนี้ และลูกของพ่อก็เป็นคนดีส่งเสริมสงเคราะห์พ่อ ทั้ง ๆ ที่เงินทองของลูกก็ไม่ค่อยจะมีกันนัก เราไม่ใช่คนรวย ไม่ใช่มหาเศรษฐี แต่เพราะอาศัยกำลังใจดี ของลูก พ่อชื่นใจ พ่อสบายใจ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ลูกชายลูกหญิงของพ่อเวลานี้ได้อภิญญาสมาบัติกันหมดแล้ว พ่อต้องถือว่าหมด เพราะคนที่อยู่ในช่วงใกล้ไม่มีใครไม่ได้ ลูกต้องถือว่าอภิญญาสมาบัติที่พ่อให้ลูกไว้ เป็นสมบัติที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงประทานมา ถ้าพ่อตายลงเมื่อไรขอลูกจงถือว่า อภิญญาสมาบัตินี่แหละคือชีวิตของพ่อที่อยู่กับกายกับใจของลูกตลอดเวลา คิดถึงพ่อคราวไร จงคิดถึงอภิญญาสมาบัติที่ลูกได้ และลูกก็จงภูมิใจว่าลูกอยู่กับพ่อตลอดเวลาทุกลมหายใจเข้าออก

ฉะนั้น ขอบรรดาลูกรักทั้งหลายจงรักษาความดีที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงให้ไว้ งานใดที่พ่อนำลูกทั้งหลายทำ งานทั้งหลายเท่านั้น ขอลูกรักทั้งหมดจงรักษางานนั้นไว้ด้วยหัวใจของลูกเอง คือรักษาไว้ด้วยชีวิต เพราะงานสาธารณประโยชน์ เป็นกิจอันหนึ่งที่ทำให้คนไทยรวมตัวกัน มีความรัก มีความสามัคคีซึ่งกันและกัน และทุกคนก็จะมีความสุข โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ธรรมใดที่องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าให้พ่อไว้ พ่อถ่ายทอดให้แก่ลูก ทรัพย์สมบัติทั้งหมดนี้ขอลูกจงถือว่านั่นคือตัวแทนของพ่อ ขอลูกรักของพ่อทุกคนจงทรงธรรมนั้นไว้ จนกว่าจะเข้านิพพานในชาตินี้ เพราะว่าชีวิตของพ่อนี้ พ่อไม่แน่ใจนักว่าจะมีอายุยืนยาวอีกสักกี่ปี ขอลูกทั้งหลายจงอย่าถือขันธ์ ๕ ของพ่อนี้เป็นสำคัญ ปฏิปทาใดที่เป็นที่ชอบใจไม่เกินวิสัยลูก ขอลูกจงทำและจงรักษาอภิญญาสมาบัติไว้ ขณะใดที่ใจของลูกยังรักษาอภิญญาสมาบัติไว้ รักษาปฏิปทาสาธารณประโยชน์ ขณะนั้นลูกจงภูมิใจว่าพ่ออยู่กับลูกตลอดเวลา ถึงแม้ว่าร่างกายกายาของพ่อจะสลายไป แต่ใจของพ่อยังอยู่กับใจของลูก ลูกจะไปไหนก็ชื่อว่าพ่อไปด้วย ช่วยลูกทุกประการ



จากหนังสือ ประวัติหลวงพ่อพระราชพรหมยาน หน้าที่ ๔๖๗
โดย...ศ.ดร. ปริญญา นุตาลัย



คัดลอกโดย ด.ญ.ปุณยนุช ขจรนิธิพร
(ลูกหลาน หลวงพ่อพระราชพรหมยาน สนับสนุนเครื่องคอมฯ ในการโพสต์ธรรมทานนี้ค่ะ)



คัดลอกจากเพจ
คำสอนหลวงพ่อพระราชพรหมยาน

 

ผมอยากเป็นหนึ่งในนั้นจังครับ แหะ ๆ ส่วนตัวแล้วผมศึกษาคําสอนของหลวงพ่อมาตลอด และปฏิบัติมาเรื่อย ๆ แต่ก็ยอมรับว่า บางทีก็ทําได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ผมก็พยายามสู้กับใจตัวเองมาโดยตลอด บางทีก็แพ้บ้างชนะบ้าง แต่ทุกวันนี้ที่ปฏิบัติธรรมาเรื่อย ๆ กิเลสมันก็ลดลงเรื่อย ๆ แต่ก็ยังไม่หมด 100 % หรอก แต่ผมก็พยายามสู้กับตัวเอง ในใจผมนั้นผมอยากถึงนิพพานในชาตินี้เลย ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ตอนท้ายที่สุดจะเป็นอย่างไร ยังไงก็ขอทําให้ดีที่สุด แค่ผมคิดว่าผมจะต้องเกิดอีกชาติผมก็เบื่อแย่แล้ว แหะ ๆ ขอให้ถึงในชาตินี้เถิด ถ้าไม่ถึงจริง ๆ ขอไปสู่สุคติ คือสวรรค์หรือพรหมก็ได้ แล้วไปต่อยอดไปนิพพานต่อบนนั้น ผมก็ไม่รู้ทําไมเหมือนกัน คือถ้าเกิดเป็นคนจะสามารถสร้างบารมีได้ดีกว่าการเกิดบนสวรรค์กับพรหม ( ผมไม่รู้ว่าผมเข้าใจตรงนี้ถูกรึเปล่า ถ้าผิดยังไงก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ ) แต่ผมก็ไม่อยากเกิดในโลกนี้อีก คือการเกิดเป็นคนเราต้องมีร่างกาย ซึ่งเราก็ต้องมาคอยระวังไม่ให้มันเจ็บป่วยอีก อีกอย่างเกิดเป็นคนก็ต้องดูตัวเองแก่ลงเรื่อย ๆ ยิ่งอายุมากขึ้นเท่าไหร่ ก็จะน่าเบื่อมากแค่นั้นเพราะทุกอย่างในร่างกายของเราจะเชื่องช้าลง แค่เห็นความจริงในเรื่องนี้ผมก็ไม่อยากจะเกิดบนโลกนี้อีกแล้ว แหะ ๆ ยังไงก็ขอเป็นกําลังใจให้กับทุกคน ที่กําลังปฏิบัติสู่นิพพานด้วยนะครับ ขอให้ได้ในสิ่งที่หวังไว้ทุกคนนะครับ อนุโมทนาครับ สู้ ๆ ครับทุกท่าน