กล่าวธรรมกลายเป็นถองบ้างเถียงบ้างทำไม??

จิตมันรู้ทุกคิดนั่นละครับ
ไม่ต้องบอกมันก็รู้ รู้คิด รู้ทุกอย่าง

แต่มันไม่เคยรู้ตัวมัน ว่ามันกำลังรู้คิด

การประกอบ การสร้างเหตุ จึงอาศัย การกำหนดรู้
กำหนดรู้ไปเรื่อยๆ ทั้งวันทั้งคืนนั่นแหล่ะ
ทางออก

พอเป็นอย่างนี้ พวกบอกรู้นามธรรมไม่ได้ ก็จะมาบอกว่า
กำหนดรู้ให้ตายก็ไม่ได้อะไร เป็นการเข้าไปงับรู้ เข้าไปสร้างตัวตน

ลุงแมวก็ หวานลิ้นเลย แผล่บๆ

 

แอร่ะ แอ่ระ จิตระลึกรู้
ในทุกขณะที่จิตคิด
นี่แหล่ะสติฮับ
ทีนี้ การระลึกรู้ จะเกิดได้ต้องมาจาก
สมาธิหรือจิตั้งมั่น ฮับ ไม่มีอะไรขัดกัน
สอดคล้องเป็นเหตุเป้นปัจจัย
กันเรื่อยไปฮับ

 

ทุกขณะที่จิตคิด นี่แหล่ะสติ
คือ ถ้าเป็นแบบนี้ มันบรรลุไปแล้ว
เหตุปัจจัย ของธรรม มันเป็นอัญญะมัญญะกันเองอยู่แล้ว

พอมา วรรคสอง
ต้องมาจาก สมาธิหรือจิตตั่งมั่น

แต่ดันไม่รู้เรื่อง ว่า สมาธิ จิตตั่งมั่น มาจากไหนอีก
จะพูดอีกกี่โพส ก็ วกไปวกมา ขัดกันในตัวตลอด

หนักๆเข้า นิยตะ ก็มาลากไป

โอยยยยย วัตรเช้าดีกั่ว

 

นิยตะ มันต้องจงใจบิดเบือน หรือเปล่าฮับ
ทุกผัสสะจากทั้งหมด 6 ช่องทางมันจะ
มาลงที่"คิด"(เจตสิก)
ฉะนั้น รู้ทุกคิด นี่คือผลลัพธ์ สุดท้าย
ของ ศีล สมาธิ ปัญญา
แต่ต้องอยู่กับรู้เรื่อยไป จนขันธ์ 5 แตกทำลาย มันจึงจะหยุดคิด แต่รู้ก็ยังรู้ต่อไป
ฮับ

 

จิตที่คิด เป็นสังขาร ไม่ใช่สติ
จิตที่"รู้" คิด คือสติ จำไว้ฮับ จำไว้ฮับ

 

ตำรามิจฉาทิฐิเหรอ สอนแบบนั้น

 

ลองพิจารณาดูฮับ
ลุงไม่กล้าสอนสังขะราดว่ายน้ำหรอกฮับ

 

ถ้าฟัง...จิตพุทธะ...ท่านฮวงโป
...ก็จะเข้าใจแบบลุงแมว

ธรรมชาติจิตเดิม....ไม่มีกิเลส...ไม่มีอุปทาน
มีสภาพบริสุทธ์.....ว่าง...อยู่แต่เดิม
แต่เพราะความไม่รู้ของจิต....
หลงในผัสสะ.....ผ่านตาหูจมูกลิ้นกายใจ
....ที่ต่อเชื่อมโลก....
จึงหลง...สร้าง"ความรู้สึก"ในความเป็น"เรา"
เมื่อเกิดอุปาทานขึ้น....
จิตนี้ก็เหมือน....เด็กหลงทาง
ไปเกิดตายในภพภูมิต่างๆ....

ที่เราทำกันก็คือ....การเจริญสติ
ให้จิตไม่หลงไปในโลกความคิด...
....ความปรุงแต่ง
โดยอาศัยความตั้งมั่น....
.....ให้จิตได้เห็นความจริง

ความจริง...
ที่ไม่มีใคร....หรืออะไรที่เป็น"เรา"
เมื่อจิตได้เห็นความจริง....ถึงที่สุด
จิตจะรู้ว่า.....ที่ผ่านมา"หลงโง่"...
ไปสร้างอุปาทาน...ความเป็นเรา
จิตจะปล่อยว่าง....ความรู้สึกเป็น"เรา"
เมื่อวางได้.....

จิตนี้....จึงมีสภาพเดิม....คือ....ว่าง
ว่างจากกิเลส....ว่างจากตัณหาอุปทาน
เป็นธรรมชาติเดิม....
อายตนะที่ต่อเชื่อมโลก....
.....ก็ทำหน้าที่มันไปอย่างนั้น
แต่ไม่มีความรู้สึกเป็น"เรา"ขึ้นมา
....ให้เกิดสุขทุกข์....อีก
เวทนาเจ็บปวดเกิดขึ้น....เฉพาะแต่ร่างกายนี้
ไปตามธรรมชาติของเซลประสาท
...แต่ไม่เกิดเวทนาทางใจอีก

ในคำสอนของ..เซน....
จะเห็นว่า...จิตเดิม....มีสภาพบริสุทธ์
ว่าง....อยู่แต่เดิม
เซน...เลยเห็นว่า....
จะพยายามวิ่งหาความว่างบริสุทธ์
จากที่ไหน...
ในเมื่อ...สภาพเดิมที่ว่างบริสุทธ์....
เป็นสิ่งที่มีแต่เดิม....ในจิตนี้
เซน...จะเห็นว่า....
เมื่อไหร่...เกิดความพยายามจะทำอะไร
จิตจะก่อความเป็น"เรา"ขึ้น
....แล้วจะหลุดจากสภาวะเดิมที่ว่างนั้น
ทาง..เซน...จึงเห็นว่า
การอยู่ตามไปตามหน้าที่....
....ไม่ไปพยายามให้จิตเกิด....
ความรู้สึกเป็น"เรา" นั้นก็พอแล้ว
เป็นการใช้ชีวิตตามหน้าที่....
....แต่เข้าใจธรรมชาติ
อยู่แบบ...ไม่ก่อ"ความรู้สึกเป็น"เรา"
ขึ้นมาภายในจิต

ถ้าเข้าใจ.....ก็จะใช้ชีวิตอย่างเป็นธรรมได้
คิดอยู่ว่า
ถ้าพ่อแม่ผม....เข้าใจได้ตามนี้
บั้นปลายชีวิต...ก็อยู่อย่างเป็นธรรมได้
ไม่ต้องขวนขวาย
ถ้าทำผิด..จะกลายเป็น
พยายามสร้างตัวตน...เพื่อปล่อยวางตัวตน
ก็ใช้ชีวิตอย่างเข้าใจแทน

ไม่มีอะไรเสียหาย....
ถ้าไม่พยายามสร้าง"เรา"
ถ้าคนในบอร์ดมองผ่านปัญญา...
....จะเข้าใจธรรมชาติ
ของการ...เป็นอยู่โดยธรรมได้

ส่วนเรื่องมรรคที่ถกกัน
ถ้าการ....เดินมรรคผิด...มันจะก่อตัวตน
ขึ้นมาระหว่างเดินมรรค....แบบไม่รู้ตัว
จึงต้องสะกิดให้ดู....
....ถ้าเดินมรรคถูก....จะไม่ก่อตัวตนขึ้นมา
ในระหว่างการเดิน
ทำให้เกิดความเพียร...ถูกที่
.....ไปสู่การปล่อย....ความรู้สึกเป็น"เรา"
ลงแบบถาวรได้ฮับ

 

แล้ว ไม่งงบ้างเหรอ

จิตเดิม บริสุทธิ์ แล้วจะมาปฏิบัติให้เมื่อยตุ้มทำไม

แบะๆทั้งนั้นแหล่ะครับ พอเจอ คำถามย้อนแย้ง ในตัว

อยากรู้ว่าคนเป็นเขาแก้ ไว้ให้ยังไง ก็หาฟังได้ จาก หลวงตามหาบัว

 

ดีนะผมไม่ใช่ สังขะราด

จะพิจารณา ก็ไปเทียบพุทธพจน์ พุทธพจน์ ยังไม่กล้ายก

เพื่อนรัก นิยตะ ก็ใกล้เข้ามาทุกที

การเป็น มิจฉาทิฐินี่ มันร้ายกาจมาก

 

ลุงแมวปฎิบัติแบบ ปัญญานำ ยึดความว่าง/อนัตตาเป็นที่ตั้ง แล้วใช้สติรู้ต่อเนื่องไปเรื่อยๆโดยไม่คิด เพราะสรุปความรู้ไปลงที่ ขันธ์ 5 ไม่ใช่ของเรา เพราะยืมมา แล้วก็คืนไปใช่ไหมครับ

ปฎิบัติแบบนี้น่าจะเห็นความเปลี่ยนแปลงต่างๆชัดมาก ทั้งวัน ทั้ง คืน มีแต่การเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

 

ลุงแมวไปลอกความรู้ชาวบ้านมาทั้งนั้นแหล่ะ รูปนามยังบอกไม่ได้เลย วันๆ มีแต่สังขาร วิสังขาร สิ้นยึดๆ 55

 

สติวิปัสสนาเป็นหนึ่งของความคิด แต่เป็นความคิดไม่ก่ออุปทาน

เจตนา เว้นให้คนทำได้จริงเหอะ ประเภทจิตทวนกระแสเข้าต้นจิต ละจากอายตนะ เบอร์นั้น

กับพวกจิตเห็นจิต พอจะเชื่อได้ว่าไม่มีเจตนาของจริง

นอกนั้นมีการกระทำปลากรอบทั้งนั้น แต่ไม่ยอมรับ แค่ดูลม ยังมีการกระทำเลย

 

ถ้าจะลอกความรู้ ก็ ลอกความรู้ จากพุทธพจน์ จากครูที่เป็น สัมมาทิฐิ

ก็พอทำเนา มันจะค่อยๆซึมซับ ความเป็นสัมมาทิฐิ
ตามธาตุ
ตามกฏแรงดึงดูด

 

ใช่ใช่ ลอกมาเฉพาะที่ใช่
เพราะองค์ท่านทั้งหลายลอกมาจากองค์ธรรมราชา คับ

 

เป็นเพราะลุงอายุมาก
ถ้าไม่เลือกทางลัดคือทางปัญญานำมันอาจจะไม่ทันการณ์คับ
แต่ผู้ยังวัยเยาจะพิจารณาแนวทางนี้
ก็จะย่นเวลาในการแจ้งพระนิพพาน
ได้ง่าย ถ้าไม่ติดความคิด
ความเชื่อที่
ว่า
ของจริงต้องยากเย็น แสนเข็ญ
ต้องลำบากอดทน
เลือดตาแทบกระเด็นจึงจะพบของแท้
55

 

ข้อสังเกต
พระอรหันต์ทั้งหลายส่วนใหญ่
ปฏิบัติ
ตามทางดำเนินของพระพุทธองค์
ต่อเมื่อท่านแจ้งพระนิพพานแล้ว
มักถ่ายทอดให้ศิษย์เดินตามพระธรรม
คำสอน
อันได้แก่พระสูตรต่างๆ เท่า
ที่จำเป็น
ไม่มีพ่อแม่ครูอาจารย์ ท่านใดจี้ให้เดิน
ตามวิธีการ
ที่พระพุทธองค์ได้ทรงปฏิบัติเฉพาะ
เพื่อการตรัสรู้
เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเพื่อประโยชน์ต่อการออกโปรดและ
สั่งสอนสงเคราะห์แก่เวไนยสัตว์)

 

สติรู้ ก็ฐานในสติปัฏฐาน 4
จิตพุทธะที่ยังไม่บรรลุ
รู้ที่ไม่เข้าไปเป็นความคิดและอารมณ์
จิตถึงฐาน ปฏิบัติที่เหมือนไม่ได้ปฏิบัติ
เป็นวิปัสสนา ที่มาก็มาจากการเริ่มฝึก
รู้ทั่วทั้งร่างกายทุกอิริยาบถ
แต่เมื่อถึงการรู้นี้แล้ว
มันจะไม่หาย ไม่ต้องไปตั้งรู้ใหม่
เพื่อให้เกิดการรู้นี้ขึ้นมา

สมถะมีการสร้าง เพื่อเข้าไปเห็น
หากมีรู้ที่เป็นวิปัสสนาแล้ว มันจะไม่ไปติดสภาวะ

ถึงจะเป็นกสิณ หากมีรู้ที่เป็นวิปัสสนาเป็นพื้น
ก็ยังนับเป็นสมาธิในแบบพุทธ

ไม่ใช่ว่าแค่เพ่งเป็นอารัม
ไม่เพ่งเป็นลักขณู

เพราะหากมีรู้นี้ตื่นอยู่ ฌานมันก็อันเดียวกัน

 

รู้ค้างเติ่ง ไม่เกิดไม่ดับเหรอครับ แบบนั้น

อีกอย่างนึง

ลักขณู ก็เพ่ง แต่เพ่ง ลักษณะ
อารัมนู ก็เพ่ง แต่เพ่งที่จุดเดียว

ฉะนั้น หากใครทำตามพระสูตร 21 วิธี จะเห็นเลย
ในแต่ละวิธี ไม่ได้อยู่ที่ จุดเดียว

แม้ลม ก็เป็น รู้ชัดลมออกเข้า ยาว หยาบ ละเอียด

 

ในส่วนเกิดดับ มันเป็นตามกำลังสมถะที่เข้าไปเห็น
ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องของปุถุชนที่จะไปเห็นรู้ที่ตรงนั้น
มีแต่เห็นแต่อาการของจิตกับเจตสิกที่เกิดขึ้นมาแล้ว

เอาแบบธรรมดา หากไม่อ้างพระสูตรหนะ
ท่านปราบมีกำลังสมถะ ไปเห็น ตับ ไต ไส้ พุง ?

หรือเป็นแต่มาถามกำลังสมถะผู้อื่น
ว่าเห็นหยาบหรือละเอียดไปถึงไหนแล้ว

ไตรลักษณ์วิปัสสนา
มันเป็นสิ่งเฉพาะหน้าอันไหนที่ยังไม่เห็น
เขาจะไม่คิดนำหน้าความเห็นไปก่อนหรอก
ว่าเห็นเกิดดับหรือไม่เห็น

ฟังแต่ละทีพูดแต่วิปัสสนา
กำกนดรู้กับถูกรู้ หนะส่วนตัวหมายถึงอันเดียวกัน