กรรมของสตรีผู้ลุ่มหลงในความงามจนลืมศีลธรรม

ปกติเป็นคนที่ชอบอ่านนิทานชาดกมาก เพราะเห็นว่าทั้งสนุก เตือนใจ และมีสาระดี วันนี้เลยนำชาดกเรื่องเกี่ยวกับสตรีที่ลุ่มหลงในความงามจนทำผิดศีลธรรมมาเสนอ ถ้าใครเคยอ่านแล้วก็ต้องขออภัยคะ




สาวัตถีเป็นนครใหญ่ของอินเดียเป็นศูนย์กลางการค้าและวัฒนธรรมมาแต่โบราณ ในกาลนั้นเป็นรัชสมัยของพระเจ้าปเสนทิโกศลมหาราช พระองค์ทรงเป็นองค์อุปถัมภ์ศาสนาพุทธ ในทุกฤดูพรรษาพระพุทธเจ้านำหมู่สงฆ์กลับมาจากการโปรดเวไนยสัตว์เข้าจำพรรษา ยังวิหารเชตวันในเมืองนี้




ผู้คนมากมายจากทั่วสารทิศพากันมาฟังเทศน์ของพระพุทธเจ้า รวมทั้งพ่อค้าและบริวารอีกกลุ่มหนึ่งที่เดินทางมาทางเรือ เพื่อเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พ่อค้าได้บอกให้บรรดาบริวารของตนนั่งกันให้สงบเสงี่ยมเรียบร้อย ครั้นหลังอาราธนาศีลแล้วพ่อค้าก็ได้ถวายของแปลกแก่พระพุทธองค์ เป็นผ้าที่มีที่มาที่ไปอันแปลกพิศดาร

“ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า ข้าพระพุทธเจ้าเป็นพ่อค้าเดินทางรอนแรมกลางมหาสมุทรไกลโพ้น ยังมีนางพลายทะเลรูปงามนางหนึ่งฝากผ้าผืนนี้มาถวายแด่พระองค์เพื่อเป็นเครื่องบูชา ขอพระพุทธองค์ทรงอนุโมทนาเพื่อกุศลประโยชน์แก่นางนั้นเถิดจะได้หลุดพ้นจากกรรม ”

“ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า เหตุการณ์ที่ข้าพระองค์และเหล่าลูกเรือได้ประสบเจอมาช่างน่าพิสดารยิ่งนัก” เมื่อนายสำเภาปรารถนาบอกเล่าสิ่งอัศจรรย์ องค์ศาสดาจึงได้ทรงอนุญาตให้เล่าเหตุการณ์ที่พบเจออุบาสกทั้งสิ้น จึงตั้งใจเป็นกุศล สดับฟังโดยพร้อมเพรียง ย้อนเวลากลับไป 7 วันก่อนหน้านั้น

นายพ่อค้าและบริวารอันเป็นอุบาสกในพระพุทธศาสนาพากันนำสำเภาบรรทุกสินค้ามุ่งไปยังอาณาจักรสุวรรณภูมิ ในครั้งนั้นเกิดพายุคลื่นลมแรง สำเภาบรรทุกสินค้าถูกพัดพาออกสู่มหาสมุทรใหญ่ สำเภาล่องลอยไปนอกเส้นทางหลายวัน แล้วทุกคนก็ได้พบสิ่งแปลกประหลาดเข้าอย่างหนึ่ง



ภาพที่ทุกคนเห็นคือวิมานสวยงามปรากฏอยู่กลางมหาสมุทร ยิ่งนำสำเภาเข้าใกล้ ก็ยิ่งตื่นตะลึง

“โอ้ นี่เราอยู่ในทะเลหรือสวรรค์กันแน่ วิมานนี้ช่างสวยงามเหลือเกิน” “ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นปราสาทที่ไหนสวยเท่านี้มาก่อนเลย สวรรค์แน่แล้วนายท่าน วิมานนั่นนะ ต้องมีนางฟ้าอาศัยอยู่แน่ๆ เลย” บริวารกล่าวแก่พ่อค้านายสำเภาเรือ



เหตุใดปราสาทงามนี้ถึงมาอยู่กลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่นี้ได้ยังไงกัน....อัศจรรย์แท้ๆ นายท่าน”
“ข้านะ อยากเห็นนางฟ้า เราลดใบเข้าเทียบวิมานนั่นเถิด”

ครั้นเมื่อพวกพ่อค้านักเดินทางหนุ่มทั้งหลายนำสำเภาเข้าเทียบใกล้ ก็เห็นหญิงสาวนางหนึ่ง นางผู้นี้มีเส้นผมดำขลับยาวสลวยสวยงาม แต่ประหลาดที่นางคอยหลบเร้น มิกล้าออกมาให้เห็นเต็มร่างได้

"พวกท่านอย่าเข้ามาใกล้เราเลย เราต้องโทษตามบุพกรรมมานานแล้ว มีเพียงเส้นผมพอปิดกายบ้าง แต่ผ้าห่มผ้านุ่งหามีไม่ ท่านอย่าเข้ามานะ” หญิงสาววิงวอนอย่างตกใจ

“เช่นนั้นน้องหญิงรอสักครู่เถิด นายสำเภามีผ้านุ่งห่มอยู่มาก เราจะจัดให้เพื่อน้องหญิงจะได้ออกมาจากวิมานได้” พ่อค้านักเดินเรือหนุ่มเร่งรีบนำผ้านุ่งห่มส่งให้ดรุณีนางนั้น

นางมีนามว่าขัลลฏิยะ ผู้ซึ่งถูกกระแสแห่งกรรมนำไปเกิดเป็นเวมานิกเปรต ซึ่งมีเส้นผมสวยงามแต่ไร้อาภรณ์ปิดบังร่างกาย อาศัยอยู่ในวิมานกลางทะเล​

พ่อค้าผู้มีเมตตาจึงกล่าวกับนางว่า ​

“น้องหญิงนี่คือผ้าห่มและผ้านุ่งอย่างดีจากแคว้นกาสี เราจะนำเข้าไปวาง ณ ประตูวิมาน สักครู่น้องหญิงออกมารับไปนุ่งห่มให้สบายใจเถิด” ​

“ขอบใจท่านมาก.... แต่ไม่มีประโยชน์อันใดเลย ข้านี้มีกรรมเก่าต้องเอาเส้นผมปิดบังร่างกายเช่นนี้ อาภรณ์เสื้อผ้าใดก็รับมาสวมใส่ไม่ได้”​

“แล้วข้าจะช่วยแม่หญิงได้อย่างไรเล่า” พ่อค้าหนุ่มเอ่ยถาม

“ท่านต้องบริจาคผ้านั้นแด่อุบาสกในพระพุทธศาสนา แล้วอุทิศส่วนกุศลมาให้ข้าเท่านั้น ข้านี้รับไว้ได้แต่เฉพาะผลบุญที่อุทิศมา” เนื่องจากพ่อค้าสำเภาเหล่านี้ต่างเป็นพุทธบริษัท นายสำเภาจึงให้อุบาสกคนหนึ่งชำระร่างกายรับเอาผ้านุ่งผ้าห่มคู่นั้นไว้

และเมื่อกรวดน้ำอุทิศบุญกุศล พลันอัศจรรย์ก็บังเกิดขึ้นทันตาเห็น “ดีใจจัง เรามีอาภรณ์ปิดบังร่างกายแล้ว” นางเวมานิกผู้ตกบ่วงกรรมเป็นเปรต ได้พ้นทุกข์ไม่ต้องเปลือยกายตากลม ห่มฟ้าอีกต่อไป

“โอ้ นางช่างงามกว่าสตรีทุกนางที่พ่อค้าหนุ่มเคยพบเห็นมา จะว่าไปแล้วความงามของนางนั้นราวกับหญิงงามทั่วทุกแคว้นรวมกันเสียอีก” “ช่างสวยแท้ ดุจดังเทพธิดา”

นางขัลลฏิยะได้รับการอุทิศผลบุญจากอุบาสกจึงทำให้นางมีอาภรณ์ที่สวยและงดงามนางขัลลฏิยะเวมานิกเปรต ได้รับผลบุญ
จึงทำให้นางพ้นจาก บุพกรรม ทีได้กระทำมาในอดีตชาติ​

เมื่อพ้นบุพกรรมได้ ก็ตั้งจิตรำลึกพระกรุณาธิคุณของพระพุทธเจ้า “ท่านผู้เจริญ ข้าขอฝากกราบไหว้พระสมณโคดมสมเด็จพระพุทธเจ้าไปด้วยคู่ผ้าทิพย์ ข้าว น้ำ และแก้วต่างๆ เป็นพุทธบูชาไป ณ เวลานี้ด้วย” ต่อมานายสำเภาและอุบาสกทั้งหมดก็ลัดทะเลข้ามมายังนครสาวัตถี​

มีต่อ...

 

สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสดับแล้วทรงปรารภ นางเปรต ขัลลฏิยะ เป็นชาดกแสดงเหตุแห่งบุญและบาปขึ้นดังนี้

ณ. กรุงพาราณสี ภาพเมืองบานาราส หรือ อดีต เมืองพาราณสี









พาราณสีในพุทธันดรหนึ่ง


หญิงงามผู้หนึ่ง เป็นที่ชื่นชมของผู้คนไปทั่วในกรุงพารานาสีทั่วสารพางด้วยเหตุที่นางมีรูปโฉมงดงามเสียราวกับไม่ใช่ มนุษย์หากแต่เป็นนางฟ้านางสวรรณ์ก็ไม่ปานโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรือนผมอันยาวมากของนางยาวสลวยอ่อนนุ่มเป็นพิเศษ ต้องตาผู้คนทั้งหญิงชาย จนนางได้เรื่องชื่อว่างามที่สุดในพาราณสีจนต้องใช้ความงามในการยังชีพ ด้วยการได้รับการคัดเลือกให้เป็นเทวีในพิธีกรรมงานฉลองต่างๆ และได้ตำแหน่งเป็นนางงามในสมัยนั้น... เป็นธรรมดาทีสตรีนางอื่นเมื่อพบเห็นก็คิดอิจฉานางอยู่ในใจ...



"ทำไม่ชั้นไม่เคยได้เป็นผู้เชิญพานดอกไม้เลย หมั่นไส้นัก”

“นั่นนะสิ สวยอยู่คนเดียวรึไง ทั้งเมืองนี้นะ”

สาวๆในเมืองรุมอิจฉานางจน ถึงคราวที่กรรมบันดาลมารทำลาย พิษของความสวยดลให้ผู้คนที่อยู่รบกายมีจิตตกต่ำ ทรมาณจิตใจด้วยความอิจฉา นี้แหละคือบาปของการเกิดมางามเกินมนุษย์ ทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีเธอกลับเป็นเพื่อนสาวผู้ใกล้ชิด หญิงสาวผู้นี้เก็บความริษยาไว้มิดชิดยิ่ง

"นางผู้นี้นะถือเป็นเพชรล้ำค่าของเมืองเราเชียวนะ "

เพื่อนสนิทของสาวงามประจำเมืองกล่าวกับชาวบ้านทั่งที่จิตใจนั่นริษยาเป็นยิ่งนัก ครั่นพอได้ทีนางก็นำสมุนไพรพิษไปให้แก่เพื่อนสาวของนางพร้อมหลอกว่าเอาไว้หมักบำรุงผม อันที่จริงสมุนไพรที่เพื่อนสาวนำมาให้ หาใช่สมุนไพรบำรุงผมไม่ แต่กลับกลายเป็นยาทำลายเส้นผม หญิงสาวเชื่อใจเพื่อน ใช้ไปโดยไม่รู้ว่ามีภัย
ครั่นไม่นานผมก็ร่วงหมดหัวโกร๋นเป็นฝอยติดหนังศีรษะน่าเกลียดน่ากลัว และไม่งอกขึ้นอีกเลย จนนางต้องตัดสินใจย้ายหนีออกจากเมืองด้วยเหตุที่อับอาย และจากนางงามก็กลับกลายเป็นยาจก



งานหนักสักนิดก็ไม่เคยได้ทำ” หญิงงามได้ปักถิ่นฐานเก็บเงินสะสมเปิดโรงสุรา แล้วบดน้ำมันงาขายที่หมู่บ้านชายแดนแคว้นกาสี ต้องหาวิธีรวยทางลัดบ้างแล้ว จะได้อยู่อย่างสุขสบายเหมือนเมื่อก่อน” เนื่องจากผ่านภาวะรับกรรม ทนกับความลำบากมานาน ทำให้หญิงสาวหมดสิ้นความสำนึกในบาปบุญคุณโทษ หลงทำผิด ทำบาปมากมาย นางเปิดโรงเหล้าครั้นพอลูกค้าเมาก็แอบขโมยของมีค่าและจากจุดเริ่มเล็กน้อย นานวันเข้าก็เริ่มความผิดใหญ่หลวงขึ้น วันหนึ่งนางถึงกับขโมยผ้านุ่งผ้าห่มของคนเมาไปเก็บซ่อนไว้ สร้างความอับอายเดือดร้อนแก่บุรุษยิ่งนัก



ไม่นานฐานะก็ดีขึ้น จากการเปิดโรงสุราและขโมยของลูกค้า
ในครั้งหนึ่งได้มีภิกษุต่างเมืองจาริกผ่านมา ด้วยเหตุกุศลเจตนา นางได้นิมนต์ท่านนั่งบนอาสนะ แล้วถวายแป้งผสมน้ำมันงาของตน นางทำบุญนั้นด้วยจิตเป็นสุข จึงตั้งจิตอธิษฐานโดยปรารถนาให้ผมของนางกลับมาสลวยสวยงามดังเดิม




พระเถระภิกษุผู้ภิกขาจารทรงแสดงอนุโมทนา แล้วออกจาริกบุญยังเมืองอื่นผ่านไป ครั้นหมดนางขัลลฏิยะอายุขัยด้วยผลกรรมที่คละกันทั้งดีและชั่ว นางจึงมีผมสวยอยู่ในวิมาน แต่ไม่มีผ้านุ่งห่มเพราะเคยลักขโมยผ้าผู้อื่น ต้องหลบซ่อนเอาเส้นผมสวยงามนั้นปิดกายอยู่ในวิมานนานถึงหนึ่งพุทธันดรดังนี้

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1818436/[/MUSIC]

 

แล้วสาวสวยที่หน้าตาดีแต่ต้องไปมีอาชีพ เป็นโคโตี้ นุ่งน้อย ห่มน้อย เต้นโชว์ หรือ ถ่ายภาพนู๊ด เปลือยการ ไม่ก็ เป็นนางเอกหนังลามก สร้างความกำหนัดให้ บุรุษ ไม่ว่าหนุ่ม หรือแก่ เธอเหล่านั้นสร้าง กรรมอันใดหนอ

 

เป็นผู้ปราศจากโมหะ มีพรหมวิหาร ๔ ทำให้เกิดมางาม การเป็นคนคิดดี ปรารถนาให้ผู้อื่นความสุขไม่คิดเล็กคิดน้อย มาจากภายใน ทำให้วิญญาณนั่นมาเกิดในร่างงามดังที่พระพุทธเจ้ากล่าว่าชีวิตผูกติดอยู่กับกรรม คุณนิสัยอย่างไรก็ได้ไปเกิดตามที่จิตผูกติดไว้ หากเป็นผู้หน้าบึ้ง หน้างอ โมโหตลอดเวลาจิตจะกลับมาเกิดในร่างที่มีหน้าที่คนอื่นดูแล้วรู้สึกไม่ชอบ ไม่งาม ไม่น่ามอง อันนี้เคยตอบไว้อย่างละเอียดนกระทู้นึง
อ่านได้จากตรงนี้คะ

http://palungjit.org/threads/ตอนเราเลือกเกิด.316806/

การเกิดเป็นหญิงงามเพราะมีจิตใจดีในชาติปางก่อน แต่กลับมาเกิดเป็นโคโยตี้ใช้ความงามในการล่อลวงชาย ใช้ร่ากายไปในทางผิดศีลเพราะชาติก่อนเคยเกิดเป็นชายเจ้าชู้เคยทำเช่นนั้นกับผู้หญิง อาจจะเป็นชายที่มีอุปนิสัยดี โอบอ้อมอารีย์จริงหากแต่มักมากในกามโลกีย์ และชอบเที่ยวโสเภณี

fishh_

 

เพศแม่นะนั่น น่ะ เว็ปนี้เขาเป็น Getle man กันคร๊าบบ เขาเอาสตรีบูชาเหนือเศียร
เกล้ากันคร๊าบบ

 

สมัยพุทธกาล มีสิ่งศักดื์สิทธิ์มากมาย แต่สมัยนี้ำไม่ปรากฏ สงสัยสมัยนั้นเราคงไม่ได้เกิดเป็นมนุษย์กระมังถึงไม่ได้ฟังพระโอวาทธรรม จากพระพุทธเจ้า