ผมต้องการคำแนะนำครับ

เวลานั่งสมาธิ หรือ ภาวนา ไม่ว่าตอนไหน ผมมักจะหลุด จิตใจลอยคิดไปเรื่อยครับ แรกๆก็ไม่ได้คิดว่าเป็นปัญหาอะไร แต่หลังๆเริ่มรำคาญตัวเองครับมากๆเลย นอกจากนี้ไม่ว่าจะทำอะไร ชอบเผลอหลับ วูบบ่อยๆ นอนยังไงก็ไม่พอครับ ขอคำแนะนำด้วยครับ เป็นอาจารย์ให้ผมเลยยิ่งดีครับ

 

1.นึกถึงความตาย ว่าเรากำลังจะตาย
2.ตั้งใจว่า วันนี้เราทำได้แค่ไหนเอาแค่นั่น อย่าไปอยากได้สมาธิสูงๆ เพราะตัวอยากจะทำให้ฟุ้งซ่าน ย้ำ ตั้งใจว่า วันนี้เราทำได้แค่ไหนเอาแค่นั่น
3.หายใจเข้าลึกๆและหายใจออก ทำอย่างนี่ สัก สองสามครั้ง
4.ภาวนาตามที่ตัวเองจะฝึก ถ้าฝึกดูลมหายใจอานาปานุสติ ก็ตั้งใจดูลมหายใจ ถ้าเผลอ ไปคิดเรื่องอื่น พอรู้ตัวแล้วกลับมาดูลมต่อ


แค่นี่แหละครับ พอเริ่มใหม่ๆ จะยากนิดหน่อยอาจจะเผอลไปคิดเรื่องอื่นบ้าง เป็นธรรมดาครับ อย่าไปเสียใจอะไร ฝึกไปเรื่อยๆเดี่ยวก็ชำนาญเอง
ส่วนอาการเผลอหลับ อันนี้ผมไม่รู้ รอคนออื่นมาตอบอีกทีละกันครับ

 

เรื่องนอนไม่พอนี่ หลับระหว่างทำงานอาจจะต้องไปปรึกษาแพทย์ดีไหมครับ
เพราะระบบร่างกายมันอาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อยู่ อาจจะเป็นโรคอย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้

ส่วนเรื่องการภาวนานั้น ค่อยๆทำไปครับ ที่ทำอาจจะไม่ใช่ทางที่เราถนัด ลองเปลี่ยนเป็นกรรมฐานกองอื่นๆก็ได้ หรือฟังเทปหลวงพ่อฤาษีที่สอนเรื่องจริต 6

แนะนำได้แค่นี้นะครับ เพราะผมก็ยังไม่ถึงไหนเหมือนกัน

 

ที่หลุด มันมาจากสาเหตุ หลุดจากคำบริกรรมภาวนา
พระท่านว่าขาดสติ หากอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้นาน
เรียกว่า สมาธิสั้น จำพวกนี้สมาธิส่งออกนอก
ทางแก้ไข ให้พยายาม ดึงความคิด กลับมาที่
ตัวเอง แรกๆผู้เขียน ก็อาศัยกำหนดธรรมไว้ที่ใจ
ยามใดจิตแล่น ไปในอนาคต อดีตบ้าง ก็ดึงกลับ
มาที่ใจ พร้อมบริกรรมภาวนาพุทโธ แรกๆจะต้อง
เหนื่อย มากหน่อย จิตมันไม่อยู่นิ่ง มันแส่ส่ายไปใน
อารมณ์ที่น่ารักใคร่น่าพอใจ อาศัยเอาสติรั้งเอาไว้
กลับมาที่ฐานของใจ พร้อมบริกรรมพุทโธ แน่นแน่น
เข้าไป บ่อยเข้า จิตมันก็จะไม่ค่อยแล่นออกไปเสวย
อารมณ์ข้างนอก จิตจะมีบ้านอยู่มีฐานของใจ
การหลับในสมาธิ เกิดจากการเพ่งในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
แล้วสมาธิมากไป จึงง่วงนอนได้ง่าย ต้องรู้จักสลับ
กรรมฐาน เป็นวิปัสสนา กรรมฐานทำให้จิตสงบนิ่ง
วปัสสนา ทำให้เกิดปัญญา รู้เห็นธรรมะตามความ
เป็นจริง ร่างกายไม่มีตัวตัน จิตไม่มีตัวตน ปัญญา
ไม่มีตัวตน

 

..หลานรัก เป็นคนสติอ่อน พอธรรมารมณ์เกิดขึ้น คือสภาวะ
การปรุงแต่ง

หรือขบวนการคิดนุ้นคิดนี่ โดนที่เราไม่ได้ปราถนาจะไห้เป็นแบบนั้น

มันเกิดขึ้น
สาเหตุ ทำไมเป็นเช่นนี้หนอ กรรม ไงละ หลานรัก เราเป็นคนชอบ

จิตก็ปรุงแต่งตามไป


ละเมอเพ้อพก คิดนุ้นนี่ไปเรื่อยๆ

..ต้องแก้กรรม อย่าไปดูนู้น ดูนี่ ดูอะไรไห้เรื่อยเปื่อย ดูลม ของเรานี่ละ

ลมเข้า ลมออก จิตมันหลุดก็ปล่อยมัน พอมีสติ ก็กลับมา ดูลม เข้า ลมออกของตัวเรา

หรือ กรรมฐาน จะเรียกว่า อานาปานุสติกรรมฐาม ทำอย่งาที่ลุงพรานว่า

หลานจะ มีสมาธิ ได้ในเร็ววัน เชื่อพรานเตอะ จุกกรู๊!

 

ให้กลับไป ไตร่ตรอง "แรกๆ" ให้ ภาวนาแบบ แรกๆ ต่อไป เรื่อยๆ

ถ้าเมื่อไหร่ สภาวะคิดที่เกิดจากใจลอย ย้อมติดจิต ทำให้จิตตกจากการภาวนา
ให้กำหนดรู้ว่า "จิตไม่ตั้งมั่น"

ฟังดีๆนะ เห็น " จิตไหลไปคิด ไม่เกิดปัญหาอะไร " อันนี้ ถูกแล้ว ให้กำหนด
รู้ลงไปว่า "จิตตั้งมั่น" จิตมีสัมมาสมาธิ ความคิดมันจึงผุดเป็นสายน้ำ ไหลผ่านจิต
ไป ไม่ฉวย

จิตมันเป็น อนัตตาธรรม เวลาที่ เราปล่อยจิต มีจิตตั้งมั่นในการไม่ฉวยจิตเป็นตน
จิตมันจะแสดงตัวตนของมันออกมา คือ ทำหน้าที่คิด เราก็แค่ ไม่ฉวยจิต มีจิตตั้ง
มั่นแลเห็น ความคิดมันไหลใน "คลองจิต" โอฆะคือทิฏฐิ ไปเรื่อยๆ เป็นการอบรม
จิตให้เห็นว่า มันเป็นอนัตตาธรรม .....ขันติบารมีดี จะ เห็นความเหนื่อยล้าแห้งผาก
ของ พระมหาชนกที่ว่ายในมหาสมุทร อย่างไม่เห็นฝั่ง แต่รู้ว่า นิพพานมีแน่ๆ เว้นแต่ ง่อนแง่น จิตไม่ตั้งมั่น
ก็จะ ฉวยจิตกลับมาเป็นตนด้วยการยุแหย่ของ มารทั้ง5

ทีนี้ เวลาที่ จิตได้รับการอบรมความเป็น อนัตตาธรรม ความที่ นักภาวนาชินกับ
การสำคัญตน ว่า ตนต้องมีการโต้ตอบ ตอบสนองต่อ การคิดที่ออกมาจากจิต
อย่างนั้น อย่างนี้ หากไม่ทำ ก็ไม่ใช่คนจริง ไม่เป็นนักเลง นักรัก นักวิทย์ นักฯ ๆๆๆๆๆ

เราก็จะเริ่ม " หิวอารมณ์ " เข้าใจผิดว่า ตนจะต้องแสดงกริยาปรุงแต่ง ถึงจะมี
"ตัวตน" อันชื่อว่า " กฤตติ " อยู่บนโลก เลยไม่ยอมรับจิต ที่มันมี ภูมิธรรม
เห็นแล้วว่า " จิตเป็นอนัตตา "

พอไปตรึกแบบนั้น ก็เลย ตกจากสัมมาสมาธิ และ มักไปคว้า สีลลัพตปรามาส การลูบคำศีลพรต ตามๆกันไป
มาแทนเช่น ไปขอขมา ไปขอเห็นหน้าเจ้านาย ขอดูยิ้มหรือไม่ยิ้ม ฯลฯ


พอตกจากสมาธิ ความที่ ว่างจากอารมณ์ และ ปฏิเสธ จิตเป็นอนัตตา ไม่ใช่
ตน ของตน ก็เลย งง ว่า แล้ว ตัวตนอยู่ไหน

พอเกิด อัตตวาทุปทาน ว่า ตัว ku อยู่ไหน ......มันเลย " หงุดหงิด "

ซึ่งอาการหงุดหงิดนี้ เป็น อาการของ " มาร " มันเอามา ยื่นใส่มือ ให้เรา
ฉวยขึ้นมาเป็น เรา

พอไปเชื่อมัน ก็เลย หงุดหงิด ทั้งๆที่ ภาวนาได้ดี


และ พอหงุดหงิด ไม่ชอบใจ " จิตที่มันเข้าไปเห็นว่าจิตเป็นอนัตตา "

มันเลย ทิ้งจิต ไม่เอาจิต ด้วยการตำหนิจิต แทนที่ จะ รู้เห็นไปตาม
ความเป็นจริง ด้วยจิตตั้งมั่น เป็นกลาง เพื่อให้เดินเข้าสู่ "สังขารุเบกขาญาณ"
มันเลยวนอยู่ตรง "ปฏิสังขารญาณ" พยายามจะ ทิ้งจิต แต่ทว่า ปฏิเสธสัมมาสมาธิ

จิตมันเลยหลบ กิเลสก็พาหลบ อานุสัยพาหลบ ตก ภวังค์ เกิดอาการ ง่วงโง๊ก
งุนงง


ซึ่ง..........................


ตรงนี้อย่าไป เข้าใจผิดว่า ไม่ก้าวหน้า

มันก้าวหน้าได้ทั้งสองทาง

ทางแรก คือ เจริญปัญญาต่อไป เห็น ความคิดไหลไปเรื่อยๆ โดยไม่เกิดปัญหา
( ทำจิตให้สบายต่อการเห็น อริยสัจจ4 ไปเรื่อยๆ ) ซึ่งเรียกว่า สุขขาปฏิปทา

ทางที่สอง คือ ทุกขาปฏิปทา คือ โดนอาการโง้งง่วง งุน งง เห็น จิตเป็นตัวภาระ
เห็น จิตเป็นตัวทุกข์ ก็กำหนดรู้ ทุกขคามีนิปฏิปทา ไปตรงๆ แต่ จะต้องหา
อุบายให้จิต ตื่น ไม่ง่วงให้ได้ ( ซึ่ง จะแก้ไม่ได้นะ มันจะปลิ้นไปเรื่อยๆ แต่เรา
ไม่ยอม ง่วงง่ายๆ ต้องทน ต้องฝืน รู้ทุกข์ให้มากๆ อันนี้เป็น หน้าที่ )

แล้ว ให้สังเกต สมัยของการภาวนาให้ดีๆ ว่า เวลาไหน สมควร บริหาร
การภาวนาด้วย ปฏิปทา แบบไหน มันจะสลับกัน คละกัน บ้างก็ ขนานกันไป

แต่โดยมาก หากเจ้าของกระทู้เป็น " ฆราวาส " มีหน้าที่การงาน จิตยังผลิก
ไปสู่ "การฝุ้งธรรมบางประการ" ได้อีกปฏิปทา อันนี้เวลาตัวนี้เกิด อย่ารีบร้อนสำคัญตนว่า บรรลุธรรม

ให้กลับมาที่ ......การภาวนาแบบแรก เสมอๆ เอาที่ ภาวนาแล้วไม่เกิดปัญหา
เราจะ อาศัย วิหารธรรม ตัวนั้น เป็นตัว "ครอสเช็ค" ไม่ประมาทในธรรมทั้งปวง


*****************************

ปล. กรณีจิตส่วนมาก ต้องไป หาอุบายสู้ง่วง อันนี้เป็นดรรชนีย์ชี้วัด "ทุกขาปฏิปทา....ภิญญา"
เวลา สู้ง่วงได้ด้วย อุบายธรรมใด ให้เสพซ่อง อุบายธรรมนั้นให้มากๆ อย่าเอาแค่ พอผ่าน
แต่จะต้อง เสพคุ้นให้มากๆ ....ถ้า สามารถรำพึงจิต เสพ อุบายแก้ง่วงสมัยนั้นๆ ให้มากๆ
ต่อเนื่องได้ ก็จะ อ๋อ ........ใน วิธี การภาวนาของ พระโมคคัลลานะ

แต่ถ้า หนักไปในทาง การทำให้จิตสบาย รู้ทุกข์ เห็นอริยสัจจ ด้วยใจที่ สบายๆ(ไม่เกิดปัญหา)
ได้มากๆ ก็ภาวนาไปทางนี้ให้มากๆ แล้ว อย่าไปคว้า "เวทนา" การรำคาญใจ ไม่พอใจโน้น นั่นนี่
ก็จะ อ๋อ พระสารีบุตร พัดวีให้มหาสมณะเจ้า พอได้ยินคำว่า "จงไม่พอใจความไม่พอใจนั้นด้วย"
พระสารีบุตร ก็ ปิ๊ง !!! [ แต่ อินทรีย์แบบเจ้าของกระทู้ คงไม่ปิ๊ง นะครับ คงต้องภาวนากันให้
มากๆหน่อย จนกว่า จิตจะยอมรับว่า แท้จริงแล้ว ไม่มีหรอก คน เนี่ยะ ]

 

เป็นอะไร ใช่นะ กระผม ผู้ทรงสมาธิ เห็นด้วย อนุโมทนาสาธุการคับ

 

คุณลุงพรานยึ้ม ธรรมะของท่าน ลึกซึ้ง กว้างไกล รู้จิง

อย่างคำพระที่ว่า ผู้ปฏิบัติธรรม สมควรแก่ธรรม

 

ballbeamboy2
choto
Sriaraya5
โลกีย์ฌาณ

ขอขอบคุณคำแนะนำของพี่ๆมากนะครับ
ผมจะคิดถึงความตายเพื่อให้เกิดสมาธิมากขึ้นนะครับ และจะหาวิดีโอหลวงพ่อฤาษีลิงดำมาดูนะครับปกติจะสวดคาถาเงินล้านอยู่แล้วด้วยครับโดยส่วนตัวก็มีประสบการณ์จากคาถานี้ครับ แล้วผมจะมาเล่าผลการฝึกสมาธิต่อไปนะครับ....

 

ตอนแรกเห็นรูปกับเห็นชื่อยูสเซอร์แล้ว ผมจำเป็นพรานยิ้มไปแล้วครับ
ยิ่งพอได้อ่านคำแนะนำจากลุงพรานผมนี่อมยิ้มเลยครับ ก่อนหน้านี้ก็ชอบนะครับความว่างความสงบในช่วงที่เคยถือศีล8ครับ
แต่ปัจจุบัน ผมชอบอ้างชอบคิดว่ากลัวแบบไม่รู้ข่าวสาร ตามโลกไม่ทัน ไม่รู้นู่นไม่รู้นี่ จนปัจจุบันเลยเป็นคนเสพติดโซเชียล ซีรี่ การ์ตูน ละคร รายการทีวี ครบเลยครับ ซึ่งมันน่าจะมาจากกิเลสตามที่คุณนิวรณ์เคยว่าไว้
ว่ากิเลสมันชอบอ้างครับ จนกลายเป็นดูหมดทุกอย่าง

 

ตอนอ่านนี่งงหลายช่วงครับแต่พอจับใจความได้ว่า ให้เราเรียนรู้ไปด้วยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นครับ ช่วงท้ายๆที่พูดถึงพระสารีบุตรก็พอเข้าใจแต่ก็ไม่มั่นใจครับว่าจะเข้าใจตรงตามที่คุณนิวรณ์สื่อทั้งหมดมั้ยครับ
ผมอ่านหมดนะครับ อันไหนงงๆ ก็หลายเที่ยวอยู่ ขอบคุณมากนะครับที่สละเวลามาแนะนำ

 

ผมว่าควรจะสวดมนต์ เช่น อิติปิโสฯ แล้วค่อยมานั่งสมาธิ ถ้านั่งสมาธิชอบหลับ จิตชอบหลุด ก้อย่าทิ้งคำภาวนาสิ เช่น พุทโธ ๆ ๆ จะได้มีสติอยู่กับลมหายใจเข้าออก
ผมมีวิธีที่ง่ายๆ คือ คุณนับลมหายใจเข้า ลมหายใจออก นับ1 ทำแบบนี้จนนับถึง100
หรือไม่ก้แค่50 ถ้าคุณไม่ลืมว่านับถึงไหนแล้ว จนนับครบ แสดงว่าคุณมีสติและสมาธิใช้ได้ดีครับ หากทำได้แล้ว ก้ทำแบบนี้ต่อไป
** การปล่อยวางความคิดและอารมณ์ทั้งหลายนี้ก้เปนปัจจัยให้จิตตั้งมั่นและสงบลงไปนะครับ**

 

นอนไม่พอ ก็ นอนสมาธิไปเลยครับ

ไม่ต้องท่านั่ง

จะหลับก็หลับไป

ทำบ่อยๆๆให้ได้เป็นพอ

ความชำนาญ ความทำบ่อยๆ จะทำให้พัฒนาได้

 

อาหารที่กินก็มีส่วนนะครับ
หรือทำงานมากไปทำให้ล้า
นอนไม่พอ
อากาศอาจจะไม่พอ หายใจเร็วไป

 

สั้นๆ จขกท ขาดคำภาวนา หรือป่าวครับ

 

ใช้ท่าขัดสมาธิสองชั้น (สมาธิเพชร)ลองดูครับ

 

และควรจะหาความรู้ต่างๆเพิ่มจากในเว็บบ้างนะครับ เช่นเว็บนี้ จะขอยกตัวอย่างบางส่วนมา ให้คนอื่นๆได้อ่านตามไปด้วยครับ สมาธิใช่ว่าจะได้จากแต่การนั่งอย่างเดียว บางครั้งก้มาจากการอ่าน การเขียนด้วยน่ะ นอกจากจะเป็นผู้รักการปฏิบัติ ก้ควรจะเป็นผู้อ่านที่ดีคู่กันไปด้วย "ที่สำคัญอย่าทิ้งความเพียร และ ความอดทน" สองสิ่งนี้มีความสำคัญต่อสมาธิมากๆๆ
ตัวอย่างมีตามนี้

ที่มา:
รวมวิธีปฏิบัติสมาธิ - ธรรมจักร :: เว็บธรรมะออนไลน์
(เลยหาเว็บเดียวๆ แต่รวมการปฏิบัติสมาธิ ของแต่ละหลวงพ่อ ชอบแบบไหนก้ทำแบบนั้นได้ หลากหลายดีคับ โดยส่วนตัวผมชอบแนวธรรมของหลวงปู่ชา หลวงพ่อจรัญ และหลวงพ่อถาวรฯ เพราะแนวปฎิบัติที่ถึงพริกถึงขิงดี เหมาะสำหรับผู้ปฏิบัติมือใหม่ทุกๆท่าน

 

คุณนั่งและคิดเยอะล่องลอย
คุณก็ยืนกำหนดหากคิดเยอะคุณก็เดินกำหนด
แนะให้เปลี่อนอริยาบถไปเรื่อยๆคะ
ยืน เดิน นั่ง นอน......

 

อาการอย่างนี้ เค้าเรียกกันว่า วิปัสนูปกิเลส
หรือ กิเลสที่ขวางกั้นการเจริญสมถะวิปัสสนา
แต่ถ้าจะเรียกให้ถูก ควรจะเรียกว่า
การเจริญสมาธิที่ยังไม่ถูกต้อง
เพราะการเจริญสมาธิที่ถูกต้องนั้น
จะต้องเจริญให้ครบทั้ง 4 ท่า
คือ ยืน เดิน นั่ง นอน
เมื่อนั้งจนเมื่อยแล้ว
ก็ให้เปลี่ยนไปทำท่าอื่นบ้าง
ไม่ใช่นั่งอยู่ท่าเดียว

 

ขอบคุณมากนะครับ ช่วงนี้ผมลองจับแค่ลมหายใจ ก็เริ่มดีขึ้นครับแค่ประเดี๋ยวนึง แล้วก็หลุด คงต้องใช้เวลาฝึกมากกว่านี้ ช่วงก่อนนั่งก็จะสวดมนต์ครับ แต่ผมเริ่มจะรู้ตัวเพราะก่อนหน้านี้เหมือนทำหลายอย่างมาก ทั้งที่ฐานยังไม่แน่น เช่น ภาวนาคาถาจักพรรดิ นึกภาพหลวงปู่ดู่ และจับลมหายใจ สับสนไปหมดแล้วก็จะหลุดเรื่อยๆครับ