ที่จริง ธรรมนั้นเที่ยง อริยะสัจ ความจริง ของอริยะ เธอจงมองดู ด้วยตาธรรมเถิด จง ลดธรรม ด้วย ทำ ก็แล้วทำเป็นไฉน จึงได้ชื่อว่าธรรม เธอพึงอ่านตำราเล่มใหญ่ในกายจิต เถิด อ่าน กายจิตเป็นไฉน เธอ พึงวางสติระลึกรู้ไว้ที่ฐาน ไม่ออกนอก ไม่เข้าใน แต่เป็นกลาง อะไรผ่านกระทบใจ ให้หมายรู้ หลับตาดู อาการใจ ร้อง เย็น โลภ เป็นอย่างไร ผุดกลางอกใช่ไหม ให้ดูไป สักว่า สักว่า สักว่ารู้ ดูจนดับ ตรงนี้คือไตรลักษ์ ตรองดูจนรู้ทุกข์ ก็แล้วทุกข์ของไตรลักษณ์เป็นไฉน เธอพึงสำเนียก กำหนดรู้ ทุกข์ไตรลักษณ์ ไม่ร้อน ไม่เย็น เป็นแต่ปัญญา เห็นแจ้งว่าสิ่งใดเกิดเป็นธรรมดา อยู่ได้ไม่นานเป็นธรรมดา จักดับไปเป็นธรรมดา สิ่งนี้ เราจะสำเนียกว่าเป็นทุกข์ ให้ทวนไปมาจนเป็นอารมณ์ เมื่อเต็มภูมิ เธอจะเข้าอริยะสัจสี่ ความจริงของพระอริยะตัวแรก คือ รู้ทุกข์เป็นสมุทเฉท โชคดีสหายธรรม เราดูคุณอยู่นะ หุหุ
[IMG] วันเสาร์นี้ มีพระธรรม มานำจิต ให้มิ่งมิตร คิดพูดทำ ตามประสงค์ ให้ศีลธรรม นำใจ ให้ยืนยง ให้ได้ปลง ในจิตว่าง หนทางดี ให้สดชื่น ตื่นมา คราใดเล่า ให้ทุกข์เศร้า หลีกจาก ห่างพรากหนี ให้เพื่อนยา ได้สุขพรั่ง ดั่งนที ให้คุณมี แต่ความสุข ไร้ทุกข์ใจ เสียงแว่วธรรม คำแพน้อย ลอยสะกิด บอกมิ่งมิตร อย่างเรา ล้วนเข้าท่า เห็นกิเลศ ที่แอบซ่อน ในกลอนมา จึงอุตส่าห์ มาบอกกล่าว เล่าให้ฟัง ขอบใจมาก ที่เป็นห่วง สิ่งลวงล่อ ว่าความหล่อ เป็นบ่อเหตุ ควรหยุดยั้ง แต่ขอโทษ ความหล่อหนา มาประดัง เราคงยั้ง ไว้ไม่อยู่ แม่หนูแพ(f)
เดี๋ยวมานะคะ งาน.. งาน.. งาน วันนี้ไม่ไหวค่ะ ไอแต่เช้าเลย คันคอมากมาย เจ็บคอไปหมดแล้ว ห้องนี้งดสูบบุหรี่นะคะ
แพน้อยหมุนไปมา เห็นผมตัวพริ้วไหว คงใช่ใจตนพาไป ทุกอย่างมีที่มา อะไรล้วนไม่สำคัญ กิเลสกั้นขัดขวางกลาง ผลักออกกลายว่างกลวง ทุกอย่างล้วนใช่ของจริง
ชื่อนั้น เป็นสมมุตติ สุดวิสุทธิ ปล่อยวาง ไม่ยึดถือ อาการใจ เป็นอย่างไร ที่เขาลือ แบมือมา หลงจะเขียน ข้อความนัย หลับตาสิ แพน้อย สัมผัสใจ จะชื่อไร ไม่สำคัญ หากเรารู้ แค่เพียงกู่ ก็รู้ เขาเป็นใคร ใจรับใจ ย่อมรู้ แม้ไม่เห็น เป็นเพียงลม พัดวล หมุนกายา รอบตัวหนา ตรองดู เห็นผมไหม หุหุ
ลิงหนุ่มทราบ อาจารย์เตือน ไม่แชเฉือนขาดสติ พาลุ่มหลง พลางเห็นมือ กำถั่ว กำแน่คง มองมือยล พินิจ พิจารณา โอ้นี่หนา หลงโง่ กำถั่วมา หลายเวลา ดีดัก ไม่เคยรู้ ว่าแล้วปล่อยถั่วโยนเข้าป่า ลิงสาว ว่าจะโง่ไปถึงไหน ของดี เอามานี่ จะถือไว้ เดินไปไหน มีถั่วไว้ ให้อุ่นใจ ลิงหนุ่มมองลิงสาวกำถั่ว เออนี่หนอ ต้องเจอตัว ถึงจะรู้ เฮ้อ....
ซูนิโอะ จารย์ปู่ ของลิงหนุ่ม มาแก้กุ้ม บอกทาง ชี้ปัญญา เจ้าจ้อหนา กอดไม้ ไม่ต่างกับกำถั่ว หลงเมามัว ตัณหา ชวนหลงไหล อีกกิเลส ราคะ สุดเป็นไป นานวัน เกินแก้ไข เป็นตัวตน เออนี่หนอ แค่รู้ ดูตามจริง เห็นสิ่งใด ใจหมายรู้ กู่แล้ววาง เสียงขับขาน ยินโสต แย้มโอษถ์หมายรู้ ลิงสาวกู่ เจี๊ยกขา นั้นตันหา อย่าหลงหนา สักว่ารู้ เป็นอารมณ์ ลองตรองสม ยนคำ เปล่อยวางถั่ว หุหุ
คนที่ชมตัวเองยังหล่อ หนทางธรรมนั้นยิ่งไกลลับ ติดราคะติดชอบหน้าตาดี คีตเสวีวานตอบถ้อยคำ หากพูดผิดให้ช่วยมาบอก ในข้อธรรมนั้นมีมากหลาย หากฟังคำแพน้อยไม่พอใจ ก็ให้รู้ยังยึดอารมณ์ตน